[infinite|woogyu] two shots of spirits, the flavor of us.

ลำดับตอนที่ #13 : 8 | if you want love, we'll make it

 8 | if you want love, we'll make it

John Mayer - Your Body Is A Wonderland

เฮือก

ซองกยูถึงกับผงะถอยทันทีที่ตัวหนังสือที่เคยเห็นบนหน้ากระดาษเนรมิตออกมาเป็นเสียง แต่มือที่อยู่บนหลังศรีษะยึดแน่นราวกับรู้ว่าเขากำลังปอดแหกและนึกอยากจะหนี ซองกยูได้แต่หลับตาลงเป็นทางออกทางเดียวที่จะไม่ดิ่งจมลงไปในดวงตาคู่นั้นมากกว่านี้ คำว่า love และ make ตีกันยุ่งอยู่ในสมองจนร้อนวาบไปทั้งหน้า และเขาก็ต้องค่อยๆเปิดตาขึ้นมาทีละข้างเพราะเสียงหัวเราะแผ่วๆลอยเข้ามากระทบโสตประสาท

"หัวเราะอะไรไม่ทราบ..." ซองกยูหน้าตึงยามที่เห็นอูฮยอนพยายามกลั้นหัวเราะจนตาหยี

"พี่ท้าผมแล้วก็กลัวเองนะ"

"ไม่ได้กลัว"

"มองผมในฐานะผู้ชายคนหนึ่งได้ไหมล่ะ?" อูฮยอนว่าแล้วก็ยักคิ้วเป็นการย้ำคำถาม ดวงตาสีนิลล้ำลึกมีประกายวิบวับจากดวงไฟ ซองกยูกำลังจะอ้าปากแขวะว่าแล้วนายไม่ใช่ผู้ชายรึไงแต่ก็ต้องกดริมฝีปากเข้าด้วยกันแน่นเพราะดวงตาคู่นั้นส่งผ่านข้อความว่าอีกฝ่ายไม่ได้ล้อเล่น

และดูท่าซองกยูก็จะใช้เวลานานเกินไปหน่อย เขาดึงสติกลับมาเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจและแก้วตาสีเข้มนั้นหลุบหายไปใต้เปลือกตา อูฮยอนยกนิ้วขึ้นนวดขมับเบาๆ

"ผมเริ่มปวดหัวแล้ว กลับกันไหม?"

ซองกยูเผลอขบริมฝีปากล่างตัวเองแรงจนเนื้ออ่อนปวดตุบ เจ็บ แต่ไม่มีทางให้ย้อนกลับไปอีกแล้ว – เขาคว้าแขนที่กำลังจะเคลื่อนออกแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนหน้าผากแตะกัน หายใจเข้าออกลึกสองสามครั้งแล้วถึงจะช้อนตาขึ้นมอง ปลายนิ้วลูบไปตามสันกรามของคนเด็กกว่าอย่างเชื่องช้าราวกับจะแหย่

"ฉันท้านายใช่ไหม? เพราะงั้นก็ทำสิ– make me."

ไม่ต้องให้ย้ำซ้ำสอง มือของอูฮยอนก็พบตัวเองอยู่ในกลุ่มผมสีอ่อนอีกครั้ง เขาเงยหน้าขึ้นทดลองแตะริมฝีปากกับอีกฝ่ายอย่างผิวเผิน รู้สึกว่าซองกยูเกร็งขึ้นมานิดหน่อยในอ้อมแขน แต่เขาก็เดินหน้าต่อไปและรั้งศรีษะให้ลงมาแนบริมฝีปากเข้ากันจนสนิทก่อนจะเริ่มขยับอย่างระมัดระวัง อูฮยอนขมวดคิ้วไปกับความแน่นิ่งของซองกยูจึงผละออกแล้วจูบกลับไปเบาๆ

"อย่าคิดอะไร... แค่รู้สึก"

ซองกยูได้แต่พยักหน้ารับไปอย่างนั้นเองทั้งๆที่ยังหลับตาปี๋ อูฮยอนผ่อนลมหายใจให้กับความประหม่าที่ซองกยูปิดไม่มิด เขาแตะนิ้วโป้งลงบนริมฝีปากล่างเป็นการเกลี้ยกล่อม – อ้าปากหน่อยสิ – รั้งลงอย่างแผ่วเบาจนสามารถแทรกปลายนิ้วเข้าไประหว่างแนวฟัน ซองกยูปรือตาขึ้นมาหนึ่งข้างแต่ก็ต้องปิดมันลงอีกครั้ง หายใจเข้าอย่างฉับพลันเพราะอูฮยอนประกบปากเข้ามาอีกรอบ ฝ่ามืออุ่นร้อนยึดกรามเอาไว้ไม่ให้หันหนีได้อีก ฉุดสัมผัสให้ถลำลึกด้วยลิ้นชื้นที่แนบเข้ากับเขาภายในช่องปาก ปลายลิ้นเคลื่อนไปด้วยกันอย่างเชื่องช้าและล้ำเข้าลึกจนเขาเห็นแต่ภาพขาวโพลนเบื้องหลังเปลือกตา ซองกยูกระตุกเส้นผมสีดำขลับเป็นสัญญาณของปอดที่เริ่มแสบร้อนเพราะขาดอากาศหายใจ แต่เขาไม่ได้อะไรกลับมานอกจากมืออีกข้างของคนเด็กกว่าที่บีบสะโพกเสียแรง เค้นเอาเสียงร้องสูงเพราะความตกใจรุดขึ้นมาจากในลำคอ

ถ้ามีสิ่งหนึ่งที่ซองกยูอยากทำมากในตอนนี้ก็คือตบรอยยิ้มที่ดูผยองออกไปจากใบหน้าของอูฮยอนซะ แต่ก็ไม่ทันริมฝีปากอิ่มเต็มที่แนบเข้ามาอีกครั้งหลังจากปล่อยให้เขาได้หายใจเพียงชั่ววินาที ความร้อนวูบวาบประทุตั้งแต่ใบหน้าลงไปถึงปลายเท้าจากมือร้อนผ่าวที่ลูบคลำตั้งแต่ต้นขากลับไปบนสะโพก แรงบดคลึงบนริมฝีปากหนักหน่วงจนวินาทีสุดท้ายก่อนที่อูฮยอนจะยอมปล่อยให้เป็นอิสระ ซองกยูกัดฟันกรอดแล้วกดฝ่ามือเข้ากับแก้มอีกฝ่ายหนักๆ ทำเอาอูฮยอนหน้าหันแต่ก็หลุดหัวเราะทั้งๆที่ตัวเองก็หอบหายใจถี่

ซองกยูตกหลุมพลางของตัวเองเข้าเต็มๆ ได้แต่หลับตาลงพึมพำอะไรกับตัวเองจนไม่ทันเห็นอูฮยอนที่เหลือบมองไปยังเคาน์เตอร์บาร์แล้วงอนิ้วชี้เล็กน้อยให้กับบาร์เทนเดอร์หนุ่มคนเดิม

"นี่แค่... ท่อนแรกๆของเพลงเองนะ พี่ซองกยู" สุ้มเสียงนุ่มนวลยิ่งต่ำลงจากการหายใจหอบ ลมหายใจร้อนๆที่กระทบกับต้นคอทำให้ซองกยูขนลุกวาบ เขาอยากจะระเบิดตัวเองไปกับการตัดสินใจครั้งนี้ ยิ่งคิดถึงเพลงที่ว่า เลือดก็พร้อมใจกันวิ่งขึ้นหน้าอีกรอบ

"one mile to every inch of your skin like porcelain,"
หนึ่งไมล์ต่อทุกตารางนิ้วของผิวเธอที่เหมือนเครื่องลายคราม

ฝ่ามือร้อนนาบเข้ากับผิวเนื้อบนหลังเหนือสะโพกทำเอาซองกยูสะดุ้งเฮือก แทบจะดึงมืออูฮยอนออกจากใต้เสื้อกล้ามขาวของตัวเองไม่ทัน

"one pair of candy lips and your bubblegum tongue..."
ริมฝีปากแสนหวานหนึ่งคู่และเรียวลิ้นนุ่มสีชมพู...

ซองกยูคร่ำครวญอยู่ในลำคอแล้วตะปบมือทั้งสองปิดปากอูฮยอนเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เสียงกระแอมเบาๆดังมาจากข้างหลังทำให้ซองกยูเหลือบกลับไปมองเล็กน้อย เมื่อเห็นบาร์เทนเดอร์หน้าตาคุ้นเคยยืนเกาแก้มด้วยรอยยิ้มแห้งๆพร้อมกับเครื่องดื่มในมือ ซองกยูก็รีบร้อนตะกายออกไปจากตัวอูฮยอนให้ไกลที่สุด ถอยกรูดไปจนเกือบจะตกโซฟา ดวงตาสีช็อกโกแลตกระพริบถี่ๆมองแก้วทรงสูงบนโต๊ะสลับกับอูฮยอนที่ยื่นมือออกมา และด้วยการที่สติยังไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ซองกยูก็จับมือยอมให้อีกฝ่ายดึงกลับเข้าไปใกล้อย่างซื่อๆ

"จากผมครับ" อูฮยอนยื่นแก้วของเหลวสีส้มสดใสให้ด้วยรอยยิ้มมุมปาก
 

โอ้ ไม่ มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

"มันคืออะไร?" ถึงจะคิดอย่างนั้น ซองกยูก็รับมาถือแล้วหรี่ตามองมันอย่างเคลือบแคลงใจ ดูไม่มีอะไรผิดปกตินักหรอก แต่เขาเชื่อว่าอีกฝ่ายต้องมีเหตุผลที่สั่งมันมาแน่ๆ

"สัดส่วนวอดกากับน้ำผลไม้หนึ่งต่อสี่ ไม่แรงนัก รสชาดคมบาดของผลไม้จำพวกเบอร์รี่กับซิททรัสมันจะติดอยู่บนลิ้น" อูฮยอนว่าไปก็แลบลิ้นน้อยๆแล้วใช้นิ้วชี้แตะลงเบาๆประกอบคำพูด เขานิ่งรอให้ซองกยูลองจิบก่อนจะโน้มใบหน้าใกล้กระซิบที่หลังใบหู "Sex on the beach เมนูจากฟลอริด้า สถานที่ที่คนไปเยือนเพื่อทะเลและเซ็กส์"

รสชาดค่อยๆซึมซับลงไปทีละนิดทุกครั้งที่ซองกยูกระพริบตา – แครนเบอร์รี่ ส้ม วอดกา พีช – เขาลองทบทวนในสิ่งที่ได้ยินอีกครั้ง ซองกยูหัวเราะออกมาเบาๆแล้วเหลือบมองคนข้างกายที่เอนตัวพิงพนักอย่างสบายๆแล้วยื่นแขนพักไปตามความยาวของโซฟา ก่อนจะกลืนเครื่องดื่มลงไปอีกอึกใหญ่ – ขม เปรี้ยว หวาน – ซองกยูก็เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าพวกนักแต่งเพลงจะหมกมุ่นกับสัญลักษณ์หรือคำอุปมาเกินไปหรือเปล่า โดยที่ลืมไปเลยว่าผู้ที่ทำงานอยู่กับตัวอักษรอย่างเขาก็ใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่
 

อูฮยอนนั่งมองซองกยูค่อยๆละเลียดเครื่องดื่มในมืออย่างใจเย็น ความไม่แน่ใจของเขาหายวับไปหมดแล้วตั้งแต่คำแรกที่อีกฝ่ายเอ่ยปากร้องขอให้เขาทำให้รัก

"ฉันว่าแล้ว... ทำไมนายถึงไม่ดิ้นรนในทีแรก" ซองกยูพูดขึ้นทำลายความสงบรอบตัวหลังจากวางแก้วทรงสูงที่ว่างเปล่าลงบนโต๊ะ แลบลิ้นออกแตะบนริมฝีปากลิ้มรสชาดที่ค้างคา

"ไม่งั้นพี่จะแสดงออกว่าต้องการผมเหรอ?"

อูฮยอนงอตัวลงโอดครวญหลังจากถูกกำปั้นอัดลงกลางหน้าอก ซึ่งผู้ประทุษร้ายก็พ่นลมหายใจออกอย่างขัดใจพลางยกมือขึ้นนาบบนแก้มที่ร้อนวาบของตัวเอง นั่นสิ ซองกยูลืมไปได้ยังไงว่าผู้ชายคนนี้ทำอะไรอย่างมีชั้นเชิงมาตลอด หรือบางทีก็อาจจะถือไพ่เหนือกว่าเขาตั้งนานมาแล้วด้วยซ้ำ

"จูบครั้งนี้มันถึงได้ต่างกันสินะ" เขาเปรยขึ้นมาลอยๆพลางแลบเลียริมฝีปากตัวเอง ซองกยูเหมือนจะได้สติว่าโพล่งอะไรออกไปก็เงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่คนที่พยายามกลั้นหัวเราะ

"แต่ถ้าพี่อยากได้แบบวันนั้น ผมแก้ตัวใหม่ได้นะ"

"หือ?"

ซองกยูไม่ถูกปล่อยให้คิดนาน สายตาเขาก็จับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากสีสดที่อยู่ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจ เขากลืนน้ำลายเมื่อสัมผัสหยุ่นแตะลงบนริมฝีปากของเขาเบาๆ ดวงตาเรียวเล็กค่อยๆปิดลงพร้อมกับอูฮยอนที่จับคางอย่างเบามือให้เอียงศรีษะรับสัมผัส อูฮยอนใช้แรงเพียงเล็กน้อยในการชักพาให้ริมฝีปากนุ่มขยับไปด้วยกัน เขาผละออกเล็กน้อยรอสบตากับดวงตาที่ปรือปรอย ก่อนจะเอียงศรีษะไปอีกทางแล้วกดจูบลงไปอีกครั้ง พร้อมกับดึงรั้งข้อมือของซองกยูให้พาดแขนลงบนไหล่เพื่อลดช่องว่างระหว่างกันและเขาก็ได้ทำมัน รสจูบนุ่มนวลที่ไม่จำเป็นต้องใช้ลิ้น แต่ลึกล้ำและส่งผ่านอะไรไปมากกว่าเฉกเช่นในคืนนั้น – ไม่ต้องรีบ วางใจเถอะ ผมจะพาไปเอง –

และซองกยูก็เหมือนจะเข้าใจแล้วว่าการที่มีผีเสื้อจำนวนนับไม่ถ้วนบินฉวัดเฉวียนอยู่ในช่องท้องมันเป็นยังไง เพียงแค่ไม่คิดและแค่ใช้การรู้สึก สัมผัสนุ่มนวลและอ่อนโยนขยับเคลื่อนไปอย่างช้าๆไม่เร่งรีบและซองกยูก็พบตัวเองยกขาข้างหนึ่งขึ้นบนโซฟาและหมุนตัวเข้าหาอีกฝ่าย ปลายนิ้วเรียวลากไล้อยู่ที่หลังต้นคอ เล่นกับปอยผมที่ท้ายทอยอย่างเพลินมือ อีกมือก็แตะลงบนแก้ม ใช้นิ้วโป้งลูบผิวเย็นๆและตอบรับด้วยการเคลื่อนริมฝีปากที่เชื่องช้าแต่เข้าจังหวะเหมือนตัวจิ๊กซอว์ที่เชื่อมต่อกันได้พอดี

อูฮยอนพยายามควบคุมมือตัวเองไม่ให้สั่น แต่แค่ความรู้สึกของริมฝีปากของซองกยูที่เหยียดออกเป็นรอยยิ้มชิดกับริมฝีปากของเขา ก็ราวกับว่ามีดอกไม้ไฟชุดใหญ่ระเบิดประทุอยู่ที่กลางหน้าอก ทิ้งให้เขาอยู่ในภาวะที่นิ่งชะงักเพราะเขาไม่รู้อีกต่อไปแล้วว่าหัวใจกำลังทำอะไรอยู่

if you want love, we'll make it.

มันกำลังจะเป็นจริง สัมผัสของผิวเนื้อ ไออุ่นจากอุณหภูมิของร่างกายทำให้เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ฝันไป ที่อยู่ตรงหน้าเขาคือใบหน้าที่เขาชอบที่สุด ดวงตาน้อยๆที่เกือบจะหายไปเมื่อเจ้าตัวยิ้มแบบนั้น สัมผัสนุ่มของแก้มที่อยู่ระหว่างปลายนิ้วของเขา ซองกยูคือของจริง เขาไม่ได้ฝันไป เขาได้ยินเสียงหัวเราะกังวาลใสที่กระทบเข้ากับใบหู แต่เขากลับแน่นิ่งไปจนเสียงนั้นเลือนหาย

"นายโอเครึเปล่า? บอกว่าปวดหัวแล้วใช่ไหม?"

อูฮยอนหลับตาลงช้าๆยามที่ฝ่ามืออุ่นทาบลงบนหน้าผากก่อนจะนวดที่ขมับให้เบาๆ เขาผ่อนลมหายใจยาวเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์ในการพยายามให้หัวใจเต้นช้าลงอีกนิด อูฮยอนคว้าข้อมือทั้งสองข้างของซองกยูเอาไว้แล้วลืมตาขึ้นมองใบหน้าที่ฉายแววงุนงง

"ผมไม่โอเค–" เขากระซิบเข้ากับข้อมือบาง "พี่ซองกยู"

ความเป็นห่วงวาดผ่านใบหน้าของซองกยูทันที เขากำลังจะกระตุกข้อมือตัวเองออกแต่อูฮยอนก็ฝืนดึงมือของเขาเข้าไปทาบอยู่บนหน้าอก ซองกยูเม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกถึงแรงขยับไหวและกล้ามเนื้อที่กระตุกเป็นจังหวะรัวเร็ว อูฮยอนระบายยิ้มออกมาพร้อมกับถ้อยคำชุดหนึ่งที่ทำให้เขาต้องหลับตาลงฟัง – รู้สึก – จังหวะเต้นของหัวใจตัวเองที่มันบ้าคลั่งไม่ต่างกันเลย

"ผมคิดว่า... ผมตกหลุมรักพี่อีกครั้งแล้ว"

❧

เสียงฝีเท้าสองคู่ดังก้องไปตามทางเดินที่เงียบสนิทของอพาร์ทเมนต์ยามค่ำคืน เวลาดึกดื่นที่ต่างฝ่ายต่างไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าใช้เวลานานขนาดไหนในที่แห่งนั้นทั้งๆที่พวกเขามีสถานที่ให้กลับมา

"เอ่อ คือว่าฉันขอโทษนะถ้ามันจะรก... ไปหน่อย" ซองกยูยืนเล่นนิ้วตัวเองในขณะที่ทั้งคู่ยืนอยู่เบื้องหน้าบานประตูสีขาวสะอาดที่เจ้าของห้องตัวจริงนั้นห่างหายไปนาน อูฮยอนเลิกคิ้วมองท่าทีประหม่าของคนข้างกายด้วยความแปลกใจระคนเอ็นดู เขาดึงความสนใจตัวเองกลับมายังสิ่งสำคัญตรงหน้า อูฮยอนเลียริมฝีปากตัวเองแล้วค่อยๆหมุนลูกกุญแจด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม

เขาผลักประตูเข้าไปอย่างเบามือ เผยให้เห็นภาพอันคุ้นเคยของห้องนั่งเล่นขนาดย่อมและเคาน์เตอร์ครัวที่เขาคิดถึง อูฮยอนปิดประตูตามหลังแล้วเดินเตาะแตะเข้าไปอีก เฟอร์นิเจอร์เรียบง่ายอย่างโซฟาหนังและโต๊ะกาแฟเตี้ยๆยังคงอยู่ในที่ของมัน เว้นแต่สิ่งของจิปาถะที่ไม่น่าจะเป็นของเขาวางกระจัดกระจายอยู่ในหลายๆส่วนของห้อง โดยเฉพาะไอพอดหน้าตาคุ้นเคยที่วางอยู่บนโซฟา อูฮยอนหลุดหัวเราะเมื่อเห็นหมอนของตัวเองนอนแน่นิ่งอยู่บนพรม เขาหันไปกระตุกยิ้มให้กับซองกยูที่เบือนสายตาหนีด้วยแก้มที่ขึ้นสี

"นี่ใช่บ้านผมแน่เหรอ? ทำไมมันถึงมีกลิ่นอายของพี่ล่ะ?"

ซองกยูยกมือขึ้นปิดหน้าไปครึ่งยามต้องทนรู้สึกกระดากอายเมื่อตระหนักได้ว่าเขาเปลี่ยนห้องของอูฮยอนให้กลายเป็นห้องของเขาเข้าแล้วจริงๆ เขาเดินเข้าไปกวาดแผ่นกระดาษของต้นฉบับที่กำลังเรียบเรียงให้ไปกองด้วยกันดีๆที่มุมหนึ่งของโต๊ะ แต่เมื่อซองกยูยืดตัวขึ้น เขาก็ถูกดึงเข้าไปกอดจากข้างหลัง ไอร้อนที่แผ่ซ่านผ่านเนื้อผ้าเข้ามากระทบกับแผ่นหลังทำให้เขาเอนตัวพิงไปอย่างอัตโนมัติ ซองกยูลอบยิ้มยามที่คางแหลมวางลงบนหัวไหล่และรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆบนต้นคอ

"พี่ซองกยู ผมกลับมาแล้วครับ"

เขาบิดตัวออกจากอ้อมแขนแล้วหันกลับมายืนเผชิญหน้ากัน ซองกยูยิ้มบางๆแล้วยกมือขึ้นเกลี่ยหยดน้ำที่คลออยู่บนขอบตาอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะถูกดึงเข้าไปกอดอีกครั้ง และครั้งนี้ซองกยูเป็นฝ่ายสางมือเข้าไประหว่างเส้นผมสีเข้ม อีกมือก็ลูบแผ่นหลังของอูฮยอนเป็นวงกลม กระซิบถ้อยคำปลอบโยนด้วยเสียงที่ไม่ดังไปกว่าการกระซิบ – ไม่เป็นไรแล้ว ร้องให้พอ ฉันอยู่นี่ – เมื่อเขารู้สึกว่าหัวไหล่เริ่มชื้นเป็นวงและร่างของอีกฝ่ายที่สั่นน้อยๆจากแรงสะอื้น

"กลับมาซักทีนะเรา... อย่าไปไหนอีกนะ"

tbc→

โฮว หายไปสะสางปัญหาชีวิตฮะ รู้สึกเมาตัวอักษรไปเลย T w T
Sex on the beach นี่รสบาดจริง(ใครยังไม่บรรลุนิติภาวะก็อย่าลองน้า xD) ตอนนี้ตีแผ่ถึงชื่อเรื่องและคำอธิบายเรื่องรสชาดแล้วเน้อ~
ไม่ได้เรียนเรื่องการเขียน แต่เราก็หมกมุ่นกับสัญลักษณ์และตัวอักษรไม่น้อย ฮา
ไม่รู้ว่าสังเกตกันรึเปล่าแต่เราเป็นประเภทชอบฉากจูบมากกว่า >< แค่จูบก็อีโรติกได้นะ (〃∇〃)
ตอนนี้เหมือนฝันๆเมาๆงงๆ จับจุดไม่ถูก แง แต่–แต่–เหมือนใกล้จะจบแล้วใช่มั้ยนะ ใช่มั้ยนะ
ขอบคุณทุกๆกำลังใจเลยนะฮะ เราซาบซึ้งมาก ฮึก เราสนุกกับการเขียนเรื่องนี้มากเลย (,,° 艸°)
ที่คุณ HamsterJ ถามอายุ.. เราเท่านัมเพราะงั้นเราจะจินตนาการตัวเองเป็นนัมบ่อยมาก /เฮ้ย/