คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] What is... (Kai x Suho) - Chapter 5
Title: What is…
Couple: Kai x Suho
Rate: PG-13
Author: LL1990
Chapter 5
สามวันแล้วที่จุนมยอนไม่ได้เจอหน้าจงอินเลย... ไม่ว่าจะที่มหาลัย ที่สนามบาส หรือแม้กระทั่งระเบียงห้อง ทั้งที่เขาเคยลองแอบไปนั่งอยู่แถมสนามบาสจนเย็นก็ยังไม่เห็นจงอินมาซ้อมบาส รอจนกระทั่งมาถูกเซฮุนลากกลับบ้าน ไม่ว่ายังไงก็ไม่เจอ ทำเอาใบหน้าหงอยไปเลย
“ผมไปนอนเล่นบ้านจุนมยอนนะ” เซฮุนบอกเสียงอารมณ์ดีขณะขับรถ
“พี่ห้ามได้ด้วยเหรอ”
เขาแกล้งพูดไปงั้นเพราะยังไงก็ห้ามไม่ได้ สองสามวันมานี่เซฮุนเอาแต่ใจตัวเองมาก เดี๋ยวขอกอดๆตลอด จุนมยอนจนใจจะห้ามแล้ว เมื่อวานก็ไปนอนอยู่ที่บ้านจนดึกดื่น อ้อนวอนอยากค้างด้วย แต่ดีที่พี่ซีวอนกลับมาทันแล้วไล่เซฮุนไปได้ก่อนน่ะสิ
พอถึงบ้าน ตักจุนมยอนก็กลายเป็นหมอนของเซฮุนหน้าทีวีทันที เซฮุนมักจะเล่าเรื่องที่ไปเจอมาในแต่ละวัน บางครั้งก็บังคับให้จุนมยอนเป็นคนเล่าบ้าง ใบหน้าของเซฮุนมีแต่รอยยิ้มประดับอยู่ตลอด มันเป็นรอยยิ้มที่จริงใจมากพอให้จุนมยอนค่อยๆเชื่อใจ ...
“เมื่อไหร่ซุนจะเล่าเรื่องลู่หานให้พี่ฟังบ้างล่ะ...”
“............” คนที่กำลังพูดเจื้อยแจ้วถึงกับเงียบไปทันที เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่เซฮุนไม่เคยปริปากพูด ถึงแม้จุนมยอนจะกล้าถามขึ้นมาเขาก็จะไม่มีคำตอบให้
“มันเป็นอดีต”
“พี่ไม่น่าถามเลยเนอะ” จุนมยอนเปรยออกมา ทำเอาเซอุนรีบยันตัวขึ้นมาและกอดคนเป็นพี่แน่น ร่างเล็กตกใจเล็กน้อยก่อนจะลูบหลังกว้าง
“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่ผมกับลู่หานจบไปแล้วนี่ ถ้าจุนมยอนแคร์ไอ้พวกชานยอล จุนมยอนไม่จำเป็นต้องไปสนใจมันเลย ปล่อยมันเห่าไปเถอะ”
“เซฮุนอ่า... พูดไม่ดีเลยนะ”
“ก็มันชอบมาหาเรื่องผมนี่ ยังไงผมกับลู่หานก็ไม่มีทางได้เจอกันแล้ว มันจบแล้ว”
เซฮุนย้ำคำหนักแน่น จุนมยอนเลยทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับรู้ ไม่ ใช่ว่าอยากรู้อยากเห็น แต่บางครั้งที่เห็นเพื่อนของจงอินมาหาเรื่องหรือเขม่นกันเขาก็ทำได้เพียงแค่ อยู่นิ่งๆเพราะไม่รู้ความจริงอะไรเลย อย่างน้อยถ้ามีการเข้าใจผิดอะไรกันเขาก็จะช่วยเซฮุนบ้าง
จุนมยอนยอมให้เซฮุนอยู่ที่บ้านแค่พักเดียว ก็ดันตัวออกบังคับให้กลับเพราะเขารู้สึกเพลียๆอยากนอน ตอนแรกเซฮุนอิดออด ไม่อยากกลับ แต่พอเห็นจุนมยอนเริ่มทำหน้าไม่พอใจเลยต้องยอมกลับ ร่างเล็กกว่าออกมาส่งที่หน้าบ้าน ถูกดึงไปกอดหนึ่งทีเหมือนเคย
รอจนรถเซฮุนแล่นจากไป พอจะเข้าบ้านก็ชะงัก เผลอมองไปยังบ้านข้างๆ...
“หายไปไนของเขา..” เป็นเพราะไม่เจอหลายวัน แถมบ้านก็ปิดเลยได้แต่ถอนหายใจ มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าก็ไม่รู้เลย แอบลอบมองไปในตัวบ้านที่มืดสนิท
“ลองเข้าไปดูหน่อยดีไหม” พึมพำถามตัวเอง แล้วก็ก้าวเท้าไปยังบ้านข้างๆแบบไม่ได้คิดอะไร ถ้าไม่เจอก็กลับ อย่างน้อยก็อยู่บ้านติดกัน หายเงียบไปแบบนี้ไม่ให้ห่วงได้ไง..
มือเล็กลองบิดประตูบ้าน ซึ่งมันไม่ได้ล็อก เลยถือวิสาสะเปิดเข้าไป ..ทั้งบ้านมีเพียงความมืดและเงียบ ราวกับไม่มีใครอยู่ แต่ถ้าไม่มีใครอยู่ทำไมบ้านไม่ได้ล็อกล่ะ ปลายเท้าที่คิดว่าจะหันหลังกลับเลยชะงัก เปลี่ยนเป็นก้าวเท้าขึ้นบันไดไปยังห้องข้างบน
เป็นเพราะมันมืดสนิท เลยต้องเดินไปคอยแตะผนังไปไม่ให้ชนกับอะไร จนกระทั่งถึงห้องของจงอิน จุนมยอนลังเลใจที่จะเปิด อยู่ๆก็รู้สึกใจสั่น ครั้งสุดท้ายที่เขามาเหยียบที่นี่มันผ่านมาหลายปีแล้ว... แต่เขาจำได้ดีว่านี่คือห้องของจงอิน
จะอยู่รึเปล่าก็ไม่รู้...
“จงอินอ่า” ลองเรียกจากหน้าประตุก่อน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน
“พี่เข้าไปได้ไหม..”
เงียบ ไม่มีใครตอบกลับ จุนมยอนเลยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องมันมืดสนิทซะยิ่งกว่าด้านนอกเสียอีก จุนมยอนแทบมองไม่เห็นอะไรเลย มองลางๆแค่เตียงที่ตั้งอยู่กลางห้องนอน เลยขยับเท้าไปดูใกล้ๆ ก้มลง...ก้มลง...
ก่อนจะ....
“เฮ่ย!” มือเล็กถูกกระชากจากคนบนเตียงแบบไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะถูกพลิกตัวให้นอนหงายผึ่งไปบนเตียงโดยมีใครอีกคนคร่อมไว้
“จะ..จงอิน...” มันเป็นใบหน้าจงอินในความมืด ไม่สิ แค่ได้กลิ่นเฉพาะตัวก็รู้แล้วว่านี่คือจงอินแม้ว่าแทบจะมองไม่เห็น
“เข้ามาทำไม”
เสียงแหบพร่าของร่างสูงทำให้จุนมยอนลืมตัวยกมือจับแก้มที่ดูสากขึ้นสะเปะสะปะ ใบหน้าจงอินร้อนผ่าว เหมือนคนกำลังป่วย แต่ยังไม่ทันได้สำรวจต่อก็ถูกคว้ามือไว้ก่อน
“นี่นายป่วย!?”
“ไม่ใช่เรื่องของพี่”
“แต่นายหายไปหลายวัน พี่เลย..”
“พี่ไม่ควรเข้ามาในห้องนี้” ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าหวานใต้ร่าง จุนมยอนไม่มีท่าทางจะดิ้นหนีแม้ว่าเขาจะกักด้วยท่านี้ แววตาจุนมยอนแสดงออกถึงความเป็นห่วงจนลืมความเหมาะสมไปหมด จงอินคุ้นชินกับความมืดและมองเห็นได้มากกว่า ต่อให้มืดแค่ไหนเขาก็มองเห็นจุนมยอนได้เต็มใบหน้าอยู่ดี
“คือ...พี่....” ดวงตาคมของจงอินจ้องจุนมยอนนิ่ง หากแต่แววตาลูกปัดที่วูบไหวอยู่ไหนนั้นก็ทำเอาจงอินต้องเป็นฝ่ายเสหน้าไปอีกทางเสียเอง จุนมยอนมองตามอย่างเจ็บปวด มือบางค่อยๆดันร่างด้านบนออก
“นายตัวร้อน เดี๋ยวพี่ไปหาผ้ามาเช็ดหะ อ๊ะ” จุนมยอนร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อจงอินกดตรึงไหล่ทั้งสองข้างของเขาเอาไว้แน่น แม้จะพยายามยันตัวลุกขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผลจนใบหน้าหวานนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ
“พี่ต้องการอะไรกันแน่”
“คะ ไคปล่อยพี่ก่อน”จุนมยอนบอกเสียงสั่น ทว่าจงอินกลับไม่ได้สนใจคำขอนั้นแม้แต่น้อย มือใหญ่บีบที่ไหล่บางแน่นราวกับคีบเหล็ก ดวงตาของจงอินที่จ้องมองมายังเขานั้นแข็งกร้าวอย่างที่เขาเองก็ไม่เคยเห็นมา ก่อน
“พี่เห็นผมเป็นอะไร”
“ไค...”
“คิม จุนมยอนตอบมา ผมถามว่าพี่เห็นผมเป็นอะไร!”แรงกระชากที่ไหล่ถูกจับเขย่าพร้อมกับปล่อยลงกับเตียงอย่างรุนแรงทำเอาจุนมยอนน้ำตาร่วงเผาะ จงอินที่เขารู้จักกับจงอินในตอนนี้ราวกับคนละคน เพราะจงอินในตอนนี้พร้อมจะขยี้เขาให้แหลกคามือในพริบตา
“พี่เจ็บ...”
“เห็นผมเป็นไอ้โง่ที่อยากปั่นหัวเล่นรึไงห๊า!”
“พี่ไม่เคยคิดจะปั่นหัวนาย”จุนมยอนส่ายศีรษะรัวพยายามปฏิเสธ เขาไม่รู้ว่าเขาทำผิดอะไร แล้วทำจู่ๆจงอินถึงได้โมโหเขาขนาดนี้
“แล้วที่จูบกับไอ้เซ....โธ่เว้ย!”จง อินปล่อยอีกคนลงกับเตียงนอนทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอหลุดปากออกไป แล้วยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองแรงๆอย่างขัดใจ เช่นเดียวกับจุนมยอนที่ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งกับเตียง ใบหน้าหวานน้ำตาร่วงมองคนตรงหน้าอย่างเจ็บปวด ที่แท้จงอินโกรธเขาก็เพราะเรื่องของเซฮุน และก็คงจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ ถ้าเพราะเซฮุนไม่เคยทำเรื่องแย่ๆกับลู่หานเอาไว้.....
จุนมยอนถอนหายใจออกมาออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน มือบางที่สั่นเทายกขึ้นมาปาดน้ำตาที่เลอะหน้าตนเองออกไปแรงๆก่อนจะกลั้นใจถามออกไป
“เพราะลู่หาน....ใช่ไหม”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับลู่หาน....” คำที่เหมือนพึมพำกับตัวเองคนเดียวแต่กลับก้องอยู่ในสมองของจุนมยอน สุดท้ายคนที่จงอินเลือกที่จะปกป้องก็คือลู่หาน แล้วเขาล่ะ จงอินดูถูกความรักของเขามากเกินไปแล้ว...
ใบหน้าหวานมองจงอินอย่างตัดพ้อ...
“พอ สักที ถ้าความรักของพี่มันทำให้นายรู้สึกแย่ พี่จะเลิกระ อืออออ” กลีบปากบางถูกทาบปิดทันทีก่อนที่จะได้พูดจนจบประโยค ไม่ต่างจากแผ่นหลังที่ถูกดันลงบนเตียงแล้วตามด้วยร่างของจงอินทาบทับตามลงมา
ความ อุ่นร้อนจากริมฝีปากถูกส่งผ่านไปยังร่างเล็กเป็นเวลานานก่อนจงอินจะผละออก มา...แล้วซบใบหน้าลงกับไหล่ของจุนมยอน กระซิบไปที่กกหูอย่างแผ่วเบา
“อย่าพูด....”
“นายรักพี่บ้างไหม.....ไค” มือบางที่วางอยู่ข้างลำตัวยกขึ้นวางบนแผ่นหลังของจงอินแล้วลูบไปมา บางทีจุนมยอนอาจจะเหนื่อยเกินไปแล้วจริงๆ
“...................................”
“มันเป็นคำถามสำหรับนาย.....ไม่ใช่คนอื่น”
“จุน...”
“และ...ครั้งสุดท้าย...ที่พี่จะถาม”
จงอินนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ รู้สึกยังไงงั้นเหรอ.. ความรู้สึกบ้าๆในหัวใจตอนนี้มันคืออะไร จงอินเคยนั่งถามตัวเองเป็นพันครั้ง เจ็บใจทุกครั้งที่เห็นเซฮุนวนเวียนอยู่ใกล้ๆจุนมยอน เขาคิดว่ามันคือความรู้สึกไม่พอใจเพราะมันทำร้ายจิตใจลู่หาน แต่ยิ่งนานวันเขายิ่งคิดว่ามันไม่ใช่...
“ไค...”
“มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อพี่รักกับไอ้เซฮุน” เสียงถามที่เบาแสนเบาแต่จุนมยอนได้ยินชัดเจนว่ามันเต็มไปด้วยความน้อยใจเจืออยู่ในนั้นในเมื่อทั้งคู่กำลังกอดกัน เพียงได้ยินมือเรียวก็กระชับตัวจงอินแน่นขึ้น ส่ายหน้าไปมา
“พี่ขอร้อง... ช่วยบอกพี่สักครั้ง พี่จะได้รู้ตัวว่าควรทำยังไง มันเจ็บที่ต้องค้างคาแบบนี้ บอกมาคำเดียว แล้วพี่จะตัดใจจากนายเอง...”
จงอินสัมผัสถึงร่างกายที่สั่นเทาและน้ำใสๆที่เปียกชื้นตรงไหล่ของคนใต้ร่างเขา ร่างสูงยันตัวออกเพื่อมองใบหน้าหวานชัดๆ แววตาต้ดพ้อระคนเสียใจมองมาทางเขา แก้มใสที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ทำให้จงอินยกมือขึ้นเช็ดให้อย่างแผ่วเบา ดวงตาคมเหลือบมองริมฝีปากแดงก่ำที่เขาเพิ่งสัมผัส..
“..................”
ความเงียบเป็นเหมือนการทรมานความรู้สึกจุนมยอนทีละนิด ยิ่ง มีเพียงความมืดและไม่สามารถอ่านความรู้สึกอะไรของจงอินตอนนี้ได้ มันทำให้ความเสียใจของจุนมยอนเริ่มเพิ่งพูน ... การไม่มีคำตอบให้เป็นการบอกให้จุนมยอนรู้ว่า...ควรตัดใจสักทีใช่ไหม
“ พะ..พี่จะกลับห้อง..แล้ว” เพราะกลั้นความเสียใจไว้ไม่อยู่ เสียงพูดเลยขาดๆหายๆ มือเรียวดันตัวจงอินออก ร่างสูงก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
จุนมยอนค่อยๆลุกขึ้น ต่อให้เจ็บแค่ไหนก็คงต้องไปจากห้องนี้ ...และหยุดความรู้สึกเจ็บปวดพวกนี้เสียที แต่ยังไม่ทันก้าวไปไหน มือแกร่งก็เอื้อมมารั้งไว้ แล้วถูกจงอินยืนขึ้นซ้อนหลังและบังคับให้หันไปทางประตูเหมือนเดิม ไออุ่นร้อนที่แนบอยู่ด้านหลังทำให้ร่างบางหลับตาแน่น
..มันอุ่นมาก
“อย่าเพิ่งหันมา..”
“.............”
“ผมแค่อยากรู้......”
“ไค..”
“ถ้าผมรักพี่... ผมจะสามารถแย่งพี่มาจากโอเซฮุนได้รึเปล่า... ”
“................”
“...............”
“ผมรักพี่”
คำพูดเดียวประโยคเดียวที่ทำเอาจุนมยอนถึงกับช็อก เสียงกระซิบข้างหูแต่ดังก้องไปทั้งหัวใจทำให้จุนมยอนถึงกับรู้สึกเข่าอ่อน จนมือของจงอินต้องสอดเข้ามากอดรับไว้ มันเป็นกอดแรกที่ทำเอาจุนมยอนอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ จนน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
.........
............................
.......................................
เช้าวันนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้วสำหรับจุนมยอน เขากลับถึงบ้านในตอนดึกเมื่อจงอินเดินมาส่ง เมื่อคืนมันเป็นเหมือนเรื่องเหลือเชื่อสำหรับเขา คำบอกรักที่จงอินมอบให้มันทำเอาหัวใจเขาแทบหลุดออกมา ...และเมื่อคืนหลังจากนั้นเมื่อได้คุยกันในหลายๆเรื่อง ..มันก็ทำให้เขาได้เห็นรอยยิ้มจงอินอีกครั้ง
หลังจากที่มันหายไปนานแสนนาน
“จุนมยอนอ่า ไปกันเถอะ” เสียงรียกของเซฮุนที่ขับรถมารับแต่เช้า ทำเอาร่างเล็กเก็บใบหน้ายิ้มของตัวเองแทบไม่ทัน
พอเข้ามาในรถก็เหมือนทุกวัน ที่เซฮุนจะคอยถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ พอถึงมหาลัยก่อนลงจากรถก็เกือบฉวยหอมแก้มของเขาแล้วแต่จุนมยอนเบี่ยงหลบทัน เซฮุนเลยหน้างอใส่แล้วใช้มือไล้กับแก้มใสแทน
“เย็นนี้ผมมารับนะ ไปทานอะไรอร่อยๆกัน”
“อืม”
จุนมยอนตอบรับแต่เดินลงจากรถมา ยิ้มขอบคุณเซฮุนไปทีนึงเมื่อเขาไม่ยอมออกรถ ร่างเล็กเหลือบมองนาฬิกากำลังจะได้เวลาเข้าคลาสแล้วเลยรีบวิ่งจะขึ้นตึก
แต่กลับมองไปเห็นชานยอล แบคยอนและจงอิน นั่งเล่นด้วยกันที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าตึก จุนมยอนชะงักเล็กน้อย
จงอินมามหาลัยก่อนเขาเสียอีก
มองอยู่สักพักคิดว่าไม่ควรเข้าไปทัก เลยจะเดินขึ้น แต่อยู่ๆจงอินก็เงยหน้าขึ้นมาเห็นเขาก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหา จุนมยอนเลยไม่ได้ขยับเท้าไปไหน ....
“มาแต่เช้าเลย” ยิ้มบางๆใบหน้าขึ้นสี ออกแนวเขินนิดๆ
“เย็นนี้ผมจะมารับพี่ที่นี่ รอด้วยล่ะ”
“เห?”
“ทำไม พี่ไม่อยากผมมารับงั้นเหรอ” จงอินก้มใบหน้าลงไปถามใกล้ๆ จุนมยอนรีบส่ายหน้าทันที
“ตะ...แต่....” จะให้บอกยังไงว่าเซฮุนนัดแล้ว
“จำที่ผมบอกเมื่อคืนได้ใช่ไหม .... “
...............
....................
.........................
คิม จงอินผู้ชายที่พูดคำไหนคำนั้น ตอนนี้จุนมยอนได้รู้กับตัวเองแล้วว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะเพียงแค่เขาเดินลงมาจากตึกเรียนก็เห็นอีกคนนั่งรออยู่ที่ม้านั่งเสีย แล้ว ทั้งที่อยากจะเดินเข้าไปหาแต่ทว่าความไม่คุ้นชินก็ทำให้จุนมยอนต้องหยุดความ คิดไว้เพียงเท่านั้น
เด็ก ข้างบ้านที่เขาแอบชอบมาตลอดตั้งแต่ตอนที่จงอินกับคุณอาจีอึนมาที่บ้านเพื่อ ทำความรู้จัก เด็กหนุ่มที่ดูเงียบขรึมและโลกส่วนตัวสูง ทักทายเขากับพี่ซีวอนเพียงแค่คำสวัสดีสั้นๆ แต่เพียงแค่ไม่กี่เดือนจงอินก็มาที่บ้านของเขาบ่อยขึ้น แม้ว่าจะมาเพื่อชวนพี่ซีวอนไปเล่นบาสก็เถอะนะ
ทว่าหลังจากที่เขาสารภาพรักออกไป หลังจากนั้นจงอินก็ไม่มาที่บ้านเขาบ่อยเหมือนแต่ก่อน...
“พี่เป็นอะไรรึเปล่า” เสียง ทุ้มดังขึ้น พร้อมๆกับใบหน้าคมที่ก้มลงเข้ามาใกล้บ่งบอกอาการอย่างเป็นห่วงอย่างชัดเจน ....แค่นี้จุนมยอนก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้ฝันไป...
ครั้งแรก....ที่จงอินเป็นฝ่ายเดินเข้ามาจุนมยอน....
ครั้งแรก....ที่น้ำเสียงของจงอินไม่ดูห่างเหิน....
“ปะ เปล่า ไม่คิดว่าไคจะมารอน่ะ”คนฟังหน้าเหวอไปเล็กน้อยทันทีที่ได้ยินคำตอบ
“ก็ นะ.......”จงอินตอบรับพลางยกขึ้นมือลูบท้ายทอยแก้เก้อก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้เขาเดินไกลจากวิศวมารออีกคนถึงที่ นี่ได้ แต่หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนมันยิ่งทำให้จงอินกล้าที่จะทำอะไรมากขึ้นเพราะ อย่างน้อยเขากับจุนมยอนก็มีใจที่ตรงกัน
“แล้ว....เราจะกลับบ้านด้วยกันหรอ”
“อืม แต่ไอ้ชานยอลกับแบคฮยอนชวนไปกินอาหารญี่ปุ่น...พี่อยากไปรึเปล่า” คำว่าแบคฮยอนของจุนมยอนทำเอาจุมยอนหน้าซีด เพราะวันที่เจอกันที่ห้องสมุดเมื่ออาทิตย์ก่อนนั้นดูเจ้าตัวจะไม่ชอบหน้าเขาสักเท่าไรนัก
“พี่ไปเกะกะเปล่าๆ”
“ถ้า พี่ไม่อยากไปงั้นเรากลับกัน”มือแกร่งเอื้อมไปกุมมืออีกคนไว้แล้วออกแรง จูงอย่างลืมตัว แต่จุนมยอนก็ชักมือกลับมาทันที ...ใบหน้าคมหันกลับมาดูอึ้งเล็กน้อยก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“แต่ไคนัดกับเพื่อนเอาไว้แล้วนี่”
“นั่นไม่ใช่ปัญหา”
“งะ...งั้นพี่....ไปก็ได้” ใบ หน้าหวานก้มหน้าตอบตะกุกตะกักอย่างไม่ค่อยมั่นใจนักแต่อะไรบางอย่างมันก็บอก ให้ปากของจุนมยอนพูดออกไปโดยไม่ต้องคิด จงอินทอดมองร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นเงียบๆแล้วเดินชิดเข้ามาหาอีก ก้าว
“ผมไม่ได้บังคับพี่นะ”
“ไม่...นายไม่ได้บังคับ”
คน ถูกถามส่ายเบาๆพลางเงยหน้าขึ้นยิ้มบางให้กับอีกคนเพื่อย้ำคำพูดว่าเขาเต็มใจ จริงๆเมื่อเห็นว่าจงอินมีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก และจุนมยอนก็ไม่อยากเป็นสาเหตุนั้น
“งั้นเดี๋ยวเราไปขึ้นรถเมล์ข้างหน้าแล้วกัน ป่านนี้ไอ้ชานยอลคงไปรอที่ร้านแล้ว”
“อือ” จุ นมยอนพยักหน้าตามราวกับเด็กเชื่อฟังผู้ใหญ่ ท่าทางน่าเอ็นดูนั่นทำเอาจงอินหัวเราะออกมาน้อยๆ ทำไมเขาถึงไม่เคยเห็นด้านนี้อีกของจุนมยอนมาก่อนนะ หรือว่าเขาไม่เคยได้สังเกต
มือ แกร่งถือวิสาสะเอื้อมไปกุมมือของจุนมยอนเอาไว้อีกครั้งแล้วออกแรงกระตุกเบาๆ ให้เดินตาม แต่ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะเอาแต่ก้มหน้ามองที่มือของเขากับตนเองไม่วางตา จงอินเลยจัดการด้วยการดึงหมวกฮู๊ดใบใหญ่ของจุนมยอนมาคลุมหัวเอาไว้ แล้วออกแรงดึงที่มือเบาๆอีกคนให้เดินตามมา
“พี่เลิกมองได้แล้ว เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชิน”
เจ้าของมืออุ่นเอ่ยปากระหว่างทางที่มองดูรถทางด้านขวาเมื่อเห็นว่ารถแล่นผ่านไปเรียบร้อยก็เรียบจูงมือบางทันที ทว่า ตลอดทางที่เดินข้ามถนนถ้าจุนมยอนไม่มีใครอีกคนจับมือเอาไว้ล่ะก็ เขาคงได้โดนรถเสยไปกินแล้ว เพราะทำยังไงจุนมยอนก็ไม่อาจละสายตาไปจากจากมืออุ่นนั้นได้จริงๆ รอยยิ้มบางจุดที่ตรงมุมปากพร้อมกับหัวใจที่เต้นถี่รัวอย่างเต็มเปี่ยมไปด้วย ความรู้สึกบางอย่าง
ครั้งแรกที่.....เราสองคนจับมือกัน.....
วันนี้จุนมยอนจะกลับไปเขียนไดอารี่!
TBC
ความคิดเห็น