fic bleach รักนี้ต้องเก็กพี่ชาย (อิจิโกะ คาริน)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

รูปจากวีกิพีเดีย

คุโรซากิอิจิโกะ คุโรซากิ คาริน

หนุ่มผู้เย็นชา แต่จิตใจดี ตัดสินปัญหาด้วยความสุขุม รอบคอบเสมอ น้องสาวที่ไม่แท้ตัวแสบของอิจิโกะ
ถ้าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับคาริน น้องสาวไม่แท้ตัวแสบ ที่แอบหลงรักมานาน

ชอบเก็กเป็นพี่ชายที่แสนดี

เนื้อเรื่อง

ห้องนอนอิจิโกะ

"พี่อิจิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตื่นได้แล้ววว"

"ไม่ตื่นใช่ไหม ท่าโดดทับสำนักคาริน ย๊ากกก"

"อั๊ก"เสียงโดดทับคนตรงหน้า หวังให้คนตื่นสายเข็ดหลาบ

"หืมเช้าแล้วเหรอคาริน"คนแกล้งตื่นสายที่รอคารินมาปลุก แสร้งเอ่ยงัวเงียแต่มือคว้าเอวของสาวน้อยตรงหน้ามากอด

"ให้ตายเถอะพี่อิจิ ตื่นเองไม่ได้รึงัย ยัยยูสึคอยพี่กินข้าวอยู่นะ"

"จ้า จ้า"

"เอาละ รีบๆลงไปละกันนะ"

"ชิชิ ตื่นเองไม่ได้ เพราะอยากให้สาวน้อยน่ารักอย่างคารินจังมาปลุก ใช่ไหมละ"

"หุบปากไปเลยกอน" หนอยดันมารู้ทันเรา

"นี่อิจิโกะ ข้าว่าตอนเจ้าอยู่กับนู๋คารินจัง เจ้านะขี้เก็กมากเลยนะ"

"แอ๊กๆๆ" ไม่ต้องสงสัยครับ ผมกำลังลงโทษเจ้าตุ๊กตายัดนุ่น ข้อหาที่มันดันมารู้ทันแบบเปิดเผยซ้ำสอง

ระหว่างที่ตืบเจ้าตัวรู้ทันอย่างเมามัน แล้วผมก็ได้รู้ว่ากฏแห่งกรรมมีจริง เมี่อมีบาทาลอยลิ่วมาปะทะหน้าผม

"อั๊ก" จะเป็นใครไปได้ละครับ ถ้าไม่ใช่ยัยลูเคีย แฟนของเจ้าตุ๊กตายัดนุ่นที่กำลังกอดขาอีกข้างของยัยนั่นพร้อมน้ำตา แถมเสียงสุดแสนดัดจริตเกินชาย อย่าง อาเจ๊จ้า อาเจ๊สุดที่รัก มายเลิฟ !@#$%^&** แกแน่จัยนะว่าโซลโซไซตี้สร้างแกมาเพื่อเป็นนักรบที่แข็งแกร่งนะ

"หนอย"

แล้วผมก็สวนกลับโดยการเหวี่ยงเท้าที่ถีบหน้าผมไปทางอื่น นอกจากคารินถึงเป็นผู้หญิงผมก็ไม่ออมมือให้หรอก

"โอ๊ยอิจิโกะ เจ้า...นี่มันต่อหน้าคารินจังแล้วทำเป็นเก็กพี่ชายแสนดี พอไม่ใช่ก็ไม่ออมมือเลยนะ"

"โทษทีนะ สำหรับฉันถ้าไม่ใช่คารินแล้วไม่ปราณีให้ใคร"

"เหวอออ ข้าว่าเจ้าอิจิเนี่ยร้ายยิ่งกว่าพวกอารันคาร์อีกนะ"

"พอๆกับ เจ้าฮิบาริ เคียวยะ เชียวนะ "

"ส่วนความเนียนก็พอๆกับยามาโมโตะทาเคชิ เลยเนอะว่ามั๊ยเจ๊จ๋า"

เฮ้ยๆๆๆ ถ้านินทากันก็ให้มันไกลๆหน่อยได้มั้ยเจ้าพวกนี้ ไม่มีสมบัติผู้ดีแห่งการนินทาซะเลยว่าแต่อารันคาร์นะรู้จักอยู่หรอก แต่ไอ้สองตัวหลังมันใครกันละคร๊าบ
(ก้อ ตัวละครเรื่องรีบอนร์งัย ฮิบาริ เคียวยะ เจ้าพ่อความโหด ยามาโมโตะ ทาเคชิ ตัวพ่อความเนียน รวมกันเหมือนลูกแป๊ะ : จ๊ากหลบเก็ทสึงะ เท็นโซ)

"เจ้าคนเก็กพี่ชายแสนดี " สองเสียงประสานกันดังกำลังขับร้องโอเปล่า โหยนี่ถ้าพวกแกไปจัดแสดงสดโอเปล่าตามงานวัดคงได้หลายตังค์

"ข้าว่าเจ้าเองก็เลิกเก็กเป็นพี่ชายที่แสนดี ดีกว่านะ"

"ใช่ๆๆอาเจจ๊พูดถูก บอกความจริงไปเลยอิจิโกะ"

"ไม่ได้หรอก มันยังไม่ถึงเวลานะ"

และสาเหตุอีกอย่างที่ผมไม่ได้บอกออกไปคือ ผมกลัวกลัวว่าถ้าความจริงเปิดเผย และคารินไม่ได้ใจตรงกับผม

ผมจะไม่ได้สิทธิ์อยู่เคียงข้างเธอ อยู่ใกล้ตัวเธอ อยู่ในสายตาเธอ ได้รับความรักจากเธอ แม้ตอนนี้ผมจะได้รับในฐานะพี่ชายก็ตาม แต่มันก็ยังดีกว่าไม่ได้เลยใช่ไหมครับ

"เอาเถอะเจ้าก็รีบๆหน่อยละ ครอบครัวเจ้ารอกินข้าวอยู่ไม่ใช่หรืองัย"

"เหวอออ แล้วเธอจะชวนคุยอยู่ทำไมเล่า "พูดเสร็จก็รีบพุ่งเข้าห้องน้ำจัดการ

ธุระส่วนตัว เหลือทิ้งไว้แต้เสียงถอนหายใจของหนึ่งหนุ่มตุ๊กตายัดนุ่นอดีตนัก
รบแห่งโซลโซไซตี้ กับหนึ่งสาวยมทูต
'เฮ้ออ อิจิโกะพอไม่ได้อยู่ต่อหน้าคารินแล้วไม่เหลือมาดเลยแฮะ'

"อรุณสวัสยูสึ"

"อรุณสวัสค่ะพี่อิจิ วันนี้มีของโปรดพี่ด้วยนะคะ"

"อ่า..ขอบใจนะยูสึ แล้วคารินละ "เมื่อมองหารอบตัวแล้วไม่เห็นเด็กสาดผู้กุมหัวใจตนจึงถามหา

"เหอะให้ตายสิ ไม่คุ้นเลยแฮะกับเจ้ากระโปรงนี่ ไม่ใส่ไม่ได้รึงัยยูสึ"

"อ๊า....ไม่ได้นะคาริน แหมมันเป็นกฏของโรงเรียนน๊ะ แล้วคารินใส่แล้วออกจะน่ารักขนาดนี้ เนอะพี่อิจิๆ"

ไม่มีเสียงตอยรับกลับมา เพราะตอนนี้อิจิโกะกำลังสายตาพร่ามัว กับความน่ารักที่อัพเลเวลขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว แถมยังได้ยินแต่เสียงหัวใจที่ย้ำว่า 'คารินในชุดนักเรียนม.ต้น คอปกทหารเรือ กระโปรงกลีบรอบตัว อ๊าน่ารักมากเลยยย'

"พี่อิจิๆๆ " เมื่อเรียกไกลๆไม่ได้ผลยูสึจึงไปเรียกใกล้ๆพร้อมมเขย่าตัว อิจิโกะจึงรู้สึกตัว

"ช่างเหอะยูสึ ฉันใส่คงแย่มากจนพี่อิจิไม่กล้าพูด" คารินบอกด้วยสีหน้าน้อยใจนิดๆ

"เออปล่าวนะคาริน คารินเธอนะน่ารักมากเลย" พูดจบก็เรียกความแดงน้อยๆบนสีหน้าของทั้งผู้พูดและคนฟัง

อ๊า...คารินเธอหน้าแดงเหรอเนี่ย แย่แล้วๆสกิลเลเวลความน่ารักของคารินเพิ่มขึ้นอีกแล้ว

ระหว่างที่อิจิโกะกำลังตกอยู่ในภวังความน่ารักของคาริน ก็มีเงาสีดำพาดผ่านถีบหน้าอิจิโกะไป

"55++ประมาทอีกแล้วนะอิจิโกะ" พูดเสร็จก็เดินไปหาลูกสาวแท้ๆ และบุญธรรมอย่างสบายใจ เพราะรู้ว่าอิจิไม่กล้าถอดเก็กพี่ชายที่แสนดีต่อหน้าคาริน ถ้าไม่เหลืออดจริงๆๆ55++

"อ๊ากป๋า เล่นทีเผลออีกแล้วนะ" ถ้าผมเสียทรงต่อหน้าคารินจะทำงัยเนี่ย

"ยูสึ คารินงาน พบผู้ปกครอง พ่อจะใส่โบว์อันไหนดี"

"เหอะใครจะอยากได้พ่องี่เง่าไปกันเล่า " ช่ายๆๆดีเลยเดี๋ยวพี่ไปแทนเอง

"เอาอันนี้ดีกว่า ว่างัยยูสึ " เฮ้ยๆๆแล้วไปช่วยเลือกให้ป๋าบ้าทำม่าย

"อืมก็ดีจ้า " แล้วยูสึก็จัดการผูกโบว์ให้ป๋างี่เง่า เจ้าป๋าบ้าเลยได้โอกาสหันมายิ้มเยาะเย้ยให้ผม ป๋าง่า..ทำอิจิด้ายยย

ชิชิเห็นว่าผมไม่กล้าโวยวายใช่ไหม เหอะถูกต้องแล้วครับผมไม่กล้าโวยหรอกเดี๋ยวเสียลุคพี่ชายที่แสนดีหมด แต่ะให้ยอมแพ้แล้วอยู่เฉยๆนะ เป็นไปไม่ได้ อิจิฟันธง

เมื่อคิดแผนการได้ อิจิโกะก็เก็กเสียงและท่าทางพี่ชายที่แสนดี

"นี่คารินปกคอเสี้อพี่มันไม่เข้าทรงยังงัยไม่รู้" แหงละมันจะไปเข้าทรงได้งัยเมื่อผมพึ่งขย้ำมันเมื่อกี้

"เฮอ...พี่อิจิเนี่ยแค่นี้ก็ทำเองไม่ได้ ถ้าคารินไม่อยู่จะทำไงเนี่ย"

"คารินก็อยู่กับพี่อิจิตลอดชิวิตเลยสิ พี่สัญญาว่าจะดูแลคารินด้วยชีวิตของพี่ "เพราะมันเป็นของเธอตั้งแต่แรกที่พี่เจอเธอ

คำพูดที่จริงจังแฝงไปด้วยความอ่อนโยนของอิจิโกะ ทำให้ทุกคนต้องอึ้งแม้จะรู้มาบ้างกับความรู้สึกของอิจิโกะ โดยเฉพาะคารินที่ตอนนี้หน้าแดงไปที่เรียบร้อย ด้วยเพราะอิจิโกะโค้งตัวลงมาเพื่อให้คารินได้จัดปกคอเสื้อสะดวก จึงทำให้เห็นสีหน้าแดงอ่อนๆของคาริน อ๊า...คารินเธอหน้าแดงได้น่ารักจัง หน้าแดงแบบนี้พี่อิจิคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอเองก็รักพี่ได้มั๊ย

"คาริน..พี่.."


"คุณคุโรซากิวันนี้เปิดเทอมวันแรกไม่ใช่หรือไง ไปสายจะดีเหรอครับ "


ยังมีต่อจ้าจ้า