คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Best Options ll (( 3 )) : Comatose
(( 3 ))
…Comatose…
“จะ จองกุก!!” ยุนกิพูดชื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างตกใจ
“ทำไม…ฉันดูเหมอนน่ากลัวงั้นหรอ ทำไมต้องตกใจด้วย” จองกุกว่า
“ฉะ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง ละ แล้วนาย…” ยุนกิที่มึนงงไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
“ไม่ต้องถามมาก!! รีบแต่งตัวแล้วออกไปจากห้องฉันได้แล้ว” จองกุกว่าอย่างเด็ดขาด และหันหลังเตรียมจะออกจากห้องไป
“นี่!! ดะเดี๋ยวก่อนฉันไม่รู้จริงๆว่าฉันมาอยู่ที่นี่ อ๊ะ!!” ยุนกิที่ยังคงอยากรู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงถูกจองกดันตัวไปติดกับผนังห้อง
จองกุกใช้มือดันผนังไว้แล้วก้มหน้าลงไปใกล้กับใบหน้าของยุนกิ
“ฉันแค่เข้ามาดูว่าเธอกลับหรือยัง เพราะฉันไม่อยากให้ใครมาอยู่ในห้องของฉันนาน….ฉันไม่อยากทำอะไรมากกว่าที่กำลังทำอยู่เพราะฉะนั้นรีบแต่งตัว…และไปซ่ะ!!” จองกุกว่าและใช้สายตากวาดมองร่างขาวเนียนของยุนกิ
พลึ่บ!!
“นายออกไป…แล้วฉันจะแต่ตัว…” ยุนกิผลักจองกุกให้ห่างออกจากตัวแล้วหันหลังพูดเพราะรู้สึกอายขึ้นมา
“หึ…..” จองกุกยิ้มสะใจนิดๆก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“เฮ้อ…นี่มันอะไรเนี่ย!! ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” หลังจากที่จองกุกออกไปยุนกิก็พูดอย่างหัวเสียแล้วรีบแต่ตัว ก่อนที่จองกุกจะกลับเข้ามาอีก
แอด…
ยุนกิค่อยๆเปิดปะตูช้าๆแล้วเอาหัวออกมาดูว่าจองกุกอยู่แถวนี้ไหม?
เมื่อไม่พบใครยุนกิก็ค่อยเดินออกมาและปิดประตูเบา
“ฉันต้องไปขอโทษเค้าเรื่องนั้นให้ได้…” ยุนกิพูดกับตัวเองหลังจากที่ออกมาจากห้องของจองกุก
“สู้ๆยุนกิ นายทำได้” ยุนกิให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเดินไปรอบๆบ้านหลังใหญ่นีเพื่อหาจองกุก
“คุณยุนกิกำลังมองหาคุณชายใช่ไหมครับ” ชายที่เป็นเลขาของจองกุกถามขึ้นขณะเดินมาจากข้างหลังยุนกิ
“อ่อ ครับ..” ยุนกิหันหลังกลับไปตอบ
“คุณชายอยู่ในห้องทำงาน…เดี๋ยวผมพาไปน่ะครับ” เลขาของจองกุกว่าแล้วก็ผายมือให้ยุนกิเดินไปอย่างสุภาพ
“ขอบคุณครับ” ยุนกิรีบขอบคุณ
“คุณชายอยู่ในห้องนี้ครับ….งั้นผมขอตัวน่ะครับ” เลขาว่าก่อนจะโค้งหัวให้แล้วเดินจากไป
“ฉันต้องทำได้สิ นายจะกลัวอะไร” ยุนกิพูดปลอบใจตัวเองอยู่หน้าประตูก่อนจะค่อยๆเปิดประตูอย่างเบาๆ
ยุนกิยังไม่ทันได้เปิดประตูออกมามากนักก็ต้องหยุดชะงักมือทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่คนในห้องพูด…..
“ทำไมฉันต้องกลับมาเจอคนอย่างนายด้วยน่ะ…ยุนกิ” จองกุกที่นังอยู่ที่โต๊ะทำงานและสายตามองออกไปยังข้างนอกผ่านหน้าต่างบานใหญ่…..พรางพูดกับตัวเองขึ้นลอยๆ
“ถ้าฉันไม่เจอคนอย่างนายฉันก็จะลืมเรื่องนั้นไปแล้ว…..”
“ฉันเกลียดการโกหก….เพราะฉะนั้นฉันเกลียดนาย…ยุนกิ” จองกุกว่าและกำหมัดแน่น
“ถ้าฉันบอกว่าขอทษ…..นายจะให้อภัยฉันไหมน่ะ…” ยุนกิพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะตัดสินใจปิดประตูไว้เหมือนเดิม…
“นายคงเกลียดฉันมากสิน่ะ ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่สน่ะ….นายไม่ควรจะเห็นหน้าฉัน” ยุนกิพูดจบก็เดินออกมาจากหน้าห้องทำงาน และตัดสินใจที่จะออกไปจากที่นี่โดยไม่ล่ำลา
รถคันหรูสีขาวค่อยเคลื่อนออกไปจากประตูของคฤหาดษ์หลังนนี้…. จองกุกมองรถคันนนั้นเคลื่อนออกไปโดนไม่คาดสายตา แต่จองกุกไม่ได้ให้ความสนใจกลับรถแต่เค้ามองคนที่อยู่ในรถมากกว่า….คนที่อยู่ในรถของเค้าคือเลขาส่วนตัวของเค้า และยุนกิ คนที่ไปโดยไม่บอกเค้าสักคำ…..
นายเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันแน่!!
จองกุกรู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่ที่ยุนกิออกไปโดยไม่ล่ำลาหรือขอบคุณเค้าสักคำที่เค้าอุส่าห์ช่วยไว้เมื่อคืนไม่ให้โดนรถชน…..
จองกุกรู้สึกเจ็บใจนิดๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น แต่….เหตุการณ์เมื่อคืนมันกำลังทำให้จองกุกรู้สึกว่าใบหน้าร้อนไปทั้งหน้า….และหน้าของจองกุกก็เริ่มแดงมากด้วย
เหตุการณ์ในคืนนั้น
“จองกุกฉันขอโทษ….” ยุนกิพูดแต่คำขอโทษที่เหมือนเป็นลมเปล่าขณะเดินข้ามถนนโดยไม่ดูรถที่กำลังพุ่งมาด้วยความเร็ว
“จองกุก…ฉัน…ขอโทษ…” สิ้นสุดคำพูดสุดท้ายยุนกิก็สลบลงไปนอนกลับพื้นกลางถนนเพราะฤทธิ์ ของแอลกอฮอลล์ที่ยุนกิเพิ่งจะดื่มเข้าไป….
“ร้านปิดแล้วค่ะ ขอโทษด้วยน่ะค่ะ…” พนักงานกล่าวขอโทษและก้มหัวให้จองกุกที่เป็นลูกค้า
“ไม่เป็นไร ไว้วันหลังผมจะมาใหม่” จองกุกว่าก่อนจะเดินออกไปจากร้านอาหารเดียวกับที่ยุนกิเพิ่งจะออกไป
แตร๊ดดดดดดดดดด แตร๊ดดดดดดด
เสียงบีบแตร รถที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและรัวๆทำให้จองกุกที่กำลังจะขึ้นรถกลับหันไปตามเสียงของรถที่บบแตร
รถคันนั้นบีบแตรอย่างรัวๆเพื่อให้คนที่กำลังข้ามถนนที่ไม่ดรถอย่างยุนกิหลบแต่มันกลับเกิดสิ่งที่ไม่คลาดคิด เพราะจู่ๆยุนกิก็ล้มลงไปนอนกลับพื้นอย่างไม่ได้สติ ถ้าเวลานี้ยุนกิไม่รีบลุกขึ้น ยุนกิอาจจะไม่ได้ตื่นอีกเลย
รถคันที่พุ่งมาด้วยความเร็วพยายามจะเหยียบเบรกสุดขีดแต่มันคงจะไม่หยุดให้อย่างรวดเร็วแน่นอน
วินาทีต่อไป….
จะเกิดอะไรขึ้นไม่มีใครรู้…
รู้แค่ว่ายุนกิจะอยู่หรือจะไป….
แตรดดดดดดดด!!!
พลึ่บ!!
วินาทีสุดท้ายของคนไม่ได้สติเกลือบจะเป็นวินาทีสุดท้ายของชีวิตจริงๆ….
โชคดีที่จองกุกอยู่ใกล้และวิ่งเข้าไปอุ้มร่างบางออกมาได้อย่างเฉียดฉิวไม่งั้นคงได้เจ็บกันทั้งคู่…..หรืออาจจะไม่แค่เจ็บอาจจะถงตายเลยก็ได้!!
“เป็นอะไรไหมครับคุณชาย!!” เลขาของจองกุกที่วิ่งตามมาทีหลังรีบถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ฉันไม่เป็นไร…” จองกุกตอบคำถามเลขาของตัวเองก่อนจะก้มลงไปมองคนที่เค้าช่วยไว้
เมื่อจองกุกมองใบหน้าของคนที่เค้าช่วยไว้ก็เบิกตาโพรงทันทีที่รู้ว่าคนที่เค้ากำลังอุ้มอยู่คือ….คนที่เค้าไม่ชอบเอาซ่ะเลย ทำไมต้องมาเจอนายด้วยน่ะยุนกิ จองกุกที่ไม่สามารถจะลืมยุนกิได้แม้จะไม่ได้เจอมานานแต่เค้าคิดว่าถ้าไม่เจอยุนกิเค้าก็อาจจะลืมได้ในไม่ช้า…แต่มันก็ไร้ประโยชน์ จองกุกเองก็ยังคงไม่ลืมยุนกิคนหลอกลวงอยู่ดี และยิ่งมาเจอยุนกิยิ่งเท่าให้จองกุกยากที่จะลบความแค้นในใจ เกี่ยวกับเรื่องนั้น…..
“แล้วจะทำยังไงกับเค้าดีหละครับ ดูเหมือนจะไม่ได้สติอะไรเลย” เลขาหันไปถามจองกุก
“ปล่อยไว้ที่นี่แหละ…มันไม่ใช่หน้าที่อะไของฉันแล้ว ฉันแค่ช่วยไว้แค่นั้นมันก็ดีแค่ไหนแล้ว” จองกุกว่าแล้ววางยุนกิลงไว้ที่โต๊ะยาวหน้าร้านอาหารและเดินไปขึ้นรถ
“แต่…คุณชายครับ ถ้าเกิดว่าเค้าละเมอเดินข้ามถนนอีกหละครับ…” เลขาว่า
คำพูดของเลขาทำให้จองกุกที่กำลังเดินไปที่รถ ต้องหยุดฝีเท้าทันที
จองกุกหยุดเดินยั้งคิดก่อนจะตัดสินใจหันหลังกลับมาแล้วเดินมาอุ้มร่างบางขึ้น
“กลับกันเถอะ” จองกุกว่าก่อนจะอุ้มร่างบางที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเดินไปที่รถ พร้อมกับเลขาที่เดินตามไป
รถคันหรูเลื่อนเข้ามาจอดในคฤหาดหลังใหญ่ก่อนจะมีคนใช้ในบ้านหลังนี้เดินออกมาต้อนรับกันอย่างสภาพ
จองกุกเดินลงมาจากรถพร้อมกับอุ้มร่างบางที่กำลังไม่ได้สติเดินผ่านตรงกลาง แม่บ้านพ่อบ้านที่ยืนเรียงแถวเป็นสองฝั่ง
“เอ่อ…คุณชายให้ผมช่วยไหมครับ” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
“ไม่เป็นไร..” จองกุกว่าแล้วเดินอุ้มยุนกิเข้าไปข้างในบ้านก่อนจจะเดินขึ้นบันไดเงาวาวทั้งๆที่หนัก คุณชายบ้านหลังนี้ไม่เคยลงทุนอุ้มใครขึ้นบันไดเพื่อไปที่ห้องของเค้า…
แม่บ้านพ่อบ้านทั้งหลายมองตามหลังจองกุกอย่างไม่อยากเชื่อสายตา……
พลุ่บ!!
“หนักเป็นบ้าเลย เฮ้อ” จองกุกทิ้งร่างบางลงเตียงก่อนถอยหลังไปนั่งลงที่โซฟาอย่างหมดแรง ก่อนจะมองไปยังยุนกิที่หมดสติ ที่ไม่รู้จะฟื้นเมื่อไหร่
“คิดจะดื่มก็ดื่ม ไม่คิดถึงคนที่เค้าลำบากตามหลังเลยรึไง” จองกุกว่าก่อนจะจับเสื้อของตัวเองมาดม ซึ่งบอกชัดเจนว่ากลิ่นเครื่องดื่มมึนเมานั้นติดเสื้อของเค้ามา
“ย่าห์….ฉันน่าจะให้คนอื่นอุ้มนายขึ้นมา เหม็นเป็นบ้าเลย” จองกุกว่าก่อนจะปดกระดุมเสื้อและถอยเสื้อออกก่อนจะโยนเสื้อตัวนั้นทิ้งเหมือนไร้ค่า แม้กระทั่งจะเป็นพรมเช็ดเท้าเค้าก็ไม่คิดจะเหยียบ ตอนนี้จองกุกเหลือเพียงเสื้อกล้ามเพียงตัวเดียวที่เค้าใส่อยู่….
“โอ๊ะ!! เตียงฉันจะต้องเหม็นแน่ๆเลย ไม่ได้ๆ” จองกุกเมื่อนึกได้ว่าเค้าโยนร่างบางลงบนเตียงของเค้า ก็รีบวิ่งติดสปีดไปที่เตียงทันทีแล้วอุ้มร่างบางยกขึ้นด้วยความเร็ว
แต่ร่างบางที่ว่านั้นอยู่ๆก็ดิ้นไปมาโดยไม่ได้สติทำให้จองกุกเสียหลักล้มลงที่เตียงขณะที่ยังอุ้มร่างบางอยู่
“เป็นบ้าอะไรของนายอีกเนี่ย!! ฉันหนัก อุ๊บ!!”
จองกุกที่กำลังสะบดอย่างอารมณืเสียงใส่ร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่ และที่ว่าไม่ได้สตินี่แหละที่อยู่ก็ใช้มือทั้งสองข้างคว้าต้นคอของจองกุกลงมาประกบริมผีปากอย่างดูดดื่ม
จองกุกที่เมื่อกี้อารมณ์ไม่ดีกลับตัวแข็งทื่อเหมือนโดนร่างบางเสกคาถาคำสาปให้เค้าขยับตัวไม่ได้
และเมื่อมือของร่างบางที่จับคอจองกุกไว้ค่อยๆคลายออก จองกุกก็เริ่มรู้สกตัวอีกครั้ง
แทนที่จองกุกจะตั้งสติได้แต่กลับสติหายไปยิ่งกว่าเดิมเพราะตอนนี้จองกุกไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย และไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ตอนนี้เหมือนทำอะไรถูกไปหมด
“เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน…” จองกุกว่าทั้งตกใจไม่หาย
จองกุกค่อยๆมองไปที่ร่างบางที่ไม่ได้รับรู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป และไม่รู้ว่าตอนนี้จองกุกกำลังมึนงง ทำอะไรต่อไม่ถูก ก่อนะนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้
“ฉันขอโทษ…..” จู่ๆร่างบางก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงแผ่วเบา
“ขอโทษหรอ? นี่นายรู้สึกตัวหรือไม่รู้สึกตัวอยู่กันแน่…” จองกุกว่า
“แล้วฉันจะนอนที่ไหนล่ะเนี่ย ฉันไม่น่ะพานายมาที่นี่เลยจริงๆ นายมันตัวปัญหาสำหรับฉัน ฉันไม่น่าฟังคำพูดของเลขาเลย” จองกุกว่าก่อนจะขยี้หัวตัวเองจนผมของเค้ายุ่งเหยิงไปหมด
10 นาทีผ่านไป
“อ่า..ทำไมนายไม่ตื่นขึ้นมาซะที..ฉันจะได้ส่งนายกลับบ้านและฉันจะได้นอนซะที” จองกุกนั่งค้ำคางตัวเองมองไปที่ยุนกิที่กำลังหลับอย่างสบายอยู่ที่โซฟาแล้วพูดทั้งตาจะปิด
“ฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว…”
“นี่มันห้องของฉันและนี่ก็เตียงของฉัน...ทำไมฉันต้องมานั่งมองนายที่นอนอยู่บนเตียงของฉันด้วย” เมื่พูดจบจองกุกก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปที่เตียงซึ่งมีเจ้าของเป็นยุนกินอนอยู่
“นายจะให้ฉันนอนที่โซฟางั้นหรอ…เฮอะ!! ไม่มีทาง ไม่มีทาง!!” จองกุกว่าแล้วก็โยนหมอนข้างมาคั่นกลางไว้ก่อนจะนอนลงและยังดึงผ้าห่มมาจากร่างบาง
ยุนกิที่โดนแย่งผ้าห่มไปก็พลิกตัวหันมาทางจองกุก เล่นเอาจองกุกตกใจไม่น้อยเพราะใบ้หน้าของพวกเค้าอยู่ใกล้กันมากเพียงแต่มีหมอนข้างกั้นเอาไว้แค่นั้นเอง…..
“เฮ้อ…นี่ฉันจะบ้าตายแล้ว เลิกคิดเรื่องเมื่อคืนได้แล้ว!!” จองกุกว่าและขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
จองกุกที่รู้อยู่ฝ่ายเดียวว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมากำลังหยุดหงิดแทบจะเป็นบ้า ซึ่งต่างจากยุนกิที่ไม่ได้หนักใจอะไรเลยเพราะเจ้าตัวไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นคนทำให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจนทำให้จองกุกสติแตกไปแล้ว…..
>>>>>>>> To be continue >>>>>>>>
อัพตอนที่สามแล้วน้าาาาา ต้องขอโทษที่ไม่ได้อัพ
ไรท์เตอร์ไม่ว่างจริงๆเลย ช่วงเรียนการบ้านก็เยอะ
ปิดเทอมก็ยังมีอีกT^T ต้องขอโทษเน้ออ ยังไงถ้า
ไรท์ว่างจะมาอัพแน่นอน(สัญญา)
ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยน้ออออออออ
เม้น = ตอนต่อไป
ความคิดเห็น