คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : SF" - KRISHUN - SMBoy ep.2
เช้าแล้ว วันนี้มีเรียนชีวะ!! แต่ข้างๆมีเซฮุน!! ไม่ไปเรียนแล้วกันเดี๋ยวไปตามจดเอา...
คริสนอนมองคนที่เอาแขนสองข้างสอดใต้หมอน นอนคว่ำหันหน้ามาทางตน นิ้วยาวจิ้มเข้าที่แก้มใสของคนตัวเล็กกว่า แอบลักหลับดีมั้ย...
คริสะกดจูบที่แก้มขาว ผละออกมาเพื่ออาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมือทำอาหารให้คนตัวเล็กกิน ขายาวก้าวไปที่หน้าประตูเพื่อเดินออกไปโซนห้องครัวแต่ต้องหยุดกับตารางเรียนที่ติดไว้ตรงประตูห้อง.. สิบโมงเรียนหลักการจัดการองค์การ ขาวยาวจึงเปลี่ยนทิศไปที่เตียงนอนเพื่อปลุกคนที่กำลังฝันหวานแทน
“เซฮุน! เช้านี้มีเรียนนะ ตื่นเร็ว”
“อือ” หันหน้าหนี
“ตื่นสิ เช้านี้มีเรียนองค์การนะ”
“อือ อีกสิบนาทีนะคริส” หันมาส่งยิ้มหวานแล้วก็นอนต่อ...
“ไม่เอานะ ไปเรียน” คริสดึงแขนเพื่อให้อีกคนลุกขึ้น แต่คนนอนก็ม้วนตัวเองกับผ้านวมจนตัวกลม...
“ไม่ไปแล้ว ไม่เช็คชื่อ”
“ไม่ไปก็ต้องลุกสิ จะสิบโมงแล้ว”
“อือ เดี๋ยวบ่ายสองตื่นนะ ง่วงมากเลย”
“ไม่ได้ ร่างกายจะนอนนานแบบนั้นไมได้นะ ไม่จะไม่รักษาสมดุล”
“งั้นก็.. จุบ” เซฮุนเด็กตัวขึ้นมาหอมแก้มคริสเข้าเต็มรัก ก่อนจะล้มตัวนอนตามเดิม หลับตายิ้มหวานอยู่คนเดียว...
“...” คริสที่ตกใจในตอนแรกก็อมยิ้มออกมาก่อนจะล้มตัวไปฟัดไอ้ตัวเล็กฟอดใหญ่ๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปทำอาหารรออีกคน...
...
“คริสทำอะไร”
“สมัครทุน”
“ทุน”
“ทุนเรียนดีไง แต่เอาแค่สองคนเอง ต้องสัมภาษณ์ก่อนแล้วก็รอๆๆ”
“คนต้องสมัครเยอะแน่เลย” เซฮุนเอาหัวพิงไหล่อีกคน มองดูคนตัวสูงกรอกประวัติตัวเองลงไป
“คริสเก่งจัง เกรดแบบนี้คริสได้แน่ๆ”
“ไม่หรอก แต่อยากได้ทุนนะ พ่อจะได้ไม่เหนื่อย”
“เราว่าคริสไปเก็บของมาอยู่ห้องข้างๆเราเหอะ หอเก่าคริสไม่ดีเลย” เซฮุนพูดพลางนึกถึงสภาพโดยรวมของหอที่คริสอยู่..
“งั้นดูหนังเรื่องนี้จบก่อน”
“อือๆ” ทั้งคู่แยกย้ายเพื่อเตรียมตัวสำหรับดูหนัง.. หนังที่เซฮุนเช่ามานานแล้วแต่ยังไม่ได้เอาไปคืน ปิดไฟเพื่อสร้างบรรยากาศว่าอยู่ในโรงหนัง ขนมและน้ำเตรียมพร้อมสำหรับหนังเรื่องนี้
“อื้อ อ.. อะ อ้ะ” เสียงของคนสองคนที่กำลังรักกันในหนังทำเอาคนดูสองคนนั่งนิ่ง หน้าปกมันเป็นหนังรักวัยรุ่นนี่หว่าทำไมใส่แผ่นลงไปแล้วมันเป็นหนังโป๊ล่ะ แล้วมันก็เป็นหนังโป๊ชายรักชายด้วย...
“อืม... อ่ะ อ่า...” คริสเหลือบมองคนที่นั่งข้างๆ ความจริงควรจะไปปิดหนังแต่ว่าขามันไม่มีแรง...
“เซฮุน” กระซิบเรียกคนที่นั่งข้างๆ
“หืม” คนถูกเรียกสะดุ้งตัว ตาหวานเยิ้มมองคนตัวสูงกว่าก่อนจะก้มลงซ่อนความเขิน
“เราชอบเซฮุนนะ” มันใช่เวลาป่ะวะไอ้คริส
“อะ...อือ” เซฮุนครางน้อยๆก่อนจะพยักหน้ารับรู้...
...
“คริสรีบไปไหนวะ”
“ไปหาแฟน เจอกันพรุ่งนี้มึง”
ร่างสูงวิ่งลงไปอีกชั้นเพราะวันนี้ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไปรับเซฮุนไปกินข้างเที่ยงด้วยกัน ก่อนที่คริสจะไปสอบสัมภาษณ์เพื่อชิงทุน...
“คริส” เซฮุนตะโกนเรียกคนรักเสียงดัง..
“มานานยัง”
“กินนี่ดิ เราซื้อไว้รอคริส อ่าเดี๋ยวเราไปตักน้ำซุปมาให้ใหม่... พวกมึงห้ามแกล้งคริสกูนะ” กำชับเพื่อนตัวเองก่อนจะลุกไปตักน้ำซุปถ้วยใหม่ให้ร่างสูง
“นั่นมันคริสเดือนเกษตรปีหนึ่งนี่ แล้วก็ไคเดือนบริหาร แล้วก็พวกนางฟ้า... รู้จักกันเหรอวะ” เสียงพูดคุยที่พาดพิงถึงตนเองทำเอาคริสสะดุ้ง.. เหลือบมองเพื่อนของเซฮุนคนอื่น แค่ทุกคนก็เข้าสู่โลกของตัวเอง ไม่ค่อยได้สนใจคำนินทาเท่าไรนัก
“ก็เซฮุนอยู่หอเดียวกันกับคริสนี่”
“มึงรู้ได้ไง”
“อ้าวๆ ก็กูอยู่หอเดียวกันกับเซฮุนไง วันนั้นออกมาเรียนแล้วเจอคริสออกมาจากห้องพร้อมเซฮุน”
“งั้นก็จริงอะดิ ที่เค้าบอกว่าคบกัน”
“กูว่าได้กันแล้ว ไม่งั้นไม่อยู่หอเดียวกันหรอก”
“ไวว่ะ ปีหนึ่งเอง”
“ก็คนมันรักกัน ธรรมดามั้งเรื่องแบบนี้”
คริสยังคงกินข้าวต่อไป ทั้งๆที่บทสนทนาเมื่อกี้พูดถึงตัวเองล้วนๆ ดูจากท่าทางแล้วเด็กบริหารแน่ๆ เพราะเด็กบริหารจะอยู่หอนอกสะส่วนใหญ่ ส่วนเด็ก ICT กับเกษตรก็อยู่หอในเพราะเรียนหนักกว่า.. แต่ในเมื่อเรียนคนละคณะแล้วจะพูดพาดพิงถึงเค้ากับเซฮุนทำไมวะ
“คริส!! นายน่ะอย่าไปสนใจคนพวกนั้นสิ มีปากเค้าก็พูดไป” ไคเตือนคริสเพราะตัวเองเคยผ่านจุดนั้นมาแล้ว ตอนที่คบกับลูฮานใหม่ๆ...
“อืม” ก้มกินข้าวต่อ.. พร้อมกับเซฮุนที่กลับมาพร้อมน้ำซุปร้อนๆทันที...
“คริสจะไปสอบสัมภาษณ์กี่โมง.. ก่อนไปแวะซื้อน้ำปั่นก่อนนะ”
“ได้สิ” หันไปคุยกับเซฮุน เซฮุนยังอยู่ตรงนี้ข้างเค้า เพราะฉะนั้นอย่าไปคิดถึงเรื่องที่คนอื่นพูดเลย...
...
การสัมภาษณ์ผ่านไปด้วยดี จนน่าแปลกใจ มีเด็กหลายคนมาสอบเหมือนเค้าแต่คนพวกนั้นถูกสอบนานมาก.. กว่าจะออกมาคนหนึ่งไม่ต่ำกว่าสิบห้านาที.. แต่พอเค้าเข้าไป ผู้สัมภาษณ์แค่ถามว่าชื่ออะไร เอาแฟ้มผลงานไปดูแล้วก็ถามว่าพ่อแม่ทำงานอะไรแค่นั้น แล้วก็ไล่ออกมาทันที... มันง่ายไปป่ะเฮ้ย!! แล้วกูจะได้ทุนมั้ย...
“คริสคิดอะไรอยู่” ถามระหว่างทางกลับหอ โดยมีคริสเป็นคนขับรถของเซฮุน...
“แค่งงๆน่ะ ว่าทำไมของเรามันเสร็จไว”
“ทำไม?”
“ก็คนถามถามเรื่องทั่วไปแป๊บเดียวก็ไล่ออกมาจากห้องแล้ว แบบนี้ไม่ดีไม่ได้ทุนแน่เลย”
“ทำไมคิดงั้น”
“ก็เหมือนเค้าไม่สนใจเราไง สงสัยจะมีคนเรียนดีกว่าเราแน่เลย...”
“อย่าคิดมาสิ ไม่หล่อเลย” เซฮุนหยิกแก้มคริสก่อนจะขโมยหอมแก้ม จนคนขับรถอยู่แอบหวั่นไหวและตื่นตัว เซฮุนน่ารักขึ้นมากตั้งแต่คืนนั้น แสดงออกตลอดว่าห่วงใยเค้าทั้งต่อหน้าคนอื่นมากมายและอยู่กันสองคน...
...
ตั้งแต่ย้ายมาอยู่หอเดียวกัน ทุกคืนคริสยังคงต้องไปทำงานที่ร้านทุกวันและบางวันคริสก็จะหนีบเซฮุนไปด้วย.. แต่ถ้าวันไหนที่เซฮุนไม่อยากไปคริสก็จะทำกับข้าวไว้แล้วเรียกคนตัวเล็กออกมาทานพร้อมกัน..เหมือนวันนี้
“เซฮุนมากินข้าว...” ตะโกนเรียกคนที่อยู่ในห้องนอน เซฮุนนอนเก่งมาก...ว่างเมื่อไรเซฮุนจะนอนเล่นอยู่บนเตียงตลอด..
“เซฮุนครับ มากินข้าวเร็ววันนี้คริสผัดแตงกวาใส่ไข่ด้วยนะ”
เมื่อยังไม่มีเสียงตอบรับจากคนรัก.. คริสก็เดินไปที่ห้องนอนทันที..สงสัยจะหลับ.. แต่พอเปิดประตู้เข้าไปเงียบๆ ก็เจอกับคนตัวเล็กที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่โดยหันหลังให้ประตู...คริสเลยแอบมองเงียบๆ
“ครับพ่อ จัดการให้น้องฮุนด้วยนะ...ครับๆชื่อ อู๋ อี้ฟาน..เรียนคณะเกษตรฮะ ปีหนึ่งฮะ..รหัสนักศึกษาเหรอแป็บหนึ่งนะฮะ...” เซฮุนหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋า
“11550125ฮะ.. รักป๋านะฮะ เดี๋ยวอาทิตย์น้องฮุนจะกลับไปนอนบ้าน.. บายฮะป๋า อย่าลืมนะป๋า!!!..ต้องได้ทุนเพื่อนฮุนเดือดร้อนจริงๆ.. ป๋าอ่ะแฟนก็ได้ รักป๋าเหมือนเดิมนะฮะ”
คริสมองเซฮุนที่ตบมือให้กับตัวเองก่อนจะถอยออกมาคิดอะไรคนเดียวอยู่ที่หน้าประตู...
...
เซฮุนออกมาจากห้องนอนหลังจากที่โทรบอกพ่อว่าเก็บทุนนี้ไว้ให้คริส.. แต่ก็ไม่เจอกับร่างสูง เซฮุนเลยเดินไปที่ห้องครัวเพราะคิดว่าคนรักน่าจะทำกับข้าวอยู่..
“คริสอยู่ไหนอ่า..ไปทำงานไวจัง!”
นั่งมองกับข้าวที่น่ากิน แต่ตอนนี้เซฮุนไม่มีอารมณ์กินข้าว.. จึงเปลี่ยนไปดูทีวีรอคริสกลับมาแทน...
...
“ทำไมกลับดึกจัง” เซฮุนถามเมื่อคริสเดินกลับเข้ามาในห้อง... มองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบตีสองแล้ว..ปกติคริสเลิกงานตอนห้าทุ่มกว่าๆ ห้าทุ้มครึ่งคริสก็จะกลับมาถึงห้องพร้อมนอนกอดเค้าแล้ว...
“เราต้องทำงาน”
“ก็ปกติไม่ดึกขนาดนี้นี่” ตอนนี้เซฮุนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่รู้จะโมโหที่คริสกลับหอดึก โกรธหรือน้อยใจที่คริสออกไปทำงานโดยไม่บอกกล่าว.. มันสับสนไปหมดเลย...
“...”
“...”
“เราเหนื่อยแล้ว เราจะกลับไปอยู่หอเดิม”
“...คริสเครียดอะไร..ทำไมไม่บอกเราอ่า ไหนคริสบอกว่ารักเราไง..บอกเราสิ...”
“เซฮุนไม่เหมือนเรา เซฮุนไม่เข้าใจเราหรอก”
“ก็คริสไม่บอกเรา เราก็จะไม่เข้าใจคริสไง”
“เราเหนื่อย..”
“...”
เซฮุนไม่พูดอะไรปล่อยให้คริสเข้าไปเก็บของในห้อง... ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาก่อนจะกอดตัวเอง น้ำตาไหลแต่ไม่มีเสียงร้องไห้... แยกไม่ออกว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่... รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คริสออกจากห้องไปแล้ว...
เซฮุนกลัวการอยู่คนเดียวที่สุด...
...
ความคิดเห็น