นิยาย [fic inazuma eleven go] น่ารักแบบนี้ต้องรักซะให้เข็ด

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีค่าๆๆๆ วันนี้ หนูกลับมาอีกครั้ง แต่คนละเรื่อง
หนูชื่อ อาสุนะ  ถึงแม้ว่าหนูจะแต่งค้างไว้หนึ่งเื่องก็เถอะ แต่จะทยอยลงให้เพราะ
หนูพึ่งรับใบ ปวช 3 วันนี้นะค่ะ วันนี้หนู ขอนำเสนอเรื่อง [Inazuma Eleven go]น่ารักแบบนี้ต้องรักซะให้เข็ด จะพยายามแต่งนะค่ะ หนูอยากจะย้ำอีกสักครั้ ให้เธอฟังฉัน และย้ำอีกสักครั้งให้เธอฟัง........ถุ้ย สนุกหล่ะค่ะ เรื่องนี้ มาแนว ชายรักชาย  นะค่ะ ใครรับไม่ได้ กดออกค่ะ X กดออกไปเลยค่ะ งั้นเรามาเริ่มกันเลยกับซัก 1 รูปนะค่ะ

เนื้อเรื่อง

ตู้ด....ตู้ด.......ขอโทษค่ะ ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายปลายทางที่.......

ชิ! นายกำลังจะทำให้ชั้นเป็นบ้าแล้วนะ โทรไปไม่รับ นายกำลังจะทำให้ชั้นหมดความอดทนแล้วนะ

........"มัทสึคาเสะ เทนมะ"..........

เฮือก!!! 

"เป็นอะไรไปจ้ะ เทนมะคุง" เพื่อนสาวของเทนมะ อาโออิ หรือชื่อจริงคือ โซราโนะ อาโออิ ถามผม

"รู้สึก แปลกๆนิดหน่อยหน่ะ" 

"ไม่บายรึเปล่าจ้ะ ไปนอนห้องพยาบาลซักหน่อยไหม"

"อืม...งั้น ช่วยลาอาจารย์ให้ทีนะ" ผมบอกเพื่อนสาวของผม ระหว่างทางที่เดินไปห้องพยาบาล ผมกลับนึกถึงเรื่องของผมกับหมอนั่น

"ทำไมถึงต้องคิดถึงเรื่องของนายนะ ก็นายกับชั้นมัน..........."

 

ย้อนกลับไปเมื่อ 3 วันที่แล้ว

ในโรงเรียน ไรมงนั้น มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา 1 คน ชื่อของเขาคือ "สึรุงิ เคียวสุเกะ" พอเข้ามาเท่านั้นแหละ สาวๆในห้องกรี้ดกันใหญ่เลยหล่ะ

"อ้าวๆ พอได้แล้วจ่ะ เอ้าแนะนำตัวเองหน่อยสิจ้ะ"

"สึรุงิ เคียวสุเกะครับ ฝากตัวด้วยครับ"

"อ้าย เท่ห์มากเลยค่าๆๆๆ"เสียงพวกผู้หญิงตะโกนจนแสบแก้วหูไปหมด

"เอ้าๆ ทุกคน พอได้แล้วจ้ะ งั้นขอเรียกว่า สึรุงิคุงนะจ้ะ"

"ครับ"

"งั้น ที่นั่งของ สึรุงิคุง เอาเป็น......อ่ะ เทนมะคุง"

"อ่ะ ฮะ"

"ให้ สึรุงิคุง นั่งข้างเธอ ก็แล้วกันนะจ้ะ"

"เอ่อ... ได้ฮะ"

แล้วเขาก็เดินมาทางผม 

"ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ กระต่ายน้อยที่แสนน่ารักของชั้น"

"เอ๋ อะไรนะ สึรุงิคุง"

"ไม่เอาหน่า อย่าเรียกแบบนี้สิ มันดูห่างเหินกันเกินไปนะ"

"ก็ ชั้นพึ่งเคยเจอกับนายก็วันนี้นี่นา"

"เอ๋ ไม่จริงหน่ะ เรื่องจริงหรอเนี่ย"

"เอ๋ เป็นอะไรไปรึเปล่า สึรุงิคุง" เป็นอะไรของเขาเนี่ย อยู่ๆก็เดินมาบอกผมเป็นกระต่ายน้อยซะงั้น

พักกลางวัน

"นี่ มัทสึคาเสะ"

"หืม มีอะไรหรอ สึรุกิคุง"

"ไปกินข้าวบนดาดฟ้า เป็นเพื่อนชั้นหน่อยได้รึเปล่า"

"ได้สิ"

ทั้งสองคนก็ขึ้นมาทานข้าวกันบนดาดฟ้า

"นี่ มัทสึคาเสะ"

"เอ๋ มีอะไรหรอ"

"นาย จำฉันไม่ได้เลยหรอ"

"เอ๋ ทำไมถึงถามแบบนั้นหล่ะ"

"นายตอบชั้นมาก่อนเถอะหน่า"

"ก็ เห็นพี่บอกว่า ครั้งนึง ชั้นเคยประสบอุบัติเหตุหน่ะ ก่อนจะย้ายมาอยู่ที่นี่หน่ะนะ"

"งั้นหรอ เสียความทรงจำงั้นหรอเนี่ย"

"อืม คงงั้นมั้ง"

"อืม งั้นฉันจะทำให้ความทรงจำนายกลับมาละกัน"

"เอ๋ ยังไงหร...อุ้บ...."

"อะ อะ อื้ม...."ตอนนี้เสียงผมหายไปไหนก็ไม่รู้  ตอนนี้ผมแทบจะขาดอากาศแล้วนะ อยู่ๆทำอะไรหน่ะ

"อือ อือ" ผมครางในลำคอ และทุบอกเขาแทน เพราะผมจะขาดอากาศแล้ว

"ฮ่ะ หวานเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนเลยนะ กระตายน้อยของชั้น"

"ถอยไปนะ ทำไมถึงทำแบบนี้หล่ะ"

"ง่ายๆเลย เหตุผล ชั้นจะทำให้นาย จำได้เอง ว่านายเป็นของฉัน"

"อย่านะ อย่าเข้ามานะ"

 

กลับมา ณ ปัจจุบัน

"เฮ้อ ถึงจะรู้ว่า มันไม่สมควร แต่ร่างกายเรากลับไม่ปฏิเสธเลย ทำไมนะ ทำไมถึงรู้สึก โหยหาหล่ะ"

"ไง กระต่ายน้อย รู้สึกว่า เดี๋ยวนี้ โทรไป ไม่รับเหมือนแต่ก่อนเลยนะ"

"อ่ะ นายลาป่วย ไม่ใช่หรอวันนี้ ทำไมถึง"

"ก็ถ้าไม่บอกไปแบบนั้น ชั้นจะได้เจอกระต่ายน้อยของชั้นไหมหล่ะ"

"ถอยไปนะ ชั้นไม่รู้จักนาย"ผมพูดพร้อมกับถอยออกมาห่างๆจากคนตรงหน้า

"นี่ พวกเธอมาทำอะไรกันตรงนี้ อ่าวเทนมะ เธอให้อาโออิมาลาครูไปห้องพยาบาลไม่ใช่หรอ"เสียงของอาจารย์ดังขึ้นข้างหลังผมกับสึรุงิ

"อ๊ะ อาจารย์ชินโด"ผมอุทานออกมาเบาๆ

"เธอไม่สบายไม่ใช่หรอ ไปห้องพยาบาลซะสิ อ่อ ไปถึงฝากดอกไม้ไปให้อาจารย์ห้องพยาบาลทีนะ"อาจารย์บอกผม 

"ได้ฮะ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละฮะ"ผมรับดอกไม้มาจากอาจารย์ชินโด แล้วรีบวิ่งหนีจากที่ตรงนั้น

"รุนแรงไปนะ นายหน่ะ"

"ช่วยไม่ได้นี่นา ผมเองก็ความอดทนไม่ได้สูงเหมือนคุณนี่นา"

"เอาเถอะ อย่ารุนแรงให้มากนักสิ เด็กคนนั้นยิ่งซื่ออยู่ด้วน ถึงจะซ้อมฟุตบอลทุกวันก็เถอะ"

"ครับ ผมแค่อยากให้เค้าจำผมได้ก็เท่านั้น เพราะเขาคือรักแรกของผมไงหล่ะฮะ"

"555 นั่นสินะ "อาจารย์ชินโดหัวเราะและเดินจากไป

ณ ห้อง พยายาบาล

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก ขออนุญาตฮะ"ผมเคาะประตูก่อนแล้วค่อยขออนุญาตกับอาจารย์พยาบาลที่อยู่ในห้อง

"เชิญครับ อ่ะ เทนมะคุงนี่ มีอะไรหรอ"อาจารย์พยาบาลชื่อ คิริโนะ รันมารุถามผมขึ้นมา

"ผมรู้สึกปวดหัวหน่ะฮะ ก็เลยอยากจะมาขอนอนที่ห้องพยาบาลหน่อยนะฮะ"

"อ้า งั้นครูขอวัดไข้หน่อยละกันนะ"

"ฮะ ได้ฮะ"

"อืมๆๆๆๆ มีไข้นะเรา ไปทำอะไรมาหล่ะเนี่ย"

"เอ่อ คือผมเดินตกน้ำมาหน่ะฮะ เมื่อวานตอนเดินกลับหน่ะฮะ"ผมแถ ใครจะไปบอกได้หล่ะ ว่าคิดแต่เรื่องของหมอนั่นจนนอนไม่หลับหน่ะ

"ดีนะที่ไม่เป็นไร งั้นกินยาเสร็จแล้วก็นอนพักซะนะ จะได้หายเร็วๆ งั้นวันนี้งดซ้อมหนึ่งวัน โอเคไหม"

"ฮะ อ้ะ นี่ฮะ อาจารย์"

"เอ๋ ให้ครูหรอ"

"ไม่ใช่ผมหรอกฮะ อาจารย์ชินโดฝากมา"พอผมบอกไป อาจารย์คิริโนะก็หน้าขึ้นสีทันทีเลย 

"หน้าแดงแล้วนะฮะ อาจารย์"ผมพูดพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่ทันที

"เงียบไปเลยนะเทนมะ เอ้าไปนอนพักได้แล้ว ป่วยอยู่นะเราหน่ะ"อาจารย์หันมาแว้ดใส่ผม ก่อนจะบอกให้ผมไปนอนพัก

"ฮะ"

ผ่านไป 2 ชั่วโมง

"นี่ ตื่นได้แล้วเทนมะ"

"อืม ขออีก 5 นาทีนะฮะ"

"ขออีก 5 นาที หรือจะเอาอีกรอบดีครับ กระต่ายน้อย"

"อ่ะ สึรุงิ ทำไม......แล้วอาจารย์หล่ะ"

"อาจารย์ออกไปซื้อของจะกลับมาก็อีกนานเลยนะ"

"แล้ว นายไม่กลับไปเรียนหรอ"ผมถาม

"ชั้นอาสาเฝ้านายให้นะ กระต่ายน้อย"

"ชั้นชื่อ มัทสึคาเสะ เทนมะ ไม่ได้ชื่อกระต่ายน้อยของนาย"

"เห้อ นายจำไม่ได้นี่นะ"หมอนี่พูดแล้วทำหน้าสลด

"เอ่อ นายรู้อะไรเกี่ยวกับชั้นบ้างหรอ"

"ทุกอย่าง ที่เกี่ยวนาย"

"หรอ ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ"

"หืม ทำไมหรอ"

"ก็.....นาย..รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับชั้นนี่ แต่....."

"แต่"

"ชั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนายเลย"ผมทำหน้าไม่พอใจแล้วทำแก้มพองลม

"งั้น วันนี้ ชั้นจะเล่าให้ฟังละกัน เรื่องทุกอย่างของชั้น"

"อื้ม จริงๆนะ"

"จริงสิ กระตายน้อยของชั้น"สึรุงิ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ซักพักเหมือนโลกทั้งใบของผมมันหมุนไปหมด เพราะผมกับสึรุงิกำลังจูบกันอยู่

"ตอนเลิกเรียน ชั้นจะมารับ เป็นเด็กดี นอนอยู่นี่นะ กระต่ายน้องของผม"

"อื้ม เข้าใจแล้ว"ผมพูดพร้อมหน้าที่ขึ้นสี

"หึๆ น่ารักจริงๆน้าาาาา"

พอสึรุงิเดินกลับไป ผมก็นอนคิดถึงแต่เรื่องของเขาคนนั้น  มันคือความรู้สึกอะไรกันแน่ หรือ ผมเริ่มที่จะชอบเขาคนนั้นขึ้นมาซะแล้ว

ไม่ปฏิเสธที่รู้สึกดี เพราะว่า ผมคิดถึงสัมผัสนั้น ผมอยากจะจำได้ซะแล้วสิ ว่ามันคืออะไร วันนี้อยากให้เขาเล่ามันออกมาให้หมด ทั้งเรื่องของตัวผมเองที่เขารู้ และ เรื่องของเขา  "สึรุงิ เคียวสุเกะ

                                              หลังเลิกเรียน

"เทนมะ ชั้นมารับแล้วนะ" ร่างสูงเข้ามารับร่างบางแต่สอดส่องหากลับไม่มีวี่แววของร่างบาง

"อ้าว สึรุงิคุง"

"อ่ะ อาจารย์คิริโนะ เทนมะหล่ะฮะ"

"อ่อ กลับไปก่อนแล้วหน่ะ อ่อ เขาฝากโน้ตให้นายด้วยนะ"

"เอ๋ โน้ตงั้นหรอ"

"ชั้นขอตัวกลับก่อนนะ ถ้านายรู้เกี่ยวกับตัวชั้นจริง นายต้องรู้ว่าบ้านของชั้นอยู่ที่ไหน แล้วชั้นจะรอนะสึรุงิ

                                                                 มัทสึคาเสะ เทนมะ"

หลังจากที่ร่างบางทิ้งโน้ตไว้ให้ร่างสูงแล้ว ตอนนี้ ร่างบางกำลังเดินโซซัดโซเซระหว่างทางกลับบ้าน

"เวียนหัวจังแหะ ไข้ขึ้นหรอเนี่ย"ร่างบางบ่นกระปอดกระแปด

"จะตามมาเจอรึเปล่านะ สึรุงิ"หลังจากนั้น สติของร่างบางก็ดับลงทั้งอย่างนั้น

"อ่ะ อืมๆๆๆ"เสียงครางเป็นอันบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังจะตื่นขึ้นมา

"อ่ะ ตื่นแล้วหรอเทนมะ"

"พี่ อากิ ผม...อยู่ที่ไหนฮะ"

"บ้านจ่ะ เพื่อนเทนมะเจอเทนมะหมดสติที่ระหว่างทางกลับบ้าน เขาเลยอุ้มเทนมะมาส่งให้หน่ะจ้ะ"

"ใครหรอฮะ พี่อากิ"

"เทนมะจำเคียวคุงได้อยู่รึเปล่าจ้ะ"

"เอ ใครกันหว่า"ร่างบางคิดในใจ พร้อมทำคิ้วย่นเข้าหากัน

"หึๆ จะจำได้ยังไงกันหล่ะ ก็นายความจำเสื่อมตั้งแต่ก่อนย้ายมาแล้วนี่"

"อ่ะ สึรุงิ พี่อากิ อย่าบอกนะฮะ ว่าคนที่พาผมมาคือ......."

"จ้ะ เคียวคุงนี่แหละ"

"อ่ะ ๆ ๆ ๆ"ร่างบางตกใจมาก

"พี่อากิ เดี๋ยวผมดูแลเทนมะต่อเองนะครับ"

"จ้ะ ฝากด้วยนะ เทนมะไข้ขึ้น 39 แล้วพยายามให้นอนเยอะๆนะ"

"ครับ"

และแล้วพี่สาวร่างบางก็เดินออกจากห้องไป

"แหม่ ดื้อจริงนะกระต่ายน้อย บอกให้รอแท้ๆ แต่ดันออกมาก่อนแบบนี้ แถมยังเล่นงี่เง่าแบบนี้อีก"

"ก็.....มัน....."ร่างบางก้มหน้าลง

"เห้อ! นายเนี่ย แต่ไหนแต่ไรก็ทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยนั่นแหละนะ"

"ขอโทษนะ"

"เอาเถอะ นอนพักซะ ไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรอ"

"อะ อืม แล้วก็.....ขอบคุณที่พามาส่งนะ"ร่างบางก้มหน้าพร้อมกับหน้าที่แดงเกือบกลายเป็นมะเขื่อเทศ

"นายเนี่ย ก็ยังคิดมากเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ"ร่างสูงพูดแล้วเอื้อมมือมาขยี้ผมร่างบางอย่างเอ็นดู

"นี่ ผมชั้นยุ่งหมดแล้วนะ"

"ฮ่ะๆ โทษทีๆ เอ้า นอนได้แล้ว"

"ชั้นยังไม่ง่วงนี่นา แล้ก็ นายสัญญาว่าจะเล่าทุกอย่างของนายให้ชั้นฟังนี่"ร่างบางอ้อน

"หึๆ อ่ะ อ่ะก็ได้ งั้นกินข้าวก่อนละกันนะ แล้วชั้นจะเล่าให้ฟัง"

"อื้ม"

หลังจากนั้น

"นี่ ถ้าชั้นเกิดความทรงจำชั้นไม่กลับมาหล่ะ นายจะมาสนิทกับชั้นแบบนี้ไหม"

"ทำไม ถึงถามแบบนั้นหล่ะ"

"อยากถามอ่ะ ไม่ได้หรอ"

"............."

"นี่ ว่าไงหล่ะ"

"งั้นก็........."

"อ้ะ จะทำอะไรอ้ะ"ร่างสูงกดร่างบางลงเตีบงแล้วขึ้นคร่อม

"ก็ แค่นี้ก็รู้แล้วมั้ง กับคำถามที่นายถามชั้นมาหน่ะ"

"อื้ม รู้แล้วหล่ะ เคียวคุง"

"นาย....จำได้แล้วหรอ"

"อื้ม ชั้นจำได้แล้วหล่ะ"

"ตอนไหนกัน หืม...กระต่ายน้อย"

"ไม่รู้สิ พอชั้นตื่นขึ้นมา เหมือนกับว่ามันปวดหัวมากเลย แล้วอยู่ๆภาพมันเข้ามาในหัวอ่ะ"

"หึๆ งั้นก็ดีสินะ งั้น ชั้นไม่เกรงใจหล่ะนะ"

"อ้ะ เดี๋ยวสิ้ ยังไมทันได้เตรียมใจเลยน้าๆๆๆๆ"

"นี่ กระต่ายน้อย"

"อะไรหรอ เคียวคุง"

"ที่นายสัญญากับชั้นก่อนจะมาที่นี่หน่ะ นายจำได้ไหม"

"ได้สิ ชั้นจำได้"

"เรา 2 คน สัญญากันไว้ว่าอะไรนะ กระต่ายน้อย"

"ก้มลงมาสิ ชั้นจะบอกให้"

"หืม"ร่างสูงก้มลงไปฟังสิ่งที่ร่างบางกำลังจะพูด

"เป็นแฟนกันนะ เคียวคุง"

"หึๆ งั้นคืนนี้ นายต้องเป็นของชั้น ทั้งตัว และหัวใจเลยนะ"

"อื้ม ชั้นพร้อมเป็นของนายแล้วนะ"

เช้าวันรุ่งขึ้น

"นี่ๆ เธอ ที่เค้าว่ากันว่า สึรุงิคุงกับเทนมะคุง คบกันหน่ะ เป็นเรื่องจริงหรอ"

"ไม่รู้อ่ะแก แต่ชั้นว่าน่าจะเป็นเรื่องจริงนะ นั่นดูนั่นสิ จับมือกันเดินมาด้วยหล่ะ"

"อ้าย  ท่านสึรุงิของชั้น เศร้ามากอ่ะแก"

มีแต่เสียงคร่ำครวญตั้งแต่ทั้ง 2 คนเดินเข้ามาถึงโรงเรียน

"นี่ เทนมะ"

"อะไรหร....อุ้บ"ร่างสูงหันมาประกบปากเข้ากับร่างบางกลางแจ้ง ทำให้เป็นที่สนใจของพวกสาวๆในโรงเรียน

"อึก สึรุงิ คนบ้าาาาาาา"ร่างบางตะโกนต่อว่าร่างสูงที่เดินไปโดยไม่หันกลับมามองทำให้เทนมะนั้นโดนอาจารย์และเด็กสาวๆในโรงเรียนรุมถามความสัมพันธ์

ของทั้ง 2 คน จนเทนมะต้องเลือกหลบที่จะไม่ตอบคำถามของใครทั้งนั้น

"ชั้นจะดูแลนาย ต่อจากนี้และตลอดไปเอง กระต่ายน้อ....ไม่สิ เทนมะจัง"


///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
แหม่ๆๆๆ แต่งเอง งงเอง เอาเข้าไป เรื่องสองของหนูแล้วน้าๆๆๆๆๆๆ
เอาจริงๆนะค่ะ (เรื่องแรกยังไม่จบ กระแดะแต่งเรื่องสั้น) เฮ้อ หนูหล่ะเหนื่อยจริงๆค่ะ
อ่ะๆ แต่งเรื่องนี้จบแล้ว จะ Return เรื่องแรกให้นะค่ะ เม้นหน่อยก็ดีนะค่ะ อย่าด่าเป็นพอ
(แกแต่งเองยังงเอง ยังจะไม่ให้เขาด่าแกอีก) ขอบคุณที่ติดตาม Sayonara ค่าๆๆๆๆ