คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Change! Special SF : At the first time I met you (SoulxKirew)
Change! Special SF : At the first time I met you (SoulxKirew)
คำอธิบาย : ตอนนี้จะเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อน Change! 1 ปีค่ะ คิริวเพิ่ง 16 ม.4 ส่วนโซล 17 ม.5 ค่ะ (ในเรื่องราวของ Change! คิริว ม.5 โซล ม.6)
...จากความรักเพียงวูบหนึ่งในวัยเด็ก...
...กลายกลับมาพบพานกันอีกครั้งอย่างค้างคา...
...คนหนึ่งรักมาตลอด อีกคนหนึ่งไซร้เจ้าแผนการ...
...ความสัมพันธ์นี้จะกลับมาพันผูกกันได้อีกหรือไม่?...
.
.
.
“พี่โซล...”
ปากเล็กๆขยับเอ่ยขึ้นมาเป็นชื่อของคนเบื้องหน้าด้วยน้ำเสียงหวานใส เจ้าของเสียงนั้นเป็นเด็กน้อยหน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตาตัวน้อยๆที่แสนจะน่าทะนุถนอม เด็กชายร่างเล็กที่อายุประมาณ 6 ปี กำลังยืนกอดแขนร่างสูงร่างหนึ่งไว้แน่น ดวงตากลมโตรื้นเต็มเปี่ยมไปด้วยหยาดน้ำใสและบวมแดงเสียจนน่าสงสาร
“ไม่ไปนะฮะ อย่าไปเลยนะ...”
ร่างที่ถูกยื้อยุดมีสีหน้าลำบากใจเป็นอย่างมาก มือหนายกขึ้นมาลูกเรือนผมนุ่มของร่างเล็กเบาๆ
“พี่ขอโทษนะครับคนดี โตขึ้นเมื่อไหร่พี่จะกลับมาหานะ”
เรียวปากได้รูปจุมพิตที่หน้าผากมนอย่างอ่อนโยน ก่อนที่แขนแกร่งจะรั้งคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดไว้แน่น
ร่างเล็กกอดโซลไว้แน่นเช่นเดียวกัน ใบหน้าน่ารักอิงแอบที่อกแกร่งของคนที่รักดั่งพี่ชาย (โซล 7 ปี)
“ผมรักพี่โซลนะฮะ”ร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อนปนสะอื้น
“พี่ก็รักคิริว”
ร่างสูงเอ่ยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะโน้มตัวลงจุมพิตบนเรียวปากบางเบาๆแล้วจึงหันหลังเดินขึ้นรถคันหรูไป
...เหลือไว้เพียงความทรงจำที่แสนเลอค่า...
.
.
.
“คิริว...คิริว!”
เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงหลุดจากภวังค์ก่อนจะหันไปทางต้นเสียง
“มีอะไรหรอครับพี่ฟิวส์?”
“มาช่วยงานทางนี้ที”ร่างสูงผู้หล่อเหลาขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่เอ่ยเนิบนาบพลางกวักมือเรียก
ร่างเพรียวหัวเราะในลำคอกับท่าทางนั้นก่อนจะเดินไปช่วยงานอย่างว่าง่าย แต่นั่นก็ทำให้รุ่นพี่ทั้งหลายได้รับรู้ว่าการเรียกรุ่นน้องที่แสนจริงจังมาช่วยนั้นทำให้สบายขึ้น...แต่ก็นรกชัดๆ!
ผ่านมาเป็นเวลานานนับ 10 ปี จากเด็กชายตัวเล็กได้เติบใหญ่มาเป็นเด็กหนุ่มที่ทั้งหล่อทั้งสวยเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์อย่างเหลือล้น มีคนวิ่งตามจีบไม่เว้นแต่ละวัน แต่ก็เป็นอันต้องอกเดาะไปทุกราย...
เพราะมีข่าวลือกันว่า...เด็กหนุ่มคนนี้มีคนรักอยู่แล้ว!
(ประเคนน้ำใบบัวบกมาแจกจ่ายอีกรอบ...)
ถึงแม้ว่าจะมีข่าวออกมาเช่นนั้น...แต่คนใกล้ตัวก็พากันยืนยันอย่างมาดมั่นว่าคิริวยังไม่มีแฟน!
(กระดิกมือขอค่าน้ำ - -^)
แฟนคลับจำนวนมากทั้งชายทั้งหญิง (แท้และไม่แท้) จึงยังคงพยายามติดสอยห้อยตามไปในสถานที่ต่างๆที่คิริวอยู่ หวังจะให้หนุ่มน้อยแลตนบางสักนิดก็ยังดี อย่างเช่นมาเกาะหน้าต่างห้องสภานักเรียนในเวลานี้ เป็นต้น...
แฟนคลับ ‘We Love Kirew’ สุโค่ยยยยยยยยยยยยยย!!!
“ฮ่าๆ แฟนคลับนายนี่น่านับถือชะมัด”ฟิวส์ว่าพลางตบป้าบไปเต็มๆหลัง
“ประทานโทษครับ...ช่วยมองไปทางทิศของประตูบ้างนะครับ เกินครึ่งของพวกที่เกาะประตูคือแฟนคลับของพี่ไม่ใช่หรือครับ?”
ฉึก!
ฟิวส์เบ้หน้าในทันที คิริวทั้งหล่อ ทั้งสวย ทั้งฉลาดและออกจะเป็นรุ่นน้องที่น่าเอ็นดู ถ้าไม่ติดว่ามันปากคอเราะร้ายระดับสุดยอดอ่านะ...แถมยังเป็นสกิลที่อัพเลเวลได้เสียด้วย! เทียบกันแล้วน้องชายของเขายังน่ารักกว่าเยอะเลย อายุเท่ากันจริงหรือเปล่าเนี่ย?
คิริวหัวเราะในลำคออีกครั้งหนึ่งอย่างสุดแสนจะน่าหมั่นไส้ในสายตาของฟิวส์
“ไอฟิวส์”
เสียงหัวเราะในลำคอหยุดชะงักในทันที ริมฝีปากบางเม้มแน่น นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยจ้องมองไปข้างหน้าด้วยแววตาสั่นระริก ภาพของชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี ดูเย็นชาและเจ้าเล่ห์ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับฟิวส์สาวเท้าเข้ามาคนข้างกายเขาอย่างเชื่องช้า
ร่างสูงดูจะสะดุดกับตัวตนของเขาเล็กน้อย ซักพักหนึ่งเขาก็คลี่ออกมา
“สวัสดีครับน้องคิริว”
“ครับ...พี่โซล”
ร่างเพรียวตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่สดใสเท่าที่ควร
โซลคลี่ยิ้มอีกครั้งหนึ่งก่อนจะหันไปสนทนากับฟิวส์
คิริวจ้องมองร่างสูงโปร่งอย่างไม่วางตา เขาคือ ‘โซล’ ใช่...ชื่อเดียวกับพี่ชายที่เขารู้จักตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็ต้องย้ายบ้านไปต่างประเทศตอนเขาอายุ 6 ขวบ มีเรือนผมสีรัตติกาลและนัยน์ตาสีอเมทิสต์เหมือนกัน กระทั่งเสียงตอนที่เรียกชื่อเขาก็ยังเหมือนกัน...
จะแตกต่างก็แค่นิสัยที่ดูเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง...
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยถาม...แต่ถามแล้วไม่เคยได้คำตอบดีๆกลับมาเลยต่างหาก! มันน่าโมโหนัก...
ใบหน้างามฉายแววเคร่งเครียดจากการใช้ความคิดอย่างหนักจนเหม่อลอย และนั่นเป็นโอกาสสำคัญของคนบางคนที่จะได้มองคนน่ารักของเขาได้อย่างเต็มๆตา มอง...ด้วยแววตาอ่อนโยนและอบอุ่น ไม่ใช่แววตาที่เจ้าเล่ห์และพราวระริกอยู่ตลอดเวลา
เด็กน้อยของเขาไม่เคยเปลี่ยนไป...ยังคงน่ารักอยู่เสมอ...
เขารู้ว่าคิริวมักจะนั่งคิดเกี่ยวกับปริศนาที่เขาทิ้งเอาไว้อยู่ตลอดเวลา
เขาจงใจไม่บอกตัวตนที่แท้จริงไปตรงๆ เพราะอยากจะลองใจคิริวดู...
ว่าเด็กน้อยคนนี้ ‘รู้สึก’ เหมือนกับเขาหรือเปล่า!
“เที่ยงแล้ว!”
อยู่ดีๆฟิวส์ก็ตะโกนขึ้นมาดังก้องห้อง คิริวและโซลสะดุ้งหลุดออกจากห้วงความคิดของตนในทันที
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันต้องไปหาน้องชายของฉันแล้ว ไปล่ะนะ!”
ฟิวส์เอ่ยตอบโซลอย่างกระชับได้ใจความก่อนจะคว้าเสื้อคลุมของตนขึ้นมาสวมอย่างลวกๆแล้วเผ่นออกไปจากห้องด้วยความเร็วชนิดที่เสือชีต้ายังได้แต่ยืนมอง คิริวจ้องมองภาพนั้นอย่างหน่ายๆเพราะมันชินตาอยู่แล้วทุกวัน เขาทำตรงข้ามกับฟิวส์โดยการถอดเสื้อนอกทิ้งไว้บนโซฟาอย่างไม่ใยดีก่อนจะเดินตัวปลิวไปที่ประตูอีกคน
“...มีอะไรหรอครับ?”
สองขาหยุดชะงักก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบโดยไม่แม้แต่จะมีความคิดที่จะหันกลับมามองคนที่ยื้อข้อมือเขาเอาไว้
โซลคลี่ยิ้มบางก่อนจะเปลี่ยนเป็นกุมมือเล็กๆไว้แทน
“ไปทานอาหารกลางวันด้วยกันนะครับ”
...ว่าพลางลงมือลากไปในทันที...
.
.
.
เสียงฮือฮาดังลั่นโรงอาหาร กลุ่มของเด็กชาย เด็กหญิง หลายกลุ่มพากันสุมหัวจับเข่าคุยกันในทันทีด้วยใบหน้าตื่นตระหนกราวกับเห็นผีมาเต้นระบำให้ดูก็ไม่ปาน
แต่การที่ Ice Prince กับ Phantom Princess มาเดินคู่กันมันก็ไม่ได้ต่างกับกรณีเบื้องต้นซักเท่าไหร่หรอก!
‘Ice Prince’ คือตำแหน่ง ‘เจ้าชายเย็นชา’
ส่วน ‘Phantom Princess’ คือตำแหน่ง ‘เจ้าหญิงผู้ลึกลับ’
ทุกคนต่างบอกกันได้อย่างมั่นใจเกินล้านว่าคิริวไม่ถูกกับโซล ส่วนโซลก็แทบจะไม่เคยยุ่งกับคิริวเลยแม้แต่ครั้งเดียว ภาพที่ปรากฏต่อหน้าสาธารณะชนในเวลานี้จึงถือเป็นเรื่องที่น่าตกใจเสียยิ่งกระไร
คิริวรับรู้ได้ถึงสายตาของทุกคน แต่เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้จับช้อนข้าวยัดปากไปเรื่อยๆตามสไตล์ ‘Phantom Princess’ ของตนเอง แต่ ‘Ice Prince’ กลับสลัดคราบเจ้าชายเย็นชาของเขาอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มบางๆในขณะที่เอาแต่นั่งเท้าคางมองร่างเล็กที่กำลัง ‘กระซวก’ ข้าวอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยสายตาหวานเชื่อม
คนรอบข้างพากันเอามือทุบหัวตัวเองด้วยใบหน้าราวกับวันนี้คือ ‘วันสิ้นโลก’
คิริวรับรู้ได้ถึงสิ่งนัก เขาเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะผงะค้างไปในทันที
โซลเองก็ตกใจไม่แพ้กันเพราะกลับมาเก๊กไม่ทันเสียแล้ว...
“พี่โซล?”
‘โซล’ คำเดิมๆแต่ความหมายกลับแปรเปลี่ยนไปโดยลิบลับในเวลานี้...
นัยน์ตาที่กึ่งกลมโตกึ่งเรียวเกิดประกายบางอย่าง ก่อนที่หยาดน้ำใสจะค่อยพรุ่งพรูหลั่งรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย คนๆนี้ช่างเจ้าเล่ห์นัก มาหลอกกันได้...
ร่างเล็กเฝ้าพะวงคิด ในขณะที่โซลลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ เขาอ้อมไปทางคิริวก่อนจะดึงแขนร่างเล็กให้เดินตามเขาไป...
ร่างเพรียวมองตามด้วยความงุนงง มืออีกข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ถูกยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกไปอย่างลวกๆ
โซลลากเขามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องน้ำแห่งหนึ่ง เขาหายลับเข้าไปหลังประตูบานนั้น เกิดเสียงกุกกักเล็กน้อยก่อนที่ร่างๆเดิมจะเดินกลับออกมาพร้อมป้าย ‘ชำรุด’
คิริวเบิกตากว้าง เขาทำท่าจะวิ่งหนีไป แต่โซลนั้นเร็วกว่า...เขาคว้าแขนร่างเล็กไว้ได้ทันท่วงที
สายตาสองคู่ปะทะกันตรงๆ ชั่วขณะหนึ่งคิริวรู้สึกราวกับว่าได้เห็นแววตาโอนอ่อนจากนัยน์ตาสีอเมทิสต์คู่สวยของร่างสูง โซลหันไปแขนป้าย ‘ชำรุด’ ไว้หน้าประตู ก่อนจะผลักประตูพร้อมกับดันร่างเล็กเข้าไปด้วย
ข้างในห้องน้ำนั้นสะอาดเสียจนแลดูผิดหูผิดตา และวิสัยทัศน์รอบข้างยังแปลกประหลาดเสียจนน่าสงสัย ซักพักหนึ่งสมองของคิริวก็ประมวลผลออกมาเป็นอย่างดีว่าที่นี่คือ...
“ห้องน้ำหญิง!!! อุ๊บ...”
ร่างเล็กตะโกนลั่นก่อนจะต้องปิดปากในทันทีเมื่ออยู่ดีๆร่างสูงก็โถมตัวเข้ามาประกบปากเขา นัยน์ตาคู่สวยเบิกกว้างและค่อยๆหรี่ลงอย่างช้าๆเมื่อร่างสูงเพิ่มความเร่าร้อนกับการกระทำอันจาบจ้วงนี้มากขึ้น
คิริวหอบถี่ ใบหน้างามขึ้นสีแดงระเรือเล็กน้อย นัยน์ตาสีน้ำตาลสวยหรี่ลงและดูเยิ้มแสนจะเย้ายวนใจ ร่างสูงจ้องมองภาพนั้นอย่างไม่วางตา เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
ชักจะล้ำเส้นเกินไปแล้วแฮะ...
“พี่โซล...”
ร่างเพรียวเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานล้ำ นัยน์ตาของคิริวจ้องมองไปที่อีกร่างหนึ่งอย่างสื่อความหมาย
โซลจ้องตาร่างเล็กกลับอย่างอบอุ่น
คิริวเม้มปากแน่น หยาดน้ำใสไหลหลั่งอาบทั่วใบหน้างามอีกครั้งหนึ่งก่อนที่เขาจะทิ้งตัวเข้าหาร่างสูงอย่างผลุนผลัน ดีที่โซลโอบรอบเอวบางยึดกับตัวไว้ได้ทัน มิเช่นนั้นก็คงล้มกระแทกพื้นไปทั้งสองคนเป็นแน่แท้...
“ทำไมล่ะฮะ...อึก...ทำไมไม่ยอมบอกกันบ้างเลย...พี่ก็น่าจะรู้ ผมรอพี่มาตลอด...”
“คิริว”
นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง จ้องมองร่างสูงราวกับไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
พี่โซลมักจะเรียกเขาว่า ‘คิริว’ เฉยๆเพราะว่าเราอายุห่างกันแค่ปีเดียวเท่านั้น ซึ่งก่อนหน้านี้...ตัวตนของ ‘โซล’ ที่ถูกสร้างขึ้นมาบดบังเอาแต่เรียกเขาว่า ‘น้องคิริว’ ชวนขย้อนอยู่ได้ตั้งนาน...ไอ้ความกะล่อนนี่มันน่าซัดให้ตายนัก...
รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากคิริวสร้างความร้อนๆหนาวๆเสียวสันหลังให้แก่โซลเป็นอย่างยิ่ง
“พี่รักคิริวนะครับ”
ร่างน้อยนิ่งเงียบไปเมื่อได้ฟังประโยคหวานหูก่อนจะตอบกลับด้วยประโยคที่เป็นเชิงขู่
“ถ้ามีคนอื่นล่ะก็...พี่เตรียมตัวตายอย่างสยดสยองที่สุดได้เลยล่ะครับ...”คิริวเอ่ยหยั่งเชิง แต่คนถูกขู่กลับยิ้มหน้าบาน
“รักมาตั้งสิบกว่าปี...เรื่องอะไรจะปล่อยไปล่ะครับ”
ร่างสูงเอ่ยอย่างจริงจังก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากมนเบาๆ ตาประสานตา ก่อนจะทิ้งให้จุมพิตที่แสนหวานเป็นตัวอธิบายเรื่องทุกอย่างต่อไป...
... At the first time I met you...
...I thought, I fall in love with you so much...
สต็อปปุ! อย่าเพิ่งเตรียมตัวโวยวายค่ะ =[]=! บางท่านอาจเริ่มตะขิดตะขวงตั้งแต่ตรงที่ลากเข้าไปในห้องน้ำแล้วว่า...ทำไมไม่จับกด? คำตอบ...ตอนแรกก็กะจะเป็นอย่างนั้นค่ะ แต่ก็เกิดหมดอารมณ์กะทันหันจึงถูกงดไปโดยปริยาย...
ตอนเขียนใส่กระดาษนี่เขียนซะเมามันประมาณว่าไม่รู้จักพอ แต่พอมานั่งพิมพ์อีกที...ชักรู้สึกเหมือนตัวเองเขียนอะไรตั้งมากมาย ยาวยืดบรมขนาดนั้น - -^ แต่ในตอนนี้ทุกท่านก็คงสร่างความสงสัยแล้วว่าสองคนนี้ไปรักกันตอนไหน...
แต่งไว้นานแล้วแต่เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงสอบวันนี้จึงเพิ่งได้ฤกษ์มาอัพค่ะ เดี๋ยวเราต้องสอบวันอังคารกับพฤหัสอีกสองวัน...อีกแค่สองวัน จบสิ้นกันทีเส้นทางชีวิตอันยาวาน T^T๐ (พูดอย่างกะจะไปตาย)
Change! ยังไม่จบนะคะ แต่กะว่าจะสานต่อแค่ไม่กี่ตอนก็จบแล้วล่ะค่ะ อันที่จริงกะจะปิดตั้งแต่ตอนนี้ด้วยซ้ำ แต่เพื่อนบอกว่า...ถ้าตัดจบตอนนี้ตาย - -^ และเนื่องจากตอนนี่มันยาวเกินที่คาดไว้จึงไม่ได้เช็คคำผิด หากเจอผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยล่วงหน้าค่ะ
20/ก.พ./53 อัพ
ความคิดเห็น