คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ขุ น ห ล ว ง - 01
KhunLuang
- 01 -
“แม่นางแบมแบม…..แม่นาง”
“แม่นางแบมแบม…..แม่นางจ๋า”
ที่นี้ที่ไหนกัน ผมยืนอยู่กลางสถานที่แห่งหนึ่งถูกล้อมรอบไปด้วยบ้านเรือนไทยสมัยก่อนกับลำคลองที่มีเรือจอดอยู่ริมฝั่ง อาจจะเป็นบ้านของพวกเจ้าคุณในสมัยนั่น ผมไม่สงสัยอะไรเท่ากับตอนนี้ว่าผมมายืนอยู่ที่นี้ได้อย่างไร
“แม่นางแบมแบม….แม่นาง” ผมหันไปตามเสียงที่เรียกชื่อของผมแต่ก็ไม่มีใครเพราะนี้ก็เป็นเวลายามวิกาลคนที่ไหนจะเดินออกมาเรียกชื่อคนอื่นเล่นแบบนี้ ถ้าไม่ใช่….
ผะ….ผี T^T
“คุณคือใคร ต้องการอะไร ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้” ตะโกนถามผู้ที่ไม่ประสงค์จะให้ผมเห็นหน้าพลางกับหมุนตัวไปรอบๆเพื่อหาว่าต้นเสียงมาจากไหน
“ข้าอยู่นี้ไงแม่นาง” เจ้าของเสียงมาแล้วเขามาอยู่ข้างหลังผมแล้ว ผมค่อยๆหันหลังที่ละช้าๆเพื่อไม่ให้ตกใจหากว่าเจ้าของเสียงนั่นจะเป็นผีจริงๆ
แต่กลับไม่ใช่เพราะเจ้าของเสียงเป็นนายหนุ่มรูปงาม ใบหน้าเรียวขาวริมฝีปากบางถึงจะเป็นเวลากลางคืนผมก็รู้ได้ว่าคนคนนี้หล่อเหลาเอาการเลยล่ะ
“คุณเป็นใคร”
“ชายอันเป็นที่รักของเจ้าไงแบมแบม” นอกจากคำตอบที่เลี่ยนสุดๆแล้วเขายังลากตัวของผมเข้าไปกอดทำให้ใบหน้าของผมไปแนบอยู่กับแผงอกของเขาอย่างพอดิบพอดี หลังจากนั้นเขาก็ใช้มือทั้งสองประคองใบหน้าของผมขึ้นมาแล้วประกบริมฝีปากแล...
Rrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังเข้ามาทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นและรู้ว่าสิ่งที่ผมเห็นคือความฝันผมฝันแบบนี้อีกแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครโทรมาป่านนี้ ไอยอมจะโทรมาปลุกก็คงไม่ใช่เพราะวันนี้เป็นเสาร์ใครเขาจะมาโรงเรียนกันล่ะ
สายเรียกเข้า
‘ มามี๊สุดที่รัก ‘
ผมไม่รอช้ารีบกดสายรับทันที ตั้งแต่ที่แม่และพ่อไปอเมริกาเมื่อเดือนที่แล้วผมยังไม่ได้ได้คุยกับท่านเลย
“มามี๊ครับแบมคิดถึงมามี๊จังเลยยยย”
(มามี๊ก็คิดถึงแบมลูก ปาป๊าก็คิดถึงเหมือนกันเป็นไงบ้างลูกอยู่คอนโดคนเดียวเหงามั้ย แม่ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรมาเลยตลอดสองเดือนพอดีงานเยอะมากเลยน่ะลูก)
“นุ้งแบมคิดถึงมามี๊กับปาป๊ามากกว่า แบมสบายดีครับไม่เหงาเลยเพราะไอยูคกับพื่อนๆชอบมาอยู่เป็นเพือนบ่อยๆผมกลับสนุกด้วยซ้ำไม่ต้องโดนมี๊ด่าเหมือนเมื่อก่อนฮ่าๆ”
(ได้ทีเอาใหญ่เลยนะเจ้าเด็กคนนี้ อยู่ๆดีนะลูกเดี๋ยวแม่จะโอนเงินมาให้ตลอดๆนะ มี๊ไปทำงานก่อนนะลูก)
“แบมรักมี๊นะรักป๊าด้วย สวัสดีครับ”
ผมชื่อแบมแบมครับอยู่ชั้นมอปลายปี2 พ่อและแม่ผมถูกย้ายให้ไปทำงานที่อเมริกาที่จริงท่านจะเอาผมไปอยู่ด้วยแต่ผมอยากจะเรียนมอปลายที่ไทยให้จบก่อนเลยสัญญากับท่านว่าถ้าเรียนจบแล้วจะรีบไปต่อมหาลัยที่อเมริกาเลย ท่านจึงยอมให้ผมอยู่คนเดียวเพราะท่านห่วงผมมากผมเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลน่ะครับ ทุกๆวันนี้ท่านเลยเช่าคอนโดที่หรูและดีที่สุดให้ผมอยู่ ที่สำคัญมันไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไร ผมเลยสะดวกและสบายมากๆที่ได้อยู่คอนโดนี้
พูดถึงเรื่องความฝันผมฝันเห็นเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาติดต่อกันจะเป็นอาทิตย์แล้ว ฝันแบบเดิมฝันให้ผู้ชายใส่เสื้อสีขาวเหมือนท่านเจ้าคุณ
ช่างเหอะ..วันนี้วันหยุดผมไปซื้อของมาตุนไว้ที่คอนโดที่กว่าอิอิ J
08.00 AM SUNDAY
ผมลุกจากที่นอนขึ้นมานั่งสมาธิผมทำแบบนี้เป็นประจำทุกวันหากมีเวลา เพราะมันทำให้จิตใจผมสดชื่นกระปี้กระเป่าอยู่เสมอ วันนี้ผมรู้สึกแปลกๆเพราะผมไม่ได้ฝันแบบเดิมอีกแล้วและไม่ได้ฝันถึงอะไรเลย ผมนอนหลับสบายมากไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“แม่นางแบมแบม….แม่นางจ๋า”
แทบสำลักน้ำลายทำไมอยู่ดีๆเสียงเสียงเดิมที่ผมได้ยินในฝันถึงมาได้ยินในตอนนี้ซึ่งคือตอนที่ผมไม่ได้นอนและไม่ใช่ตอนกลางคืน..ผมรีบขึ้นไปหลบที่มุมห้องและถึงกับต้องอึ้งเมื่อผมเห็นชายร่างสูงใส่ชุดเหมือนท่าเจ้าคุณในสมัยก่อน นอนละเมอพูดชื่อผมอยู่ที่ปลายเตียง
“คุณเป็นใคร คะ..คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง” เขาลุกขึ้นมาให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาเอาการ ทำให้ผมรู้ได้เลยว่าเขาคือคนเดียวกับคนที่ผมเจอในฝัน ขาผมสั่นและก้าวไม่ออก นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมคนอย่าเขาถึงเข้ามาอยู่ในห้องของผมได้
ทางหน้าต่างเหรอ? นี่มันชั้นสิบเจ็ดเลยนะ
ทางประตูเหรอ? ผมตั้งรหัสล็อคเอาไว้ไม่มีใครรู้นอกจากผมและไอยูค
แล้วเข้ามาจากทางไหนช่วยตอบให้ผมกระจ่างที!!!
“ข้าคือคนรักของแม่นางไง”
.
.
.
คนรักบ้าบออะไรกันตั้งแต่เกิดมาผมมีแฟนแค่คนเดียวเองนะ ผมคิดว่าเขาอาจจะสับสนหากน่าตาของผมมันไปเหมือนหน้าตาของเมียเขา-..-
"คุณออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นผมจะเรียกรปภและโทรแจ้งตำรวจหาว่าคุณบุกรุก อ่าบ้าจริงคอนโดนี้ไหนบอกว่าระดับความปลอดภัยยอดเยี่ยมล่ะ ทำไมถึงมีคนบุกรุกเข้าห้องผม"
"คอนโดคืออะไรรึ" ให้ตายเหอะเขาไม่รู้จักคอนโดหรือยังไงกัน ถ้าให้ผมเดาผมว่าเขาต้องหนีออกมาจากศรีธัญญาแน่ๆ ผมควรทำไงดี
"บอกให้ออกไป!!" ผมหยิบไม้กวาที่วางอยู่มุมกำแพงขึ้นมาชี้ใส่หน้าของเขาทำท่าจะตีให้เขาหนีออกไป แต่คงไม่สำเร็จเพราะเขายังยืนอยู่ตรงจุดเดิมนิ่งแล้วทำน่างงอย่างเห็นได้ชัด เขาก็ดูน่ารักดีนะ
"ทำไมเจ้าไล่ข้าเยี่ยงนี้ละแม่นาง"
เขาพูดพลางกับจะเดินเข้ามาหาผมแต่โชคดีผมตั้งตัวทันเลยหยิบไม้กวาดขึ้นมาชี้เพื่อป้องกันตัวไม่ได้การละจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ ต้องจับส่งตัวเข้าโรงบาลไม่อย่างนั้นเขาจะต้องไปทำแบบนี้กับคนอื่นอีก ผมเปลี่ยนจากถือไม้กวาดเป็นเอื้อมมือไปหยิบทรศัพท์บนหัวเตียงขึ้นมาแล้วกดหาพนักงานเคาร์เตอร์ของคอนโดทันที
ตู๊ด...ตู๊ด ตู๊ด
"พนักงานครับช่วยเรียกรปถขึ้นมาบนห้องผมที มีคนร้ายบุกรุกเข้ามาครับ"
(ได้เลยคะเดี๋ยวจะจัดการให้นะคะ ขอเลขที่ห้องด้วยค่ะ)
"อยู่ห้อง 417 ชั้นสิบเจ็ดนะครับเรียกมาด่วยเลย รบกวนด้วยนะครับ" หวังว่ารปภ.จะขึ้นมาอย่างโดยเร็วนะ ระหว่างนี้ผมต้องเอาไม้กวาดชี้หน้าเขาเพื่อป้องกันตัวคลอด ไม่แน่เขาอาจจะวิ่งมากัดผมน้ำลายย้อยเหมือนหมาบ้าก็ได้ใครจะไปรู้ กันไว้ดีกว่าแก้นี่ล่ะดีที่สุด
- KHUNLUANG -
ไม่นานนักเสียงเคาะประตูก็ดันขึ้นทำให้ผมรีบเดินไปเปิดประตูรปภ.สองคนวิ่งเข้ามาในห้องผมอย่ารวดเร็วและล็อคมือของเขาเอาไว้ อ่าให้มันได้อย่างนี้สิสั่งปุ๊บมาปั๊บรปภที่นี่เขาปฏิบัติหน้าที่กันได้ดีจริงๆ
"จะให้ผมพาเขาไปใหนดีครับ สถานีตำรวจหรือปล่อยเขากลับไป" รปภคนนึงหันมาถามผม
"อ่าเอาไงดีล่ะ งั้นพี่เอาเขาออกไปนอนคอนโดนี้ก็พอแล้วครับแล้วเฝ้าดีๆอย่าให้เขาขึ้นมาได้อีกล่ะ" ทันทีที่ผมพูดจบเขาที่ถูกรปภ.ทั้งสองล็อคมือไว้ก็ดิ้นจนหลุดมือแล้ววิ่งมาเกาะขาของผมแล้วพูดอ้อนวอนให้ตายสิผมไม่ได้โง่นะ
"แม่นาง...แม่นางจ๋าได้โปรดอย่าให้เจ้าสองคนนี้ทำร้ายข้าเลยนะ ข้าทำอะไรผิดแม่นางได้โปรดฮือๆ" เขาเขย่าขาของผมแล้วซบลองไปที่หน้าแข้งร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็กซะจริงๆ แต่ผมคงไม่พิศวาทคนบ้าหรอกนะ ดังนั้นผมเลยแกะแขนของเขาที่กอดไว้แน่นออกแล้วบอกให้พี่รปภ.พาตัวเขาออกไป
"พี่รปภรบกวนด้วยนะครับ"
ภาวนาอยู่ในใจตลอดว่าขอให้แต่งจบ55555555555 รู้สึกคุณหลวง
มาร์คจะคุยกับนุ้งแบมไม่รู้เรื่อง อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจด้วยน้า
จะเริศช่วยกันสกรีมแท็ก #ฟิคขุนหลวง กันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น