คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5 (30%)
ตอนที่ 5
เจโน่นั่งกอดอกหน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นการประท้วงอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องสภานักเรียน นอกจากจะโดนลูคัสลากถูลู่ถูกังมาตัดแต้มแล้วเขายังต้องพลาดคาบแรกไปอีก แถมคนที่มาถึงที่หลังเขาโดนตัดแต้มแล้วจากไปเงียบ ๆ เหมือนว่าลูคัสตั้งใจปล่อยปะละเลยให้เหลือเขาคนสุดท้าย มันน่าโมโหจนเจโน่อยากจะกระโดดทับอีกฝ่ายให้แบน รัวกำปั้นใส่อีกฝ่ายจนต้องตบพื้นร้องขอชีวิตเลย!
พอเผลอไปสบตากับคนที่เขากำลังรัวหมัดใส่ในความคิด คนพี่ก็พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ เบะปากคว่ำ ไม่สนใจเสียงหัวเราะหึ ๆ ชั่วร้ายของยักษ์ห้องเอ
“นี่ เห็นอยู่ชัด ๆ ไม่ใช่เหรอว่าลูคัสใช้อำนาจในทางไม่ชอบ?” เขาถามสมาชิกสภานักเรียนคนอื่น คนที่อยู่ใกล้เขาที่สุดหัวเราะเสียงแห้ง หันรีหัวขวางเหมือนพยายามหาทางหนี ท่าทางนี้ยิ่งทำให้เจโน่สนุกสนานกับการกลั่นแกล้งเด็กปีสองตรงหน้าเข้าไปใหญ่
แกล้งจนกระทั่งเด็กคนนั้นทำหน้าเล่อล่าเหมือนจวนเจียนจะร้องไห้ถ้าขืนเขายังนินทาอดีตประธานนักเรียนให้ฟังต่อไป เจโน่ถอนหายใจอย่างหน่าย ๆ เหลียวมองพวกสมาชิกคนอื่นที่ทยอยหลบฉากออกจากห้องไป พอเจ้าเด็กปีสองเมื่อครู่เดินปิดท้ายขบวนไปต่อหน้าต่อตา เขาก็เลยทำเป็นไม่รู้เรื่องเดินตามออกไป ติดก็แต่ว่ายังไม่ทันพ้นประตูห้องต้นแขนเขาก็ถูกฉุดดึงจนเผลอถอยหลังไปหลายก้าว
“จะไปไหน ไม่ใช่บอกว่าอยากคุยกับผมหรือครับ?”
เจโน่หดคอหนีเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่เป่ารดท้ายทอย แฝดพี่ทำหน้านิ่วไม่พอใจ เขารีบดึงแขนออกจากการกอบกุม หันไปเผชิญกับเจ้าของใบหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว
ลูคัสที่อยู่ในห้องนี้กับคนที่อยู่ต่อหน้าจูโน่ต่างกันราวกับฟ้ากับเหว แล้วลูคัสตรงหน้าเขาก็คือเวอร์ชั่นถอดหน้ากากเทวดาเผยหน้าใบหน้าปีศาจที่แท้จริงชัด ๆ
“คนอื่นมาทีหลังแล้วทำไมได้ไปก่อน” คนพี่ถามอย่างไม่พอใจผสมกับความพาลที่แล่นพล่านอยู่ในสายเลือด เขาทั้งหงุดหงิดที่พลาดคาบสำคัญไป หงุดหงิดที่มาสาย แถมหงุดหงิดที่หิวแทบตายแบบนี้อีก ก้นก็เจ็บเพราะกระแทกพื้นเมื่อครู่ นี่..นี่มันวันอะไรเนี้ย!
เจโน่จะไม่ให้ลูคัสเป็นอิหนูของเขาแล้ว!
“หลานผมอยู่แค่อนุบาลยังไม่พาลเท่าคุณเลย” ลูคัสส่ายหัวเบา ๆ ไม่สนใจคนพาลที่ฟาดงวงฟาดงาอยู่ “ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ” เขาแย่งกระเป๋าเจโน่กลับไป โยนมันลงที่โซฟาตัวยาว พยักเพยิดให้อีกฝ่ายมานั่งลง
คนพี่พรูลมหายใจ เขาชักขี้เกียจจะปั้นหน้าบูดบึ้งแล้ว แถมใช้แรงยื้อไปยื้อมากับลูคัสจนเหนื่อย สุดท้ายจึงยอมเดินไปนั่งลงแต่โดยดี ไม่ลืมจะเว้นระยะห่างกับลูคัสหลายช่วงตัวและฉวยกระเป๋าเป้ตัวเองมากอดไว้แนบอก เจโน่นับหนึ่งสองสามในใจให้มันสงบและพยายามมองข้ามสายตาล้อเลียนของเจ้าหัวขโมยกระเป๋า
ลูคัสเดินไปทางชั้นล็อคเกอร์ข้างโซฟา มีกระดาษบอกเลขชั้นปีติดอยู่ด้านหน้าในแต่ละชั้น คนตัวสูงกว่าวุ่นวายอยู่ครู่หนึ่งก็เดินย้อนกลับไปหาลีเจโน่พร้อมกระดาษรายชื่อคะแนนความประพฤติปีสามห้องบี
ทุก ๆ เทอมจะมีการรวบรวมแต้มของเด็กทุกคนในทุกสายชั้น หากมีคะแนนเกิน 80 ก็ต้องไปเข้าค่ายจิตอาสาเพื่อล้างคะแนนทั้งหมด แต่ถ้าคะแนนไม่เกินก็จะถูกยกไปรวมเทอมหน้าต่อไป
ลูคัสกวาดมองดูคะแนนของเจโน่ เลิกคิ้วคล้ายกับไม่แปลกใจกับสิ่งที่เห็นสักนิด อืม..ถูกตัดไปยี่สิบเพราะปีนกำแพงตอนปีก่อน ถูกตัดไปอีกสี่สิบเพราะมาสาย เหล่มองแฝดลีคนพี่ที่นั่งกอดกระเป๋าแน่นอย่างกับว่ามันจะช่วยพรางตัวได้ มองลีเจโน่ที่นิ่งเงียบอยู่แบบนี้กลับทำให้เข้าใจผิดได้ง่าย ๆ ว่าอีกฝ่ายคือจูโน่ ในเมื่อทุก ๆ อย่างของแฝดลีเหมือนกันราวกับรูปปั้นที่พระเจ้าบรรจงสลักเสลาขึ้น
แต่พออีกฝ่ายรู้สึกตัวว่ากำลังโดนจ้อง ก็หันมาแยกเขี้ยวใส่เหมือนแมวดุ ๆ พองขนเตรียมตัวจะกระโจนกัดคนแปลกหน้า
“มองอะไรนัก”
ที่บอกว่าเหมือนจูโน่...ก็คงมีแค่ตอนที่นิ่งเงียบเท่านั้น
เขาส่ายหน้าเบา ๆ เจโน่ไม่ผิดอะไรกับแมวจรที่พร้อมจะกัดเขาทุกเมื่อ แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ ลูคัสกลับยิ่งรู้สึกว่าน่าแหย่ให้แยกเขี้ยวมากกว่าเดิมชะมัด
เจโน่เม้มริมฝีปากแน่นเมื่อเห็นคนตัวสูงละสายตาไปจากเขาพลางส่ายหน้าเบา ๆ ท่าทางแบบนั้นมันอะไรกันนะ ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังโดนบ่นอยู่ในใจยังไงยังงั้นเลย น่าโมโหเกินไปแล้ว! แถมท้องเขามันก็ยังจะมาร้องโครกครากตอนนี้ จนได้แต่กอดกระเป๋าตัวเองไว้แน่น ๆ หวังว่ามันจะช่วยปิดเสียงท้องร้องได้ พูดก็พูดเถอะ ขนมปังชิ้นเดียวมันไม่พอรองท้องสักนิด พอหิวเขาก็ยิ่งหงุดหงิดและคิดถึงจูโน่ขึ้นมามากกว่าเก่า
ถ้าจูอยู่ตอนนี้นะ เจจะจับมาฟัดแก้มจนกว่าจะหายหงุดหงิดเลย
“ดูนี่” ลูคัสทรุดตัวนั่งข้าง ๆ คนที่เขยิบหนีเขาจนร่างแทบจะหลอมรวมกับพนักโซฟา คนตัวสูงกว่าหลุดหัวเราะแผ่ว ยื่นกระดาษให้คนที่พองขนขู่เต็มกำลัง เขากอดอกรอดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายแต่กลับกลายเป็นว่าเจโน่ไม่ได้ตกใจขนาดนี่คาดไว้เลย ลูคัสพลันรู้สึกหมดสนุกขึ้นมา รับกระดาษกลับไปใส่ไว้ที่เดิมพลางถามเจโน่ “รู้คะแนนอยู่แล้ว?”
“ที่เรียกมาน่ะ เพื่อแค่นี้?”
เจโน่แทบจะเคี้ยวฟันตอบ ลูคัสมองเขาด้วยสายตาเหมือนเห็นเรื่องสนุก โอ้ย เจโน่ล่ะเกลียดใบหน้าแบบนี้ของลูคัสจริง ๆ !
ลูคัสเกือบจะหลุดหัวเราะอีกครั้งเมื่อเห็นท่าทีฮึดฮัดของคนตรงหน้า อดไม่ได้จะคิดถึงหลาน ๆ ที่มักจะโดนเขาแกล้งประจำ พอเด็ก ๆ หงุดหงิดลูคัสก็ยิ่งอยากแหย่ต่อ มันเป็นอีกหนึ่งในนิสัยเสียของเขาที่ไม่เคยเผยต่อเพื่อนร่วมชั้นมาก่อน หนึ่งก็เพราะไม่ค่อยมีใครมาหงุดหงิดใส่เขาอย่างไร้เหตุผลเหมือนคนตรงหน้า สองก็เพราะเขาไม่เคยเอาใครมาเปรียบเทียบกับหลานตัวเองมาก่อน -- อื้ม.. ลูคัสก็พึ่งรู้สึกว่าวันนี้เจโน่ดูน่าแหย่เหมือนหลานเขาจริง ๆ
“ถ้าคุณโดนตัดคะแนนอีกครั้งคุณต้องเข้าค่ายจิตอาสาตอนปิดเทอม พวกเราจะไปที่โรงเรียนห่างไกล ช่วยบูรณะ อาจจะเป็นทาสีหรือซ่อมแซมเท่าที่ทำได้” ลูคัสเกริ่นนำ แล้วเริ่มพูดต่อเหมือนคำนวณ “จริง ๆ แล้วคุณก็มาสายได้อีกสองครั้งนะครับ แต่ดันใช้สิทธิ์ปีนกำแพงไปแล้ววันนี้ ตอนนี้ก็เลย...” ลูคัสยิ้มไม่ทุกข์ไม่ร้อนให้คนที่ถลึงตามองเขาอย่างหาเรื่อง
“เอาใบมาให้เซ็นแล้วปล่อยฉันไปได้แล้ว” เจโน่พูดอย่างเหลืออด ให้ลูคัสกลับไปทำหน้านิ่งสนิทไม่พูดอะไรแล้วส่งใบตัดแต้มให้เขาเงียบ ๆ ดีกว่ามาพูดมากแล้วทำหน้ายียวนใส่เขาแบบนี้อีก
คอยดูเถอะนะ วันพระไม่ได้มีหนเดียว เจโน่จะต้องหาทางเอาคืนอีกฝ่ายให้จุกไปเลย! เมื่อวานเขายังรู้สึกผิดนิด ๆ แต่พอเห็นอีกฝ่ายแก้แค้นกันด้วยใบหน้าร่าเริงแบบนี้ ความรู้สึกผิดนิด ๆ ของเขาก็โดนทั้งเตะทั้งไล่ให้ไปไกล ๆ ทันที
เจโน่รับใบตัดแต้มที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ พลางมองช่องที่เขียนว่าตัดยี่สิบแต้มด้วยใจห่อเหี่ยว นี่มันรังแกกันชัด ๆ! ถ้าไม่แก้แค้นคืนก็อย่าเรียกเขาว่าเจโน่อีกเลย! เซ็นเสร็จเขาก็รีบยัดคืนใส่มือคนที่สูงกว่าอย่างรวดเร็วเหมือนมันเป็นของร้อนที่ต้องโยนทิ้ง
“ไปได้หรือยัง”
“ยังครับ”
เขาหันหลังกลับไปหยิบบางอย่างโยนให้แฝดลีคนพี่ที่ตั้งท่าเตรียมพร้อมพุ่งออกจากประตูได้ในทุกเมื่อ เจโน่ฉวยมันมาตามสัญชาตญาณ พอเห็นว่าเป็นคิมบับแท่ง ใบหน้าก็พลันขึ้นสีแดงในทันใด เจโน่ไม่รู้ว่าควรจะอายหรือโกรธก่อนดี นี่..นี่สรุปว่ากระเป๋ามันปิดเสียงท้องร้องไม่ได้ใช่มั้ย โอ้ย ชักจะน่าอายเกินไปแล้ว
“ขอบคุณ” เจโน่พูดงึมงำในลำคอเสียงเบาราวกับยุง แกล้งทำหูทวนลมไม่สนใจเสียงหัวเราะหึหึของอีกฝ่าย
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ไว้ขอบคุณอีกครั้งตอนเจอกันที่ค่ายจิตอาสาแล้วกัน”
สภานักเรียนไปช่วยค่ายนี้ทุกปีอยู่แล้ว ลูคัสเลยอดไม่ได้จะพูดแหย่ไปสักประโยค และนับว่าความพยายามของลูคัสไม่สูญเปล่า เพราะเจโน่ฟังจบก็ถลึงตาใส่คุณอดีตประธานนักเรียนอย่างเอาเรื่องทันที
“คอยดูเถอะ!”
เจโน่กึ่งเดินกึ่งวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว ถ้าได้ฟังคำพูดลูคัสอีกสักประโยคเขาต้องโมโหตายแน่ ๆ
“ครับ ผมจะคอยดูคุณอย่างดีเลย!”
ลูคัสตะโกนตอบ หัวเราะเสียงดังไล่หลังคนที่ใบหน้าแดงก่ำไป
ความคิดเห็น