คำขอโทษจากลูกที่เคยเลว

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

เนื้อเรื่อง

รู้สึกผิด...หัวใจคนเป็นลูกหลายดวงคงเคยมีเหมือนกัน

สำนึกผิด...หัวใจที่รู้ผิดชอบชั่วดี รู้กตัญญู คงไม่ยากที่จะเกิดขึ้น

คนเป็นลูก ฉันเชื่อว่ามีไม่น้อยที่เคยทำความผิดต่อพ่อแม่ จะโดยตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจก็ตาม ตั้งแต่เกิดจนโต ไม่มีใคร ไม่เคยทำความผิด

การรู้สึกผิด และรู้จักสำนึกผิดเป็นมโนธรรมที่น่ายกย่อง

ปัญหาติดอยู่ตรงที่ ลูกหลายคนไม่รู้จะบอกพ่อแม่ยังไงว่าตัวเองสำนึกผิด และรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปในอดีต

มันกลายเป็นความรู้สึกอึดอัด คับแน่น และทรมานใจ พอกพูนขึ้นทุกๆวัน ตราบเท่าที่ยังเห็นหน้ากันอยู่ทุกวัน แต่อีกฝ่ายไม่เคยรู้เลย ว่าลูกของตนก็สำนึกผิดเป็นเหมือนกัน

ข้อเสียของการไม่รู้ใจลูกคืออะไร ทำไมฉันจึงต้องยกมาเป็นประเด็นสำคัญในที่นี้..เสียสิ..เสียแน่นอนทีเดียว เสียด้วยกันทั้งสองฝ่าย

ฝ่ายพ่อแม่ก็ยังจะรู้สึกวิตกกังวล กับลูกคนนี้ไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ความเสียใจ น้อยใจก็ทับถมเข้าไปในซอกหลืบของใจที่ยังมีพื้นที่เก็บกักไม่อั้น

ฝ่ายลูกก็รู้สึกเจ็บทุกครั้งที่มองหน้าพ่อแม่ ทุกครั้งที่เหตุการณ์ในอดีตย้อนกลับมาในห้วงความคิด

คุณคงไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามีก้อนขยะบางอย่างค้างคาในจิตใจ เจ็บปวดไปอีกที่ไม่รู้จะทำอย่างไรให้ท่านทั้งสองรู้

ปัญหาของลูกหลายคนที่ไม่เคยได้เอ่ยปากขอโทษพ่อแม่กับสิ่งที่ทำผิดพลั้งไปให้ท่านต้องเสียใจ

ในใจก็มีแต่การคาดเดาไปต่างๆนานา ว่าหากขอโทษไป ก็มีแต่จะโดนด่าว่าให้เจ็บช้ำ พ่อแม่ไม่มีวันเข้าใจเราหรอก

ก็คิดอยู่อย่างนี้

บางคนอาจเคยทำตัวให้พ่อแม่ไม่ค่อยไว้ใจ ไม่ค่อยเชื่อถือในคำพูดเป็นทุนเดิม จึงยิ่งไม่กล้าเอ่ยคำขอโทษเข้าไปใหญ่

ยิ่งได้มาเรียนรู้เรื่องกฎแห่งกรรม รู้ว่าพ่อแม่เปรียบเสมือนพระอรหันต์ของลูก และระลึกได้ว่าตนเคยทำให้ท่านต้องเสียใจอย่างไรบ้าง รังแต่จะยิ่งทวีความเจ็บปวดไว้ในส่วนลึก กับอดีตที่กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

ฉันเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น เคยเป็นหนึ่งในลูกที่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังเสียใจกับหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะกับพ่อ..

เมื่อก่อน..ฉันเป็นคนที่พ่อขาดความเชื่อถือ

ฉันเป็นคนไม่ซื่อตรง..ชอบโกหก..ชอบลักเล็กขโมยน้อยมาตั้งแต่เด็ก

เงินที่บอกพ่อว่าเอาไปซื้อหนังสือเรียน ก็เอาไปซื้อเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวฟุ่มเฟือย หนังสืออ่านเล่นไร้สาระ

ทำอยู่เป็นประจำ..จนรู้สึกเป็นเรื่องที่เคยชินไปเสียแล้ว

อยู่หอก็เคยแอบไปเที่ยวบ่อยครั้ง

พ่อห้ามอะไรก็ไม่ค่อยจะเชื่อฟัง ทั้งที่มันเป็นสิ่งที่ดีแก่ตัวฉันเอง

ต่อหน้าก็ตอบตกลงคำสัญญาจากพ่อ แต่ลับหลังก็ชอบแอบทำในสิ่งที่พ่อห้ามทำ

พ่อทำงานเหนื่อยแทบตาย..เมื่อก่อนไม่ค่อยสนใจความรู้สึกของพ่อ

น้ำพักน้ำแรง และหยาดเหงื่อทุกหยดพ่อทำเพื่อฉัน เพื่อความอยู่รอดของครอบครัว แต่ฉันก็แทบไม่เคยรู้สึกยกย่องพ่อเลย

ตอนสมัยประถม มีเพื่อนถามว่าพ่อเธอเรียนจบอะไร ฉันรู้ดีว่าเพื่อนคนที่ถามพ่อเรียนจบสูง

และรู้ว่าพ่อของฉันนั้นเรียนจบแค่ปอสี่ ฉันก็หน้าด้านตอบเพื่อนไปว่าพ่อจบปริญญาโท

เพราะฉันอาย..อายในการศึกษาของพ่อ

ทั้งที่ความจริง พ่อฉันทำงานสร้างตัวมา จนมีฉัน พ่อมีความขยันพากเพียร พ่อเป็นคนหัวดี พ่อเป็นคนเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่น

จนสร้างงานสร้างฐานะให้ตัวเองได้ สร้างครอบครัวให้มั่นคงได้ จนวันนี้ พ่อสามารถสู้หน้าใครๆที่เรียนสูงมาแค่ไหนก็ตาม บางคนยังสู้พ่อไม่ได้เลย พ่อมีความภูมิใจในตัวเอง..แต่ฉันไม่เคยภูมิใจในตัวพ่อเลยตอนเด็กๆ

พ่อเป็นคนประหยัด และมีระเบียบวินัยสูง

พ่อจึงกำหนดกรอบเกณฑ์การดำรงชีวิตให้ฉัน

ซึ่งก็เป็นความหวังดีของพ่อ และส่งผลดีต่อฉัน

แต่เมื่อก่อนฉันแทบไม่เคยเห็นคุณค่าของสิ่งๆนั้น

รู้สึกแต่ว่าพ่อบีบบังคับฉันไปแทบทุกอย่าง

ทำอะไรผิดก็โดนลงโทษ

ฉันรู้สึกอึดอัดเสียเต็มประดา ตั้งแต่เล็กๆ

จนมีอยู่หลายครั้งที่คิดฆ่าตัวตาย...มันเป็นถึงขนาดนั้น

จนมาวันนี้..วันที่ฉันเติบโตมาเจอเรื่องราวหลากหลาย

ทั้งสุข..ทั้งทุกข์

และทุกข์นั้นเอง..มันทำให้ฉันได้รู้จักคุณค่า และความหมายของการเกิดมามีชีวิตอยู่

ทุกข์นั้นเองทำให้ฉันได้..พบสิ่งที่ดีล้ำค่าอย่าง”พุทธศาสนา”

ได้เรียนรู้ และปฏิบัติตาม “พระธรรม” ได้รู้จักมหาบุรุษผู้ยิ่งใหญ่อย่าง “พระพุทธเจ้าโคดม”

ได้รับความเมตตาจากครูบาอาจารย์ที่ช่วยเผยแผ่พระสัทธรรมให้กับโลก

ได้รู้จัก”พระสุปฏิปัณโน” ผู้น่าเคารพยกย่อง

และสิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันได้ค้นพบ..ได้รู้สึกตัว

ว่าที่ผ่านมาตั้งแต่เด็กจนโตฉันทำก็พ่อผิดมาตลอด

ตั้งแต่ความคิด..คำพูด..และการกระทำ

ฉันได้เห็นถึงความรักที่หาประมาณมิได้ของพ่อ

เห็นถึงหยาดเหงื่อแต่ละหยดของพ่อที่ทำงานหนัก เพื่อเลี้ยงดูฉัน

พ่อเหนื่อยเพื่อฉัน

พ่อมีชีวิตอยู่เพื่อฉัน

พ่อมีความหวังที่ฉัน

พ่อมีความห่วงใยให้ฉันอย่างยากจะหาใครมาเทียบ

และก็นั่นแหละ..ปัญหาที่ฉันบอก

ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเอ่ยคำ “ขอโทษ” พ่อเลยสักครั้ง

จะให้ฉันมาเอ่ยคำขอโทษโต้งๆก็รู้สึกกระดากชอบกล

อันที่จริงถ้าใครมีกำลังใจพอที่จะทำ ฉันก็สนับสนุนเต็มที่

คำ”ขอโทษ” ที่มาจากใจลูกที่สำนึกผิดอย่างแท้จริง แม้เป็นคำสั้นๆ ไม่ได้เรียบเรียงตกแต่งให้เป็นโวหารสวยหรูแต่ประการใด

เชื่อเถอะว่า เรื่องทุกอย่างจะคลี่คลายไปได้ไม่ยาก และพ่อของคุณจะสัมผัสได้ถึงมหากุศลจิตของคุณในขณะนั้น

วกมาที่ฉัน..

ในเมื่อฉันไม่กล้าพอที่จะเอ่ยคำ “ขอโทษ” กับพ่อตรงๆ

แต่ ณ ตอนนั้น

ฉันก็มีกำลังใจพอที่จะหาวิธีขอโทษ

และก็รู้สึกว่าต้องทำให้ได้โดยเร็วด้วย

วันเวลาเป็นของไม่แน่นอน พ่อจะอยู่กับฉันอีกนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้

คืนนั้นเองที่ฉันตัดสินใจ

หยิบกระดาษเอสี่ กับปากกาด้ามหนึ่ง

ไม่ใช่กระดาษสีสวย ปากกาสีสันแต่อย่างใด

มีแค่ใจที่รู้สึกผิด สำนึกผิด และอยากขอโทษพ่อเท่านั้นเอง

ก่อนหน้านั้นฉันเคยเขียนหนังสือนิยายแนวโลกๆอยู่เล่มหนึ่ง ซึ่งได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง

และก็ไม่เป็นที่น่าแปลกใจว่า เมื่อพ่อรู้ว่าฉันเขียนหนังสือ

พ่อก็ออกอาการไม่ชอบใจ พ่อบอกว่า ฉันยังเรียนหนังสืออยู่

ควรตั้งใจเรียนให้เต็มที่ อยากเพิ่งมาแหวกแนวอะไรตอนนี้

เรียนให้มันจบก่อน

พ่อถึงกับให้ฉันสัญญาต่อหน้าอย่างจริงจัง ว่าจะไม่เขียนหนังสืออีก ขณะที่กำลังเรียน

นั่นแหละ ประเด็นที่อยากบอกคือ ฉันมักจะชอบสรรหาประโยคดีๆ คำสวยๆมาใช้จ่ายฟุ่มเฟือย

ไม่เคยเขียนอะไรออกมาจากใจ มีแต่การประดิดประดอยจากความคิดนึกในหัวสมองเท่านั้น

คืนนั้นเองที่ฉันจับปากกาเขียนทั้งที่ยังไม่ได้ร่างเค้าโครงใดๆ ไม่มีการสร้างฉากวางโครงเรื่อง

และตัวละครอย่างที่เคยถนัด

ฉันเขียนทุกสิ่งออกมาจากใจเป็นครั้งแรกของชีวิต ด้วยแรงสำนึกเต็มเปี่ยมในบุญคุณ

และความตั้งใจใหม่ของฉัน

ฉันบอกพ่อว่าขอโทษที่ทำให้เสียใจ และผิดหวังตลอดมา

ขอโทษที่ทำผิดทั้งกายกรรม วจีกรรม และมโนกรรม

ขอให้พ่ออโหสิให้ฉันด้วย

ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าพ่อนั้นรักฉันแค่ไหน

และพ่อของฉันเป็นคนดีที่สุดสำหรับฉัน

พ่อมีความงดงาม และน่าเป็นแบบอย่างให้กับคนที่เป็นพ่ออีกหลายคน

ฉันจะต้องเขียนเรื่องราวของพ่อออกเป็นหนังสือให้ทุกคนรับรู้ถึงความเก่ง ความดี และความรักของพ่อในวันหนึ่ง

ฉันบอกพ่อว่า ฉันจะตั้งใจถือศีลห้าให้บริสุทธิ์

สัญญาว่าจะซื่อตรงซื่อสัตย์กับพ่อตลอดปีนี้ และตลอดไป

สัญญาว่าจะประหยัดการใช้จ่าย เท่าที่จะทำได้

สัญญาว่าจะตั้งใจเรียนหนังสือให้เต็มที่ ทำตามหน้าที่อย่างสุดความสามารถ

ฉันบอกพ่อว่านี้เป็นความตั้งใจของฉัน แต่ฉันไม่ขอสาบานว่าฉันจะทำได้หรือไม่

ฉันลงท้ายด้วยความขอบคุณอย่างเปี่ยมล้น

ที่พ่อทำให้ฉันได้เกิดมาเป็นมนุษย์ และพบพระพุทธศาสนา ได้รู้จักคุณค่าของการมีชีวิต

และขณะที่ฉันกำลังเขียนนี้ ฉันเขียนต่อหน้ารูปพระพุทธเจ้า บุคคลที่ฉันนับถือที่สุดในชีวิตเช่นกัน

และขอบคุณพ่อที่ทำให้ฉันได้เกิดมารู้จักพระพุทธองค์

ฉันเขียนเสร็จก็จัดการพับใส่ซองเรียบร้อย

รอยื่นให้พ่อในวันที่พ่อมาส่งฉันที่หอ

ตามประสาคนที่ยังเคอะเขินกับการขอโทษ เนื่องด้วยไม่เคยทำมาก่อน

ฉันยื่นให้พ่อเสร็จ บอกพ่อว่าเป็นของขวัญวันพ่อ แล้วก็รีบเดินขึ้นห้องไป

เวลาผ่านไปเป็นอาทิตย์ ระหว่างที่ฉันยังต้องเรียนหนังสือในวันธรรมดา

ฉันรู้สึกตื่นเต้น และลุ้นรอ นึกไปต่างๆนานาว่า พ่อจะหาว่าฉันบ้ารึเปล่า

อยู่ๆก็เขียนอะไรแบบนั้นไป และระหว่างนั้นพ่อก็ไม่เคยโทรมาพูดคุยเลยว่ารู้สึกอย่างไรกับจดหมายฉบับนั้น

ฉันก็ยิ่งตื่นเต้นและหวาดเสียว แต่ในใจก็ปักหลักแล้วล่ะว่า ช่างมัน ผลจะออกมาเป็นอย่างไรก็ช่างมัน

ฉันทำเต็มที่ที่สุดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างถ่ายทอดจากใจ และก็เป็นสิ่งที่ฉันควรทำที่สุด

อย่างน้อยฉันก็จะไม่เสียใจว่า ไม่ได้ทำในสิ่งที่ควรทำก่อนที่ฉันและพ่อจะจากกันไป

พ่อหายเงียบไปเลย..

จนกระทั่งถึงวันที่ฉันได้กลับบ้าน เจอกันพ่อก็ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อยู่ดี

แต่ฉันก็เข้าใจ..ว่าพ่อเป็นคนไม่ชอบพูดอะไรเยินยอ ปลอบประโลม

จนถึงตอนที่นั่งกินข้าวเย็นร่วมโต๊ะกัน

จูๆพ่อก็พูดขึ้นมาว่า..พ่ออนุญาตให้ลูกเป็นนักเขียนได้!

ณ..วินาทีนั้นฉันขนลุกซู่ขึ้นมาทันที

อย่างที่บอกค่ะ..พ่อไม่ชอบให้ฉันเป็นนักเขียน และก็ให้ฉันสัญญาว่าจะไม่เขียนหนังสืออีกระหว่างนี้

แต่จู่ก็พูดขึ้นมาว่าให้เขียนหนังสือ..

ทั้งที่ในเนื้อความจดหมายนั้น ไม่ได้พูดถึงการเขียนหนังสือ หรือการเป็นนักเขียนแต่อย่างใด

ไม่มีเนื้อหาใดเกี่ยวกับสิ่งนั้นเลย

พ่อบอกต่อว่า

การเขียนหนังสือให้คนรู้จักใช้ชีวิตอย่างถูกต้อง

เขียนให้คนได้รู้จักธรรมะ..สามารถทำให้คนคนนึงเปลี่ยนชีวิตไปทั้งชีวิตเลยยังได้

ถ้าลูกเขียนออกมาให้คนอ่านแล้วนำไปใช้ได้ จะยอดเยี่ยมยิ่งกว่าเป็นหมอรักษาโรคทางกายเสียอีก

อึ้งเป็นคำรบสองค่ะ..ฉันบอกได้เลยว่าไม่เคยได้ยินประโยคอะไรอย่างนี้จากปากของพ่อ

พ่อยังบอกอีกว่า ศีลห้า ถึงแม้จะยังไม่ได้ทำ แต่มีความตั้งใจอย่างแน่วแน่วก็ถือเป็นบุญกุศลอย่างยิ่งแล้ว

พ่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงชื่นชม และยอมรับจากใจจริง ทำเอาฉันน้ำตาซึม

พ่อยังบอกอีกว่า จดหมายฉบับนั้นพ่ออ่านเสร็จแล้ว ยื่นให้น้องสาวของฉันอ่านดังๆให้ได้ยินทั้งครอบครัวด้วย

วินาทีนั้นแหละ...ที่ฉันรู้สึกว่า ขยะในใจฉันที่มันเน่าเหม็นอัดแน่นกันอยู่ได้ถูกระบายออกจนโล่ง

มันเป็นความโล่งใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เหมือนบาปอกุศลทั้งปวงที่ฉันเคยทำไม่ดีกับพ่อไว้มันผ่อนคลายลงไปได้เดี๋ยวนั้น มันเป็นความเหลือเชื่อและรู้สึกอัศจรรย์ได้จริงๆค่ะ

เหนือสิ่งอื่นใด การขอโทษ และสำนึกผิดจะสัมฤทธิ์ผลสมบูรณ์ไม่ได้ หากเราไม่ลงมือทำจริงนะคะ

ฉันหวังว่าวิธีการขอโทษพ่อของฉันจะเป็นประโยชน์กับลูกที่ไม่กล้าเอ่ยปากขอโทษพ่อแม่ได้ไม่น้อย

เขียนเลยค่ะ..ถ้าคุณไม่กล้าเอ่ย คุณก็เขียนเลย เขียนโดยไม่ต้องกังวลความสละสลวยของภาษา หรือการเรียบเรียงประโยค เขียนออกมาจากใจที่รู้สึกผิด และสำนึกในบุญคุณอย่างแท้จริง..ฉันเชื่อว่าความค้างคาใจจะถูกชะล้างออกไปได้เยอะค่ะ

และคุณจะได้สัมผัสความรู้สึกบริสุทธิ์ที่ใจตัวเอง และใจคนที่คุณรักอย่างยากจะหาความรู้สึกแบบนี้ได้ที่ไหน

เป็นกำลังใจให้ลูกๆ ที่พร้อมสำนึกคุณทุกคนค่ะ

ขอให้ทุกชีวิตมีกตัญญูกตเวทิตางดงามในใจ

ของขวัญเนื่องในวันคล้ายวันเกิด

๖ สิงหาคม ๒๕๕๓

ศิลาริน พุทธบุตรี