SF (MARKBAM) กอดปลอบ

เรื่องสั้นตอนเดียวจบ

คนเราจะคบใครเป็นแฟนเพราะความสงสารได้จริงๆหรอ?

ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย

ไม่เข้าใจเลยจริงๆ...

เหมือนตัวตลก เหมือนชีวิตคนคนหนึ่งมันน่าขันมาก เขาทำเหมือนร่างกายและหัวใจผมเป็นหุ่นยนต์

บางที...

เพราะความสงสารของคุณนั่นแหละ ที่ทำร้ายผมแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี...

"แบมแบม!!!"

เฮือกกกกก

ร่างบางสะดุ้งตกใจตื่นหันกลับมามองหาคนที่ตะโกนเรียกชื่อตนเองเสียงดังไม่อายผู้คนที่สัญจรไปมา

"มาเดินอะไรอยู่แถวนี้คนเดียว เราเรียกตั้งนานก็ไม่ยอมหันมาสักที"

   'อ่า มาร์ค เพื่อนต่างคณะที่เคยทำงาน Part Time ร้านเดียวกับผม คนนี้นี่เองที่ทำผมตกใจ'

"อื้อ เรียกนานแล้วหรอ ขอโทษนะเราไม่ได้ยิน"

"ไม่เป็นไร คงจะได้ยินหรอก แบมเดินเหม่อจนจะตกท่ออยู่แล้วนั่นน่ะ" เขามองเห็นเจ้าเพื่อนตัวเล็กนี่เดินเหม่อออกมาตั้งแต่หลังมอแล้ว ใครทักก็ไม่ตอบไม่รู้สึกตัวสักนิดจนเขาขับรถตามมาดูเรื่อยๆเนี่ยแหละ

 และก็ใช่ แบมแบมไม่ได้มองทางเลยแทบจะเดินตกท่ออยู่แล้วเขาถึงได้จอดรถลงมาเรียกเพื่อดึงสตินี่ไง

"อ่าา อ่อ งั้นหรอ ขอบคุณนะ" 

แปลก มาร์คคิดว่าแบมแบมแปลกไปจริงๆ ถึงจะไม่ค่อยได้เจอกันตั้งแต่ลาออกจากร้านที่ทำงานมาแล้วทั้งคู่ก็เถอะ แต่ปกติแบมแบมไม่เป็นแบบนี้ ร่างบางตรงหน้าเขานี่ร่าเริงจะตาย

"แบมไม่สบายหรือเปล่า?"

แบมแบมส่ายหน้าเบาๆ แต่แววตาและใบหน้าเนียนเรียบนิ่งกลับตรงกันข้ามนั่นไม่ได้ทำให้น่าเชื่อเลย

แบมแบมเหมือนคนไร้วิญญาณ...ดูไม่มีชีวิตชีวาเอาเสียเลย

"แล้วนี่แบมจะไปไหนหรอ"

ถึงจะสงสัยเอามากๆ แต่เขาก็ไม่อยากขะยั้นขะยอให้ร่างบางตรงหน้านี่ตอบหรอกนะ ก็พอจะมองออกว่ามีปัญหาอะไรสักอย่างในใจ

แต่คำตอบที่ได้นั่น กลับมีแค่หัวทุยๆส่ายไปมาเบาๆอย่างคนไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป

เขาว่าแบมแบมต้องมีเรื่องไม่สบายใจแน่ๆล่ะ

และเวลานี้คนตัวเล็กนี่ก็ควรต้องมีเขาอยู่ข้างๆสิ อ่าาา จะหาว่ามาร์คฉวยโอกาสแบบนี้ก็ได้นะ แต่เขาไม่อยากให้แบมแบมอยู่คนเดียวเวลาแบบนี้จรงๆ ดวงอาทิตย์กำลังจะตกแล้วด้วย มหาลัยที่เขาอยู่ เป็นจังหวัดที่ขึ้นชื่อเรื่องข่าวร้ายๆเยอะทีเดียวล่ะ มาร์คแค่กลัวว่าแบมแบมจะเป็นอะไรไป เขาไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ร้ายๆกับเจ้าตัวเล็กนี่หรอกนะ

"งั้นไปหาดกันไหม พระอาทิตย์กำลังตกด้วย ลมเย็นๆทำให้ผ่อนคลายได้นะ"

แบมแบมเอียงคอทำมุมอย่างน่ารัก เขากำลังคิดตามมาร์ค ถึงมาร์คจะมาแบบงงๆนิดหน่อย แต่เวลานี้ถ้ามีใครนั่งอยู่ข้างๆเขาก็น่าจะดีกว่าคิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว อย่างนั้นแบมแบมจึงพยักหน้าน้อยๆเป็นการตอบตกลง

"อื้ม"

สองร่างขับรถชมวิวไปเรื่อยตามริมชายหาด อื้อ ใช่แล้วล่ะ พวกเขาเรียนมหาลัยแห่งหนึ่งที่ได้กลิ่นอายทะเลแทบจะตลอดเวลาแม้อยู่ที่คณะ มหาลัย

มาร์คจอดรถไว้ข้างต้นมะพร้าวต้นหนึ่งแล้วจับจูงมือแบมแบมมานั่งบนโขดหินที่ห่างไกลจากผู้คนส่วนใหญ่อยู่มาก เขาเห็นว่าที่ตรงนี้ดูเงียบสงบและไกลจนไม่ค่อยมีผู้คนเดินมาถึงฝั่งนี้เสียเท่าไหร่ จึงถือโอกาสพาแบมแบมมานั่งตรงนี้เสียเลยเพราะเขาคิดว่าแบมแบมก็น่าจะต้องการมุมสงบอยู่เหมือนกัน

"แบมกินน้ำไรไหม เดี๋ยวเราไปซื้อให้" 

.

.

.

เงียบ

อ่าา แบมแบมไม่ได้ฟังเขาด้วยซ้ำ

มาร์คกลับมาอีกครั้งพร้อมน้ำสตอร์เบอรี่โซดาในมือ ยกแก้วแนบแก้มเพื่อนร่างบางเพียงนิดเดียว เจ้าตัวสะดุ้งเพราะอายเย็นของน้ำ

"อื้อ มาร์ค! มันเย็นนะ" แบมแบมเหวอย่างไม่จริงจังนัก

หึ

อย่างน้อยก็มีอารมณ์ฉุนเฉียวเพิ่มขึ้นมาบ้างแล้วแหละ

ให้แบมแบมด่าเขา ดีกว่านั่งโคลนนิ่งหินอยู่แบบเนี้ย

"เราเรียกแล้ว แบมไม่ได้ยิน"

"ซื้อมาให้ สตอร์เบอรี่โซดา"

"เห็นชอบกิน"

'เธอกินน้ำอย่างอื่นบ้างก็ได้นะ'

'ก็เราชอบสตอร์เบอรี่โซดา ทำไม เบื่อหรอ'

'เปล่าสักหน่อย ใครจะไปเบื่อลงน่ารักขนาดนี้'

'เราหมายถึงน้ำ!!'

'ก็น้ำไง เนี่ย ดูสีสิเนี่ย น่ารักมาก'

'เธอ!!!'

หึ 

"ชอบสิ"

"สีมันสวยนะ"

ทั้งคู่นั่งเงียบกันอยู่นาน ไม่สิ แบมแบมน่ะเงียบเพราะเจ้าตัวนั่งเหม่อ แต่มาร์คน่ะมองหน้าแบมแบมเหมือนอยากคุย อยากหาเรื่องมาพูดด้วย แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร เขาไม่กล้าพูดด้วยซ้ำ ดูอย่างเมื่อครู่สิ เขารู้หรอกว่าแบมแบมต้องมีอะไรกับน้ำที่ปกติเจ้าตัวชอบกินนักหนา เมื่อก่อนเวลาอยู่ที่ร้านตอนพัก เจ้าตัวก็สั่งน้ำนั่นมากินแทบทุกครั้งที่เจ้าตัวเข้าเวรที่ร้าน อาจจะมีความหลังอะไรก็ได้

อย่างกับคนอกหัก

เขาจะไปกล้า หาเรื่องมาคุยอีกได้ไง ถ้าเกิดไปโดนประเด็นไหนเข้าอีก

เขาไม่อยากเห็นแววตาเศร้าๆแบบนี้หรอกนะ

แบมแบมน่ะ เหมาะกับความสดใสมากกว่าความมืดหม่นแบบนี้

"เราไม่เข้าใจเลยมาร์ค"

ร่างสูงที่กำลังหาวิธีลดความอึดอัดของตัวเองถึงกับตกใจเมื่ออยู่ๆเจ้าเพื่อนตัวเล็กของเขากพูดขึ้น

มาร์ครู้ว่า แบมแบมแค่ต้องการผู้ฟังที่ดี เขาจะรับฟังแบมแบมอยู่ข้างๆแบบนี้

"ทั้งๆที่ตอนนั้นเรายอมแพ้ไปแล้วแท้ๆ"

"ทำไมต้องกลับมาทำให้มีใจ"

"ฮึก...ถ้าเขาแค่สะ สงสารเรา เขาควรจะปล่อยเราไปตั้งแต่แรกสิ"

"เราไม่เข้าใจเลยสักนิด ฮึก ฮือออ มาทำให้เรารักทำไม"

น้ำตาหยาดเล็กไหลลงเป็นทาง และมาร์คค้นพบอีกข้อ

นอกจากความมืดหม่นแล้ว น้ำตาก็ไม่เหมาะกับแบมแบมเลยสักนิด ตัวเล็กอยู่แล้วกลับยิ่งดูบอบบางและอ่อนแอจนน่าใจหาย

ร่างหนาทนเห็นน้ำสีใสของเพื่อนตัวเล็กไม่ได้นาน คว้าร่างบอบบางเข้ามากอดจับหัวทุยนั้นซุกอกอุ่นและกอดปลอบ

บางทีความอบอุ่นจากอ้อมกอดก็ช่วยเยียวยาได้มากกว่าคำพูดปลอบโยนใดใดเสียอีก

"เราทำใจได้แล้วแท้ๆ ฮืออออ"

"ทำไมเขาทำกับเราแบบนี้ ฮึกก"

"ฮืออ แบมไม่มีหัวใจไม่มีความรู้สึกเลยหรือไง"

"เจ็บจนใจจะขาดอยู่แล้ว"  อื้อ แบมแบมเป็นแบบนี้มาร์คก็แทบขาดใจเหมือนกัน...

ร่างบอบบางกอดตอบเพื่อนต่างคณะแนบแน่นอย่างโหยหาไออุ่นจากกายหนา เขาไม่เคยแสดงความอ่อนแอแบบนี้ให้ใครเห็น

เขาทนได้ แบมแบมทนมันได้มาตลอด เขาไม่อยากให้ใครคนอื่นต้องมาแบกรับเรื่องราวน่าหนักใจของเขา ต่างคนต่างมีปัญหาของตัวเองอยู่แล้วเขาไม่อยากเป็นภาระใคร

แต่ครั้งนี้เขาทนไม่ไหว แบมแบมเหนื่อย แบมแบมเจ็บจนแทบขาดใจ เขาเลิกกับแฟนที่ตกลงคบกันเพียง 4 เดือน

อื้อ 4 เดือนดูเป็นเวลาน้อย เขาได้ใช้คำว่าแฟนกับผูชายคนนั้นเป็นเวลา 4 เดือน ส่วนช่วงเวลาก่อนหน้านั้น เกือบ4ปี เราเป็นแค่คนคุย ไม่สิ แบมแบมเป็นคนแก้เหงาของเขา ผู้ชายคนนั้นบอกเขาว่าไม่เคยรักเขาเลย เขาเคยได้ยินกับหูว่าคนคนนั้นคุยเพื่อรอเวลา คุยเผื่อเลือก แต่เป็นเขาเองที่ดื้อด้าน เขายอมเป็นคนคุยเพื่อหวังว่าสักวันหนึ่ง เขาคนนั้นจะรักแบมแบมบ้าง ด้วยการกระทำ คำหวานต่างๆ เพื่อนที่ไหนเขาพูดว่าคิดถึง คุยกันทุกคืน คอลดูหน้าแล้วหลับไปพร้อมกัน ไปดูหนังทานข้าวกันสองต่อสอง ทำกับข้าวเล่นเกมด้วยกัน และคำว่ารัก... ถึงตอนนั้นคนคนนั้นจะพูดออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจ และ เจ้าตัวก็คงจะลืมไปแล้ว แต่แล้วยังไง เขาจำได้ทุกคำพูด ทุกการกระทำ

แบมแบมยังอยู่กับเขา แบมแบมยังต่อสู้เพื่อชนะใจเขาคนนั้นเพราะความหวังลมๆแล้งๆพวกนี้ที่คนคนนั้นทำไว้นั่นแหละ

ทั้งๆที่รู้ว่าเขาทำแบบนั้นเพราะเขาเหงา

จนเมื่อเกือบ 5 เดือนที่แล้วเขายอมแพ้...

แบมแบมเหนื่อย

ยอมแล้วจริงๆ

แต่คนคนนั้นไม่ยอมปล่อยเขาไป...

และแบมแบมคิดผิด

เขาคิดว่าความพยายามที่เขาทำมาทั้งหมด 4 ปี ทำให้คนคนนั้นเห็นคุณค่าของเขา ในตอนที่เขาไม่อยู่แล้ว

แบมแบมให้โอกาสผู้ชายคนนั้นได้ทำหน้าที่แฟน 4 เดือน...

'กลับไปเป็นเพื่อนกันนะ'

คำคำนั้นน่ะ... เขาจะทำได้อย่างไรกันในเมื่อเขาไม่เคยมองผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนเลยสักครั้งเดียว

แล้วเขาจะทำยังไง

เขาเหนื่อยเหลือเกิน

"ร้องไห้ออกมาให้หมด แล้วต่อจากนี้แบมจะมีมาร์คอยู่ข้างๆนะ"

"ตัวก็เล็กแค่นี้ แบกอะไรไว้หนักหนา หืมม"

"วางมันไว้กับมาร์คตรงนี้นะ"

มาร์คลูบกลุ่มผมนุ่มของแบมแบมแผ่วเบาอย่างปลอบโยน 

แบมแบมยังมีเสียงสะอื้นแผ่วเบา คำพูดระบายความเหนื่อยล้าเป็นร้อยเป็นพันคำพ่นออกมาจากปากเล็ก เสียงอู้อี้ฟังออกบ้างไม่ออกบ้างเพราะแบมแบมซุกหน้าเข้ากับอกหนาแนบแน่นนั่นน่ะ

เชื่อแล้ว

เขาเชื่อแล้วว่าคนที่หัวเราะยิ้มร่าเริงอยู่ทุกวัน

เวลาร้องไห้น่ะ...น่าสงสารจริงๆ

แบมแบมตัวเล็กแค่นี้ แต่กลับไม่เคยปล่อยความรู้สึกเสียใจออกมาให้ใครเห็นเลยสักครั้งเดียว เจ้าตัวเล็กนี่แข็งแกร่งมากกว่าเขาอีกด้วยซ้ำมั้ง

และตอนนี้มาร์คก็ดีใจ ที่ได้เป็นที่พักพิงเวลาแบมแบมเหนื่อย...

END

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

แค่คิดว่า มีใครสักคนกอดในช่วงดิ่งของชีวิตก็น่าจะดี