Tales Teller บ่นบ้ากับตาโชวอน : บนเมฆนั่น มันมียักษ์มั๊ยนะ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

โชวอนขาสั้น อายุ 11 ขวบ 


หมิงหมิง 10 ขวบ

บิ๊กโบ  18 ปีครับผม


เจ๊ลีน่า 17 นะครับ


นางฟ้า เอ๊ย! มากิ 16 ปี  ส่วนโร้ค ผมม่ายรู้


ราฟ 18 (ไอ้ขี้เก๊กเอ๊ย)


เฮียเนส กะ ป้าดีดี้ ตัวไร้บท (- -)
(19 และ 21)

- bg-

เนื้อเรื่อง

Tales Teller บ่นบ้ากับตาโชวอน : บนเมฆนั่น มันมียักษ์มั๊ยนะ

หวา~! ทำไมวันนี้ผมถึงดวงซวยอย่างนี้น๊า  ไม่สิๆ เรียกว่าซวยสุดๆไปเลย  ทั้งๆที่เริ่มช่วงเช้าได้แบบใสแจ๋วสุดแล้วแท้ๆ(ถ้าไม่โดนจับทัดอะนะ)  แต่ก็ดันไปเกิดเรื่องขึ้นซะอีก  เป็นเพราะนายคนเดียวเลยนะ เจ้าราฟขี้เก๊กเอ๊ย!   เอ๊ะ! มีคนแอบฟังผมบ่นอยู่ด้วยเหรอเนี่ย คุณนี่ไม่ไหวเลยนะครับ  ไม่มีมารยาทเอาซะเลย   หวา~! อย่าพึ่งไปสิคร๊าบ  ผมแค่ล้อเล่นเฉยเท่านั้นแหละ

แอบฟังอยู่ตั้งนานคุณคงรู้แล้วสินะว่าวันนี้เป็นวันที่ผมซวยมากที่สุด ถึงที่สุด ถึงที่สุดเลยล่ะ อยากรู้รึเปล่า ว่าเกิดอะไรขึ้น   อ๋อย... ไม่อยากรู้หรอ? ฟังหน่อยน่า... นะ นะ นะ  ยอมฟังแล้วใช่ม๊ะ...

เรื่องมันมีอยู่ว่า

"โชวอน! โชวอน!" เสียงที่คุ้นหูของใครบางคนกำลังดังกระแทกหูของผมแต่เช้าตรู่ เขาคงอยากให้ผมตื่นไปดูละมั้ง  งั้นก็... ช่างเหอะ  ก็คนมันยังอยากนอนอยู่นี่นา

"โชวอน! โชวอน!"

"อีตาโชวอน!" เสียงนั้นยังคงร้องเรียกต่อไป แต่ดูเหมือนจะใส่อารมณ์กับน้ำเสียงมากขึ้น

"ไอ้เตี้ยโชวอน!"

"ครายฟร่ะ!" ผมรีบลุกขึ้นแล้วกระโดดลงจากหน้าต่างชั้น 2 ไปทันที ใครกันนะที่บังอาจมาเรียกผมเช่นนี้ คงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ซะแล้ว

ตัวของผมร่วงหล่นสู่พื้นตามแรงโน้มถ่วง แน่นอนว่าระดับผมต้องโชว์ลังกาเกลียว 3 รอบครึ่ง ก่อนจะลงพื้นด้วยความสง่างาม (เท่มั๊ยล่ะ)

"ใครเรียกชั้นว่าไอ้ตี้ย!" ผมทำตาขวางแล้วกวาดสายตามองแถวหน้าบ้าน

"อรุณสวัสดิ์จ๊ะ โชวอน" เด็กผู้หญิงผมทรงซาลาเปา 2 ลูก(สุดฮา) พูดพร้อมกับยิ้มให้

อ้อ... นึกว่าใครมาเรียกแต่เช้า ที่แท้ก็ยัยหมวยเตี้ย(กว่าผม)หมิงหมิง นะเอง  ว่าแต่ข้างหลังนั่นมัน....

เจ้าอ้วนบิ๊กโบนี่นา!

"ชั้นเองแหละ มีอะไรมั๊ย" มันว่า

"แน่นอนสิ... ก็" ผมหยุดพูดไปชั่วขณะ เพราะได้ยินเสียง 'กร๊อบ' ตอนที่เจ้าบิ๊กโบหักข้อนิ้ว

"ว่าไงนะ..." เจ้าบิ๊กโบยื่นหูเข้ามาฟังใกล้ๆ

"กะ กะ ก็..." ผมจะตอบว่าไงดีละเนี่ย "ชะ ชะ ชั้นยังไม่ได้อาบน้ำเลย"

"ไม่ต้องอาบ" เจ้าบิ๊กโบว่า "เดี๋ยวไปออกกำลังกันก่อน"

"เหย~ ชั้นไม่ไปหรอก" เด็กดีอย่าผมยังนอนไม่ครบ 8 ชั่วโมงเลย

"ไปด้วยกันเถอะนะโชวอน" หมิงหมิงพูด "จำไม่ได้เหรอว่าวันนี้อาเจ้ลีน่าชวนพวกเราไปเก็บถั่วกันนะ”

"นั่นแหละ ที่ต้องหนีเลยล่ะ"

"แต้ถ้าโชวอนไมไปด้วยก็ไม่สนุกนะสิ หนูอุตส่าห์คิวเข้าฉากว่างแล้วนะ"

"ตกลงแกจะมั๊ยไอ้เตี้ย"  หนอยแน่! ทำเป็นขู่นะไอ้อ้วน   คุณคอยดูเหอะ อีกหน่อยถ้าผมตัวสูงเท่าบิ๊กโบเมื่อไหร่ ผมต้องวิ่งเร็วกว่ามันแน่ๆ

"ไปเถอะ โชวอน~"  ไม่ต้องอ้อนหรอกยัยซาลาเปา ไปเก็บถั่วเจ๊ลีน่า เท่ากับไปไปเก็บฟันจากปากจระเข้นั่นแหละ

"ไปไม่ได้อะหมิงหมิง คือว่า..." ผมพยายามนึกข้อแก้ตัวดีๆ "อ้อ!... วันนี้ชั้นนัดเจ๊ดีดี้ไว้นะ จะไปซ้อมเต้น K-Pop กัน"

พอผมพูดจบ ดูเหมือนว่าเจ้าบิ๊กโบจะมีอาการแปลกๆ  น้ำลายเยิ้มเชียว

"เฮ้ย! ป๊อบคอร์นไว้ที่หลังเถอะ แกต้องไปด้วย"   โอ้! กษัตริย์เฮนรี่ช่วยผมด้วย  K-Pop ว๊อย K-Pop

"ตกลงจะไปมั๊ยตาโชวอน" หมิงหมิงทำเสียงดุ โถ...หล่อนขึ้นเสียงแล้วกลัวตายล่ะ

"อาโบ้!"   หมิงหมิงยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย ถ้ามันเป็นรอยยิ้มที่ผมเคยเห็นบ่อยๆละก็   นั่นแปลว่า...

"อ๊า~!!!!"

"มีดวงใจหนึ่งดวง จะมอบให้เธอไว้ครอง~ ♪  ฮ้า... เรานี่เสียงดีจังเลยนะเนี่ย" หมิงหมิงฮัมเพลงออกมาขณะที่กำลังเดินไปตามทางเดิน    ผมอยากจะบอกว่า หล่อนร้องเพลงโบราณมากเลยยัยหมวย  ผมรู้แล้วล่ะ ว่าทำไมเธอถึงไม่ได้ออกเทปแบบพี่เนส

แล้วทำไมผมถึงโดนจับมัดด้วยล่ะเนี๊ย! แง๊ๆๆ ปล่อยชั้นลงนะเจ้าอ้วนบิ๊กโบ

"นี่... หมิงหมิง วันนี้ยัยลีน่าจะทำอะไรให้เรากินงั้นกันนะ?" นั่น... ว่าแล้วไง  นายนี่ทำอะไรมันต้องเกี่ยวก็ของกินเสมอเลยนะเนี่ย  อายุเยอะซะเปล่า แต่ดันทำตัวเป็นประถมไปได้ (แถมยังจับเด็กประถมไปด้วย แง๊ๆ ปล่อยช้าน~ลงนะ)

"หนูก็ไม่รู้  แต่วันนี้เราต้องเก็บถั่วมาให้ได้เลยนะ" ยัยหมวยพูด "ใช้มั๊ยจ๊ะ โชวอน"

ไม่เห็นอยากได้เลย ผมอยากตอบไปแบบนี้นะ ติดอยู่ที่ว่า เจ้าบิ๊กโบพร้อมจะทุ่มผมลงพื้นตามคำสังของยัยซาลาเปานะสิ

"แล้วพวกเธอจะพาชั้นไปไหนกัน" ผมถาม

"ก็มีที่เก็บถั่วกี่ที่กันล่ะ?" เออ... นั่นสิ มันมีกี่ที่กันนะ ไม่เคยเก็บได้ซักที

"ก็ที่นั่นไงไอ้เตี๊ย" เจ้าบิ๊กโบชี้ไปยังทิศเหนือ  (เน่ๆ วางชั้นลงสิ)

ตามทิศทางแล้ว  มันทางไปโรงเรียนเรานี่นา เอ๊!... ไอ้สูงลิบๆนั่นมันตั้นถั่วของแจ็คนี่นา!

"มะ มะ มะ หมิงหมิง... เธอจะ บะ.. บะ.. บ้าเหรอไง เธอก็รู้ว่าเราวิ่งแถวนั่นไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว..." ผมว่า "ละ แล้วเราเคยเก็บถั่วซักเม็ดมั๊ยล่ะ"

"แล้วเธอเคยวิ่งไปถึงยอดต้นถั่วรึเปล่า?" หมิงหมิงพูด "เธอว่าต้นถั่วออกเมล็ดตรงไหนกัน?"

"ตะ ตะ แต่..."

"เอ๊าะอ๋อ" ยัยซาลาเปายิ้มอย่างมีเลศนัยอีกแล้ว "หรือว่าโชวอนจะกลัวยักษ์"

"ปะ ปะ เปล่าซักหน่อย" แล้วผมจะติดอ่างทำไมละเนี่ย

"งั้นรีบไปกันเถอะอาโบ้" ยัยหมวยบอก

"โอ้ส!"

ขณะที่กำลังจะออกวิ่งนั่นเอง  มีอะไรกำลังพุ่งมาจากด้านหลัง  เฮ้ย!เฮ้ย!เจ้าอ้วน นายโยนชั้นทิ้งทำไมละเนี่ย

"บรื้น.....เอี๊ยด!!!" เสียงเบรคแมงกะไซด์ดังสนั่น  พอจะเดาออกหรอกนะว่าเป็นใคร  เพราะในเทลส์แลนด์มีคนใช้แมงกะไซด์แบบนับคนได้เลยล่ะ (ว่าแต่ นี่มันทางเท้านะ!)

ฝุ่นควันตลบอบอวลไปหมด  พอละอองฝุ่นจางไปก็ดูเหมือนว่าหมิงหมิงกับเจ้าบิ๊กโบจะไม่อยู่ซะแล้ว  รู้ตัวกันรึเปล่าเนี่ย! (หรือเจ้าบิ๊กโบมันจะจงใจนะ)

"หืม..." เสียงของใครบางคนดังขึ้น

"เอ๋?" ส่วนเสียงนี่เหมือนเสียงนางฟ้าเลยแฮะ  "โชวอนนี่นา"

เอ๊! พี่มากินี่นา... วันนี้โชคดีจังเล๊ย~  ว่าแต่ทำไมพี่มากับเจ้าขี้เก็กได้ละเนี่ย

"ดูเหมือนว่าจะทิ้งผิดที่นะเนี่ย" เจ้าราฟขี้เก็กพูด "อุตส่าห์มัดซะอย่างดีแล้วเชียว"

ชั้นไม่ใช้ขยะนะเฟร้ย! 
 

เป็นอะไรเหรอโชวอน" พี่มากิพูด "ทำไมมานอนเล่นแถวนี่ล่ะ"

นี่ล่ะ... นางฟ้าขนาดแท้เลย  โหๆ

"ผะ ผมโดนพวกหมิงหมิงจับมานะคร๊าบ~" (น้ำเสียงอ๊อนอ้อน)

"สงสัยพวกนั้นจะจับนายไปตุ๋นกินแหงๆ  กร๊ากๆๆๆ" แว๊ก! คุณผีโร้คก็ตามมาด้วยเหรอเนี่ย   ว่าแต่คุณเกาะอยู่ข้างหลังพี่มากิตลอดเวลาเลยเหรอเนี่ย น่าอิจฉาจัง

"คะ คะ คงไม่หรอกครับ" ผมพูดด้วยความกลัว "เหมือนว่าพวกนั้นจะไปเก็บถั่วกันนะครับ"

"เก็บถั่วเร๊อ?" เจ้าราฟพูด หนอย... คุณดูสิครับ มันเขม่นตาใส่ผมต่าหน้าพี่มากิเลยอะ

"ลีน่าชวนไปสินะ" พี่มากิถาม ผมผงกหัวหงึกๆ

"รีบไปกันเถอะมากิ" เจ้าราฟเชิดใส่ผมแล้วขึ้นแมงกะไซด์ไป

"แต่ว่า... โชวอน"

"เธอก็รู้นี่ว่าถ้าลีน่าโกรธมันน่ากลัวขนาดไหน"

"อื้ม"   อื้ม... หมายความว่างายคร๊าบพี่มากิ!

เฮ้ย!จะทิ้งผมไว้งี้เหรอครับ

"รีบตามมานะโชวอน" พี่มากิพูด พร้อมกับโบกมือ นั่งแมงกะไซด์ไปกับเจ้าราฟซะแล้วงะ

แก้มัดให้ผมหน่อยเด๊!

แฮ้กๆ  ในที่สุดผมวิ่งมาถึงต้นถั่วจนได้  โชคยังดีที่คุณกะลาสีเดินผ่านมา (เอ... แล้วคุณกะลาสีไปทำอะไรตรงนั้นนะ) แต่กว่าจะมาถึงที่นี่ได้ ก็ปาไปค่อนวันแล้ว  เหนื่อยก็หน่อย หิวก็หิว  ทำไมชั้นต้องเสียวันหยุดพิเศษที่นานๆจะมีด้วยล่ะเนี่ย อ๋อย~ ความจริงผมก็ไม่อยากมาเท่าไหร่หรอกนะ แต่จะปล่อยให้พี่มากิมาวิ่งเล่นสนุกอยู่กับเจ้าราฟได้ยังไง มันปวดร้าว~

"อ๊ะ! โชวอน"  เออ... ยัยหมวย  "เธอหายไปไหนมานะ ตอนเรามาถึงเธอก็หายไปแล้วอะ"

ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอแม่คุณ 

"คงนอนวัดถนนอยู่แถวไหนมั้ง" เจ้าราฟขี้เก๊กพูดพร้อมกับส่งยิ้มเยาะมาให้

"เปล่าๆ คือตอนที่พวกเธอจับชั้นมา รีบไปหน่อยเลยลืมเอารองเท้าวิ่งมาด้วยนะ"  ความจริงมันก็อยู่ในเป้นั่นแหละ

ว่าแต่อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะเนี่ย  เอ... หมิงหมิง  เจ้าอ้วนบิ๊กโบ  เจ๊ลีน่า พี่มากิ แล้วก้เจ้าขี้เก๊ก  ดูเหมือนทุกคนเพิ่งกินข้าวอิ่มนะเนี่ย (โอ๊ย!เศร้า)

"นี่นะ พวกเด็กๆ และแก่ๆอีก 2 หน่อ" เจ๊ลีน่าเปิดประเด็นแล้ว “ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันที่เมล็ดถั่ววิเศษเริ่มร่วง เราต้องไปเก็บเอามาให้ได้!"

"ว่าแต่ถั่วมันจะหล่นมาตรงไหนล่ะ" พี่มากิถาม

"บนนู้นแหละ" เจ๊ลีน่าชี้ขึ้นไปของบน "บนเมฆนู่นน่ะ  ดูเหมือนว่าเมฆตรงนั้นจะมีความหนาเน่นสูงจนแข็งเหมือนดินเลย"

"อาเจ้... แล้วมันลอยอยู่ได้ยังไงล่ะ หนูไม่เข้าใจ" ยัยบื้อเอ๊ย! ดูหน้าเจ๊เค้าก่อนถามสิ  รู้ซะที่ไหนล่ะ

"คงเป็นเพราะมีต้นถั่วค้ำไวไงล่ะ" เจ้าขี้เก็กเสนอหน้าออกความเห็น  ถ้านายไม่พูดชั้นก็จะพูดอยู่แล้วเชียว

ผมเหลือบไปเห็นว่าตอนนี้เจ้าอ้วนบิ๊กโบมันไม่ได้ร่วมวงสนทนากับพวกเราแฮะ  ดูเหมือนมันจะนอนกลางวันไปซะแล้ว

"แต่ดูเหมือนว่า... ข้างบนจะมียักษ์อยู่ด้วยนะ ฮี่ฮี่ฮี่" อ้อ... ตะกี้ผมลืมนับคุณโร้คไปดวยนะเนี่ย

"ถ้าอาเฮียเนสมาด้วยก็ดีสิ  เราจะได้ให้เขาขึ้นไปดูก่อน " คิดถูกเลย!ยัยหมวย

"เนสเค้าติดงานนะสิ" เจ๊ลีน่าตอบ "พูดว่า 'ไม่ได้หรอกเบ่บี๋  แฟนเพลงพี่รออยู่' แล้วก็ชิ่งหนีไปเลย"

เจ้าขี้เก็กไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไหร่

"เฮ้อ... น่ารำคาญจริง"  นายเหรอ?

"เอาล่ะๆ" เจ๊พูด "เราต้องรีบขึ้นไปแล้วลงมาก่อนจะเย็นนะ  เพราะเย็นนี้ลีน่าต้องรีบกลับไปดูละครช่องหลายสีนะ" เจ๊ๆ ที่นี่เทลส์แลนด์นะ  มันมีละครน้ำเน่าแบบนั้นซะที่ไหน

"แต่เราจะขึ้นไปยังไงละ ทางแค๊บแคบ" พี่มากิพูดพลางแหงนหน้ามองต้นถั่ว

"ช่าย ฮี่ฮี่ฮี่" อย่าโผล่พรวดบ่อยๆนะคุณโร้ค ผมขวัญอ่อน

"จับคู่ไปสิ" ช่ายเลยเจ้าขี้เก๊ก ถึงนายไม่พูดชั้นก็จะพูดอยู่แล้ว

แล้วผมจะคู่ใครดีละเนี่ย  แน่นอนอยู่แล้ว ก็ต้องพี่มากิสิ!

"โชวอนจ๋า~" อย่าลากเสียงยาวได้มั๊ยยัยหมวย "เราวิ่งขึ้นไปด้วยกันนะ"

"ไม่อะ  ขี้เกียจคอยชั่วเธอ"

"ชิ~ หนูไม่เป็นตัวถ่วงใครหรอก"

"จับฉลากกันสิ" สุดยอดเลยพี่มากิ  ผมเกิดมาไม่เคยเห็นใครฉลาดเท่าพี่เลย

"เดี๋ยวทำฉลากก่อน" เร็วเข้าสิเจ๊

ตอนนั้นผมมองไปดูหน้าของเจ้าขี้เก๊ก  หน้าตามันยียวนชะมัดยากเลยสิ

"ไปกันเถอะอาเจ้มากิ" หมิงหมิงพูด

"อื้ม" พี่มากิตอบ"รีบไปกันเถอะ"

ทั้งคู่ออกสตาร์ทไปอย่างรวดเร็ว  ให้ตายสิ! แล้วทำไมผมถึงไม่ได้คู่กับพี่มากิละเนี่ย  หรือผมจะไม่มีดวงปิเอโร่หนุนนำ

ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่นั้นนะ  ผมรู้สึกว่าปิเอโร่จะเกลียดน้ำหน้าอย่างผมด้วยสิ  พอผมเหลือบไปดุคู่หูของผมแล้ว  ผมอยากจะขอตัวกลับไปซะเดี๋ยวนี้(แต่น่าเสียดาย ที่ผมรู้ว่าเจ๊ลีน่าจะมีปฏิกิริยายังไง)

"นายสองคนรีบไปเถอะ" เจ๊ลีน่าผลักไสไล่ส่ง "เดี๋ยวลีน่าจะปลุกเจ้าอ้วนก่อน แล้วจะตามไป"

เจ้าราฟหันหน้ามามองด้วยสายตาเหยียดหยาม

"เซ็งจริงนะ ที่ต้องจับคู่กับนาย" ชั้นตะหากที่ต้องพูดอย่างนั้นนะเจ้าขี้เก็ก

"ชั้นไม่ได้ยินดีเท่าไหร่หรอกนะ" ผมพูด

"ขาสั้นๆของนายจะวิ่งได้เร็วแค่ไหนเชียว" กรอดดด! ผมพยามกัดฟันแน่น เยอะเย้ยเรื่องอะไรไม่ว่า แต่พูดว่าผมขอสั้นงั้นเหรอ

หืม... ผมพยายามนึกคำพุดตอบโต้

"คนที่ขี่แต่แมงกะไซด์อย่างนาย จะวิ่งเร็วซักแค่ไหนเชียว"

"นั่นนะเค้ามีไว้สัมผัสกับสายลมต่างหาก" ลมกระโชกแรงนะสิ

"สายลมมันต้องสัมผัสพร้อมกับหยาดเหงื่อสิ"

"ชั้นว่านายคงไม่ทันได้เหงื่อหรอก" ราฟพูด " เพราะนายคงโดนคนอื่นน็อครอบเป็นประจำละสิ"

"นาย!"

"เท่าที่ชั้นจำได้  นายไม่เคยวิ่งตามชั้นทัน"

"ปากดี"

"หน้าตาดีต่างหาก"  คุณครับ ผมอยากอาเจียนอาหารเย็น (พูดแล้วหิว...)

"พวกนาย 2 คนจะโม้กันอีกนายมั๊ย" เจ๊ลีน่าดูจะหงุดหงิดมาก สงสัยเพราะปลุกเจ้าบิ๊กโบไม่ตื่น

"หุบปากไปเล๊ย!" ไม่ได้นัดกันนะ แต่ผมกับเจ้าขี้เก๊กพูดพร้อมกันเชียวล่ะ

ปิ๊ง! มีแสงวาบออกจากดวงตาเจ๊ลีน่า  คุณเธอเข้าโหมดนางร้ายในละครช่องหลายสีแล้ว

"เมื่อ...กี้...พวก...นาย...ว่า...อา...ราย...นะ!"

"ปะ ปะ เปล่า" อย่าพูดพร้อมชั้นสิไอ้ขีเก๊ก

"ว่า...ไง...นะ!" เจ๊แกฟิวรี่แรงแล้วสิเนี่ย

"นี่เจ้าขาสั้น" ทำไมเจ้าขี้เก๊ก "ชั้นว่าเรามาวิ่งแข่งกันขึ้นไปข้างบนดีกว่า"

"โอ้!.. ได้สิ  พี่มากิคงรอชั้นอยู่ข้างบนโน่นแล้ว"

"หึ..."

"พวก...นาย..." เออ...ลืมเจ๊ไปเลย

"หนึ่ง" เจ้าขี้เก๊กนับ

สอง" อะ ผมนับด้วย

"ตาย!"

"เหวอ!" พูดพร้อมกันอีกแล้วอะ

ยังไม่ทันจะนับ 3 เลยพวกเราก็ออกตามาซะแล้ว บอกตรงๆว่าวันนี้ผมออกตัวได้เร็วเป็นพิเศษเลยนะเนี่ย (ไม่รู้เพราะอะไร)แต่ผมก็ยังตามหลังเจ้าขี้เก๊กอยู่ดี

"เจ้าขี้เก็ก นายหลบไปหน่อยเด๊ ทางมันแคบอะ"

"ตามอยู่ก็เงียบๆหน่อยสิ" ขนาดวิ่งยังเก๊กหล่อเลยอะ

หนอยแน่! งั้นนี้เลย

ผมกระโดดม้วนตัวขึ้นเหยียบบ่าของราฟ  แล้วกระโดดม้วนตัวไปข้างหน้า  โย่! ผมนำเจ้าขี้เก๊กอยู่ 2 ช่วงตัว

"เฮ้ย! ทำงี้ได้ไง" ทำไปแล้วไม่ต้องอธิบายหรอก

ดูเหมือนเจ้าราฟมันจะเร่งสปีดขึ้นมานะ  ดุเหมือนว่าขายาวๆจะก้าวได้ระยะมากกว่าผมนะ

แต่ผมไม่ยอมหรอก! พี่มากิรอผมอยู่ข้างบน

ผมยังวิ่งนำมาได้ระยะหนึ่ง  ดูเหมือนว่าทางจะชันขึ้นเรื่อยๆ  ที่สำคัญแรงผมชักจะหมดซะแล้วสิ  ก็แน่ล่ะ... ผมหิวข้าว (ฮือฮือ)

"แฮ้ก..แฮ้ก" ไชโยคราวนี้ผมเหงื่อออกด้วย อ่า~ปลื้ม  (นี่ไม่ใช่เวลามาดีใจที่ยังไม่โดนน็อคนะ)

"เฮ้ย! เจ้ากิมจิขาสั้น" เจ้าขี้เก๊กตะโกนลั่น "หลบไป"

ชั้นหลบนายก็แซงชั้นสิ

"แบร่~!" ผมตอบกลับไป "ไม่โง่นะครับคุณหัวหงอก"

"บอกให้หลบไงล่ะ!" ราฟยังย้ำอยู่ "มันมาแล้ว!"

อะไร? ชัยชนะเหรอ

"นั่นไง! ไล่หลังมาแล้ว..."

เฮ้ย! นั่นมันฝูงอสูรกายแห่งเทลส์แลนด์

"ไก่!!!!" ให้มันพูดพร้อมกันแบบนี้ตลอดไปนะเจ้าขี้เก๊ก

"หลบไปเดะ" เหวยๆ อย่าเบียดสิ

"นายนั่นแหละ หลบไปซะ" เบียดบ้างดิ๊

"เดี๋ยวได้เสร็จมันทั้งคู่หรอก" ราฟว่า

"นายคนเดียวเท่านั้น" ผมพูด

"ชั้นเห็นนายกำลังจะหมดแรงแล้วล่ะ"

"ให้มันน้อยๆหน่อย ท่านโชวอนนะเหรอจะหมดแรง" ดูถูกชั้นมากไปแล้วนะเจ้าขี้เก๊ก

ฝูงอสูรกายขาวยังไล่ตามเรามาบนทางเดินเถาต้นถั่ว  ทำไมมันวิ่งเร็วกว่าเรานักนะ

เรื่องแค่นี้นะ มันเด็กๆมาก  Show Down สิ! Cho won!

"ขาสั้น" เลิกเรียกขาสั้นได้แล้ว! "ระวังเท้า!"

เท้าเหรอ? ทำไม?

หวา! เถาต้นถั่ว  เหวอๆ สะดุดแล้ว!

"เฮ้ย! เจ้าขาสั้น มาดึงชั้นทำไมเนี่ย"

"ย๋า!!!"

พลัก !!

เรา 2 คนกลิ้งขลุกๆ ไปบนทางเถา ผมใช้เมือเกาะไว้เพราะผมค่อนข้างจะชันพอดู

"เฮ้อ! ไปที" ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก

"รอดกะโร้คนะสิ!" เจ้าขี้เก็กว่า "มันมาแล้ว"

ใช่! มันมาจริงด้วย

"กะต๊ากๆๆๆๆ" ฝูงอสูรกายร้องด้วยความหิวกระหาย 

ลาก่อนครับพี่มากิ  ผมวิ่งไปไม่ถึงเส้นชัยซะแล้ว

 ผมยังจดจำความสยดสยองเมื่อตอนกลางวันได้เป็นอย่างดี  ฝูงอสูรกายขาวเข้ารุมล้อมพวกเราและโจมตีด้วยความโหดเหี้ยม  ถึงแม้ผมจะเอาชีวิตรอดมาได้แต่ก็ยังรู้สึกขวัญผวาไม่หาย  อยากรู้จริงๆ ใครเป็นคนปล่อยเจ้าสัตวืร้ายพวกนี้มา(เจ๊เปล่าเนาะ)

สรุปแล้วก็มีแค่คู่ของพี่มากิกับยัยหมวยเท่านั้นที่วิ่งขึ้นไปถึงแผ่นดินเมฆ  แถมยังไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟังอีกต่างหาก  (ผมก็ไม่อยากรู้นักหรอกนะ  ว่าจะมียักษ์อยู่รึเปล่า) ที่สำคัญพวกนั้นไปเก็บถั่วมาได้เท่าจำนวนคนซะด้วย   เม็ดมันใหญ่กว่าหัวแม่มือนิดเดียวเอง

คุณเห็นมั๊ยล่ะ ว่าวันนี้ผมซวยแค่ไหน  หิวซะไม่มีอะ  วันหลังเจ๊ชวนไปไหน(ถ้าพี่มากิไม่ไปด้วย)ผมจะไม่ไปอีกแล้ว  สาบานสิให้ตาย  ด้วยเกียรติของหัวหน้าทีมกรีฑาโรงเรียนประถมเทลส์แลนด์เลย   ไม่เอาอีกแล้วเสียงตายไปเก็บถั่วมาแค่เม็ดเดียว กินแล้วมันจะเหาะได้รึไง  "อ้ำ"

"กริ๊ง!!!!" อัก! ใครโทรมาตอนนี้นะ  ยังไม่ทันเคี้ยวเลย มันลงไปซะแล้ว

"โมชิ โมชิ"(จำมาจากพี่มากิ)

"อ้อ..เจ๊เหรอ"

"ห๊า! อย่ากินเพราะมันงอกในท้องได้งั้นเร๊อ!"

******************************************************************