[infinite|woogyu] two shots of spirits, the flavor of us.

ลำดับตอนที่ #1 : 1 | scotch on the rocks,

 
1 | scotch on the rocks,

Fun. - We Are Young (feat. Janelle Monáe)

"เอ่อ โคล่าครับ"

บาร์เทนเดอร์หนุ่มหน้าอ่อนดันแก้วทรงสูงที่มีของเหลวสีเข้มเย็นเฉียบข้ามพื้นผิวไม้ลื่น หลังจากเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจนักกับลูกค้าที่นั่งอยู่อีกฝั่งของเคาน์เตอร์บาร์ ดวงตาของเขาฉายแววงุนงงกับออเดอร์ที่ได้รับแต่ก็ต้องรีบละไปเสิร์ฟลูกค้าคนอื่นต่อเมื่อโดนสายตาคมเฉี่ยวมองกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์
 

ชายหนุ่มนั่งท้าวคางกระพริบตามองเครื่องดื่มตรงหน้าอยู่ซักพักแล้วถอนหายใจเฮือก เขาโน้มศรีษะลงดูดน้ำอัดลมไปอึกใหญ่พลางหลับตาแน่นไปกับความซ่าที่ไหลลงคอ และมันก็เป็นแก้วที่สามแล้ว เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเปลือกไม้โดดเด่นนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นก่อนจะยกมือคู่สวยขึ้นกำอยู่ข้างขมับ เสียงคร่ำครวญเบาๆดังขึ้นแข่งกับเสียงเพลงอิเล็กโทรนิคดังหนวกหูอยู่ที่แดนซ์ฟลอร์

"นี่ฉันมาทำบ้าอะไรที่นี่?... อ้อ ใช่ " เขาเคี้ยวริมฝีปากล่างพอให้หายมันเขี้ยวแล้วพูดกับตัวเองต่อ "พี่ต้องออกมาคลายเครียดบ้างนะ พี่ซองกยู ซองยอลลี่เป็นห่วง... เฮอะ"

แล้วไปฟังมันทำไมวะเนี่ย!? ซองกยูเลื่อนมือทั้งสองมากุมหน้าผากตัวเองหลังจากตระหนักได้ว่าเป็นความซื่อตรงของตัวเองนี่แหละที่เกิดบ้าจี้ทำตามอะไรก็ตามที่ถูกไซโคมาโดยเจ้าเด็กบ้าคนนั้น เหมือนเป็นการสะกิดสวิตช์เปิดก็ว่าได้ พ่วงด้วยความมั่นใจว่าการไปเที่ยวคลับก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา ทำให้เขาตัดสินใจขุดเอาสกินนี่ยีนส์สีซีดจากส่วนในสุดของตู้เสื้อผ้าที่เคยใส่สมัยอยู่มหาวิทยาลัยกลับออกมา โอ้ พระเจ้าเถอะ กว่าเขาจะยัดตัวเองลงไปในกางเกงยีนส์ตัวนี้ได้มันกินเวลาไปไม่น้อยเลย(ไม่ ซองกยูมั่นใจว่าเขาไม่ได้อ้วนขึ้นเท่าไหร่) ผลพวงมาจากการใส่แต่อะไรสบายๆไปทำงานและกางเกงผ้ายืดย่นๆมาเป็นปีๆ เขาสาบานกับตัวเองว่าจะโยนกางเกงยีนส์ตัวนี้ทิ้งหลังจากนี้แน่นอน เขาเลือกเสื้อเชิ๊ตเรียบกริบสีดำออกมาใส่ทับกับเสื้อกล้ามขาว ด้วยอายุอานามและความรู้จักกาลเทสะที่มากขึ้นในระยะหลายปีมานี้ จะให้เขาใส่เชิ๊ตตัวนั้นเพียงตัวเดียวอย่างที่เคยทำมันได้ซักที่ไหน แค่ยกแขนปลายเสื้อก็ลอยขึ้นเห็นไปถึงไหนแล้ว

ถึงแม้จะโดนซองยอลยัดคอนแท็คเลนส์ใส่ลูกตาและมีพี่สาวเขียนอายไลน์เนอร์ให้โดยไม่เต็มใจ ซองกยูก็จำต้องยอมรับว่าเขารู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปตอนที่ยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยไม่มีผิด ชีวิตมีอิสระและไม่ต้องอยู่ในกรอบแคบๆของคอกทำงานอย่างทุกวันนี้
 

ซองกยูหมุนตัวไปข้างๆเล็กน้อยพอที่จะมองเห็นรอบๆไนท์คลับที่มีชีวิตชีวาไปด้วยแสงสีและเสียงเพลงดังกระหึ่ม เหล่านักเที่ยวที่หนาตาเดินกันขวักไขว่ ดื่มด่ำไปกับความบันเทิงในชั่วข้ามคืน เขามองอย่างเบื่อหน่ายเล็กน้อย ไม่รู้สึกถึงความตื่นเต้นหรือท้าทายอย่างเมื่อก่อน ดูท่าการทำงานในออฟฟิศจะมีผลมากกว่าที่คิดซะแล้ว

"คุณลูกค้าครับ" ซองกยูเหลือบมองบาร์เทนเดอร์ที่เอ่ยปากเรียก ก่อนจะต้องเลิกคิ้วน้อยๆให้กับเครื่องดื่มสีฟ้าใสที่ถูกเลื่อนมาตรงหน้า
 

"ผมไม่ได้สั่งนี่ครับ?"
 

"มีคนสั่งให้คุณ Blue Lagoon วอดกาครึ่งช็อต เพิ่มมะนาว จากคนที่ไม่ปรารถนาจะเปิดเผยชื่อครับ"

บาร์เทนเดอร์ขอตัวไปในทันทีหลังจากนั้น ซองกยูได้แต่หรี่ตามองของเหลวสีฟ้าเย็นจัดในแก้วไฮบอลทรงสูงที่ถูกจัดแต่งด้วยมะนาวซีกและลูกเชอร์รี่อย่างดี เขาเหลือบมองบรรยากาศรอบตัวอย่างระมัดระวัง ในขณะที่ด้านขวาของเขาเป็นเก้าอี้ว่าง ด้านซ้ายนั้นมีหญิงสาวนั่งอยู่ และเธอก็กำลังยุ่งเล่นทอนซิลฮอกกี้กับชายหนุ่มอีกคน ซองกยูกรอกตาเล็กน้อยแล้วเบือนหน้าหนีพร้อมกับปัดความน่าจะเป็นทิ้งไป
 

ซองกยูดันแก้วโคล่าที่ว่างเปล่าไปข้างๆแล้วจ้องมองแก้วค็อกเทลตรงหน้าด้วยความระคนสงสัย แอลกอฮอล์ฟังดูไม่เลวสำหรับราตรีแบบนี้ แต่เขามีเหตุผลว่าทำไมเขาถึงดื่มโคล่าหมดไปแล้วถึงสามแก้ว

คิมซองกยูไม่ควรที่จะแตะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์จากคนแปลกหน้า เขาจะแก้ตัวก็ได้ว่าเขาพอจะดื่มได้ถึงระดับหนึ่ง พอเป็นพิธีเวลาเข้าสังคมหรือไม่ก็สังสรรค์กับเพื่อนร่วมงาน แต่ถ้าถูกมอมเหล้ามันก็อีกเรื่องใช่ไหมล่ะ? ให้ตายซองกยูก็ไม่ยอมที่จะพลาดอย่างในคืนบ้าคลั่งคืนนั้น ไม่เด็ดขาด

"เอ่อ... คุณคิมซองกยูใช่มั้ยครับ?"

ซองกยูเงยหน้าฉับขึ้นมองบาร์เทนเดอร์ด้วยตาโตๆเมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้บอกชื่อ– เครื่องดื่มอีกชนิดมาเสิร์ฟให้ถึงที่อีกครั้ง แก้วทรงกรวยบรรจุค็อกเทลสีแดงทับทิม – Cosmopolitan Martini – เป็นอีกแก้วที่มีเบสเป็นวอดกาและน้ำผลไม้อย่างแครนเบอร์รี่และสับปะรดเป็นส่วนผสม

"Cosmopolitan จากสุภาพบุรุษท่านเดียวกันกับ–" บาร์เทนเดอร์ผายมือไปทาง Blue Lagoon ที่ยังไม่ถูกแตะต้อง "เอ่อ แก้วนี้..."

สุภาพบุรุษงั้นเรอะ ซองกยูยิ้มเยาะอยู่ในใจ ก็แค่มนุษย์อีกคนที่กำลังหวังอะไรบางอย่างจากเขา เขาดึงกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วหยิบธนบัตรออกมาสองสามใบแล้วพับครึ่งอย่างใจเย็น ซองกยูเงยหน้าขึ้นยกยิ้มมุมปากให้กับบาร์เทนเดอร์หนุ่มก่อนจะยื่นมือออกไปดึงเนคไทอีกฝ่ายให้โน้มเข้ามาใกล้ อีกมือก็สอดเงินลงในกระเป๋าบนเสื้อกั๊กลายสวยอย่างเชื่องช้า

"เก็บนี่ไป แล้วเลิกรับออเดอร์จากผู้ชายคนนั้นซะ ฉันไม่รับ" ซองกยูกระซิบเสียงเบาในระยะประชิด ทำเอาเด็กหนุ่มพยักหน้ารับรัวเร็ว เจ้าของใบหน้าเนียนใช้ปลายนิ้วเคาะหน้าอกเบาๆพร้อมกับยิ้มให้ "เด็กดี"

ร่างผอมสูงเซไปข้างหลังเล็กน้อยหลังจากซองกยูปล่อยมือแล้วผลักเบาๆ เขาลอบหัวเราะคิกเมื่อเห็นปฏิกริยามึนงงและใบหูที่แดงจัดของบาร์เทนเดอร์หนุ่มที่เขามั่นใจว่าอายุน้อยกว่า ไม่อยากจะเชื่อว่าผ่านมานานขนาดนี้แล้ว ดูท่าเสน่ห์เล็กๆน้อยๆของเขายังใช้ได้ผลอยู่

"โอ้ พี่ยังพอมีไอ้นั่นอยู่บ้างนี่นา" ซองยอลโผล่มาจากไหนไม่รู้ ถลาเข้ามาจับจองพื้นที่ข้างขวา "ผมนึกว่าอากาศชืดๆในออฟฟิศกับบอสสุดโหดจะทำเอาคิมซองกยูสิ้นลายซะแล้ว"
 

คนอายุมากกว่าเหลือบมองรอยยิ้มแป้นๆบนใบหน้าอ่อนเยาว์แล้วแค่นหัวเราะ

 

"ไอ้นั่นอะไรของนาย พูดให้มันดีๆ"

"บาร์เทนเดอร์คนเมื่อกี้น่ารักดี ไม่สนเหรอพี่?" ซองยอลพูดขึ้นกลั้วหัวเราะหลังจากกลืนจินโทนิคของตัวเองลงไปอึกใหญ่ เขาเอียงแก้วน้อยๆไปทางคนที่ถูกพาดพิงถึงที่ยืนผสมเครื่องดื่มอยู่ไกลๆ "สเป็คพี่ยังเป็นคนอายุน้อยกว่าล่ะสิ ใช่ป่ะ?"
 

"อีซองยอล" ซองกยูกดเสียงต่ำ น้ำเสียงเย็นเยียบทำให้เจ้าของชื่อยอมหุบปากและยกมือสองข้างขึ้นข้างศรีษะเป็นการยอมจำนน
 

"ไหนๆนายก็เมาแล้ว ดื่มสองแก้วนี้ให้พี่ที"

ซองยอลมองตามนิ้วของคนอายุมากกว่าแล้วก็ต้องอ้าปากค้าง ดวงตาโตๆกระพริบมองค็อกเทลสีสวยทั้งสองแก้วสลับกับซองกยูที่มีสีหน้าว่างเปล่า แต่ก่อนที่เขาจะได้อ้าปากพูดอะไร นิ้วที่ชี้เครื่องดื่มอยู่นั้นก็ตวัดกลับมาที่ตรงหน้าแทน

"ก่อนที่นายจะสรุปอะไรไปเอง... ไม่ มันไม่ใช่ทรีตจากบาร์เทนเดอร์คนนั้น แต่มาจากสุภาพบุรุษคนหนึ่งที่รู้จักคิมซองกยูด้วย"

"พี่ไม่คิดว่ามันโหดร้ายไปหน่อยเหรอ ใช้ผมเป็นหนูทดลองน่ะ?"

"ทำไมล่ะ? หรือว่านายหาคนที่จะหิ้วกลับบ้านได้แล้ว?"

ซองยอลชักสีหน้าไปกับตลกร้ายของชายหนุ่มที่เริ่มเผยลวดลายมากขึ้นทุกๆที รุ่นพี่ในที่ทำงานฝ่ายบรรณาธิการคนนี้เป็นคนที่น่าฉงนและมีหลากหลายมุมมองอย่างน่าเหลือเชื่อ ซองกยูเป็นคนขยัน มีความรับผิดชอบ รวมถึงมีลักษณะนิสัยของการเป็นผู้นำ เขาถึงเป็นลูกน้องคนโปรดของบอส(ถึงแม้เจ้าตัวจะบ่นอุบอิบเพราะถูกใช้งานหนักกว่าคนอื่นที่อยู่ในตำแหน่งเดียวกัน) และถ้าคุณลองชักจูงโน้มน้าวจิตใจผู้ชายคนนี้ซักหน่อย เขาอาจจะเผยธาตุแท้ให้คุณเห็น และมันเป็นสิ่งที่ซองยอลตั้งใจที่จะทำเลยทีเดียว

"เอางี้ คอสโมของพี่ ผมบลูลากูน นับหนึ่งถึงสามแล้วกรึ๊บพร้อมกันเป็นไง?" เด็กหนุ่มร่างสูงเริ่มหว่านล้อม โดยไม่ได้ใส่ใจอีกต่อไปว่าใครเป็นเจ้าของค็อกเทลลึกลับสองแก้วนี้ ซองกยูมองคนเด็กกว่าอย่างกับว่าเห็นผี ริมฝีปากสีสดอ้าน้อยๆพลางโบกมืออย่างไร้ทิศทางในอากาศ ขณะที่พยายามเรียบเรียงประโยคในสมอง
 

"คือมันไม่ได้รบกวนก้านสมองนายเลยว่ามันมาจากคนแปลกหน้า?"

"แต่เขารู้จักพี่ไม่ใช่เรอะ?"

ซองกยูร้องครวญอย่างเหนื่อยใจแล้วฟุบหน้าลงกับหน้าแขนที่วางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับยกมือซ้ายขึ้นนวดขมับ

"อีซองยอล มันทำให้ฉันสงสัยจริงๆว่าทำไมนายถึงยังไม่โดนหิ้วหายไปไหนแล้วเนี่ย"

"ไม่เสียดายเหรอพี่? เขาสั่งให้พี่ตั้งสองแก้ว–"

"ก็มันกะจะมอมเหล้าฉันน่ะสิ!"

ซองกยูพูดลอดไรฟันแล้วถอนหายใจเฮือกไปกับปฏิกริยาของเพื่อนร่วมงานที่ร้องอ๋อขึ้นมาอย่างดีเลย์สุดๆ ซองยอลยิ้มแห้งๆแล้วยักไหล่ ดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นอะไรในกลุ่มคนก่อนจะฉีกยิ้มกว้างจนเห็นไปถึงเหงือก มือผอมๆตะปบลงบนไหล่แรงจนซองกยูสะดุ้ง

"ผมตั้งใจลากพี่ออกมาให้ผ่อนคลายนะ อย่าคิดมากนักเลย" ซองยอลพยักเพยิดไปทางเครื่องดื่มที่ถูกลืมอยู่บนโต๊ะ "บางทีอาจจะแจ๊คพ็อตได้คนควงกลับบ้านคืนนี้ก็ได้น้า"


"เชิญนายเถอะ ระวังหิ้วคนผิด เป็นเรื่องโดนดักตีหัวขึ้นมา ฉันไม่ช่วยนะ แล้วจะโทรฟ้องคนที่รออยู่ที่บ้านแถมให้ด้วย"


ซองกยูยกนิ้วชี้ขึ้นดันหน้าผากซองยอลจนหน้าหงาย ร่างสูงโปร่งฉีกยิ้มบ้าบอทันทีที่คนที่รออยู่ที่บ้านถูกกล่าวถึง แต่ก็รีบหุบยิ้มแล้วพยายามตีหน้าจริงจัง


"เราไม่ได้พูดถึงผม เราพูดถึงพี่อยู่ต่างหาก โสดมาได้ยังไงตั้งนาน คนที่พร้อมใจถวายชีวิตให้พี่ก็เยอะแยะแต่พี่ไม่สนซักคน มาถือพรหมจรรย์อะไรอายุขนาดนี้–"

ซองยอลผุดลุกขึ้นและก้าวถอยทันทีที่ซองกยูตวัดหน้ามองอย่างเอาเรื่อง เด็กหนุ่มหัวเราะร่า

"โอเค ผมไม่กวนล่ะ ผมจะกลับไปตรงที่แข่งดื่มกันอยู่นะ แล้วจะดูให้แล้วกันว่าใครคือคนแปลกหน้าคนนั้น"

ซองกยูมองตามร่างสูงๆที่หายเข้าไปในกลุ่มคนแล้วก็ผ่อนลมหายใจยาว ดวงตาเรียวเหลือบมองค็อกเทลหน้าตาน่าดื่มแล้วขบริมฝีปากล่างอย่างไม่รู้ตัว ปลายนิ้วเคาะพื้นผิวเย็นๆของเคาน์เตอร์บาร์อย่างใช้ความคิด คาดเดาจากรายละเอียดเล็กน้อยของบลูลากูน วอดกาครึ่งช็อต เพิ่มมะนาว ผู้ชายคนนั้นคงรู้จักเขาจริงๆ แต่ถ้าตามมาด้วยคอสโมที่ไม่คิดยั้งอะไรเลยน่ะเหรอ? ก็คงตั้งใจจะเอาให้น็อคจริงๆนั่นล่ะ
 

คิมซองกยูก็ยังสามารถเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยได้แม้แต่ในเวลาแบบนี้

"อะไรอีกล่ะ ซองย–" เสียงเนือยๆเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขารู้สึกถึงเก้าอี้ข้างขวาที่มีคนจับจองอีกครั้ง แต่ก็ต้องทิ้งประโยคค้างเอาไว้กลางอากาศเมื่อได้ยินสุ้มเสียงทุ้มแทรกสั่งเครื่องดื่มขึ้นมา

"Scotch on the rocks,"

ซองกยูทิ้งมือซ้ายที่ท้าวคางอยู่ลงกับโต๊ะแล้วหันไปมองคนข้างกายอย่างช้าๆ ใต้แสงไฟสลัวของเคาน์เตอร์บาร์ เขากระพริบตามองโครงหน้าคมคาย คิ้วเข้ม ผิวที่ออกสีแทนและริมฝีปากอิ่มเต็มคู่นั้น
 

และยังไม่ทันที่ซองกยูจะห้ามปากตัวเองทัน เสียงที่หลุดลอดออกมานั้นเบาหวีดหวิวแต่กลับชัดเจนในโสตประสาท

"นัมอูฮยอน"

tbc→

ทำความรู้จักกับซองกยูและซองยอลก่อนเนอะ ถึงแม้พ่อตัวแสบจะเบียดเข้ามาแบบเนียนๆแล้ว ฮา
เป็นพล็อตฟิคเรื่อยเปื่อย จะมีการเท้าความกลับไปตั้งแต่อูกยูยังตัวกะเปี๊ยกจนโต
อารมณ์ว่าเขียนตอนกำลังกรึ่มๆกำลัง high กาแฟ อ่านก็อ่านแบบเพลินๆละกันเนอะ
(ทอนซิลฮอกกี้ ที่ใช้ในเรื่องเป็นคำแสลงของ french kiss ล่ะฮะ ฮา)