คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Fic Kimetsu no Yaiba (3) :: เสาหลักเพลิง
และเวลาก็ล่วงเลยไปถึงสองอาทิตย์
หลังดื่มดำกับการคลุกตัวอยู่ในคุกดอกฟูจิเจ็ดวันเจ็ดคืนเต็มๆ นั้น นาโอะก็ผ่านบททดสอบมาได้ด้วยสภาพที่ไม่ค่อยจะน่าอภิรมย์ซักนิด
สำหรับแพทย์ที่ผ่านสงครามมาก่อน การเอาตัวรอดในภูเขาจึงไม่ใช่เรื่องยากนัก แต่ที่โหดหินจริงๆ คงเป็นจำนวนอสูรที่แทบจะล้นภูเขา เพราะปรับร่างกายให้อยู่ในสถานะผู้ล่าแทบจะตลอดทั้งคืน ทำให้เธอจำไม่ได้ว่าฆ่าอสูรไปมากเท่าไหร่ รู้เพียงแค่ว่าตลอดเจ็ดวันที่ผ่านมา ทุกค่ำคืนของที่นี่มีควันโขมงลอยโชยไปทั่วทั้งภูเขา แม้แต่ชุดเข้าสอบที่มั่นใจว่าซักสะอาดแล้วยังคงมีกลิ่นไหม้ยังเหม็นแสบจมูกไม่หาย มือขวาที่จับดาบเส้นเอ็นฉีกจนต้องใช้ยาชาใช้ผ้าพันเอาไว้ประคองอาการ ไม่งั้นถ้ากลับไปทำงานแพทย์ต่อ มีหวังเป็นปัญหาแน่..
หลังจากที่เลือกเหล็กเพื่อนำไปตีดาบนิจิรินตามธรรมเนียมแล้ว เพื่อปรับตัวเองให้เข้าสู่สภาวะปกติ เธอจึงนั่งหลับตาพักอยู่ใต้ดอกฟูจิจนกว่าคนที่รอดคนอื่นๆ จะมารวมตัวกันทั้งหมด เพียงแค่ครึ่งชั่วโมงก็แยกย้ายกันกลับเพื่อพักฟื้นร่างกาย..
แต่เรื่องที่ไม่ชวนประทับใจก็เกิดขึ้น..
"เสาหลักเพลิง..เหรอคะ?"
"เป็นเช่นนั้น"
เพราะยังไงซะก็ต้องกลับไปหาท่านคากายะที่คฤหาสน์ เธอจึงติดตามนายน้อยคิริยะไปด้วย ระหว่างทางท่านพูดอ้อมๆ ว่าอสูรในครั้งนี้ค่อนข้างเยอะและมีระดับสูงกว่าปีก่อนๆ เป็นของสมนาคุณจากท่านเสาหลักเพลิงรุ่นปัจจุบันซึ่งเป็นตัวแทนในการจับมาเพื่อการทดสอบนี้ ใส่ใจคัดมาเฉพาะคุณภาพเน้นๆ ไม่มีพลาดซักตัว..
What the hell...
ตระกูลเรนโกคุอีกแล้วเหรอ? ถึงยอมรับว่ามีแผนจะไปป่วนเร็วๆ นี้ แต่หลังจากวันนั้นเธอก็ไม่ได้ไปเหยียบบ้านไอ้บ้าจูโร่นั่นเพราะติดฝึก แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันยังฝังใจไม่หาย ตาลุงนั่นเกลียดตระกูลวากามุราซากิน่ะพอเข้าใจอยู่ แล้วนี่มันหมายความว่ายังไง?!
ถึงจะไม่ได้อยากเจอหน้าก็เถอะ.....แต่ไอ้บ้านั่นมีปัญหาทางจิตแน่ๆ
คากายะได้รับผลการทดสอบในเช้าวันใหม่จากอีกาประจำตัวที่ส่งข่าวมาจากคิริยะ ในขณะที่เรียกเสาหลักเสียงและเสาหลักแมลงเข้ามาพบเพื่อรายงานภารกิจที่ผ่านมา ภรรยาของเขารับจดหมายเอาไว้และเป็นคนอ่านให้ฟัง จนกระทั่งเนื้อหาของจดหมายมาหยุดอยู่ที่ประโยคหนึ่ง ดวงตาสีขาวซีดของเขาเบิกกว้างขึ้น...
"ผู้เข้าร่วมในครั้งนี้มีจำนวนทั้งหมด 20 คน รอดมาได้ทั้ง 20 คน..."
"แม่เจ้าโว้ย"
อุซุย เท็นเก็นอุทานเป็นคนแรกที่ระเบิดความอัดอั้นออกมา หลังจากเดินออกจากตัวคฤหาสน์เรียบร้อยแล้ว
"ถึงจะไม่ได้เสียชีวิต แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะไร้ขีดข่วนนะคะ" ชิโนบุพูดแทรก มือข้างหนึ่งหยิบจดหมายที่ได้รับเมื่อไม่นานมานี้ขึ้นมาพูดต่อ "หน่วยของฉันที่รับช่วงดูแล 19 คนที่เหลือ มีหลายคนที่ค่อนข้างอยู่ในอาการสาหัสอยู่บ้าง จากที่สอบถามแล้วล้วนเป็นความช่วยเหลือจาก วากามุราซากิ นาโอะ ทั้งสิ้น... แต่มันไม่ฟังดูน่าสงสัยเกินไปหน่อยเหรอคะ?"
"สำหรับข้า มันถือเป็นการเปิดตัวที่อลังการดาวล้านดวงไม่เบา" เขาแก้คำพูดนั้นด้วยความประทับใจเสียมากกว่า มือหนาลูบคางตัวเองอย่างครุ่นคิด แล้วมองเสาหลักตัวเล็กที่ดูมีเรื่องให้คิดไม่ต่างจากตนนัก "แต่เรื่องที่น่าคิดมากกว่านั้น คือเจ้าเรนโกคุนั่นตังหาก ไม่รู้ว่าผีเข้าหรืออะไรขนอสูรเป็นกองภูเขาเข้าไปในกรงนั่น รอดกันทั้งหมดแบบนี้ถ้าไม่ใช่โชคหนาเกินมนุษย์มนา ก็ต้องเรียกว่าพรสวรรค์แล้ว"
"...มีความเป็นไปได้ค่ะ คุณเรนโกคุเป็นคนที่เคร่งครัดกับกฏเกณฑ์มากเกินกว่าจะลำเอียงซะด้วย.." ใบหน้าเปื้อนยิ้มไม่ได้ค้านคำพูดนั้น จากที่ฟังรายงานร่วมกันกับท่านคากายะ เห็นว่าคนที่อยากเป็นนักล่าอสูรจะเหลือแค่หยิบมือคนเท่านั้น แสดงว่าพวกเขาเองก็คงรู้ว่ายังเตรียมใจมาไม่พอ เป็นเรื่องที่ดีที่เราจะได้คนรุ่นต่อไปที่มีคุณภาพมากขึ้น..
แต่..ยังรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องอยู่ดี...
"แต่ชักอยากเห็นหน้าแล้วซิ จะชายหรือหญิงข้าไม่เกี่ยง แต่ฉูดฉาดเช่นนี้ คงต้องจับตาดูก้าวต่อไปของทูตมรณะให้ดีสินะ" เสาหลักเสียงพึมพำกับตนเองอย่างนึกสนุก ก่อนมองเสาหลังแมลงเดินแยกออกไปเพราะยังต้องกลับไปดูแลเหล่าผู้ป่วยที่คฤหาสน์ผีเสื้อ ชายกล้ามหนาเท้าเอวมองบรรยากาศในคฤหาสน์กว้างที่ดูเงียบผิดปกติแล้วถอนหายใจออกเฮือกใหญ่...
เรื่องที่เสาหลักหินผาพูดในคืนนั้น..คงทำให้เสาหลักคนอื่นๆ หนักใจอยู่ไม่ใช่น้อย...
แต่ที่เขาสงสัยนอกจากประเด็นของเสาหลักเพลิง...ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง..
"ว่าแต่ใครหน้าไหนเป็นคนฝึกดาบให้เจ้าหน้าใหม่นั่นกันนะ?"
หลังจากที่นาโอะเดินทางกลับมายังคฤหาสน์ใหญ่หลายวันต่อมา เธอได้เป็นนักล่าอสูรอย่างเป็นทางการ แต่ความสัมพันธ์ของเธอกับคุณอามาเนะไม่ได้คืบหน้าแม้แต่น้อย นายหญิงยังคงเล่นบทเป็นเจ้าหญิงหิมะเย็นชาเสมอต้นเสมอปลายเหมือนเคย ส่วนท่านคากายะที่น่ารู้ข่าวคราวจึงไม่ได้พูดอะไร เมื่อเห็นว่าสมควรแก่เวลาแล้ว จึงเรียกช่างมาจัดการเรื่องเครื่องแบบต่อ
และวันต่อมาปัญหาก็เกิดขึ้นมา เมื่อช่างที่วัดขนาดตัวเธอไปวันนั้นไม่ได้ทำตามที่เธอขอ กำชับเอาไว้แล้วแท้ๆ ว่าตัดแบบผู้ชายมา เจ้าแว่นต่ำตมก็ทำหน้าเหม็นโลกใส่ ยึกยือว่าจะทำแค่ชุดผู้หญิงเปิดอกกระโปรงสั้นจุ๊ดจู๋เท่านั้น อาจจะดูหยาบกระด้างไปบ้าง แต่นาโอะไม่มีทางเลือกที่จะต้องใช้ไม้แข็ง ชักกระบอกปืนคู่ใจที่ผ่านร้อนผ่านหนาวตลอดการทดสอบขึ้นมาวางคั่นกลางตรงหน้า สุดท้ายการเจรจาก็เป็นอันง่ายขึ้น (จริงๆ แค่หยอกเล่น ไม่มีกระสุนในนั้นหรอก)
เมื่อจบเรื่องเครื่องแบบ เจ้าอีกาประจำตัวซึ่งได้มาจากการสำเร็จการทอดสอบก็เอาจดหมายจากหมู่บ้านช่างตีดาบมาให้ ดูเหมือนว่าตอนนี้ยังคว้านหาตัวนักตีดาบไม่ได้ นาโอะจึงยังไม่ได้เริ่มงานภาคสนามเหมือนกับคนอื่นๆ ตอนแรกก็เผลอแอบดีใจเนื้อเต้นว่าอย่างน้อยก็ได้เวลาพักฟื้นที่คุ้มค่ากับการสอบอยู่บ้าง แต่พอเปิดประตูก้าวออกมาจากคฤหาสน์เท่านั้นล่ะ...
"กำลังรออยู่เลยค่ะ คุณหมอวากามุรา...ซากิ?"
เสาหลักแมลงก็โผล่พรวดเข้ามา ถึงตอนแรกจะเห็นหน้าเธอแล้วงงเป็นไก่ตาแตกเหมือนกำลังทักผิดคนอยู่ก็ตาม แต่พอนาโอะพยักหน้าว่าเรียกคนถูกแล้ว เจ้าหล่อนก็ลากสังขารเธอไปทำงานต่อทันที
เชื่อหมอนะ องค์กรนี้ใครไม่ถึกจริงอยู่ไม่ได้หรอก...แนะนำให้หาที่ทำงานใหม่เพื่อสุขภาพจิตที่ดีในวันข้างหน้า..
เวลาผ่านไปสองเดือนเต็มๆ ดาบนิจิรินก็ยังไม่มีแววว่าจะส่งมาถึง ปัจจุบันนี้ห้องทำงานประจำของนาโอะอยู่ที่คฤหาสน์ผีเสื้อ เพราะหมู่นี้คุณชิโนบุออกไปทำภารกิจค่อนข้างถี่ จึงตกเป็นหน้าที่ของนาโอะที่ต้องรับผิดชอบผู้ป่วยเข้าออกอยู่แทบตลอดเวลา เวลาพักงานส่วนมากเธอก็มักจะนั่งอ่านหนังสือแพทย์เรื่อยเปื่อยอยู่ในสวนผีเสื้อ มีรุ่นพี่ "อาโออิ" ผู้ดูแลประจำเรือนผู้ป่วยเป็นขาประจำที่ต้องเดินออกมาตาม
"นาโอะจัง ท่านชิโนบุเรียกให้ไป...ด เดี๋ยวเถอะ!! ทำไมแต่งตัวแบบนี้อีกแล้วล่ะ?!"
และใช่ เธอมักโกรธเวลาที่นาโอะแปลงโฉมเป็น "โนอาห์"
เด็กสาวในคราบชาวหนุ่มร่างโปร่งหย่อนตัวลงจากต้นผลับ
"ผมเพิ่งเข้าพบอาจารย์มาน่ะครับ ท่านไม่โปรดชุดปกติซักเท่าไหร่ ว่าแต่มีเรื่องอะไรเหรอครับ?"
เธอตอบและถามรุ่นพี่ซึ่งอายุน้อยกว่าตัวเองอยู่ประมาณสามปีกลับด้วยน้ำเสียงใจเย็น มองแก้มของรุ่นพี่อาโออิที่กำลังแดงระเรื่อเล็กน้อย คงเป็นเพราะนาโอะทำแบบนี้ในที่ทำงานอาทิตย์ละครั้งสามถึงสี่ครั้ง ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะทำให้รุ่นพี่หรือคนในอาคารทำตัวไม่ถูก มีเหยื่อหลายรายที่เชื่อว่าเป็นผู้ชายทั้งแท่งจริงๆ ด้วยซ้ำไป
เมื่อนาโอะแวะเข้าไปหาเจ้าของคฤหาสน์ที่ห้องทำงาน..เป็นอีกครั้งที่นาโอะได้ยินเรื่องไม่ประทับใจเข้า..
"เสาหลักเพลิง?" คนๆ นั้นอีกแล้วเรอะ?
"ค่ะ เมืองหลวงที่คุณเรนโกคุดูแลในตอนนี้ ที่นั่นเกิดโรคประหลาดและอยากให้คุณไปดูอาการค่ะ ส่วนรายละเอียดคุณต้องไปพบตัวเขาเองค่ะ" เสาหลักแมลงหยิบจดหมายที่ได้จากอีกาประจำตัวยื่นให้ แล้วพูดต่อ "เรื่องดาบนิจิรินของคุณ ฉันจะติดต่อช่วยอีกที แต่ที่เมืองนั่นอสูรค่อนข้างชุกชุมกว่าที่อื่นมาก นี่เป็นภารกิจออกภาคสนามครั้งแรกของคุณ ระวังตัวด้วยนะคะ.."
"รับทราบครับ.." นาโอะไล่มองรายละเอียดด้านในแล้วโค้งตัวให้อีกฝ่าย "ต้องขอบคุณมากที่ช่วยดูแลเรื่องของผม"
"ที่ฉันรับคุณมาดูแลก็เพราะเรามีประโยชน์ร่วมกันค่ะ" ชิโนบุมองหน้าอีกฝ่ายแล้วกอดอกพูดไปทั้งๆ ที่คลี่ยิ้มเหมือนปกติ "ไม่ใช่เรื่องเกิดขึ้นบ่อยๆ ที่คุณท่านออกปากแนะนำใครซักคนกับเสาหลัก ฉะนั้นโปรดตระหนักให้ดีว่ายังมีคนอีกหลายคนที่ไม่ได้ยอมรับในตัวคุณค่ะ คุณเร็นโกคุเองก็เป็นคนที่เข้มงวดมากที่สุดในหมู่เสาหลัก...คงรู้ที่ฉันจะพูดถึงใช่มั้ย คุณทูตมรณะ?"
....แทนที่จะรู้สึกตกใจหรือเสียใจคำพูดนั้น นาโอะกลับคลี่ยิ้มเขินๆ ให้ท่านเสาหลักแทน
"..ผมชอบที่คุณมาพูดตรงๆ แบบนี้จัง"
"กว่าจะเดินทางไปถึงที่นั่นคงค่ำพอดี รีบไปเถอะค่ะ อ้อ แล้วที่สำคัญ.." เสาหลักแมลงยิ้มมุมปากทิ้งท้าย แล้วชี้ไปยังบรรดาสาวๆ ในคฤหาสน์ผีเสื้อที่กำลังแอบอยู่หลังประตูห้องทำงานของเธอเพื่อแอบมองเด็กใหม่โดยเฉพาะ "กลับมาเมื่อไหร่ ก็ช่วยเลิกแต่งชายด้วยนะคะ คนในคฤหาสน์ฉันไม่เป็นอันทำงานค่ะ"
นาโอะที่หันไปมองตามสะดุ้งแล้วเกาแก้มหัวเราะขำๆ
"...คงเป็นงานยากซะแล้วล่ะครับ"
ถ้าเลิกแต่งมีหวังถูกอาจารย์สับเละแน่...
เรนโกคุ เคียวจูโร่...
นาโอะพึมพำชื่อนี้ตลอดเดินทางนั่งรถไฟไอน้ำตรงไปยังเมืองฮิโรชิ ถึงจะทำงานอยู่กับแค่ห้องแคบๆ แต่เธอได้ยินจากเสียงบ่นของบรรดาหน่วยล่าอสูรคนอื่นที่ผลัดกันวนเวียนอยู่ในคฤหาสน์ผีเสื้ออยู่ไม่ขาดหู ผู้ชายคนนั้นคือ เสาหลักที่แข็งแกร่งเป็นอันดับต้นๆ เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ ทั้งความสามารถ ความเข้มงวดและความเป็นผู้นำ รวมไปถึงความบ้างานที่ไม่เป็นรองใคร
แต่คำถามที่นาโอะสงสัยใคร่รู้ที่สุดก็คือคนระดับสูงที่งานยุ่งยิ่งกว่าฝอยขัดหม้อคนนั้น รู้จักเธอได้ยังไงตังหาก เจอหน้าคาดตากันมาก่อนไหม? ก็ไม่ จะมีก็แค่ไปหาเรื่องกับอดีตเสาหลักมานี่ล่ะ ยอมรับว่าโผล่หน้าไปหาบ่อย บางทีก็โดนชาวบ้านแถวนั้นนินทาว่าเป็นสาวน้อยใจบาปตามตื้อตาลุงวัยเกษียรนั่นด้วยซ้ำ ความจริงแล้วนาโอะแค่ตามติดสุขภาพเจ้าบ้าจู่โร่นั่นไม่ให้มีอันเป็นไปซะก่อนที่เรื่องแม่ของเธอจะหลุดออกมาจากปากเน่าๆ นั่น..
อุต่ะ ลืมคิดไปซะสนิทว่าถ้าตาลุงนั่นฟ้องลูกชายขึ้นมาล่ะ? (=-=; ) - เพิ่งคิดได้
กว่าจะเดินทางมาถึงเมืองเป้าหมาย แม้พระอาทิตย์ก็ลับฟ้า แต่เมืองหลวงยังคงสว่างด้วยแสงไฟทั่วเมือง
นาโอะเดินบนทางเดินกว้างใจกลางเมือง ที่นี่เป็นเมืองหลวงอีกที่หนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนที่คับคั่ง จากข่าวที่เสาหลักเพลิงส่งมา มีเหล่านักล่าอสูรหลายรายถูกส่งมาแต่กลับเงียบหายกันจนหมด จากผู้คนที่ยังเดินไปมาทั่วท้องถนนแล้วจึงมีความเป็นไปได้ที่ว่าอาจจะยังมีชีวิตอยู่ในฐานะตัวประกัน หรืออาจจะเสียชีวิตไปแล้วแต่ยังไม่มีใครพบศพ ที่สำคัญคือชาวบ้านบางคนเองก็เริ่มป่วยด้วยโรคประหลาด...ว่าแต่โรคนั่นมันเกี่ยวกับอสูรยังไงล่ะ?
ว่าแต่ ทำไมเธอถึงได้กลิ่นบางอย่างกำลังไหม้?
"ไฟไหม้!!!!"
เสียงตะโกนหนึ่งร้องมาจากชานเมืองไม่ไกลจากที่นาโอะยืนอยู่ ทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนนั้น ชาวเมืองที่อยู่รอบตัวนาโอะเริ่มแตกตื่นแล้ววิ่งหนีให้ตัวเองห่างแสงสว่างจากเปลวเพลิงที่ลุกท่วมไปทั่วพื้นที่นั้น มันไม่ได้เกิดจากธรรมชาติ ทันทีที่นาโอะคิดแบบนั้นจึงรีบวิ่งสวนทางกับผู้คนเพื่อเข้าไปหาจุดเกิดเหตุ
กลิ่นอายอสูรที่ทะลักออกมากับแรงลมมันเด่นชัดมาก เร่งปฏิกิริยาให้เธอคว้ากระบอกปืนที่สะพายอยู่ด้านหลัง แต่ทว่า...
จู่ๆ กลับมีเด็กคนหนึ่งพุ่งวิ่งเข้ามาที่เธอ ดูจากเสื้อผ้าที่สวมใส่นั้นฉีกขาดราวกับถูกฉีกกระชากและเผาไหม้จากบางสิ่ง ร่างกายของเด็กชายดูผอมซูบ เนื้อตัวมอมแมมคล้ายกับล้มลุกคลุกคลานมาหลายครั้ง แขนเล็กทั้งสองเกาะโอฮาริสีม่วงอ่อนของนาโอะแน่น..
"ช ช่วยผม..ด้วย.." ริมฝีปากของเขาแห้งผากเหมือนคนกระหายน้ำ "ผม..ไม่อยาก..ตาย.."
ท่ามกลางผู้คนที่ห่วงชีวิตของตนเองเป็นสำคัญ นาโอะรีบถอดโอฮาริของตัวเองคลุมร่างของเด็กชายตรงหน้า อุ้มเด็กนั้นขึ้นเพื่อไม่ให้ถูกชาวบ้านชนจนล้ม น่าจะเป็นฝีมือของนักล่าอสูร เธอคิดแล้วเดินเข้าไปในทะเลเพลิงตรงหน้า ไอร้อนยังรอบตัวข้างตัวเธอเริ่มร้อนจนแสบผิว เสียงครางต่ำจากเด็กชายที่ดังข้างหูทำให้เธอเบิกตากว้าง
เขาเริ่มขยับตัวเหมือนสัตว์และพุ่งเข้ามาโจมตีเธอที่ช่วงคอด้วยคมเขี้ยว นาโอะใช้แขนของตัวเองข้างหนึ่งรั้งร่างเล็กเอาไว้ และใช้มืออีกข้างหนึ่งลูบผมที่ปรกหน้าของเด็กชายขึ้น ดวงตาของเด็กคนนี้ไม่ใช่มนุษย์...แม้แต่มือของเขาเริ่มเปลี่ยนกงเล็บ...
อสูร ?!
ไม่ซิ ความรู้สึกเธอมันไม่ใช่!!
"ลูก นั่นลูกผม!!" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งวิ่งพรวดเข้ามาที่เธอ ทันทีที่เห็นเครื่องแบบที่นาโอะสวม ดวงตาของเขาเริ่มฉายแววหวาดกลัวราวกับเห็นสัตว์ประหลาด "ก แก! นี่แกเองก็เป็นพวกมันด้วย!?"
พวกมัน?
นาโอะขมวดคิ้วแน่น ก่อนที่จะหลบกำปั้นของชาวบ้านตรงหน้าที่พุ่งเข้ามาที่เธอทั้งน้ำตา
"นี่คุณใจเย็นๆ ก่อน มีคนเป็นแบบนี้อีกกี่คนกันแน่!?"
"ไม่เหลือแล้ว!! คนอื่นถูกมันฆ่าไปหมดแล้ว!!" เขาโวยวาย "เอาลูกฉันคืนมานะ!! พวกแกไม่ใช่อสูรพวกนั้น! อย่าฆ่านะ!!"
'...เอาครอบครัวข้าคืนมานะ!! พวกเขาไม่มีทางเป็นอสูร!! อย่าฆ่าพวกเขา!!!'
ภาพสะท้อนของตัวเองในยามเด็กเริ่มกัดกินจิตใจของนาโอะจนหนักอึ้งไปชั่วขณะ แต่จู่ๆ ชายผู้เป็นพ่อที่พยายามแย่งเด็กไปจากเธอ ก็ล้มลงกองกับพื้น
"ม มัน มันแล้ว.."
ใบหน้าของเขาสั่นระริกราวกับเห็นเงาของปีศาจอยู่เบื้องหลังนาโอะไม่กี่ก้าว เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงใคร แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินเข้ามา เธอรีบหันกลับไปก่อนที่จะเบิกตากว้างอีกครั้ง พบบุรุษร่างสูงในชุดนักล่าอสูรและฮาโอริลายเปลวเพลิงซึ่งกำลังเดินผ่ากองเพลิงออกมา ผมสีเหลืองปลายแดงปลิวสไวตามแรงลมที่พัดกรรโชก พร้อมกับดวงตาสีทองสว่างจ้าใต้เงาของซากปรักหักพังเบื้องหน้า...
เขายกปลายดาบขึ้นชี้มาที่เธอ พูดด้วยน้ำเสียงที่อัดแน่นด้วยความโกรธ..
"ปล่อยอสูรตนนั้นซะ ทูตมรณะ"
แม้ไม่ต้องเอ่ยถามชื่อ...นาโอะก็รู้ทันทีว่าเป็นเขา
ไอ้บ้าปัญหาทางจิตที่เธอไม่อยากเจอหน้ามาตั้งแต่จบการสอบคัดเลือก เสาหลักเพลิงคนปัจจุบันที่เรียกเธอมาที่นี่..
เรนโกคุ เคียวจูโร่
ความคิดเห็น