คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : MINE" II - chapter 8
MINE II
Chapter 8
…
“อือ แทค มานอนกอดเราไม ไปไกลๆดิมันร้อน”
“อือ เสียงดังจะนอน”
“ก็เอาแขนออกไปดิแทค เราหนัก” แบคฮยอนสูดลมหายใจเฮือกสุดท้าย ก่อนจะหลับหูหลับตาผลักอีกคนให้ลงไปนอนที่พื้นตามความเคยชิน
“โอ้ย”
หือ!!! ทำไมแทคยอนเสียงใหญ่แบบนี้อ่า
“พี่ชานยอล! // เออกูเอง” คนตัวโตลุกขึ้นอย่างหัวเสียจะล้มตัวลงนอนต่อ
“พี่มาห้องผมได้ไง” ถามออกไปพร้อมกับสำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง
“ห้องมันล็อคออกไม่ได้” อะไรวะแค่นอนเฉยๆเงียบๆไม่ได้หรือไง ยิ่งเหนื่อยๆอยู่นะเฮ้ย
“พี่ทำอะไรผมหรือเปล่า ทำไมมันเป็นรอยแบบนี้” แบคอยอนลุกขึ้นไปเปิดตู้ส่องกระจก รอยเต็มคอเลย กระดุมเสื้อก็ไม่ได้ติด คนตัวเล็กเริ่มจะใจเสีย
“อะไรกันน้องมันก็แค่รอย” คนตัวสูงเริ่มตื่นเต็มตา ตกใจที่เห็นรอยที่คอน้องเยอะแบบนั้นก็ยิ่งกุมหัวตัวเองเพื่อกดอารมณ์... ก็เมื่อคืนมันไม่ได้ปล่อย
“ทำไมพี่พูดว่าก็แค่...” แบคฮยอนมองคนตรงหน้าไม่เข้าใจ พี่เข้ามานอนในห้องแบบนี้... รอยดูดเต็มคอแบบนี้...
“พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรน้องนี่ แล้วน้องจะโวยวายทำไม”
“แล้วพี่จะมาตะคอกใส่ผมทำไม ผมก็ยังไม่ได้เรียกร้องอะไรเลย ผมแค่สงสัย...”
“พี่ก็บอกแล้วไงว่าห้องน้องมันล็อค พี่เปิดออกไปไม่ได้”
“แล้วรอยนี่...”
“เตี้ย!!!”
“แทคยอน!!!” ทันทีที่เห็นพี่ชาย แบคฮยอนก็วิ่งเข้าไปกอดเอาหน้าซุกอกทันที แทคยอนมองชานยอลนิ่ง มองไปถึงชุดนอนที่คนตัวสูงใส่อยู่ก่อนจะมองน้องตัวเองที่แนบอยู่ที่อก
“มาก็ดี จะได้กลับบ้านซักที” ชานยอลคว้ากระเป๋าและของๆตัวเองที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมาก่อนจะเดินชนไหล่แทคยอนออกไปนอกห้อง คนที่กอดกันอยู่เซน้อยๆเพราะแรงชน... แทคยอนมองชานยอลตาขวาง...และชานยอลก็ไม่ยอมแพ้พร้อมวางมวยเช่นกัน...
“ดูแลน้องนายด้วย อย่าปล่อยให้มาวิ่งตามคนอื่นแบบนี้ อยากได้เค้ามากขนาดต้องล็อคห้อง รักกันดีจริงๆ”
“...” แรงกอดแน่นขึ้นไปอีกจนแทคยอนขยับตัวไปไหนไม่ได้...
...
“เตี้ย”
“เราง่วงจังเลยแทคคูมิโก๊ะ”
“ไม่ๆ ทำไมไอ้พี่ชานยอลของเธอถึงมานอนบ้านเรา”
“เราง่วงแล้วเน้อออ ไปนอนกัน”
หลังจากที่ชานยอลกลับไป แบคฮยอนก็ไม่ได้พูดกับใครเลย ขนาดพวกเพื่อนโทรมาหาแบคฮยอนยังไม่รับโทรศัพท์เลย... แทคยอนอ่อนใจที่จะพูดเลยตัดสินใจออกมาเดินเล่นข้างนอกปล่อยคนตัวเล็กไว้ในบ้านคนเดียว
...
เช้าวันจันทร์
เซฮุนแอบกลัวว่าเพื่อนตัวเองจะไม่คุยด้วยเพราะโทรหาตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องเพื่อนตัวเล็กก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ พอมาถึงห้องเรียนก้เจอกับแบคฮยอนที่นั่งมองเจสสิก้าแต่งหน้าอยู่ แบคฮยอนหันไปมองน้อยๆ ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับบรัชออนแทน เซฮุนก็เดินคอตกมานั่งที่เดิมของตัวเองแทน...
เอาแล้วไปไอ้แพนด้า หาเรื่องให้กูแล้ว
“นี่เจสเวลาเราจะเลือกของขวัญนี่เลือกยังไง”
“เลือกยังไง หมายถึงซื้อให้ใครอ่ะเหรอ? แบคฮยอนต้องปัดบางๆเบาๆสิ เดี๋ยวมันจะเป็นปื้นๆนะ” เจสสิก้าแนะเพื่อนตัวเองที่ลองเอาบรัชออนมาปัดไปมาที่แก้มตัวเองดู
“อือแบบนั้นแหละ”
“ก็อยากได้ของขวัญไปให้คนที่เราแอบชอบ ต้องให้แบบไหนเหรอ”
“พี่ชานยอลสินะ อืม... เอาเป็นตุ๊กตามั้ยล่ะ เรารู้จักร้านหนึ่งนะเดี๋ยวพาไป”
“แบบนั้นเหรอ แล้วเค้าจะมีตุ๊กตากระต่ายมั้ย สีขาวๆนะ”
“ถ้าไม่มีก็สั่งได้ แต่อยากให้ไปดูเองอ่าเพื่อเจอแบบอื่นที่น่ารักกว่าแล้วอยากได้ จะได้เปลี่ยนใจทัน”
“งั้นเย็นนี้ไปเลยนะ มีนัดกับทิฟป่าว”
“ไม่มีๆ ทิฟเริ่มซ้อมละครแล้ว คงไม่ค่อยมีเวลา...” เจสสิก้าคอตกเมื่อนึกถึงทิฟฟานี่แฟนของตัวเอง ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยเลย... อยากคุยอ่า...
“อย่าทำหน้าเศร้าดิ ไปมั้ยไอ้ฮุนเย็นนี้”
“ไปๆ มึงไปไหนกูไปด้วย” เซฮุนรีบง้อเพื่อนตัวเองทันที... หันหน้าไปคุยด้วยอย่างจริงจัง...
“เออ งั้นไปเย็นนี้นะ”
“แล้วมึงจะไม่เข้าไปโรงเรียนเหรอ กูต้องกลับบ้านพร้อมไคนะ”
“ก็เราเลิกเร็วกว่าพวกนั้น ก็น่าจะทันไปมั้ง”
“งั้นกูจะโทรบอกไคว่าเราจะไปซื้อของก็แล้วกัน”
“อือ ตามนั้น” แบคอยอนไม่ได้โกรธเพื่อนตัวเองหรอก มันน่าจะบอกเค้ามั้งว่ามันจะทำแบบนี้ แบบนี้ เค้าจะได้เตรียมตัวเตรียมใจรอ นี่อะไรอ่า.. T^T สารภาพจากใจเลยว่าเสียดายมาก แม้ว่าจะเสียใจที่พี่ชานยอลทำแบบนั้นก็เถอะ แต่ก็อยากนอนกอดพี่เค้านะ .. โอ้ยคิดไรอยู่.. คือเอาเป็นว่า ถ้ามันเตรี้ยมกับเค้าก่อน เค้าก็จะทำให้มันคุ้มกว่านี้... แบคฮยอนจะไม่พลาด
...
ตอนเย็น..ที่สนามบาสฝั่งบี
“เซฮุนยังไม่มาเหรอ” ไคถามถึงแฟนตัวเองที่วันนี้โทรมาบอกเค้าว่าจะไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน แล้วจะรีบมาหาแต่นี่มันก็หกโมงกว่าแล้ว.. ถึงแม้ว่าวันนี้จะซ้อมถึงสองทุ่มก็เถอะ...
“ไอ้ฮุนมันโทรบอกพี่แล้วนี่ว่าจะไปกับเพื่อน” เทาตอบรุ่นพี่ที่ดูจะร้อนอกร้อนใจเหลือเกิน..
“อืมโทรแล้ว แต่ไปตั้งแต่บ่ายสามนี่ จะเดินอะไรหนักหนา”
“พี่ไคใจเย็นดีกว่า ไม่เกินสองทุ่มเดี๋ยวฮุนนี่ของพี่ก็มา” ลูฮานยื่นน้ำให้รุ่นพี่ก่อนจะบีบที่ต้นแขนตัวเองเบาๆเพื่อคลายความปวดเมื่อย จดงานทั้งวันยังต้องซ้อมถึงสองทุ่มอีก
“แล้วน้องแบคไม่มาเหรอ” ไคถามไปงั้นแหละ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าสองนี้ไปด้วยกันแต่แค่อยากรู้พฤติกรรมเพื่อนตัวเองที่นั่งหูกางอยู่เท่านั้นแหละ และก็ได้ผลด้วย...เพราะดูเหมือนหูมันจะกระดิก?
“มันก็ไปด้วยกันนั่นแหละ” เทาถามอีกครั้งเหล่มองพี่หูกางที่นั่งหันหน้ามาร่วมวงสนทนากันบ้างแล้ว
“แล้วพี่ชานยอลออกมาจากบ้านไอ้แบคตอนไหนครับ” เทาถามพี่หูกาง..
“ก็ตอนที่แทคยอนอะไรนั่นมาเปิดประตูนั่นแหละ..ถามไม”
“ป่าวครับ ผมจะบอกว่าวันนั้นผมตามช่างแล้วแต่ว่าวันเสาร์เค้าเลยไม่ว่าง.. พี่ไม่ได้บีบคอเพื่อนผมใช่มั้ย”
“พี่จะทำแบบนั้นทำไม”
“ก็ไอ้หมามันแปลกๆ ผมนึกว่าพี่ทำอะไรเพื่อนผมซะอีก ก็พี่ไม่ชอบไอ้หมา..”
“พี่ไมได้ทำอะไรทั้งนั้นอ่ะน้อง” ลุกขึ้นสะบัดแขนขาก่อนจะมองให้คนตัวเล็กที่เดินคู่กันมาสองคน ก่อนจะเอาขาสะกิดเพื่อนตัวเอง...
“ไค เด็กมึงมา”
“พี่ไค!!!” เซฮุนวิ่งดุ๊กดิกมาหาแฟนตัวเอง ก่อนจะก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างแล้วไคก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“จริงดิ” ไคถามแฟนตัวเองยิ้มๆ ก่อนจะหันล้อเลียนแบคฮยอนที่กำลังเดินเข้ามา
“อืมๆ กินมะไอติม” เซฮุนตอบแฟนตัวเองก่อนจะกินไอติมในมือต่อไม่สนใจใคร
“โห่ไอ้ฮุน กูบอกมึงแล้วว่าอย่าบอกใครไง”
“ไคไม่พูดหรอก เนอะดำ”
“ครับๆ ไม่พูด...”
“พวกมึงคุยไรกันอ่ะ บอกกูเลย” เทาเอาขาสะกิดเซฮุน เมื่ออยากจะรู้บ้างว่าสองสามคนนี้คุยอะไรกัน
“ไม่เอาไม่พูด เดี่ยวหมากัด” เซฮุนตอบยิ้มๆก่อนจะหันไปล้อเลียนเพื่อนตัวเอง...
“พี่ชานยอลฮะ น้ำ ขนมแล้วก็ผ้าเช็ดหน้าครับ” แบคฮยอนยื่นของที่ตัวเองเตรียมมาให้กับร่างสูง ก่อนจะยิ้มให้ตัวเองดูน่ารักที่สุดในโลก...
“ขอบใจมาก”
“แล้วพี่ชานยอลเหนื่อยมั้ยครับ ปวดแขนหรือเปล่า? หรือว่าปวดขามั้ย”
“ไม่ละ พี่จะลงสนามแล้ว” ชาลยอลเหลือบมองแบคฮยอนน้อยๆ ก่อนจะวิ่งลงสนามเพื่อซ้อมต่อพร้อมๆกับเพื่อนในทีม...
“อ่อ สู้ๆนะครับพี่” คนตัวเล็กตะโกนลงไปในสนาม ก่อนจะหันไปคุบกับเพื่อนตัวเองต่อ...
...
ก่อนนอน.. แบคฮยอนมาให้แทคยอนสอนแกรมม่า เพราะพรุ่งนี้จะมีเทสย่อย ระหว่างที่พักติวคนตัวเล็กก็ถามขึ้นตามความอยากรู้ของตัวเอง...
“แทคยอนจะซ้อมละครเมื่อไร”
“หลังวันแข่งกีฬารวม”
“ไปดูตอนซ้อมได้ป่ะ”
“ได้ดิ.. เออเตี้ย.. เค้าพูดกันว่าบทนางเอกนี่ผู้ชายเล่น”
“อือ ลูฮานเพื่อนเราเอง”
“คนที่ตัวเล็กๆขาวๆ ที่ชอบเดินกับพี่คริสป่ะ”
“อืมคนนั้นแหละ... ถามไม”
“เปล่าๆ เค้าพูดกันไง เลยอยากรู้ว่าใครได้เล่น แต่ถ้าเป็นลูฮานก็ไม่น่าเป็นห่วงหรอกมั้ง”
“น่าเป็นห่วง...? ยังไง”
“ก็ปีที่แล้วไง เออเธอไม่ได้เรียนในเครือเหมือนเรา... ปีที่แล้วอะ เค้าก็โหวตนางเอกพระเอกเหมือนปีนี้แหละ แต่ว่ามันก็มีตัวเด่นใช่มั้ยเป็นรุ่นพี่ม.หกชื่อมินนี่ อยู่ฝั่งจี แต่ว่าตอนนี้เค้าจบไปแล้ว... ก็พี่มินนี่เค้าสวยแบบว่าใครๆก็คิดว่ายังไงพี่เค้าก็ได้บทนางเอกแน่ๆ... แต่ว่าพอวันประกาศผลกลายเป็นรุ่นน้องชื่อ ซอนย่าฝั่งไอได้...”
“แล้วไง... ก็คนที่ชื่อซอนย่าอาจจะน่ารัก”
“ก็มีเรื่องไง... ฝั่งจีคนที่เขียนบทเค้าก็เขียนอวยฝั่งตัวเอง เพราะคิดว่ายังไงพี่มินนี่ก็ได้”
“อือหือ..”
“ก็ทะเลาะกันนิดหน่อย ก็ไม่หน่อยหรอกเพราะน้องซอนย่าก็เจ็บอยู่”
“ลงไม้ลงมือเลยเหรอ”
“อืม.. ผู้หญิงมีความคิดแบบคิดเล็กคิดน้อยมากกว่าผู้ชายนะ มันก็เลยมีปัญหาแบบไม่ยอมรับความจริงไง.. แล้วก็ลงไม้ลงมือ”
“งั้นแบบนี้ก็ต้องบอกลูฮาน..” แบคฮยอนกดส่งข้อความหาเพื่อนของตัวเองทั้งสี่คนว่ามีเรื่องจะคุยด้วย... ก่อนจะแยกย้ายกันเข้านอน...
...
ตอนเย็นวันนี้ก็เป็นอีกวันที่แบคอยอนมาที่สนามบาสของโรงเรียนตัวเอง เพื่อมาหาเพื่อนและรุ่นพี่ที่ตนแอบชอบ.. เมื่อเห็นว่ายังไม่มีใครลงสนามแบคฮยอนก็วิ่งไปหารุ่นพี่ที่ตัวเองชอบที่กำลังเล่นกับลูกบาสคนเดียวในสนาม...
“พี่ชานยอลฮะ” เสียงแปร๋ๆของแบคอยอนทำเอาชานยอลที่กำลังจะชูตลูก เผลอปล่อยลูกให้หลุดออกจากมือ..
“มีอะไร”
“คือว่าผมเอาขนมมาฝาก..พี่กินนี่สิครับ มันอร่อยมากเลย.. เด็กฝั่งไอทำขายน่ารักมาก” ขนมแพนเค้กหอมเนยที่ซื้อมาจากค๊อฟฟี่ช็อปฝั่งไอถูกยื่งส่งไปข้างหน้า...
“เหรอ” ชานยอลรับเอามาถือไว้ กลิ่นหอมของมันทำให้ชานยอลกัดมันเข้าไปคำโต.. คนแอบมองยิ้มตาหยี..
“นี่ครับน้ำเปล่า” เมื่อเริ่มรู้สึกว่ามันจะแห้งคอเกินไป แบคอยอนก็รีบแกะน้ำให้ร่างสูงก่อนจะยื่นไปข้างหน้า มือของชานยอลไม่ว่างเพราะข้างหนึ่งถือขนมอยู่ส่วนอีกข้างก็ถือลูกบาสเอาไว้ทำให้ร่างสูงต้องก้มลงไปกินน้ำจากมือคนตัวเล็กแทน...
แบคอยอนเขินจนหน้าแดงแต่ก็ไม่เผลอปล่อยมือจากขวดน้ำ เมื่อชานยอลก้มลงมาใกล้ทำให้แบคอยอนเผลอบีบน้ำออกมาจากขวด จนมันพุ่งใส่หน้ารุ่นพี่ตัวสูงแทน.. ชานยอลทิ้งทุกอย่างที่ถืออยู่ก่อนเอามือมาลูบน้ำออกจากหน้าของตัวเอง... ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆ
“ผมขอโทษฮะพี่ชานยอล...ผมเขินพี่ไปหน่อย...” แบคอยอนพยายามล้วงหาทิชชูที่ปกติจะซื้อใส่ในถุงขนมให้ชานยอบทุกครั้ง แต่ว่าขนมมันเต็มถุงเวลาล้วงหามันก็ยากที่จะหาเจอ...
“พี่ชานยอลคะ ทำไมเปียกแบบนี้หนูเช็ดให้นะ” เสียงผู้หญิงที่วิ่งมาจากอีกด้านของสนาม ก่อนจะยิ้มน้อยๆอย่างน่ารัก มือสวยยื่นมาเช็ดน้ำออกจากใบหน้าของรุ่นพี่ก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร..
“โชรงยังไม่กลับบ้านอีก” ชานยอลยิ้มให้เด็กสาวที่กำลังตั้งใจเช็ดหน้าให้ตัวเองอยู่
“วันนี้ช่วยเพื่อนที่ห้องจัดบอร์ดค่ะ”
“งั้นวันนี้กลับบ้านพร้อมพี่มั้ย”
“ไม่ดีมั้ง นั่งรอพี่ซ้อมเสร็จน่าเบื่อตายเลย”
“ยังไม่เคยนั่งรอเลย รู้ได้ไงว่าน่าเบื่อ...”
“ไม่เอา ไม่พูดกับพี่แล้ว หนูไปทำงานต่อแล้วนะ.. เดี๋ยวก่อนกลับบ้านจะมาหานะคะ”
“ครับๆ”
“บายค่ะ”
แบคฮยอนยืนมองชานยอลเดินไปส่งโชรงที่ริมสนาม ก่อนจะยิ้มให้ตัวเองอีกครั้ง... ก้มลงเอาทิชชูที่พึ่งหาเจอเมื่อกี้เก็บเศษขนมที่ชานยอลทิ้งเอาไว้เพื่อเอาไปทิ้ง.. ก่อนจะเดินกลับไปหาเพื่อตัวเองที่นั่งคุยกันอยู่ที่เดิม...
...
เมื่ออยู่กันครบองค์ประชุม... ทุกคนก็รู้สึกถึงความกดดันเพราะเวลาที่แบคฮยอนนัดเพื่อนเพื่อจะคุยอะไรซักอย่าง...เรื่องเหล่านั้นจะเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา... เซฮุนนั่งกอดไคนิ่ง เพราะรู้ดีว่าจะพูดเรื่องอะไร
“ไอ้เสี่ยว!!! มึงมีชื่อโหวตได้ไง” แบคฮยอนถามเพื่อนตัวเองหลังจากที่ปรับอารมณ์กับเหตุการณ์ของรุ่นพี่ได้บ้างแล้วเล็กน้อย..
“โหวตไร?”
“โหวตตัวแสดงละครเอกในเครือ..ปีนี้”
“กูได้เป็นพระเอกเหรอ” ลูฮานถามอย่างซื่อๆ เพราะนอกจากเรื่องเรียนกับซ้อมบาสแล้วตอนนี้ลูฮานแทบไม่ได้สนใจเรื่องอื่นเลย...
“มึงได้เป็นนางเอกเถอะ” เทาพูดบ้างเพราะทนมองเพื่อนตัวเองโง่? ต่อไปไม่ไหว
“หือ นางเอก!!!”
“เออ นางเอกแล้วพระเอกก็พี่ไค” เทาพูดย้ำเพื่อความมั่นใจ
“พี่เนี่ยนะ // กูเนี่ยนะ ฮืออออ มันเรื่องอะไรวะ” ลูฮานถามอย่างหัวเสีย ขยี้ผมจนมันหลุดออกมาหลายเส้น...
“เรื่องโรมิโอกับจูเลียต” เซฮุนตอบก่อนจะกอดไคแน่นเข้าไปอีก ไม่อยากให้เล่นเลย...
“ไม่ใช่ไอ้ฮุน... โอ้ยเหี้ยๆๆๆๆ” ลูฮานแทบจะเอาหัวโขกโต๊ะหลายครั้ง...จนเทาต้องเอามือรั้งเพื่อนไว้ ก่อนจะพยักหน้าให้แบคฮยอนพูดต่อ...
“มันยังไม่พีคเท่าไรนะมึง แต่ที่พีคคือ..นางเอกของปีที่แล้วโดนทำร้ายด้วย เพราะคนอื่นมองว่ามันไม่เหมาะกับบท...”
“ยังไง อย่าลีลา” เทาเร่งเพื่อนตัวเล็กเมื่อแบคฮยอนแวะพักหายใจนานเกิน...
“ก็เราทำละครร่วมกันในเครือช่ะ ฝั่งจีเขียนบท ฝั่งไอกำกับ... แล้วปีที่แล้วแทคเล่าว่าเค้ามีตัวเต็งชื่อพี่มินนี่มาจากฝั่งจี.. แบบว่าสวยไง ใครๆก็คิดว่าพี่คนนี้ต้องได้แน่ๆ... แต่ผลโหวตพี่ซอนย่าฝั่งไอได้ พี่ซอนย่าก็เลยซวยไป...”
“ซวยไง” เซฮุนถามเมื่อไม่เข้าใจ..
“ก็เจ็บตัวไง... แบบใครๆก็พี่มินนี่ๆ พอพี่ซอนย่าได้ฝั่งจีเค้าก็ไม่ค่อยพอใจ... เลยมีปัญหาไงมึง”
“มึงรู้ได้ไง..” ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับลูฮาน..
“แทคยอนเล่าให้กูฟัง...เมื่อคืน”
...
เมื่อนักกีฬาลงสนาม... เหลือเพียงแค่เซฮุนที่นั่งเศร้า เทาที่ดูกังวลและแบคอยอนที่เครียดจากพี่ชานยอล... เพราะน้องโชรงคนงามเดินมานั่งที่เก้าอี้ถัดไปจากเค้าสองตัวเพื่อรอกลับบ้านพร้อมพี่ชานยอลของเค้า...
“ไอ้ฮุน มึงเครียดไร” เทาถามเพื่อนตัวเองทันที..ปล่อยเอาไว้เดี๋ยวคิดมากล้านแปด..
“มันจะอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องพี่ไค” แบคอยอนแอบแขวะแต่ก็เอื้อมมือไปจับมือเพื่อนตัวเองไว้
“มึงไม่เชื่อใจไอ้เสี่ยวเหรอ กูว่ามันไม่ได้ชอบแล้วมั้งพี่ไคอ่ะ ดูมันติดพี่คริสมากกว่าพี่ไคอีก...”
“กูไม่ได้กังวลเรื่องนั้นหรอก.. กูแค่ไม่อยากให้ไคเป็นพระเอกไง เป็นก้อนหิน ต้นไม้ กำแพงก็ได้มั้ง...”
“ปัญญาอ่อน” เทาดุเพื่อนตัวเองน้อยๆ “มึงมีแฟนเป็นพระเอกเลยนะ”
“ไม่เห็นดีใจกูอยากให้ไคเล่นเป็นก้อนหินมากกว่า”
...
-3- รู้สึกผิดที่หายไปนาน...
มาคราวนี้เลยจักให้แบบครบตอนเลยนะ
ฟิคฝนก็ยังเรื่อยๆเหมือนเดิม.. แต่ต่อจากนี้ไปมันจะไม่เหมือนเดิมแล้ว..
...
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นนะ
#จุบเหม่ง..
#HappySehunDay << แต่งไว้เป็นไคฮุนกะว่าจะให้เป็นของขวัญน้องเซฮุน
...แต่มันไม่ทันเพราะมันต้องจิ้มๆ T^T
รอก่อนนะค่ะ มันกลั่นออกมายากมากเลย...
...
ความคิดเห็น