คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 17 : Fever
Chapter 17 -- Fever --
มืด
ทำไมมันมืดจังเลย?
พี่ฮะ...พ่อ...แม่...อยู่ที่ไหนกัน?
ฟรานกลัว อย่าทิ้งฟรานไปนะฮะ
ไม่นะ...
ไม่!!!
--Change! --
“...น”
“...ราน”
“ฟราน!”
เฮือก!
ร่างน้อยๆ สะดุ้งตื่นขึ้นมาตามเสียงเรียกนามของตน ทัศนียภาพแรกที่ได้พบเห็นก็คือร่าง
“ฮึก...พี่ฮะ...ฟรานกลัว...ฮือ...”
“อะ โอ๋...เด็กดี เป็นอะไรครับ? ฝันร้ายเหรอครับ?”
ฟรานผงกศีรษะด้วยใบหน้าเศร้าสลด
“ในฝันมีฟรานอยู่แค่คนเดียว ฮึก แค่คนเดียว...”
ร่างสูงมองร่างน้อยในอ้อมกอดด้วยสายตาที่ทอประกายแห่งความอ่อนโยนและอบอุ่น เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ริมฝีปากบางได้รูปบรรจงซับน้ำตาบนใบหน้างาม แล้วจึงเลื่อนไปกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของร่างเล็ก
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรแล้ว พี่อยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆ ฟราน”
“ฮึก...”
ฟรานสะอื้นฮัก มือน้อยๆ ยึดจับที่เสื้อของร่างสูงไว้แน่นราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไปได้ทุกเมื่อสร้างความเอ็นดูจากฟิวส์ได้เป็นอย่างมาก เขาบรรจงจุมพิตที่หน้าผากมนอย่างเบาบาง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิมโดยไม่ลืมที่จะกอดร่างเล็กไว้ด้วย
แต่ก่อนที่ฟิวส์จะได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกรอบ เขาก็พลันสัมผัสได้ถึงความร้อนรุ่มบางอย่างจากร่างในอ้อมกอดเสียก่อน...
มีไข้?
เมื่อคิดได้เช่นนั้น ร่างสูงก็ไม่รอช้าที่จะรีบปรี่ไปหยิบยาจากข้างล่างและหิ้วกะละมังที่ใส่น้ำไว้เสร็จสรรพพร้อมผ้าขนหนูมาในทันที
มือหนาค่อยๆ ทาบทับลงที่หน้าผากมนเบาๆ เพราะกลัวว่าฟรานจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน แต่ความร้อนที่สัมผัสได้นั้นช่างน่าหวั่นวิตกเสียเหลือเกิน
เขาหยิบผ้าขนหนูมาชุบน้ำในกะละมังก่อนจะบิดน้ำออกให้เรียบร้อยและบรรจงวางลงที่หน้าผากของร่างบาง ฟิวส์หันไปหยิบขวดยาขึ้นมาเตรียมพร้อมต่ออย่างคล่องแคล่ว แต่ก็ต้องนั่งลังเลอยู่นานเลยทีเดียว
เพราะเขาเป็นคนที่คอยดูแลฟรานมาตั้งแต่ยังเล็กๆ ถึงได้ทำอะไรต่อมิอะไรเยี่ยงแม่บ้านแม่เรือนคล่องแคล่วยิ่งกว่าผู้เป็นแม่แท้ๆ ซะอีก และจากประสบการณ์อันยาวนาน ถ้ายัดเยียดให้ฟรานดื่มยาลงไปตอนนี้มีหวังต้องสำลักออกมาเป็นแน่แท้
และก็เป็นความแน่นอนอีกครั้งหนึ่ง ว่าในกรณีเช่นนี้ เขาจะต้องทำอย่างไร...
ฟิวส์กระดกขวดยาใส่ปากของตน ก่อนจะประกบปากส่งยาให้กับร่างเล็กบนเตียงอย่างนุ่มนวลที่สุด เมื่อแน่ใจว่าฟรานดื่มยาเข้าไปแล้วเขาถึงได้ผละออกมา ผ้าขนหนูอีกผืนหนึ่งถูกนำไปชุบน้ำและนำมาเช็ดทั่วกายบางของร่างเล็กที่แดงระเรื่อไปด้วยพิษไข้
...ค่ำคืนที่แสนยาวนานนี้ยังคงดำเนินต่อไป...
--Change! --
เสียงนกร้องขับขานเสียงเพลงไพเราะเสนาะหูดังกังวานในยามเช้าตรู่ ดวงสุริยันค่อยๆ เยื้องกรายขึ้นมาบนฟากฟ้างาม แล้วจึงเปล่งประกายแรงกล้าส่องแสงเจิดจรัสไปยังทั่วอาณาบริเวณ เป็นสัญญาณแห่งวันใหม่ที่เข้ามาเยือนเหล่าสรรพสิ่งทั้งหลาย
เปลือกตาบางที่ปกคลุมไปด้วยแพขนตายาวงอนสวยค่อยๆ ปรือขึ้นมาอย่างแช่มช้า เผยให้เห็นนัยน์ตากลมโตที่ฉายแววอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาซุกซนกวาดมองไปทั่วบริเวณก่อนจะมาสะดุดเข้าที่...อะไรบางอย่าง
“พี่ฮะ”
เสียงหวานดังขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่ฟิวส์นั้นหูดีเหลือเกิน เรียกปุ๊บสะดุ้งตื่นปั๊บ
“อะ เอ๋...อ๊ะ! ตื่นแล้วเหรอครับฟราน!”
“ฮะ?”
ฟรานตอบกลับอย่างงงๆ
“ไหน...ให้พี่ดูหน่อยนะครับ”
ว่าพลางเอนกายไปข้างหน้าก่อนจะเอาหน้าผากของตนชนกับหน้าผากมนเบาๆ แล้วค่อยๆ ละออกมา เขานั่งมองใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายของร่างน้อยอย่างขบขันและแสนจะเพลินตา
“ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอะไรมากแล้ว แต่ก็พักผ่อนอีกหน่อยนะครับ”
“ฮะ...”
รับคำสั้นๆ ก่อนจะมุดลงไปขดตัวอยู่ใต้ผ่าห่มอย่างน่าเอ็นดู บางทีถ้าฟรานสามารถขุดดินได้เขาก็อาจจะกระซวกพื้นลงไปฝากฝังตัวเองอยู่กับตัวตุ่นแล้วกระมัง
ฟิวส์หยิบข้าวของขึ้นมาพาดไหล่ เตรียมตัวจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักและหันกลับมาเสียก่อนเมื่อได้ยินน้องชายของตนเรียก ร่างเล็กค่อยๆ โผล่พ้นผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาอย่างช้าๆ
“วันนี้วันจันทร์ พี่ไม่ไปเรียนเหรอฮะ?”
“เด็กโง่...พี่จะปล่อยให้ฟรานอยู่บ้านคนเดียวได้ยังไงกัน”
ร่างสูงเอื้อนเอ่ยเป็นเชิงหยอกล้อ แล้วจึงขยิบตาให้ฟรานที่หน้าแดงก่ำขึ้นมาในทันที ชายหนุ่มหัวเราะร่า ก่อนจะต้องรีบคว้าลูกบิดปิดประตูห้องน้ำแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าหมอนใบบะเอ้งกำลังลอยละลิ่วมาทางเขาเพราะความเขินจัดของฟราน
...โธ่ รักหรอกจึงหยอกเล่น...
To Be Continue
(ชะเง้อดูข้างบน) บอกแล้วว่ามันยาวได้แค่ไม่กี่ตอนหรอก - -^ พยายามยืดเต็มที่แล้วค่ะ แต่ยาวได้แค่นี้อ่า T^T ได้ข่าวว่าเริ่มแต่งตั้งแต่บ่ายโมงด้วยซ้ำ... (ประมาณว่าพอนึกอะไรไม่ออกก็กลับไปนั่งอ่านฟิค)
สถานะ : เฮฮาฮากับวันหยุด แต่...ทำไมบอร์ดร้างอ่า T[]T
28/ธ.ค./52 อัพ
19/ก.พ./55 Re-write
ความคิดเห็น