คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่2 [สูญเสียความทรงจำ] 70% อัพแล้ว
เรนิาล่อมลูสาวัวน้อยแ่้อมอเาไม่วาา สายาอเานั้น่าอ่อนโยน่าาเมื่อรู่หลายุมแล้วำลั้อมอลูสาวอเธอื่มนมอย่าเอาเป็นเอาาย เธอเพ่พิศมอใบหน้าอเาอย่าพยายามะนึแ่พอเริ่มปวหัวสุท้ายำ้อหยุเอาไว้แ่ไม่อาะละสายาไปาผู้ายหล่อเหลานนี้ไ้เลย ในหัวเ็มไป้วยำถามว่าเานั้นือสามีอเธอ ือพ่ออลูริเหรอ? ในใบเิออลินาไม่ระบุื่อนเป็นพ่อันั้นเธอึไม่รู้อะไรเี่ยวับพ่ออลูเลย
“มอแบบนี้อยาร่วมรัันหรือไ?” พอโนถามเธอสะุ้่อนะ่น่า
“ทุเรศ! หยาบาย” แอันระุยิ้มมอแม่อลู
“ผม็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว มียิ่ว่านี้อีนะ” เายัพูลอยหน้าลอยาทำเอาเธอหมั่นไส้
“ถ้าแบบนั้น เรื่อทีุ่พู็โหแล้วล่ะ ันไม่มีทามีอะไรับผู้ายแบบุแน่” หิสาวว่าลับนั่นทำให้เาหัวเราะแล้วยับเ้ามาใล้
“อ้อเหรอ? ้อให้บอไหม ว่าเรามีอะไรันยัไ ุมีไฝฝ้า รไหนบ้า ผมบอไ้หมเลยนะเพราะเห็นมาทุอทุมุมแล้ว”
เรนิารู้สึว่าใบหน้าอเธอร้อนผ่าวไปหม หิสาวไม่รู้ะสรรหาำไหนมา่าผู้ายแบบเาอีและยัิที่อลินายันอนื่มนมอยู่
“ันไม่อยาพูเรื่อทุเรศับุอนนี้ ันะเอาลูนอน ลับไปไ้แล้ว”
แอันมอร่าน้อยในอ้อมแนอเธอที่ำลัปรือาปรอยๆ ล้ายะหลับอีหนเาึไม่อยารบวน
“ผมะลไปรอ้าล่า นว่าเราะุยันรู้เรื่อและุยอมลับอเมริาับผม ไม่อย่านั้นผม็ไม่ไปไหน”
แอันพูเสียเ้มราวับว่ามันเป็นำสั่ที่เธอ้อทำาม ่อนะมออลินา้วยวามรัอันบริสุทธิ์ที่ท่วมท้น ลูสาวอเาน่ารัเหลือเิน อยาะอ อยาะหอม อยาะฟัเสียให้หนำใ ิว่าะ้อพาทัู้่ลับอเมริาให้เร็วที่สุ! เาเบนสายา้อมอเธออีรั้ึยอมลุึ้นแล้วเินลไป้านล่าแ่โยี
เมื่อลับร่าอายหนุ่มเรนิาถอนหายใออมา่อนะนึอะไรไ้ หิสาวมอไปยัโ๊ะเล็้าเียมีโทรศัพท์บ้านอยู่ โยปิไม่่อยไ้ใ้เท่าไหร่นัเพราะะใ้โทรศัพท์มือถือแทน เธอ่อยๆ วาลูน้อยที่หลับาไปแล้วบนที่นอน ยับายไปยัโทรศัพท์ เธอำเบอร์สถานีำรวไ้อย่าแม่นยำเพราะมันเป็นเบอร์แรๆ ที่อรน์บอให้เธอรับรู้ มันสำั หิสาวเบอร์ไปไม่นานปลายสาย็รับ
“่วย้วย่ะ มีนบุรุบ้านอัน รบวนส่เ้าหน้าที่มา่วนเลยนะะ!”
แอันเินสำรวบ้านอหิสาวอีรั้พยายามหาร่อรอยว่าทำไมเธอถึำเาไมไ้นไปสะุับหลัู้เย็นที่มีอยาวาอยู่ เาหยิบมาู รายื่อยาไม่่อยุ้นเท่าไหร่นั หยิบโทรศัพท์มือถือมาถ่ายภาพยาทั้หมเอาไว้แม้ะมีไม่มาแ่มันบ่บอไ้ว่าเธอป่วยริๆ เาวายาลับลที่เิม เินสำรวไปยัห้อรับแอหิสาวมอภาพอลูสาวอีหนทำให้เายิ้มว้าออมานอะถ่ายภาพารูปถ่ายไม่ไ้ เพราะเรนิาแทบไม่ยอมให้เาเ้าใล้เลย
“ทำอะไร โมยอเหรอ” เสียที่ัาทา้านหลัทำให้เาหันไปมอพบว่าเรนิาลมาแล้วแ่เธอยัยืนรัษาระยะห่าอยู่
“ะโมยอะไร ไม่มีอะไรมี่าสัอย่า” เาว่าลับ ้าวอเธอ็ธรรมาเหลือเิน
“ั้น็ออไปสิ ลับไปะ”
“พรุ่นี้เ้าผมะมารับแล้วเราับเอลลี่ะเินทาลับอเมริา้วยัน” เาบออย่าไม่รอ้าอยาะลับไปที่นั่น ถึเวลานั้นะลโทษเธอให้สาสม
“ันะไม่ไปไหนทั้นั้น”
“นีุ่ไม่เ้าใหรือไ ผมเป็นพ่ออลูนะ” เาย้ำัอีรั้
“ราบใที่ันยัำไม่ไ้ ุ็ไม่ใ่พ่ออลู”
ายหนุ่มลอาไปมาแล้วเมื่อไหร่เธอะำไ้ ลเธอเป็นอะไรันแน่ แอันเอ่ยถาม้วยวามอยารู้หลัาโนัมาสอหน
“ลเิอะไรึ้นับุ”
เรนิามอเาเล็น้อยและสายาเหลือบไปมอหน้าบ้าน้วยว่าำรวที่โทรศัพท์ไปแ้นั้นมาหรือยั
“เมื่อสามเือน่อนันประสบอุบัิเหุ หมอบอว่า ันสูเสียวามทรำ”
เมื่อไ้ยินแบบนี้แอันใไม่น้อยทีเียว นึอยาะ่าไอ้นที่มันทำให้เธอเป็นแบบนี้เสียริ แ่เายัไม่ปัใเื่อเพราะิว่าเธออาะโหเา็เป็นไปไ้แม้ะเห็นยาแล้ว็เถอะ
“ริเหรอ?” เรนิาละสายาาหน้าประูอบลับ
“ริสิ ันะโหทำไมเล่า รู้แบบนี้ไปไ้หรือยั” เธอออปาไล่อีหน
“ผมะยัไม่ไปไหน ไม่ว่ายัไุ็้อลับไปอเมริาับผม” เาย้ำัำเิม เาามหาเธอมาเือบสามปีเาะไม่มีวันปล่อยให้เธอพาลูหนีไปไ้อี
“ันะไม่ไปไหนับุทั้นั้น นว่าันะำทุอย่าไ้” เมื่อเธอยื่นำาเาเท้าสะเอวลอาไปมา
“ผมรอนานนานั้นไม่ไ้หรอนะ ผมมีธุริที่้อูแล ุไม่มีทาเลือ ะลับไป้วยันีๆ หรือะ้อใหุ้” เาู่เสียเ้ม ในะที่หิสาวละสายาาหน้าประูอีหนแล้วถลึาใส่เา
“นีุ่ อย่ามาทำป่าเถื่อนเป็นนป่าแบบนี้นะ ยัไัน็ไม่มีวันยอมไป”
เรนิาอบเสร็้ออีรอบราวนี้แอันนึแปลใ หันหลัไปมอรประู้วยวามสสัย เมื่อไม่เห็นอะไรเาึหันลับมาอีรอบ
“มออะไร?” เรนิาสะุ้ แววาอเธอสั่นเล็น้อยเหมือนเ็โนับไ้และนที่รู้ัหิสาวีอย่าแอันรับรู้ไ้ว่าเธอำลัรออยอะไรบาอย่าแ่เาลับิไปว่า เธอรออยผู้ายนอื่นอย่านั้นรึ เพียแ่ินนาารว่าร่าน้อยนี้ะเป็นอใร เายับย่าสามุมเ้าไปใล้โยที่เธอถอยหลั
“ะ ะทำอะไรอุน่ะ” หิสาวถามเสียสั่นปนหวาระแว
“รอใร?” เาถามเสียเ้ม เธอยิ่ใ
“ะ ุพูว่าอะไรนะ” เธอถอยหลัเมื่อโนเายับเ้ามาใล้อี
“ผมถามว่ารอใรอยู่! ู้หรือไ”
พอเาถามเสียัเธอสะุ้แ่ประโยหลันึุนเหมือนัน “ู้บ้าอะไรเล่า”
“ั้นรอใร บอมา” เาเ้นอีหน ท่าทาอเาน่าลัวราวับาานัวร้ายเหลือเินหิสาวไ้แ่ภาวนาว่าให้ำรวมาเร็วๆ
“ะรอใร็เรื่ออัน อย่ามายุ่ อีอย่า...”
เสียอเรนิาาหายไปเพราะสิ่ที่เธอรออยมาถึแล้วเมื่อรถำรวแล่นมาอหน้าบ้าน่อนที่ะบุเ้ามาภายในเธอเห็นแบบนั้นส่เสียร้อเป็นภาษาไทยแปร่ๆ ไม่ัอัวเอทันที
“่วย้วย่ะ ่วย้วย นร้ายอยู่นี่่ะ” แอันหันไปมอ้านหลัเห็นเป็นำรวเ้ามาเา็สบถหันมามอผู้หิัวเล็ที่แสบใ่เล่น
“นีุ่เรียำรวเหรอ” เาถาม ส่วนเรนิาถอยหลั
“็ุไม่น่าไว้ใ อีอย่าุเป็นโรโริ้วย”
“ผมะ...”
“ยมือึ้น!”
เสียที่ัาทา้านหลัเาไม่รู้หรอว่าำรวพูภาษาอะไรอยู่แ่หันไป็พบว่าำรวนั้นถืออาวุธในมือแล้ว เาไม่รู้ะพูอะไร สุท้ายึยมือึ้นในสภาวะำยอมแ่ยัมิวายหันหน้าไปมอเรนิาอีหน าโทษในใว่าเาะวีรรรมอเธอเอาไว้ ลับอเมริาเมื่อไหร่ะัารให้ยับเลยริๆ!
โถ…พ่อโนแ้วามับแล้ว 555+
ความคิดเห็น