คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chocolate::3::ได้เจอกันสักทีว่าที่เมียพี่อี้ฟาน
Chapter::3::ได้เจอกันสักทีว่าที่เมียพี่อี้ฟาน
“มึงจะเดินไปให้ถึงดาวอังคารเลยมั้ย- -? กูจะกลับบ้านโว้ยยยยยยย” ไม่โวยวายไม่ได้แล้ว มึงจะอึดไปไหนว่ะ แมร่ง เดินตั้งแต่บ่ายสี่โมงจนตอนนี้สองทุ่มยังเดินกันไม่เสร็จ ข้าวก็ไม่ได้กิน น้ำก็ไม่ได้ดื่ม ให้กูเดินตามต้อยๆเหมือนเบ้อีก จื่อเทาจะงอน เข้าใจป่ะ! ว่าจื่อจะงอนอ่ะ!!-^-
“โอ๋ๆ อีกแป๊บได้มั้ยอ่ะ นะๆ เดี๋ยวไปดูรองเท้าร้านนั้นเสร็จแล้วกลับเลยนะเทานะ”กูไม่ใช่ไอ้ฮุนไม่ต้องมาอ้อนกูเลยนะ อย่าให้ถึงตากูอ้อนบ้างนะ กูจะอ้อนให้ซื้อออดี้ให้เลย เหอะ
“เออ! ก็ได้ ร้านนั้นร้านสุดท้ายแล้วนะ ถ้าไม่ตกลงกูกลับ!”ไอ้ลู่รีบพยักหน้าทันที ผมมองหน้ามันแล้วเบะปากใส่ ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกูนะ กูไม่มาด้วยหรอก
21.30 PM.
ชึบ~~
ฮึบ~~
ดึบ~~
คอยดูนะไอ้ลู่พรุ่งนี้กูจะจับมึงทำกวางย่าง! อะไรวะแค่รองเท้าคู่เดียวเลือกอยู่ได้ตั้งชั่วโมงกว่า เพี้ยง ขอให้อาอี้หลับแล้วเหอะ เทายังไม่อยากโดนพี่ชายบังเกิดเกล้าฆ่าหมกเตาอบหรอกนะ แต่เพื่อความปลอดภัย
จื่อเทาว่า จื่อเทาควรเข้าทางประตูหลังบ้าน-.- หลังจากคิดได้ก็คลานท่าแมวกระดึบๆชึบๆไต่ผนัง กลิ้งสามตลบไปที่บานประตูไม้หลังบ้าน เอามือหมุนลูกบิดดู หึๆ บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าให้ซ่อมลูกบิดประตูหลังบ้านด้วยนี่ดีนะเป็นผม ถ้าเป็นโจรแมร่งคงตายยกครัวละ เอิ่ม ดูเหมือนแช่งตัวเองไงไม่รู้แฮะ- -; เอาเหอะชั่งมันก่อนรีบกลับขึ้นห้องก่อนเป็นดีที่สุด ผมผลักประตูเข้าไปช้าๆ
แอ๊ด~~
เชี่ย เสียงน่าขนลุกชิบหาย- -;สงสัยต้องเปลี่ยนมันทั้งบาน
วูบ~~~
มะ เมื่อกี้ ฮึก เมื่อกี้ มันอะไรอ่ะ ฮึก เงาดำๆเมื่อกี้มันอะไรจื่อเทากลัวนะเว้ยยยย เคยบอกมั้ยว่าจื่อเทาขวัญอ่อนนนนนนน
จื่อเทายอมโดนอาอี้ตีดีกว่าเจอพลังงานบางอย่างที่คุณเจนสัมผัสได้นะ ทำไมผมรู้สึกเหมือนมันกำลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆอ่ะ ไม่นะ จื่อไม่เอา จื่อไม่อ้าววววววTTOTT
พรึบ
“เฮ้ย!”
“ว๊ากกกกกกกกก ปล่อยจื่อเทานะโว๊ยยยย”
ผลัก!
ตุบ!
ผมถีบมันได้ด้วยอ่ะ มันกลิ้งหลุนๆเป็นลูกขนุนเน่า คนนี่หว่า แล้วมาอยู่ในบ้านผมได้ไงว่ะเนี่ย หรือว่าขโมย!
“โอ๊ยยยยย หล่อเจ็บ ซี๊ดดด”หะ หล่อ หล่อเนี่ยนะ ขโมยเชี่ยรัยว่ะหลงตัวเองชิบหายขอจื่อเทาดูหนังหน้าหน่อยเหอะ
“หันมานะโว๊ยไอ้หัวขโมย!”ผมว่าแล้วเตะเข้ากลางหลังคนที่นอนงอตัวอยู่ข้างโต๊ะในครัว
“โอ๊ยยย พี่เจ็บนะครับคนดี”คนดี? ไอ้เวรนี้เออดิว่ะกูคนดีมึงอ่ะหัวขโมย
“กูรู้จักกับมึงเมื่อไหรไอ้หัวขโมยแก้วหน้าม้า!”ว่าแล้วหมั่นไส้เตะซ้ำแมร่ง
“อ๊ากกกก ที่รัก เค้าเจ็บนะตัว”มันร้องลั่นแล้วเด้งตัวหนี มึงหนีไม่พ้นหรอก หึ้ย หน้าตาก็ ไม่ใช่จะหล่อ เอ่อ หล่อนิดหนึ่งก็ได้ เดี๋ยวจะหาว่าโกหก หน้าตาก็ดีดันเป็นขโมย เสียชาติเกิดจริงๆ-^-
เอ๊ะ แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ มันเรีกผมว่า…ที่รัก แล้วในมือมัน ช๊อคโกแล็ตของผม!
“ช๊อคโกแล็ตกู!!! ไอ้เหี้ยยยยยยย ไอ้หัวขโมย แล้วใครที่รักมึงหะ! ไอ้บ้าเอ้ย กูไม่ใช่ที่รักมึง กูไม่ชอบผู้ชาย ไอ้เปรตตตตตตต”ผมกระทืบไม่ยั้งเลยคราวนี้ มีสิทธิ์อะรัยมาเรียกผมว่าที่รัก แถมยังกินช็อคโกของผมอีกอย่างนี้มันต้องตาย ว๊ากกกกกกกก
“เทาเทา! อี้ฟาน! เทาเทาหยุดก่อน เทาเทา! แอม แอมโว๊ยยยยยยยยมาช่วยพี่หน่อยยยยย”เสียงพี่ชายคนโตดังขึ้นข้างหลังแล้วรีบวิ่งมาล๊อคแขนผม พร้อมตะโกนเรียกน้องเล็ก
“พี่อี้ชิงปล่อยเทานะ ไอ้นั้นมันหัวขโมย มันขโมยช็อคโกแล็ตของจื่อเทา!”ผมหันไปฟ้องพี่ชาย พี่อี้ชิงทำหน้าหน่ายๆ แล้วเดินไปตบหัวคนที่นอนโอดโอ๊ยดังป๊าบจนอีกคนกุมหัวด้วยความเจ็บปวด
“กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่ายุ่งกับช็อคโกแล็ตของน้องกูนะหะ!”
“ก็กูเห็นน่ากินนี่ ชิ้นเดียวเอง”ยู่ปากทำไมว่ะ- - คิดว่าน่ารักหรอ เหมือนแองกรี้เบิร์ดปวดขี้มากกว่า
“มึงก็มีเงินทำไมไม่ซื้อเองว่ะ”
“ก็กูอยากกินของเทาเทา”
“ก็ของน้องกูน้องกูไม่ให้ใครกิน”
“ชิ้นเดียวเองทำงก”
“มึงว่าน้องกูหรอไอ้เงิงกันสาด!”
“เห้ย! หยุด!”เสียงห้าวๆดังขึ้นหยุดทุกการเคลื่อนไหว จนผมที่มองสองคนนั้นทะเลาะกันอย่างงงๆยังสะดุ้งไปด้วย เราสามคนมองไปที่แอมอย่างพร้อมเพรียงกัน
“เอ่อ พี่รู้จักมันด้วยหรอพี่อี้ชิง”ผมละสายตาจากแอมแล้วมองพี่
“คือมันเป็นเพื่อนพี่นะ แห่ะๆ^^;”
“หะ เพื่อน เพื่อนหรอ-O-“ชิบหายละจื่อเทาเตะไปเต็มตีนเลย
ห้องนั่งเล่น
เงียบ
เงียบ
และ…เงียบ
จะให้ผมยิ้มให้รึไงล่ะ ก็เล่นทั้งเตะทั้งด่าไปขนาดนั้นT^T ปกติจื่อเทามารยาทดีนะ ถ้าคุณมามี้รู้นะจื่อเทาโดนสกายคิกก้านคอหักแน่ๆ แต่คงไม่รู้หรอกคุณมามี้ไปทั่วปารีสอยู่กับคุณปาปี้นี่นา-.-
“คือ คือว่า เอ่อ พี่คริส เทาขอโทษนะที่ เตะกับด่าไปแบบนั้น”ผมก้มหน้าแล้วพูดทำลายความเงียบระหว่างเราทั้งสามคน เพราะหลังจากแอมมันสงบศึกให้มันก็ส่ายหน้าแล้วเดินขึ้นห้องไป
“พี่จะไม่โกรธเราก็ได้ แต่จื่อเทาพี่เจ็บจังเลยยยย”พี่คริสพูดแล้วเขยิบเข้ามานั่งชิดกับผมเอียงคอมาซบไหล่ผมอย่างอ้อนๆ อึ้ยยยย ขนลุกเว้ยยยย
“ไอ้อี้ฟานอย่ามาอ่อยน้องกู เทาเทาเรียกมันอี้ฟานนั้นแหละ กระแดะจริงๆเลยให้น้องกูเรียกคริสเนี่ย”พี่อี้ชิงว่าแล้วเอามือยันโซฟาฝั่งที่ตัวเองนั่งยกขาข้ามโต๊ะตัวเล็กๆมาถีบไหลอีกข้างของพี่อี้ฟาน - -ผมพึ่งรู้ว่าพี่ก็มีมุมนี่กับคนอื่นเค้าด้วยนะเนี่ย
“เชี่ยเจ็บ กูอ้อนเทาเทาไม่ได้อ้อนมึงสักหน่อย”-O-เทาเทา? ผมจำได้ว่าผมเพิ่งรู้จักกับพี่คริส คือ ผมหมายถึงพี่อี้ฟาน เมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่แล้วนี่เองนะ
“คือพวกพี่หยุดทะเลาะกันสักห้านาทีนี่มันจะเป็นลมชักมั้ย”เริ่มรำคาญแล้วนะ นี่มันสี่ทุ่มกว่าแล้วผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย การบ้านก็ยังไม่ได้ทำ แถมพรุ่งนี้ต้องไปเรียนด้วย
“เอ่อ คือพี่จะบอกว่าพี่หาคนติวหนังสือให้เราได้แล้วนะ”พี่อี้ชิงบอกแล้วยิ้มแต่มันดูเป็นยิ้มฝืนๆยังงัยไม่รู้
“ใครหรอพี่ ไหนพี่บอกพี่จะสอนเทางัย”ผมยู่ปากใส่พี่ชาย จะให้ไปเรียนที่โรงเรียนกวดวิชาอะรัยเทือกนั้นอีกใช่มั้ยเนี่ย-3-
“ไม่ต้องมาทำมุ่ยหน้าหรอก เดี๋ยวคนแถวนี้จะฟินตาย แล้วพี่ไม่ให้เราไปเรียนที่กวดวิชาหรอกน่าเชื่อใจพี่ได้”พี่อี้ชิงว่างัยนะ ฟิน ใครจะมาฟินตายแถวนี้ว่ะ
“เอ้า แล้วใครจะสอนล่ะ”ผมถาม เอิ่ม ทำไมตาขวากระตุกเหมือนลางความหายนะจะมาเยือน- -;
“นั้นไง” พี่อี้ชิงชี้ไปที่คนที่นั่งข้างๆผม พี่อี้ฟานเนี่ยนะ คนที่ดูไร้สาระไร้แก่นสารทำตัวมุ้งมิ้งแบบพี่อี้ฟานเนี่ย?
“เทาเทา ทำไมมองพี่อี้ฟานด้วยสายตาแบบนั้น พี่อี้ฟานเสียใจจุงเบยT.T”คนตัวสูงทำหน้าเบะแล้วเอาหัวมาไถที่ไหลผมไปมา ถ้าไม่ใช่เพื่อนพี่นะ กูถีบหน้าหงายไปแล้วT^T บอกตรงๆจื่อเทาขนลุกเว้ยยยยยย
“พี่อี้ฟานช่วยไสหัว เอ้ย เอาหัวออกไปจากไหล่ผมได้มั้ยครับ”พี่อี้ฟานทำหน้าหงอยเป็นหมาเหงาแต่ก็ยอมเอาหัวออกจากไหล่ผม
“เอาเถอะนี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วมีอะไรเดี๋ยวค่อยคุยกันอีกที จื่อเทาพี่ว่าเราไปนอนได้แล้วนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปโรงเรียนอีก ส่วนมึงกลับไปเลยไอ้อี้ฟานดึกแล้ว”พี่อี้ชิงว่าแล้วลุกขึ้นมาดึงแขนผมลากไปทางบันได จนพี่อี้ฟานลุกขึ้นวิ่งตามมาดึงแขนอีกข้างของผมไว้ จับทำไม- - แล้วทำไมต้องมาทำหน้าอ้อนวอน อะไรแบบนี้ด้วยว่ะ พี่อี้ชิงหันมามองแล้วพยักหน้าให้พี่อี้ฟานก่อนจะปล่อยมือผมแล้วเดินขึ้นห้องไป
“พี่มีอะไรอีกหรอ ผมจะไปอาบน้ำนอนแล้วนะ ง่วง!”อารมณ์เสียแล้วนะเว้ย
“พี่แค่จะบอกว่าพรุ่งนี้พี่มารับได้รึเปล่า”
“จะมาก็มาสิ แค่นี้ใช่มั้ยผมจะไปนอนแล้ว”ผมว่าหน้ามุ่ยก่อนจะหันหลังเดินฟึดฟัดขึ้นห้องไป คนบ้ารัยว่ะจะมารับยังต้องบอกอีก
เดี๋ยวนะ….ขอทวนที่พี่อี้ฟานพูดอีกทีได้มั้ย
.
.
“พี่แค่จะบอกว่าพรุ่งนี้พี่มารับได้รึเปล่า”
.
.
หาเรื่องให้ตัวเองขนลุกอีกใช่มั้ยเนี่ยกู- -
แต่เอาเหอะคนแบบนั้นคงตื่นเช้าไม่ได้หรอก ไปอาบน้ำนอนดีกว่า
.
.
.
หลังจากมองเด็กน้อยที่เดินหน้ามุ่ยขึ้นห้องไปแล้วอี้ฟานก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเอง น่ารักจริงๆเลยนะเนี่ยฮ่าๆผมกลับบ้านไปนอนดีกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องมารับเด็กน้อยไปเรียนอีก ต้องลบคำสบประมาณทางสายตาที่เทาเทามองมาให้ได้ก่อน มองมาทีนี่กูเสียเซลล์เลย - -;
ผมเดินออกจากบ้านเพื่อนที่ควบตำแหน่งพี่เมียในอนาคตหันไปมองตำแหน่งที่สืบมาแล้วว่าเป็นห้องของเด็กน้อย ไฟที่เปิดอยู่เมื่อกี้ถูกปิดไปแล้วสงสัยจะง่วงจริงๆ(จะเที่ยงคืนแล้วใครมันจะบ้ามานั่งซักผ้าว่ะเฮีย:ไรเตอร์)
“ฝันดีนะเด็กน้อยของพี่อี้ฟาน”ว่าส่งส่งจูบไปทางห้องนอนจื่อเทา ทำแล้วเขิลอ่ะ-///- อ่าคืนนี้ผมคงฝันดีตะลิดติ๊ดชึ่งแล้วล่ะ ฮ่าๆ
…ได้เจอกันสักที ว่าที่เมียของพี่อี้ฟาน แอร๊ยยยย พูดละฟิน
TBC
B B
ปล.รู้สึกว่าทำไมตอนนี้มันย๊าวยาวอ่ะ ฮ่าๆ
ความคิดเห็น