คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : MINE"II - chapter 17
MINE II
Chapter 17
…
“เกิดอะไรขึ้น เสี่ยวละแทค” แบคฮยอนและเพื่อนๆแทบจะวิ่งออกมาจากโรงหนังเพื่อมาหาเพื่อน ทันทีที่รู้ว่าตอนนี้เพื่อนตัวเล็กอยู่ที่โรงพยาบาล ก็ว่ามันแปลกๆตอนจบที่ได้ดูตอนซ้อมมันไม่ได้จบแบบนี้
“หมอยังไม่ออกมาเลย”
“พี่คริสไม่เป็นไรนะครับ” เทาเดินไปหาคนที่นั่งกุมหัวอยู่ที่หน้าห้อง สภาพทุกคนก็แย่ไม่แพ้กันแต่คนที่หนักสุดก็คงจะเป็นรุ่นพี่ตัวสูงนี่แหละ
“พี่โอเค” ตอบแค่นั้นแล้วก็ก้มหน้าต่อ... ในหัวพี่คริสมีแต่คำว่าลูฮานเป็นอะไร และลูฮานจะต้องไม่เป็นอะไร...
แบคฮยอนเดินไปนั่งข้างๆแทคยอน มีเจสสิก้าที่เอาผ้าเช็ดหน้าค่อยๆเช็ดคราบเครื่องสำอางออกให้ เซฮุนก็กำลังคุยกับไคอยู่อีกด้านหนึ่ง เทายืนมองเข้าไปในห้องตรวจข้างๆมีพี่คริสนั่งกุมหัวอยู่ ชานยอลนั่งอยู่คนเดียวบีบมือเข้าหากันแน่น
ตอนนี้ชานยอลอยากได้กำลังใจมากที่สุด เพราะลูฮานเป็นแบบนั้นตั้งแต่กินยาที่ได้จากเค้าไป พอเห็นรุ่นน้องกินแล้วชักมันก็ทำให้เค้าขวัญเสียไม่น้อย มองไปรอบข้างทุกคนก็อยู่กันเป็นคู่ๆ มันทำให้ชานยอลอยากร้องไห้... อยากระบายความอึดอัดที่ตัวเองมีออกไป
“หมอครับ คนไข้..” คริสจู่โจมหมอทันทีที่เดินออกมาจากห้องตรวจ...
“หมอได้ทำการล้างท้องคนไข้เรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วแต่คงต้องนอนพักซักหน่อย แต่ตอนนี้คงเยี่ยมไม่ได้เพราะคนไข้ต้องอยู่ในห้องปลอดเชื้อ...หมอขอตัวนะครับ”
ทุกคนพยักหน้าอย่างโล่งอก มองเข้าไปในห้องก็พบลูฮานนอนอยู่ มีสายโยงระยาไปทั่วดูปวดหัว เจสสิก้าและแทคยอนขอตัวกลับก่อนแล้ว ไคและเซฮุนก็ขอตัวเหมือนกันเพราะเหนื่อยกับการแสดง เหลือเพียงคริส เทา แบคฮยอนและชานยอลที่ยังคงนิ่งอยู่...
“ถึงกับต้องล้างท้อง ไอ้เสี่ยวมันกินอะไรเข้าไปวะเทา”
“ไม่รู้ดิ ก็ปกติดีนะตอนเช้า” เทาดึงผ้าห่มให้คลุมไหล่เพื่อน มองรุ่นพี่ตัวสูงที่นั่งอยู่อีกฝั่ง “ผมเฝ้าเพื่อนเอง พวกพี่กลับไปเถอะครับ วันนี้ก็เหนื่อยพอแล้ว” วันนี้ทุกคนต้องทำงานกันหมดมีเค้าแค่คนเดียวที่นั่งดูเฉยๆ
“เดี๋ยวแทคเอาเสื้อผ้ามาให้กูจะเฝ้ามันด้วย”
“เดี๋ยวไคก็เอาเสื้อผ้ามาให้พี่ พวกน้องกลับไปพักเถอะ”
“แล้วพี่ชานยอลไม่เหนื่อยเหรอครับ ผมเห็นพี่นั่งคิ้วขมวดตั้งแต่ไอ้เสี่ยวมันล้มแล้ว”
“พี่ เออ พี่..” นั่นนะสินี่เค้านั่งอยู่เฉยๆทำไม... ก็แค่นั่งมองหน้าน้องตัวเล็กเพลินไปหน่อยแค่นั้นเอง
“งั้นพี่กลับแล้วนะ ผมกลับแล้วนะพี่คริส เจอกันที่โรงเรียนนะพี่”
“อะไรของเค้า นั่งอยู่ตั้งนานไม่พูดไม่จา” เทาบ่นอุบอิบ
“เดี๋ยวกูมานะมึง” แบคฮยอนวิ่งออกไปทันทีเพราะกลัวจะไปไม่ทันส่งชานยอล
คนตัวเล็กเดินตามชานยอลไปจนกระทั่งอีกคนนั่งรถแท็กซี่กลับไปแล้ว โบกมือลาน้อยๆเพราะนังไงอีกคนก็มองไปเห็นอยู่แล้ว และมันอาจจะเป็นการบอกลาพี่เค้าครั้งสุดท้ายก็ได้... เพราะหลังจากนี้คงไม่ได้ไปส่ง ไปดูพี่เค้าซ้อมบาสอีกแล้ว
เข้มแข็งไว้นะแบคฮยอน นายตัดสินใจแล้ว...
บ้ายบายพี่ชานยอล
...
วันจันทร์
นักเรียนในเครือทั้งสามได้กลับมาเรียนที่โรงเรียนเดิมของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย ที่โรงอาหารในตอนเช้าก็มีนักเรียนนั่งคุยกันถึงกิจกรรมที่ผ่านมา ไปแลกเปลี่ยนเป็นยังไง สังคมต่างโรงเรียนเป็นยังไง เพื่อนใหม่เป็นยังไงกันอย่างสนุกสนาน...
“หูย คิดถึงข้าวไข่ตุ๋นป้ามากอะ” เซฮุนรับข้าวมาจากเพื่อนขอบตาดำแล้วจัดการทันที
“กูก็อยากกินข้างเช้ากับมึงกับหมาเหมือนกันแม่ง ตอนเช้าโคตรเหงาเลยมีแค่ไอ้เทา” ลูฮานทำหน้าเศร้าเมื่อนึกถึงช่วงเวลาสองเดือนที่ผ่านมา สองเดือนที่เพื่อนไปแลกเปลี่ยน ตอนเช้าเลยมีแค่เทาที่นั่งกินข้าวเป็นเพื่อน
“แล้วไคกับพี่คริสไม่ได้มากินข้าวพร้อมพวกมึงเหรอ?”
“มาบ้าง แต่มึงไม่อยู่จะให้มานั่งกินข้าวกับเพื่อนแฟนมันก็แปลกๆว่ะ” เทาตอบแล้วก็ยิ้มๆ “เมื่อเช้ากูไปรับไอ้แบคแต่มันบอกว่าจะมาเรียนตอนสายๆ อยู่ฝั่งนู้นเข้าเรียนสายได้เหรอวะ”
“ได้ๆไม่มีใครว่าไรเลยมึง เรียนสบายมากเถอะ กิจกรรมเยอะมาก”
“ดีว่ะ แล้วทำไมพี่ไคไม่มากินข้าวกับมึง”
“ไปส่งงาน รีบกินรีบไปเหอะคนเริ่มเยอะละ อึดอัด”
...
“ไอ้ยอลมึงส่งกาวสองหน้ามาหน่อย”
“เอ้าๆ”
“ไอ้มันฟาดหน้ากูเลยมั้ย หงุดหงิดอะไรแต่เช้า” ไคมองเพื่อนงงๆ วันนี้พวกเค้ามีพรีเซนต์งานหน้าห้อง แล้วมันก็ต้องมีบอร์ดเพื่อประกอบด้วย แล้วก็พึ่งจะทำกันเมื่อวานเลยต้องมาต่อกันตอนเช้าแบบนี้... แต่แค่ทำงานตอนเช้าทำไมต้องคิ้วขมวดหน้าเหมือนขี้ไม่ออกมาสามวันแบบนี้
“เรื่องของกูน่า มึงไม่ไปกินข้าวกับเซฮุนเหรอ”
“กูว่างปะไอ้เหี้ย” ถามอะไรแปลกๆก็นั่งทำงานกันอยู่สองคน ยังจะมาถามอีกว่าทำไมไม่ไปกินข้าวกับแฟน แฟนก็สำคัญแต่ว่าถ้าติดศูนย์นี้ก็ลำบากเหมือนกันนะ
“เออๆ อย่ามาพูดมาก ติดเบี้ยวๆปะวะ เอาซ้านอีกนิดดิ มันไม่กลาง.. เออๆ”
“ดำ เค้าซื้อนมมาให้”
“หืม เอาวางไว้เลย” วันนี้พวกเค้าทั้งคู่มาโรงเรียนแต่เช้าทั้งที่ปกติเค้าและเซฮุนจะผลัดกันลงมาชงนมตอนเช้า ใครอาบน้ำเสร็จก่อนก็ลงมาทำนั่นแหละ วันนี้เลยปล่อยให้แฟนไปกินข้าวกับเพื่อนแค่สามคน...
“แบคฮยอนละ ปกติต้องไปพร้อมกันนี่”
“มาสายๆ รีบกินนมนะเดี๋ยวมันจะไม่เย็นแล้วจะไม่อร่อยไปละ จุบ” ยื่นหน้าไปจุบปากแฟนตัวเองเบาๆ
“ตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวตอนกลางวันพี่ไปหาที่ห้อง”
“เหมือนกันนะดำ” โบกมือลาแฟนเป็นครั้งสุดท้ายแล้วตั้งหน้าตั้งตาวิ่งให้ทันเพื่อนที่เดินหนีไปไกลแล้ว
“ชัดยัง”
“ชัดอะไรมึง”
“วันนี้แบคฮยอนจะมาเรียนสายๆ ชัดมั้ยไอ้เหี้ยยอล”
“รู้ดี”
“กูเป็นเพื่อนมึงนะ มองหน้ากูก็รู้แล้ว...”
...
ตอนสายๆใกล้จะพักเที่ยง
“มึงไม่คุยไลน์กับแฟนเหรอ”
“มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึงไอ้ยอล เสือกจังวันนี้”
“เปล่าเป็นแฟนกันก็ต้องคุยกัน”
“มึงจะให้กูคุยกับเซฮุนตลอดเวลาเหรอ มึงจะไม่ให้กูปล่อยให้เซฮุนเรียนหนังสือเลยเหรอ ถ้าแบบนั้นกูเอาเซฮุนใส่กระเป๋าเสื้อไว้ดีกว่าป่ะ อยู่ที่ใจกูตลอดเวลาเลยเนี่ย...” เอามือตบกระเป๋าเสื้อนักเรียนที่อยู่ตำแหน่งหัวใจพอดีดัง ปุ๊ๆ
“เออๆ ทำเป็นจริงจัง”
“มึงอยากรู้อะไร เอาไปคุยเลยไป” เอาไอโฟนฟาดหน้าเพื่อนตัวเองนี่จะผิดป่ะ ชานยอลรับมาแบบลวกๆเพราะเพื่อนแทบจะเอาปาหน้าจริงๆ ก่อนจะสวมรอยแอบอ่านข้อความของเพื่อนตัวเองนิดๆ แล้วก็สวมรอยแทน... พอได้รู้ก็คิ้วขมวดเป้นโบว์สวยงาม
“เอาคืนไปเลย”
“วู้ อยากรู้เรื่องแค่นี้มึงก็เดินไปหาสิ ทำเหมือนอยู่ในห้องมึงเรียนรู้เรื่อง” ไคทำหน้าเหม็นเบื่อเมื่อได้อ่านข้อความที่เพื่อนตัวเองคุยกับแฟน
“มันหมดแลกเปลี่ยนตั้งแต่วันศุกร์แล้ว วันนี้ต้องมาเรียนที่เดิมดิว่ะ”
“ก็มันมีสายหลายระดับ สายนิดเดียว สายนิดๆ สายๆ สายแล้ว มึงจะจริงจังอะไร”
“ไอ้สายๆก็มาของแฟนมึง ทำกูประสาทแดกมาก”
“โอ้ยครู ตีมาได้นะ // อะไรเนี่ย”
“พวกเธอไม่ตั้งใจเรียน ครูเรียกสามรอบแล้วยังเอาแต่คุยกันไปยืนหน้าห้อง”
...
“ไอ้เหี้ยแบคไม่มาแต่ไม่โทรมาบอก” เซฮุนบิดขี้เกียจเพราะถึงเวลาพัก เทอมนี้พวกเค้าทั้งสี่คนได้เรียนห้องเดียวกันเป็นที่ปิติมากเมื่อหัวอย่างเซฮุนสามารถเรียนห้องเดียวกันกับเพื่อนๆได้...
“มันปวดใจไข้กลับมั้ง มึงลอกใกล้เสร็จยังเสี่ยว...เอาใส่กระเป๋ากูเลยนะ”
“แป๊บๆ”
“มันมีการบ้านด้วยเหรอ ลอกของกูปะเทา”
“ลอกเหี้ยไรมึงหลับตั้งแต่ต้นคาบ เค้าเอาไม้มาเคาะมึงยังไม่ตื่นเลย”
“กูง่วงมากเลย” เอาหูไปถูแขนพอเป็นพิธี ก็นะเซฮุนไม่เคยได้มาอยู่ห้องที่ตั้งใจเรียนมากๆแบบนี้ แถมเทอมนี้วิชาที่เลือกก็เลือกเอกดนตรีอีก อย่ามาหวังว่าจะเลือกวิทย์ คณิต อังกฤษ สังคม.. ไม่ไม่ไม่ไม่ ไม่ฟิตพอหรอก
“แล้วคาบบ่ายลงเอก มึงเลือกเล่นอะไรวะ”
“กูลงเปียโน เจสสิก้าสอนกูมา กูกดคอร์ดซีเป็นแล้ว ไล่เมโลดี้ก็ได้อยู่ แต่เปลี่ยนคอร์ดไม่ค่อยทัน แม่งห่างเกิน มึงอะลงไรวะเทอมนี้”
“กูกับไอ้เสี่ยวลงวิทย์ คาบบ่ายกูฟิสิกส์สามชั่วโมง”
“กูเก็บของไปห้องดนตรีเลยดีกว่า... “
“ไปกันกูจดเสร็จแล้ว”
ทั้งสามคนพากันมาที่โรงอาหาร ไคและชานยอลจองโต๊ะไว้รออยู่แล้วเพราะเลิกเรียนก่อน ความจริงก็เลิกพร้อมกัน แต่ลูฮานต้องลอกงานเลยลงมาทีหลัง
กินข้าวไปก็คุยกันไป บรรยากาศของคนสนิทกันทำให้ชานยอลรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน ทั้งลูฮานและเทาดูเข้ากับไคได้ดี แต่ตัวเองดูเหมือนเข้ากับรุ่นน้องไม่ได้ เลยได้แต่นั่งเซ็งจิ้มน้ำแข็งอยู่คนเดียว...
ถ้าแบคฮยอนยังอยู่ ไม่มีทางที่ชานยอลจะนั่งแง่วแบบนี้แน่นอน.. ชานยอลมั่นใจ!
“พวกมึง หวัดดีพี่ไค พี่ชานยอล” เสียงดังลั่นโรงอาหารและคนที่กล้าทำแบบนี้มีคนเดียว
“มึงมาเรียนตอนนี้ มึงนอนนานไปปะเนี่ย”
“กูมาทำเรื่อง ไม่ได้มาเรียนโว้ย” โชว์ซองเอกสารสีน้ำตาล
“ทำเรื่อง.. เรื่องอะไร” เซฮุนถาม หันไปกอดเจสสิก้า.. เคยเห็นหน้ากันพอมันไม่ได้เห็นก็ใจหาย..
“ย้ายฝั่ง กูย้ายไปเรียนฝั่งไอนะ... กูว่าจะบอกแต่ว่าพ่อกูมาพอดีเลยไม่ได้บอก”
“...” จากที่คุยกันสนุกสนานกลับเงียบงงไปกันทั้งโต๊ะ
“กูรักพวกมึงนะ แต่กูมีเหตุผล.. ที่ย้าย...” แบคฮยอนเอามือเช็ดน้ำตา กลัวว่าเพื่อนจะโกรธนะ ทั้งๆที่ตอนนั้นตัวเองก็เป็นตัวตั้งตัวตีว่าไม่ว่ายังไงก็จะเข้าเรียนฝั่งบีให้ได้.. แต่ตอนนี้กลับย้ายออกไปดื้อๆ ไม่ได้บอกเพื่อนก่อนด้วย
“พวกมึงเข้าใจกูใช่มั้ย”
ลูฮานเดินไปกอดเพื่อนตัวเล็ก มีเซฮุนและเทากอดทับอีกทีพร้อมกับบอกไม่ให้ร้องไห้... รู้และเข้าใจเหตุผลของเพื่อนดี ย้ายฝั่งไปไม่ใช่ว่าจะไม่รู้จักกันแล้วซะหน่อย.. หมาทั้งตัวนะ
“แล้วทำเรื่องเสร็จยัง”
“ใกล้เสร็จแล้ว แทคอยู่กับพ่อที่ห้องบริการนักเรียน กูออกมาซื้อน้ำกับเจสกะว่าจะไปหาพวกมึงหลังจากทำทุกอย่างเสร็จ.. แต่เจอพวกมึงก่อน”
“แล้วน้องแบคเตรียมตัวย้ายแล้วเหรอ” ไคถามแทนเพื่อนตัวสูงที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ
“ครับเมื่อวานไปตัดชุดมาแล้ว วันนี้มาทำเรื่องแล้วก็โอนวิชาเทียบ พรุ่งนี้ก็ไปเรียนฝั่งไอแล้ว”
“เตี้ย..” แทคยอนเดินมาหาน้องและแฟนตัวเอง พอเห็นว่าอยู่กับเซฮุนก็ทักทาย ยิ้มให้เพื่อนทุกคนยกเว้นชานยอลที่นั่งเงียบๆ “ไปกันเถอะ เธอต้องไปฝั่งไอต่อ พ่อหิวข้าวแล้วด้วย”
“อืมๆ ไปแล้วนะพวกมึง คืนนี้กูจะโทรหา ไปกันเจส” เดินจูงมือเจสสิก้าและแทคยอนออกไป เพราะไม่อยากมองหน้าเศร้าๆของชานยอล ทำไมละพี่ชานยอลในเมื่อคนที่พี่เลือกยังไงก็ไม่ใช่ผมอยู่แล้ว...
“อืมๆ”
เด็กทั้งสามคนยังคงเปิดประเด็นเรื่องนี้อีกครั้ง โดยมีชานยอลนั่งฟังแบบเงียบมาก... และไคที่ออกความคิดเห็นบ้างเล็กน้อยเท่านั้น... ความรู้สึกว่าโดนไม้ฟาดหน้าคงจะเป็นแบบนี้สินะ ชานยอลพึ่งเข้าใจ
...
“แทคคูมิโก๊ะ นอนด้วยคนสิ”
“เข้ามาสิเตี้ย มีอะไร”
“ฝั่งไอเรียนสบายดีจัง เราอยากย้ายมาเรียนฝั่งไอยาวๆ”
“ตอนเทอมแรกไม่เห็นคิดแบบนี้” แทคยอนไม่เข้าใจน้องตัวเอง ตอนที่จะสอบเข้าก็ชวนให้มาอยู่ด้วยกันก็เอาแต่ค้านหัวชนฝา ว่าไม่ว่ายังไงก็จะเรียนฝั่งบีให้ได้ แล้วทำไมตอนนี้ถึงอยากย้ายมาเรียนฝั่งไอ?
“ก็อยากอยู่กับเจสสิก้า กลัวเจสสิก้าไม่มีเพื่อน”
“เพ้อเจ้อไปกันใหญ่ เราอยู่นี่ทั้งคนเจสจะไม่มีเพื่อนได้ยังไง”
“จริงๆนะ”
“อย่าคิดว่าย้ายโรงเรียนแล้วจะหนีหน้ากันได้นะแบคฮยอน แต่ก็ดีย้ายมาจะได้อยู่เป็นเพื่อนเจสตอนเราซ้อมบาส แล้วบอกพ่อยัง”
“บอกแล้วสิ พ่อไม่ว่าอะไร ชอบใจด้วยซ้ำมั้ง พรุ่งนี้ไปทำเรื่องเลยนะอยากนั่งเรียนห้องแอร์”
“นอนไปเลยเดี๋ยวคุยกับเจสก่อน”
เหตุผลจริงๆที่ย้ายนี่ไม่ใช่เพราะกลัวเจสสิก้าไม่มีเพื่อนเลยนะ อันนั้นมันเป็นองค์ประกอบเสริม แต่จริงๆแล้วไม่อยากเห็นพี่ชานยอลมากกว่า พูดแล้วก็ท้อ... ตอนแรกดีใจมากมากเลยที่ได้ดอกไม้จากพี่ชานยอล อยากจะลุกขึ้นเต้น วิ่งเอาดอกไม้ไปอวดแทคยอนกับเจสด้วยซ้ำ แต่พอมันหายไปก็เศร้าแดก พอเห็นโชรงถือมั้งก็เงิบ.. ลืมคิดไปได้ไงว่ายังไงพี่ชานยอลก็คบโชรงด้วย แล้วเค้าจะเอาดอกไม้มาให้เราคนเดียวได้ยังไง
การย้ายฝั่งมาเรียนแบบนี้คงจะดีที่สุดแล้วมั้ง พี่ชานยอลจะได้ไม่รำคาญด้วย.. ต่อไปนี้ไม่มีผมไปนั่งเฝ้าพี่แล้วดูแลตัวเองดีดีนะครับ...
ยังไงยังไงผมก็ชอบพี่นะ ยังชอบพี่อยู่แล้วก็จะชอบต่อไป...
พี่ชานยอล...
...
“พี่ชานยอลดูหน้าซีดๆไปนะ ตอนที่แบคไปบอกว่าจะลาออกจากฝั่งบี”
“หืม” คนตัวเล็กหลุดออกจากพวังหันมามองคนที่นั่งข้างๆ อะไรหน้าซีดๆได้ยินไม่ค่อยชัด
“พี่ชานยอลดูหน้าซีดๆ เหมือนตกใจมาก”
“อ่า อืม.. พี่เค้าคงตกใจน่ะ อยู่ๆก็ลาออกแบบไม่บอกแบบนี้ เพื่อนเราก็ตกใจเหมือนกัน”
“อืมๆ ตอนเย็นไปเที่ยวกันมั้ย อยากได้แป้งอันใหม่แล้ว”
“ไปไม่ได้ ตอนเย็นเราต้องรับน้องที่จะมาเข้าชมรมนะ”
“เออ ลืมเลย”
...
เนื่องจากแบคฮยอนย้ายมาเรียนฝั่งไอทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเยอะทีเดียว เพราะเพื่อนที่ไปแลกเปลี่ยนกลับมานั่งที่เดิมของตัวเองทำให้ไม่มีที่นั่ง ไหนจะตารางเรียนที่ค่อนข้างแตกต่างกัน ถึงแท้จะมีแทคยอนคอยให้ความช่วยเหลือแต่ก็ทำได้ไม่มากนัก เพราะแทคยอนก็ต้องคอยช่วยเจสสิก้าเหมือนกัน และตอนนี้ปัญหาของแบคฮยอนคือไม่มีที่นั่ง...
วันนี้ในครึ่งเช้าทั้งสามคนไปทำเรื่องที่ฝั่งไอ พอกลับมาในตอนเที่ยงก็กลายเป็นว่าที่นั่งได้ถูกจับจองไปหมดแล้ว เจสสิก้าและแบคฮยอนยืนนิ่งๆ ชุดนักเรียนที่ใส่ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกว่าเป็นเด็กฝั่งไอเลยแม้แต่น้อย... แทคยอนที่เดินมาด้วยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ส่วนอีกสองคนที่รู้ว่าอยู่ห้องนี้แต่ไม่มีที่นั่งก็ไม่รู้จะทำยังไง
“ทำไมไม่นั่งที่ ยืนหน้าห้องทำไมสองเตี้ย”
“กลับมาแล้วเหรอแทคคูมิโก๊ะ.. ไม่รู้จะนั่งไหนเค้านั่งกันหมดแล้ว”
“นั่งที่เดิม มามาเดี๋ยวพี่เคลียเอง”
เพราะเป็นตอนกลางวันเด็กส่วนใหญ่ใจใช้เวลาอยู่ตามร้านอาหารมากกว่าในห้องเรียน จะมีก็แต่พวกแอบนอน ขี้เกียจไม่ก็พวกกิจกรรมเท่านั้นที่จะนั่งอยู่ในห้อง แทคยอนเดินไปหยุดตรงที่เพื่อนสนิทนอนอยู่ ตรงที่นั่งนั้นเคยเป็นที่นั่งของเซฮุนและแบคฮยอน...
“เฉิน.. ลุกๆไปนอนหลังห้อง น้องกับแฟนกูไม่มีที่นั่ง”
“โอ้ยไรมึง”
“ลุกๆให้น้องกับแฟนกูนั่ง ส่วนมึงก็ไปนั่งหลังห้องนู่น”
“เออๆ” คนถูกปลุกลุกขึ้นขยี้หัว มองคนมาใหม่สองคนที่ยิ้มกว้างให้กับตัวเอง.. ในสายตาเฉินสองคนนี้คมมาก สวยคมเพราะอายไลนเนอร์ แต่ตัวเล็กน่าเดินโอบไหล่ในเวลาเดียวกัน... มองจนคนถูกมองรู้สึกประหม่า ทั้งสองหันหน้าเค้าหากันเพราะคิดว่าผักชีอาจจะติดฟันก็ได้
“คนไหนน้อง คนไหนแฟน”
“คนนี้น้องกูชื่อแบคฮยอน คนนี้แฟนกูชื่อเงิงน้อยเจสสี่”
“ชิ ปัญญาอ่อน”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ กูไปนอนก่อนง่วงมาก” พูดแล้วก็ลุกเอาเก้าอี้ไปวางต่อกันหลังห้อง นอนหลับต่อทันที เจสสิก้าและแทคยอนยังตีกันอยู่ แบคฮยอนเลยเลือกที่จะไปนั่งตรงที่แทคยอนแล้วปล่อยให้คนสองคนแสดงความรักให้กันต่อไป.. เออตีกันเข้าไป ไอ้นี่ก็ขี้แซว อีกคนก็ไม่ยอม...
พอไม่รู้จะทำอะไรก็แงะโต๊ะไปเรื่อยๆ หันซ้านหันขวาหาปากกามาเขียน หันไปมาจนเจอกับเฉินที่นอนมองตัวเองอยู่ แบคอยอนก้มหัวให้น้อยๆแล้วหันกลับมาทันที.. เอามือตบหน้าตัวเองไล่ภาพสายตาคมๆของเฉินให้ออกไปจากหัว... หรือว่าเรามีขี้ตาวะ.. ทำไมมองแบบนั้น
ยินดีที่ได้รู้จักแบคฮยอน...
...
#ครบแล้วค่ะ ระหวางรอพี่ก็เอาคอมมาเล่น
ดีใจที่เอ็กโซจะคัมแบ็คด้วย T^T รอมานาน
ไม่ค่อยเครียดกับเรื่องเม้นนะ
อยากให้อ่านแล้วยิ้มมากกว่า
อิอิ
ถ้าจะข้ามไปแต่งเรื่องผีก่อน พักสองคนที่เหลือไว้จะฆ่าเรามั้ยนะ
#จุบเหม่งรัวๆๆๆ
ความคิดเห็น