คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : MINE"II - chapter 20
MINE II
Chapter 20
…
“พี่ถือกระเป๋าให้นะ” ชานยอลเอากระเป๋าของรุ่นน้องตัวเล็กมาถือไว้ ด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างก็โอบคนตัวเล็กมาแนบกาย
“วันศุกร์นี้น้องแบคจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆใช่มั้ย พี่ก็ไปนะ มันต้องสนุกแน่ๆเลย”
“หรอครับ ผมก็คิดว่างั้น”
“เหรอ เราไปหาซื้อของใช้กันมั้ยพวกครีมกันแดดหรือว่าแว่นตา เสื้อใหม่ๆเอาไว้ไปเที่ยวทริปนี้” ชานยอลชวนอย่างกระตือรือร้น แค่นึกถึงภาพตัวเองใส่เสื้อคู่กับแบคฮยอนกมีความสุขแล้ว
“ผมว่าไม่จำเป็นหรอกครับ เพราะแค่ไปเที่ยวเฉยๆ ยังไงก็คงไม่มีอะไรพิเศษมาก”
“แต่พี่ว่า...”
“ฮัล โหลแทคเหรอ.. อืมจะกลับแล้ว อือ ไปสิ เจอกัน” แบคฮยอนรับสายพี่ชายตัวเองก่อนจะเดินนำชานยอลไปที่รถ และชานยอลก็เดินตามไปเงียบๆเพราะยังคงงงที่แบคฮยอนเดินหนีไปเฉยๆไม่ฟังที่ ตัวเองพูด
“เดี่ยวพี่ชานยอลไปส่งผมที่ร้านคาราโอเกะนะครับ ผมจะไปฉลองกับเพื่อนๆ”
“อือ งานอะไรเหรอ...ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย”
“งานวันเกิด แต่พี่ไม่ต้องไปหรอกครับเพราะไปพี่ก็ไม่รู้จักใครอยู่ดี เดี๋ยวจะไม่สนุก”
“เอางั้นเหรอ..”
“ครับ” แบคฮยอนพูดเพียงแค่นั้นก็เข้าไปนั่งในรถทันที ชานยอลได้แต่ยืนเอ๋อกับคำปฏิเสธของแบคฮยอน ได้แต่คิดไปว่าน้องคงไม่อยากอยู่ด้วยในขณะที่คนพูดก็พูดออกไปแบบไม่ได้มี ความหมายอื่นแอบแฝง...
รถ ของชานยอลแล่นมาเรื่อยๆจนมาจอดอยู่ที่ร้านคาราโอเกะตามที่เจ้าตัวบอกทางมา แบคฮยอนเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าที่เบาะหลังและกำลังจะลงจากรถ...แต่ถูกชานยอ ลจับมือเอาไว้ก่อน
นานแค่ไหนแล้วที่แบคฮยอนไม่ได้บอกลาตัวเองก่อนลงจากรถ...
“น้องแบคจะกลับเมื่อไร ให้พี่รอมั้ย”
“อย่าเลยครับผมกลับพร้อมแทคได้ อีกอย่างเสียเวลาพี่ซะเปล่าๆ”
“แต่พี่รอได้นะ นานแค่ไหนก็รอได้...”
“แต่ผมไม่อยากให้พี่รอครับ กลับไปอาบน้ำนอนดีกว่า วันนี้พี่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว...”
“แต่พี่.. อยากกลับบ้านพร้อมเรานะ”
“อยาก รอก็รอครับ แต่ผมไม่รู้หรอกนะว่าเพื่อนจะกลับกันกี่โมง... ผมต้องไปแล้ว ไปนะ” แบคฮยอนพูดเพียงแค่นั้นแล้วก็เดินออกมาทันที คำว่ารอของชานยอลทำให้แบคฮยอนเกือบลืมหายใจ...มันปั่นป่วนไปหมด...
เมื่อ คนตัวเล็กเดินเข้าไปด้านในร้านแล้ว ชานยอลก็เอารถเข้าไปจอดตรงที่จอดรถของร้าน ก่อนจะนั่งฟังเพลงเพื่อคลายอารมณ์ร้อนรุ่มของตัวเอง ทุกวันนี้ ชานยอลเดินไปซื้อเบียร์กระป๋องมาดื่มระหว่างรอ มือก็เล่นโทรศัพท์ไปด้วย และก็มองเข้าไปข้างในเป็นระยะๆ
...
“มา ช้าจังเฉินร้องจะหัวเหม่งละ” เจสสิก้าทักคนที่พึ่งมาถึง ตอนนี้เพื่อนหลายคนกำลังเข้าที่เข้าทาง แอลกอฮอล์กำลังออกฤทธิ์ ไม่มีใครอายใครมีแต่ความสนุกสนาน แทคยอนเต้นเป็นปลาม้วนข้างเฉินที่ยืนกระพือปีกไปมา ทั้งสองคนที่ไมค์ลอยอยู่ที่มือคนละข้าง แต่ร้องจริงๆก้ไม่ได้ใช้ไมค์ร้องเพลงเลย...
“พี่ชานยอลอยู่ข้างหน้าร้าน”
“เหรอ แล้วทำไมไม่พาเข้ามาด้วย”
“ไม่อยากให้มาด้วยซ้ำ”
“จริง เหรอแบค เราว่าไม่มีความจำเป็นอะไรจะต้องมานั่งอมทุกข์แล้วนะ พี่ชานยอลเค้าก็ดีกับเธอแล้วนี่ เลิกกับโชรงแล้ว น่าจะกลับไปคบได้แล้วนะ ไม่ดีใจเหรอ...”
“ดีใจแต่ไม่แน่ใจไง...”
“เหรอบางทีเรื่องบางเรื่องมันไม่ต้องรอหรอกนะ ไม่ต้องมีเหตุผลด้วย”
“เจสพูดมากอะ ไปเต้นกับแทคดีกว่า”
“ก็เป็นแบบนี้ไงแบคฮยอน” แล้วทั้งคู่ก็พากันไปเต้นกับเพื่อนๆ โยกย้ายไปตามจังหวะที่สนุกสนานกับเพลง ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง...
...
“ไป ละ เจอกันพรุ่งนี้...” เพื่อนๆทุกคนต่างพากันแยกย้ายกลับบ้าน เจ้าของวันเกิดอย่างเฉินสองมือเต็มไปด้วยของขวัญและตุ๊กตาเป็ด โบกมือลาเพื่อนๆและเดินไปเก็บของที่รถของตัวเองโดยมีแบคฮยอนเดินตามไป เรื่อยๆ...
“ทำไมเหม่งได้ของขวัญเยอะจัง ได้เยอะแล้วมันลำบากคนอื่นปะ”
“โถ่เตี้ย คนมันน่ารักใครๆเค้าก็เอ็นดูซื้อของขวัญน่ารักๆให้ทั้งนั้นแหละ...”
“เหรอเหม่งเหรอ?”
“แล้วก้มหาอะไร เดี๋ยวก็ล้มหัวแตกของขวัญเราตกพื้นได้นะ”
“หาความน่ารัก เรามองไม่เห็นมันในระยะสิบเมตรนี้เลยนะ...”
“มา ใกล้ๆนี่มา” เฉินคว้าคอแบคฮยอนไว้ก่อนจะออกแรงบีบ ส่วนคนโดนบีบก็ย่นคอหนี เสียงหัวเราะดังข้นตามความเสียวและสนุกสนาน ดังพอที่ชานยอลจะหันไปมองหาที่มาของเสียง...
“เราอยากได้หมาตัวนี้ เราเอานะ ถือว่าเป็นค่าถือของช่วย”
“เอา ไปสิหมาต้องอยู่กับหมา ดูแล้วมันก็หน้าเหมือนแบคอยู่นะ” เฉินเอาตุ๊กตาหมาสีขาวเทียบกับหน้าคนตัวเล็ก อีกคนได้แต่หัวเสียแล้วคว้าเอามากอดไว้เองแน่น
เมื่อ เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ตั้งใจจะทิ้งรถของแทคยอนไว้ที่นี่แล้วให้เฉินเป็นคนขับรถไปส่ง แบคฮยอนมองไปรอบๆก็ยังเจอรถของชานยอลจอดอยู่ คนตัวเล็กมองเฉยๆแต่ไม่ได้เดินเข้าไป เมื่อเห็นว่าเฉินเปิดประตูรถแล้วก็เปิดเข้าไปนั่งข้างคนขับบ้าง ก่อนที่จะออกรถเพื่อนเป็นรับเจสสิก้าและแทคยอนที่รออยู่หน้าร้าน
ชาน ยอลได้แต่มองตามคนตัวเล็ก เมื่ออีกคนเลือกที่จะเมินแบบนี้ชานยอลก็เลือกที่จะตามต่อ แม้ตัวเองจะหัวเสียแค่ไหนก็ตาม ขับรถตามมาเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน มองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ในรถไม่ยอมลงมาอุ้มพี่ชายของตัวเอง... คิดจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไรนะน้องแบค
เมื่อ ทั้งสี่คนออกจากร้านชานยอลก็ตามมาเงียบๆ บรรยากาศในรถของเฉินนั้นสนุกสนาน แทคยอนเมาและพูดมากสรรหาเรื่องตลกๆมาเล่าตลอดเวลาจนเสียงหัวเราะดังไปทั่ว เฉินขับรถมาส่งเจสสิก้าก่อนและก็ตามด้วยสองพี่น้องก่อนจะกลับไปบ้านของตัว เอง
เมื่อ ถึงบ้านแล้วแบคฮยอนก็หอบเอาตุ๊กตาที่ได้มาไปวางไว้บนห้องนอนดีดี ก่อนจะหันมาจัดการกับพี่ชายของตัวเองที่จับราวบันไดไว้ แทคยอนไม่ได้เมาจนไม่มีสติแต่เมาแล้วเสียสติ เมื่อมาถึงบ้านก็เอามือจับเสาแล้วก็คลำทางเอาแม้ว่าจะล้มอยู่หลายครั้งแต่ก็ ยังพาตัวเองมาถึงห้องนอนได้...
“นอนเลยแทคเราจะไปอาบน้ำและจะมาเช็ดตัวให้นะ”
“อือๆ ไปนอนไปเตี้ย พรุ่งนี้เราจิไม่สบาย เราจิปวดหัว ปวดตัว.. เราจะไม่ไปเรียนนะ... เราขี้เกียจมากมากเลย”
“งั้นเราไปอาบน้ำแล้วนะ...”
“งั้นเรานอนแล้วนะ”
แบ คฮยอนกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองแต่เมื่อเข้าไปแล้วกลับเจอชานยอลนั่งอยู่ที่ ปลายเตียงแทน คนตัวเล็กทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะหันคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ไปโดยที่ไม่มีบทสนทนาใดใดเลย ชานยอลเลือกที่จะมองอีกคนเฉยๆแม้ว่าในใจจะไม่เฉยก็ตามที
เมื่อ คนตัวเล็กอาน้ำเสร็จชานยอลก็เข้าไปอาบน้ำบ้าง เสื้อผ้าก็ใส่ตัวเดิมๆที่แบคฮยอนเอาไปซักแล้วตากไว้ให้ในห้องน้ำ เมื่อออกมาก็เจออีกคนนั่งทำการบ้านอยู่... แอบแปลกใจนิดหน่อยที่แบคฮยอนยังไม่นอนทั้งที่ปกติอีกคนจะหลับไปแล้ว ชานยอลเดินไปซ้อนหลังอีกคนก่อนจะมองงานในมือ...
“นอนได้แล้ว...นะ” บอกก่อนจะลูบหัวอีกคน
“พี่ชานยอลผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่”
“มีอะไร” ชานยอลกอดคนตัวเล็กไว้แม้ว่าอีกคนจะนั่งอยู่ ก่อนจะเอาคางเกยเบาๆที่ไหล่เล็กๆ กดจูบที่ไหล่บางอยู่หลายครั้ง
“ตอนนี้ผมกับพี่เป็นอะไรกันเหรอ?”
“แฟนไง น้องแบคเป็นแฟนพี่”
“เหรอครับ?”
“ครับ”
“เราเลิกกันแล้วนี่ครับ”
“เราไม่เคยเลิกกันนะ”
“...”
“พี่เลือกแบคฮยอนนะ ยังไงก็แบคฮยอนคนนี้ พี่ไม่ได้จริงจังกับโชรงเลยนะ เห็นว่าน่ารักดีก็เลยลองคบดู... แต่ก็แค่นั้นแหละ”
“งั้นก็แสดงว่าพี่ก็แค่เล่นๆไปเรื่อยๆสินะครับ”
“ตอนนั้นมั้ง ตอนนี้พี่จริงจังนะ... พี่จริงจังกับเราคนเดียว”
“พี่ ไม่คิดบ้างเหรอครับว่าที่พี่ทำตอนนี้มันทำให้ผมอึดอัด ผมต้องกลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ที่คนอื่นเค้าสรรหามาพูดกัน บางทีผมก็โง่เกินไป แต่พี่ไม่คิดว่าวันนี้ผมฉลาดบ้างแล้วเหรอครับ... ผมเรียนหนังสือนะ กินข้าวไม่ได้กินหญ้า...”
“แบคฮยอน”
“ผม คิดว่าผมกำลังจะฉลาดแล้ว ขอพี่ช่วยอย่าฉุดผมให้ลงไปในคอกเดิมๆเถอะนะครับ ถ้าพี่จะมองผมเป็นวัวเป็นควายเชื่อพี่ง่ายๆ ผมขอเป็นวัวที่กระโดดออกจากคอกไม้ไผ่ของพี่นะครับ ผมขอนะพี่ชานยอล...”
“พี่ไม่เคยหลอกเราเลยนะแบคฮยอน..”
“ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่เชื่อพี่อีกแล้ว...”
...
“เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอวะ ทำไมมึงหน้ามึนๆ” ไอ้เพื่อนตัวดำถามผมทันทีที่เห็นหน้า คนสมัยนี้เค้าทักเพื่อนแบบนี้หรือไง ห่าไค!
“กูนอนไม่หลับ เมื่อวานน้องแบคเอาคำพูดฟาดหน้ากู..” อย่าเถียงนะว่ามันไม่ใช่... แต่ผมว่ามันใช่
หลัง จากที่น้องแบคพูดแบบนั้น ผมก็ปล่อยคนในอ้อมแขนทันที คว้ากุญแจรถแล้วเดินออกจากบ้านน้องเค้ามาเงียบๆ ขับรถกลับบ้านแบบมึนๆ รู้อีกทีก็ถึงบ้านแล้ว.. ซักพักก็เช้า ก็แต่งตัวมาเรียนตามปกติ
เอา จริงๆก็ไม่ได้คิดว่าน้องเค้าเป็นวัวเป็นควายเลยนะ ไม่ได้คิดจะหลอกหรือว่าอะไรเลย ที่ทำทั้งหมดก็แค่อยากทำจริงๆ ตอนนั้นที่คบกับโชรงผมก็เฉยๆนะ เลิกกันไปแล้วด้วย ตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว....
“อ้าว น้องเค้าพูดว่าไรบ้าง”
“เค้าบอกว่ากูหลอกเค้า”
“แล้วมึงไม่ได้หลอกน้องเค้าเหรอ?”
“กู..โว๊ะ! กูไม่ได้หลอก กูหลอกน้องเค้าตอนไหน.. เค้าเล่าให้แฟนมึงฟังบ้างมะ”
“ก็ตอนนั้นมึงคบโชรงด้วย คบน้องแบคด้วย... แต่มึงให้ความสำคัญกับโชรงมากกว่า.. คงเป็นแบบนี้มั้ง น้องเค้าเลยเข้าใจว่ามึงหลอกเค้า”
“ตอนนั้นกูแค่คบโชรงเฉยๆเองมึง น้องเค้าอยู่ที่ฝั่งเรา เจอกันก็บ่อยกว่า..จะไม่ให้เห็นกูอยู่ด้วยกันเลยได้ไง”
“หรอ? แล้วน้องแบคกับโชรงมึงชอบใครมากกว่ากัน”
“หึ ไม่รู้ดิ..” น้องแบคมั้ง ถ้าให้เลือกจริงๆผมก็เลือกแบคฮยอนนะ เอาเข้าจริงๆแล้วนี่เรื่องของผมกับน้องแบคนี่ผมมีแต่ได้กับได้ทั้งนั้นเลยนะ
“ถ้ามึงจริงจังกับน้องเค้าจริงๆ มึงจะสนใจสิ่งรอบข้างทำไมวะ... ทำตามใจมึงดิ่ เมื่อก่อนมึงก็ทำตามใจตัวเองตลอดนี่หน่า”
พูดง่ายนะ ทำตามใจตัวเอง...
...
“วัน นี้แบคเป็นอะไรอะ เราถามก็ไม่ตอบอะ” เจสสิก้าถามเพื่อนตัวเล็กที่นั่งหน้าบูดมาทั้งวัน วันนี้แบคฮยอนเหมือนมีเมฆฝนลอยอยู่บนหัวตลอดเวลาเลย
“เราก็ปกตินะ”
“เหรอ คะ ปกติก็ปกติ เราฝึกเพลงใหม่มา.. ฟังดีดีนะ” เจสสิก้ายิ้มอย่างร่าเริงแล้วเดินไปล๊อคห้องเปียโน เสร็จแล้วก็ดึงเพื่อนหน้ามึนไปนั่งข้างๆ
“ฟังดีดีนะแบค”
นิ้ว เรียวค่อยๆไล่เมโลดี้ตามที่ซ้อมมา เพลงนี้เป็นเพลงที่ตัวเองชอบเพราะความหายดีมากมาก เพลงที่ทำเค้าตัวเองตัดสินใจเรื่องทิฟฟานี่ได้อย่างเด็ดขาด! ในเมื่อเค้าไม่ได้คิดจะรักจะชอบเราจริงๆแล้ว คนสวยๆอยากเจสสิก้าทีมีความสามารถหลากหลายก็ไม่จำเป็นต้องทน!
ทุกข์อะทุกข์ได้... แต่ไม่ได้หมายความว่าจะทนทุกข์ต่อไปไม่มีที่สิ้นสุดนะ
คนตัวเล็กได้แต่นั่งฟังเงียบๆ จนเพลงจบลง...
“คน เรายังต้องโตมากกว่านี้.... ยังต้องเจออะไรอีกมากมาย อย่าเอาเรื่องในอดีตมาคอยฉุดให้เราอยู่ที่เดิมสิ ในเพลงเค้าแค่ประชดว่าคนนั้นเป็นใคร มีสิทธ์อะไรมาทำให้เราเสียใจ... แต่ถ้าเรามองดีดี คนพวกนั้นไม่ใช่เหรอที่สอนให้เราเข้มแข็งขึ้น...”
“...”
“คน เราจะมีความสุขไปถึงเมื่อไร.. ตอนนั้นแบคอาจจะเสียใจมากที่พี่ชานยอลเค้าทำแบบนั้น แต่มันไม่ใช่ตัวแบคเองเหรอที่ดิ้นรนไปหาพี่เค้า ยอมทนยอมทุกอย่าง ทั้งๆที่เพื่อนๆเองก็บอกก็เตือน เราคิดมาตลอดว่าความสุขของแคคือการได้มอบความรักให้กับพี่ชานยอลซะอีก แล้วตอนนี้พี่ชานยอลเค้าก็ชอบแบคมากนะ เราดูออก... แล้วแบคจะหนีความสุขที่กำลังวิ่งเข้าหาแบคทำไม?”
“...”
“แบ คจะวิ่งหนีไปไหนเหรอ? พี่ชานยอลเค้าก็คนนะ คนหล่อด้วย แปลกตรงไหนที่พีเค้าจะคบคนสองคนพร้อมกัน วัยรุ่นก็รักๆเลิกๆกันทั้งนั้นอ่ะ คนแต่งงานแล้วลูกก็มียังเลิกกันได้เลยนะ”
“นั่นสิ”
“ถ้าแบคฮยอนกลับไปคุยกับพี่ชานยอลดีดี เราว่าแบคฮยอนน่าจะมีความสุขมากกว่านี้นะ...”
“อืม ขอบใจนะเจส ทุกอย่างเลย” แบคฮยอนกอดเจสสิก้าแน่น
นั่น สินะ.. ที่เราทำไปทั้งหมดเราก็ดิ้นรนเองทั้งนั้น... หวังว่าพี่ชานยอลจะไม่คิดมากกับเด็กเข้าใจยากแบบเค้านะ ในเมื่อตอนนี้เราใจตรงกันแล้วก็คงไม่ต้องรออะไรแล้วมั้ง..
“แล้วเป็นอะไรอีกนั่งยิ้มคนเดียว”
“เป็นคนที่น่ารักกว่าเธอไง”
“อ้าวเหรอ? นึกว่าหมาเหม็นบูด”
“ชิ”
ดึก แล้วแต่คนตัวเล็กยังนอนไม่หลับ ทั้งๆที่ปกติจะเป็นคนหลับง่าย หลับไปพร้อมกับอ้อมกอดอุ่นๆของชานยอลตัวสูง แบคฮยอนเป็นคนที่ติดตุ๊กตามาก ตอนนอนต้องมีอะไรกอดตลอด ตั้งแต่เล็กจนโตก็จะหาเรื่องไปนอนกับแทคยอนเพื่อให้อีกคนกอดก่อนนอน
แต่ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ที่โหยหาสัมผัสของอีกคน คนที่ทำร้ายกันแทบตลอดเวลา...
วันนี้ พี่ชานยอลไม่ได้มารับกลับบ้าน ไม่ได้อ้อนให้โทรหาหรือว่าโทรมากวนเวลาซ้อมร้องเพลงเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ ถึงจะบอกว่าไม่ชอบยังไงแต่ใจก็ไม่ฟังอยู่ดี...
"มันใช่เรื่องปะวะแบค เหี้ยแล้วมึง พูดไรไม่คิด... อร๊อยยย~"
แบ คฮยอนได้แต่ทึ้งหัวตัวเองไปมา เอาแต่โทษที่ตัวเองงี่เง่า ทั้งๆที่พี่ชานยอลอยู่ในมือแล้วแท้ๆ ยังทำให้พี่เค้าเลือกที่จะเดินหนีตัวเองไปอีกจนได้ ตอนนี้คิดได้แค่ว่า... ถ้าพี่เค้ากลับมาจะไม่ทำตัวแบบนั้นอีก
แบ คฮยอนล้มตัวลงนอนบนที่นอนอีกครั้ง บอกตัวเองให้นอนนับแกะแล้วหลับๆไปซะ บอกตัวเองว่าเลือกแล้วนอนสิ นอนซักที จะมัวแต่คิดึงคตใจร้ายอยู่ทำไม
...
เวลาตีสองกว่า...
ชาน ยอลเลือกที่จะจอดรถในระยะที่สามารถมองเห็นห้องนอนของรุ่นน้องตัวเล็กแค่ฝ่าย เดียว ไม่อยากให้แบคฮยอนเห็นหน้าตัวเองให้ปวดจิตไปมากกว่านี้ เลือกที่จะนั่งรออยู่บนรถแม้ว่าบรรยากาศจะอุดอู้ แลิกที่จะให้แบคฮยอนหลับไปก่อนนานๆ นานพอที่ตัวเองจะทำอะไรๆได้หลายอย่างโดยที่อีกคนไม่รู้สึกตัว
"ได้เวลาแล้วมั้ง" เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาตีสองกว่าๆแล้ว คาดว่าอีกคนคงหลับสนิทไปถึงไหนๆ
ชาน ยอลเดินเข้ามาในบ้านของอีกคนอย่างเงียบๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักย่องเบา เพราะทุกคืนที่มานอนที่นี่ ชานยอลจะเข้าบ้านหลังนี้ตอนดึกๆและกลับออกไปในตอนเช้า โดยการกระทำทั้งหมดนี้ อยู่นอกสายตาของแทคยอนทั้งหมด...
ชาน ยอลเดินมาหยุดที่หน้าห้องของคนตัวเล็กก่อนจะผ่อนลมหายใจอย่างเหนื่อนหน่าย มันหน่วงๆที่ขาทำให้เค้าไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป... ถ้าเข้าไปแล้วน้องยังไม่นอนอ่ะ ทำไงดี? หรือควรจะกลับไปตั้งหลักก่อน ของก็เอาไว้นี่แหละ น้องคงไม่ใจร้ายเอาเสื้อผ้าเราไปเผาหรอกมั้งเนอะ
แกร๊ก!!! เสียงเปิดประตูจากห้องนอนห้องตรงข้าม ห้องแทคยอน! ชิบหายละต้องซ่อน
เสียง ฝีเท้าค่อยๆหายไปด้านล่าง ชานยอลเอามือทาบอกอย่างขวัญเสียก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าพลาดที่เดินเข้ามาในห้อง ของน้องตัวเล็กแล้ว ขายาวๆค่อยย่องไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดชั้นล่างสุดซึ่งเป็นชั้นประจำของตัวเองก่อนจะหอบมากองกันไว้ที่มุมห้อง เดินหยิบของต่างๆของตัวเองมากองไว้ด้วยเสียงที่เบาที่สุด ระวังไม่ให้คนที่นอนหลับอยู่ต้องตื่นจากนิทรา...
โดยที่ไม่รู้เลยว่า ความมืดได้ปกคลุมดวงตาคู่หนึ่ง ที่บัดนี้ได้หล่อเลี้ยงไปด้วยม่านน้ำตา
เมื่อ เก็บของเสร็จทุกอย่าง ชานยอลก็มาหยุดอยู่ที่หน้าคนตัวเล็กอีกครั้ง ไม่มีสัมผัสแผ่วเบาบอกให้นอนฝันดี มีแต่รอยยิ้มจางๆมอบให้เท่านั้น ยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่นอนหลับพริ้มไม่รู้เรื่องราว
"พี่ไปแล้วนะ อย่าลืมห่มผ้าก่อนนอนทุกคืนนะรู้มั้ย พี่รักเรามากนะ รักมากจริงๆ"
มือเรียวทาบลงบนอากาศในองศาที่สามารถลูบผมนิ่มได้ ไล้มาที่แก้มขาวและริมฝีปาก... อยู่ใกล้แต่สัมผัสไม่ได้เลย
"พี่ไปแล้วนะ"... ไว้พี่พร้อมแล้วพี่จะกลับมานะ
ทันที ที่หันหลังก็ต้องชะงักเมื่อมีแรงมากระตุกที่ชายเสื้อ ชานยอลเลือกที่จะเดินหนีมาเงียบๆแต่ก็ต้องหยุดอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียง เรียกไว้
"พี่จะไม่บอกผมจริงเหรอ? ไม่พูดจริงๆเหรอ พี่ชานยอลโง่"
"พี่ไปแล้วนะ"
"ไหน พี่บอกว่ารักผมไง ชอบผมไง แค่นี้พี่ก็ท้อก็ทิ้งผมไว้แบบนี้ ผมชอบพี่มาต้องนานผมยังไม่เคยจะท้อเลยแล้วพี่เป็นใคร พี่หันหลังหนีผมทำไม"
"พี่แค่อยากพัก"
"พี่ ช่วยสู้ให้มากกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ ง้อให้นานกว่านี้ไม่ได้เหรอ พูดความรู้สึกของพี่ที่มีต่อผมให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? พูดแค่นี้ไม่ได้เหรอพี่ชานยอล"
"มัน ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดมันออกไปหรอกน้องแบค ในเมื่อพี่พูดแล้วน้องก็ไม่เคยคิดจะเชื่อพี่เลย พี่เป็นใคร คนเจ้าชู้ในสายตาเราไง เป็นมาตลอด... ไม่เคยเปลี่ยน"
"พี่ก็พิสูจน์สิ ทำให้ผมเห็นว่าพี่ไม่ได้เจ้าชู้แล้ว พี่คบกับผมคนเดียว พี่อย่าพึ่งท้อสิ"
"พี่ไม่ได้ท้อ พี่แค่เหนื่อย"
"พี่ ช่วยหันหน้ามาคุยกับผมดีดีได้มั้ย ผมเหนื่อยแล้ว" น้ำเสียงที่อ่อนทำให้ชานยอลเลือกที่จะทำตาม ระยะห่างจากเตียงนอนมาหน้าประตูห้องดูกว้างไปถนัดตา แล้วยิ่งมาตะโกนใส่กันด้วยอารมณ์แบบนี้อีก... เหนื่อยมากจริงๆ
ชาน ยอลวางกระเป๋าลงก่อนจะเดินไปนั่งประจันหน้ากับคนที่นั่งร้องไห้ตาบวมอยู่ที่ อีกฝาก ไล้นิ้วเช็ดน้ำตาออกให้ก่อนจะดึงอีกคนเข้ามากอดไว้ อุ้มขึ้นมานั่งบนตักและกระชับอ้อมกอด... แบคฮยอนไม่ดิ้นหรือขัดขืน แต่ก็ไม่ได้กอดตอบได้แต่ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเรื่อยๆ
ลืมไปแล้วว่าทะเลาะกันอยู่
ลืมไปแล้วว่าต้องมาเก็บของ...
ลืมไปแล้วว่าพึ่งบอกให้อีกคนหายออกจากชีวิตเมื่อวาน...
ชานยอลคนที่คิดว่ายังไงน้องคงไม่ยอมตนง่ายๆ แต่ลืมไปว่าน้องคนนี้คือคนที่ยอมตัวเองมาตลอด...
"พี่ขอโทษ ลืมมันไเหอะนะ กลับมาเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะ ให้พี่จับมือเราแล้วเดินไปข้างๆกันนะ พี่ขอโทษจริงๆ"
"..."ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่แรงกระชับให้กอดกันแน่นมากขึ้น...
"อย่าทำให้ผมดีใจเล่นอย่างนี้อีกเลยนะ ผมไม่รู้จะเสียใจยังไงแล้ว"
"พี่สัญญา"
#ฝนกลับมาแล้ว~ คัมแบ็คแล้วทุกคน
ปีสองวุ่นวายมากมาก งานเยอะ TYT ฝนจะสอบวันอาทิตย์นี้แล้วนะ
แต่อินี่มึงยังนอนเล่นอยู่เลย
อัพในไอแพดอ่ายยากไปหน่อยแน่เลย
เดี๋ยวฝนจะมาแกให้น้า ~
ขบคุณที่ทวงฟิคน้าเห็นแต่ไม่ได้ตอบใครเลย
ขอโทษค่าาาา
ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ
#จุ้บเหม่งรัวๆ
ความคิดเห็น