มีหนุ่มน้อยน่ารักหน้าสวยนิสัยร่าเริงเป็นอย่างมากอยู่คนหนึ่ง ชื่อว่า “คิมแจจุง” แต่เนื่องจากเป็นหนุ่มหน้าสวยจึงมักจะมีคนให้ของขวัญมากมายในวันเกิด ทั้งสาวงามและหนุ่มหล่อต่างก็หมายปองแจจุงทั้งนั้น...หนึ่งในของขวัญที่ชอบที่สุดก็คือเสื้อฮูดที่มีสีแดงสดใส ตัดกับผิวขาวเนียนละเอียดของเขาได้เป็นอย่างดี และเพราะชอบใส่ไปไหนมาหน่อยบ่อยๆ ผู้คนจึงมักจะเรียกเขาว่า “หนุ่มน้อยหมวกแดง”
ในวันหนึ่ง “คิมจุนซู” ซึ่งเป็นทั้งน้องชายและคู่แข็งคนสำคัญได้ล้มป่วยกระทันหัน แต่เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของ “ปาร์คยูชอน” ที่เป็นคนรักอยู่ที่เมืองถัดไป จุนซูก็เลยอยากจะให้สุดที่รักได้กินขนมฝีมือของเขาในวันเกิด แต่ในเมื่อป่วยแบบนี้ก็คงต้องวานให้แจจุงเอาไปส่งให้แทนก่อนตะวันตกดิน...
แต่พอดีว่าแจจุงก็แอบชอบยูชอนอยู่เหมือนกัน
จึงได้คิดจะใช้โอกาสนี้ช่วงชิงหัวใจของยูชอนมาเป็นของตัวเองให้ได้!!!
“ฝากเอาไปให้ยูชอนด้วยนะ แล้วห้ามแวะเที่ยวเล่นที่ไหนล่ะ รีบไปรีบกลับอย่าเถลไถล เดี๋ยวจะโดนฉุดเอา”
แจจุงรับฟังคำของน้องชายอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ในใจกำลังวาดฝันเอาไว้สวยหรู...อา...ยูชอนจ๋า~
และหลังจากที่เก็บของใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว แจจุงก็ออกเดินทางไปด้วยความร่าเริงเพราะดีใจที่จะได้เจอคนที่ตัวเองแอบชอบมานาน แต่ดันต้องมาเสียให้กับน้องชายบังเกิดเกล้าซะได้...ช่างน่าแค้นใจนัก
ระหว่างที่แจจุงเดินผ่านป่าทึบนั่นเอง ก็ได้พบกับหมาป่าตัวหนึ่ง...
แจจุงเคยได้ยินข่าวลือว่ามีหมาป่าใจโฉดที่ชอบจำแลงกายเป็นมนุษย์ล่อลวงคนเดินทางไปกิน ดังนั้นแจจุงจึงไม่คิดจะไว้ใจหมาป่าตัวนี้และได้วิ่งหนีไปอยางไม่คิดชีวิต...ทว่าเกิดไปสะดุดรากไม้เข้าจนหมาป่าวิ่งไล่มาทัน ดวงตาสีทองของมันจับจ้องที่ใบหน้าของเขาไม่กระพริบ และทันใดนั้นมันก็พูดออกมา...
“ไม่ต้องกลัวไป เราคือเทพที่ปกป้องป่าแห่งนี้มาหลายพันปีแล้ว”
ชายหนุ่มหน้าสวยแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน แต่สิ่งที่หมาป่าตัวนี้พูดช่างฟังดูน่าเชื่อถืออย่างน่าประหลาด...เทพหมาป่าได้เตือนว่าทางที่เขากำลังวิ่งไปนั้น เป็นที่สถิตของหมาป่าผู้ชั่วร้ายที่คอยดักจับมนุษย์ไปกินนั่นเอง จึงได้พยายามขัดขวางไม่ให้วิ่งไปทางนั้น
“แล้วเจ้ามีธุระอะไรถึงได้เดินทางผ่านมาทางนี้”
“พอดีจะไปเยี่ยมเพื่อนที่อยู่ชานเมืองของอีกเมืองหนึ่งน่ะ”
หลังจากที่ปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากเสื้อผ้าแล้ว แจจุงก็ออกเดินทางไปพร้อมกับเทพหมาป่าตัวนั้นด้วยความรู้สึกอุ่นใจ เพราะคิดว่าตัวเองคงพ้นภัยจากหมาป่าตัวร้ายนั้นได้แล้ว ก็มีเทพอยู่ข้างๆด้วยทั้งคน...
แต่เพราะนิสัยเชื่อคนง่ายแบบนี้นั่นแหละ ถึงได้หลอกง่ายนัก!!!
แจจุงไม่รู้ตัวเลยว่าแท้จริงแล้วเทพหมาป่าตัวนี้ ก็คือตัวเดียวกับหมาป่าใจโฉดที่ชอบกินมนุษย์เป็นชีวิตจิตใจนั่นเอง!!!
มันล่อลวงคนสวยว่ามันคือเทพ ความจริงมันคือปีศาจหมาป่าที่สามารถจำแลงกายเป็นมนุษย์ได้...มันได้กลิ่นของขนมในกระเป๋าของแจจุงจึงได้ตามกลิ่นมา และได้พบกับหนุ่มน้อยหน้าตาสะสวยผู้นี้
ในตอนแรกหมาป่าใจโฉดคิดจะจับแจจุงกินเป็นอาหาร แต่พอเห็นว่าหน้าตาสะสวยก็เกิดเสียดายที่จะกินขึ้นมา...ผิวก็ขาวละเอียด เรือนร่างก็อรชรอ้อนแอ้น(เหรอ??) เส้นผมก็สีดำสวย ริมฝีปากอวยอิ่มสีชมพูระเรื่อ...ดังนั้นแทนที่จะมองแจจุงเป็นอาหาร ก็เลยมองเป็นเจ้าสาว(?)ในอนาคตอันใกล้นี้ไปซะอย่างนั้น!!!
เมื่อทั้งสองได้เดินทางไปเรื่อยๆก็พบกับทุ่งดอกไม้กว้างที่มีดอกไม้ขึ้นอยู่สวยงาม หมาป่าโฉดจึงเริ่มวางแผนการชั่วขึ้นมา...ระหว่างที่แจจุงกำลังเก็บดอกไม้ มันคิดว่าจะใช้โอกาสที่กำลังเผลอ ลงมือขืนใจมันกลางทุ่งนี่แหละ...เปลี่ยวดี...
“ดอกไม้สวยๆ ช่วยเยียวยาคนป่วยได้ดี เจ้าควรจะเก็บมันไปฝากเขาซักหน่อย”
แล้วแจจุงก็เชื่อฟังอย่างว่าง่าย ประกอบกับความคิดที่ว่ายูชอนอาจจะชอบดอกไม้สวยๆพวกนี้เหมือนกัน
“จริงอย่างที่ท่านว่า ถ้ายูชอนได้รับก็คงจะดีใจมากแน่ๆเลย”
หมาป่าเกิดไม่สบอารมณ์ขึ้นมากับชื่อนั้น จึงได้ถามแจจุงออกไป
“เขาคนนั้นคือเพื่อนของเจ้าจริงๆรึ??”
ใบหน้าสวยแสดงท่าทีเขินอายออกมา พวงแก้มขาวขึ้นสีดูมีเลือดฝาด...ท่าทางน่ารักเป็นอย่างยิ่ง
“ขออภัยด้วย...แต่คนๆนั้นเป็นคนที่ผมแอบชอบอยู่”
ว่าแล้วก็ก้มลงเก็บดอกไม้ต่อไปโดยไม่สนใจหมาป่าโฉดนั่นเลย...
หมาป่าโฉดรู้สึกเจ็บใจที่แจจุงมีคนที่ชอบอยู่แล้ว มันจึงคิดที่จะกำจัดคู่แข็งออกไปให้พ้นทางซะ ยังไงอีกฝ่ายก็เป็นมนุษย์ลำพังแค่เขี้ยวหมาป่าของเขาก็สามารถตัดเส้นเลือดใหญ่ที่คอได้สบายๆอยู่แล้ว...ดังนั้นหมาป่าผู้ชั่วร้ ายจึงได้หลอกล่อแจจุงอีกครั้ง ชวนคุยไปเรื่อยๆจนสามารถหลอกถามที่อยู่ของยูชอนได้สำเร็จ...อาศัยช่วงที่แจจุงเผลออีกครั้ง แอบหนีไปเพื่อกำจัดยูชอนให้พ้นทางซะ!!!
และเมื่อถึงหน้าบ้านของยูชอน มันก็แปลงร่างเป็นแจจุงและส่งเสียงเรียก...
“ยูชอน~นี้แจจุงเอง เปิดประตูให้หน่อยสิ”
หมาป่าโฉดดัดเสียงให้อ่อนหวานน่ารักเหมือนแจจุงเปี๊ยบจนยูชอนหลงเชื่อในทันที
“แจจุงเหรอ รอเดี๋ยวนะกำลังจะลงไปเปิดประตูให้เดี๋ยวนี้ล่ะ”
แต่เมื่อยูชอนเปิดประตูออกมาเขาก็ต้องมนตร์ของหมาป่า ร่างกายของเขาหดเล็กลงเรื่อยๆ จนเหลือตัวแค่ไม่กี่ฟุต...แขนสองข้างก็กลายเป็นปีกที่มีขนนก ขาสองข้างกลายเป็นกรงเล็บสำหรับคุ้ยเขี่ย และริมฝีปากก็เล็กยื่นออกมา...
ตอนนี้ยูชอนที่น่าสงสารได้กลายเป็นไก่ไปซะแล้ว!!
คราวนี้หมาป่าผู้ชั่วร้ายก็ได้บุกเข้าไปในบ้านและแปลงร่างเป็นยูชอน และขึ้นไปนอนรออยู่บนเตียง
หึหึ...และทีนี้แจจุงก็จะได้กลายเป็นเจ้าสาวของเราโดยสมบูรณ์แล้ว ว่าแต่จะชอบแบบไหนกันนะ...จะชอบแบบBasic...หรือว่าจะเป็นDog...หรือไม่แน่อาจจะชอบOn Topก็ได้....อ้ะ? หรืออาจจะชอบท่าแปลกๆกว่านั้น? ช่างมันเถอะ จะท่าไหนก็รับได้...เคี๊ยกๆๆ
หมาป่าใจโฉดวาดฝัน(เปียก)อันสวยงามเอาไว้ระหว่างรอแจจุงผู้ไร้เดียงสาเดินทางมาถึงอย่างมีความสุข...
เมื่อเวลาผ่านไปแจจุงก็เดินทางมาถึงและร้องเรียกให้ยูชอนมาเปิดประตู แต่ไม่ว่าเรียกยังไงก็ไม่มีใครมาเปิด คนสวยจึงลองบิดลูกบิดที่ประตูก็พบว่าประตูไม่ได้ล็อก และได้ถือวิสาสะเดินขึ้นไปหายูชอนถึงบนห้องเพราะกังวลว่าจะเป็นอะไรไป เมื่อไปถึงก็พบว่าร่างโปร่งกำลังนอนซมอยู่บนเตียง...เอ้ะ? หรือว่ายูชอนจะไม่สบาย!?
“ใครน่ะ...” เสียงของยูชอนดูแปร่งๆไป เขาก็เลยคิดว่าจะเป็นหวัดล่ะมั้ง
“แจจุงเอง เป็นอะไรรึเปล่า?” คนสวยถามด้วยความเป็นห่วง...
“มองไม่ค่อยเห็นหน้านายเลย เข้ามาใกล้ๆหน่อยสิ”
แจจุงตกหลุมพรางของหมาป่าใจโฉดและเดินเข้าไปหาใกล้ๆ ทันใดนั้นหมาป่าในร่างยูชอนก็ได้จับตัวร่างบางให้ลงมานอนบนเตียง แล้วตัวเองก็เป็นฝ่ายคร่อมอยู่ด้านบนแทน จากนั้นก็เริ่มพูดจาล่อลวงให้แจจุงหลงอีกครั้ง
“หึหึ รู้นะว่านายแอบชอบชั้นอยู่”
ว่าแล้วก็จัดการบดเบียดริมฝีปากอิ่มอย่างรุนแรงจนแดงช้ำโดยไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัว ลูบไล้เรือนร่างงามผ่านเสื้อผ้าจนรู้สึกว่าเป็นของเกะกะ จึงได้ฉีกทึ้งเสื้อผ้าของแจจุงออกเผยให้เห็นผิวเนื้อนุ่มเนียนน่าขย้ำพลางคิดในใจว่า ‘น่าอร่อยจัง’ จากนั้นก็ได้ลองชิมด้วยการเลียไปซะแทบทุกส่วนของร่างกาย ไม่เว้นแม้กระทั่งส่วนสำคัญที่ด้านล่างมันก็ดูดดุนจนตื่นตัวขึ้นมา...การที่ตอบสนองอย่างไร้เดียงสาทำให้หมาป่าเกิดความยินดีว่ าแจจุงนั้นยังบริสุทธิ์อยู่...สมัยนี้หาสิ่งมีชีวิตที่งามพิสุทธิ์ทั้งกายและใจ(แน่เหรอ?)ได้ยากเหลือเกิน และในเมื่อเหยื่อก็มาให้กินถึงที่ขืนปล่อยไปเฉยๆก็โง่แล้ว!
ทางด้านแจจุงแม้จะตกใจอยู่บ้าง แต่ก็คิดว่าโอกาสแบบนี้มีไม่มากเหมือนกันจึงได้ปล่อยเลยตามเลย ให้ยูชอน(ตัวปลอม)ทำอย่างที่ตัวเองต้องการ ตอนนี้ความรู้สึกผิดต่อจุนซูนั้นไม่เหลืออีกแล้ว...ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องต่อให้มันจบสิ!
“อ๊า…”
เรียวขาขาวถูกจับแยกออก แทนที่ด้วยร่างกายที่ดูจะใหญ่โตกว่าที่คิดเอาไว้มาก...ท่อนเนื้อที่เปียกชุ่มของยูชอน(ตัวปลอม)คอยวนเวียนอยู่รอบที่แคบที่ไม่เ คยมีใครได้เข้าไปมาก่อน จากนั้นก็เริ่มแทรกเข้ามาภายในร่างของเขาจนเผลอส่งเสียงครางออกมาโดยไม่รู้ตัว
ทว่าตอนนั้นเองที่แจจุงได้สังเกตถึงสิ่งผิดปกติของคนที่กำลังกอดก่ายร่างกายเขาอยู่...
“นี่ยูชอน...นายมีหูหมาใหญ่ๆแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ก็จะได้เอาไว้ฟังเสียงครางของแจจุงชัดๆยังไงล่ะที่รัก”
“อ้ะ....อือ...แล้วสีตาของนายมันดูแปลกๆนะ เหมือนจะเป็นสีทอง...”
“ก็แค่คอนแทคเลนส์สีน่ะ จะได้มองเห็นหน้าตาน่ารักของแจจุงตอนที่ถึงจุดสุดยอดได้ชัดๆไง”
หมาป่าที่แปลงกายพูดจาเฉไฉไปเรื่อยพลางสวนกายเข้าออกทั้งเร็วและแรงจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกัน...แล้วตอนนั้นเองที่หมาป่าก็เร ิ่มคืนร่างเดิมของมันโดยไม่รู้ตัว เพราะความตื่นเต้นที่ได้ร่วมรักกับแจจุงจนถึงจุดไคลแมกซ์...ใบหน้าของมันเริ่มเปลี่ยนไปเป็นชายอีกคน พวงหางสีน้ำตาลก็งอกออกมาพร้อมกับร่างกายที่ดูใหญ่โตแข็งแรงขึ้น จนแจจุงรู้สึกได้...
“อือ...ท...ทำไม...เหมือนตัวนายจะใหญ่ขึ้น...อะ...อ...อ๊า...”
ร่างบางสั่นเกร็งพร้อมกับความรู้สึกคับแน่นที่เพิ่มขึ้นตรงช่วงล่าง เพราะนอกจากตัวจะโตขึ้นแล้ว...ไอ้นั่นมันก็โตตามตัวด้วย จนทุกครั้งที่ขยับมักจะรู้สึกเจ็บปนเสียวซ่านไปซะทุกครั้ง
“ก็ที่ตัวมันโตขึ้นแบบนี้เพราะนายมันยั่วยวนจนข้าทนไม่ไหวต้องคืนร่างเดิมน่ะสิแจจุง!!!”
แล้วก็มีเสียงหวีดร้องของแจจุงดังขึ้น พร้อมกับของเหลวอุ่นๆที่ฉีดพุ่งออกมาจนเปรอะเต็มหน้าท้อง...หมาป่าใจโฉดกระแทกกายซ้ำเข้าไปอีกไม่กี่ทีก็ถึงจุดไปตามๆกัน แต่ความต้องการของมันก็ยังไม่หมด...ยิ่งเห็นใบหน้าแดงซ่านน่ารักกับดวงตาปรือหวานฉ่ำเหมือนกับร้องขอ ก็ยิ่งทำให้อยากจะต่ออีกซักสามสี่รอบ(!!?)
แล้วตอนที่กำลังหอบหายใจอยู่นั้น แจจุงก็ได้ถามมันว่า
“แกเป็นใคร...ทำไม....ทำไมถึง....”
เสียงหวานๆของแจจุงเริ่มสั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหล จนหมาป่าโฉดยังต้องยอมสยบให้กับคนงาม ทำตัวอ่อนโยนด้วยการเช็ดหยดน้ำออกอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ ราวกับต้องการทะนุถนอมร่างกายนี้เอาไว้
“ข้าคือหมาป่าที่ตามเจ้ามามีชื่อว่า ‘ชองยุนโฮ’...ข้าคือหมาป่าตัวเดียวกับที่อาละวาดกินมนุษย์ในละแวกนี้เอง”
คนสวยเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกหลอก แถมยังเสียครั้งแรกให้กับหมาป่าอำมหิตโดยไม่รู้ตัวอีกต่างหาก อีกทั้งยังเกิดความกลัวว่าจะถูกกินก็ยิ่งงอแงมากกว่าเดิม จนยุนโฮเกิดสงสารดึงรั้งร่างบางขึ้นมากอดเอาไว้กับแผ่นอกแกร่งที่เปลือยเปล่า
“ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกกินหรอก ถึงเนื้อเจ้าจะอร่อยแค่ไหนข้าก็จะไม่กินเด็ดขาด เพราะเจ้าคือเจ้าสาวของข้า”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นแจจุงจึงได้จ้องหน้าหมาป่าโฉดตัวนั้นเพื่อจะต่อว่า
แต่พอมองดูดีๆแล้วก็พบว่าเป็นชายหนุ่มรูปงามหน้าตาคมเข้ม...ผิวสีแทนกับร่างกายกำยำสมกับเป็นปีศาจหมาป่า แต่ดันมีหูกับหางให้เห็นแล้วรู้สึกแปลกๆนิดหน่อย แต่ด้วยอะไรบางอย่างในตัวทำให้รู้สึกถูกชะตากับชายคนนี้ขึ้นมา
“ไม่กินจริงๆนะ....”
“ถ้าสัญญาว่าจะไม่หนีไปไหนก็ไม่กินหรอก”
คนสวยพยักหน้าอย่างว่าง่าย และยอมอยู่ในอ้อมกอดของยุนโฮแต่โดยดี
ด้วยเวทย์มนตร์ของปีศาจหมาป่านั่นแหละ ที่ทำให้แจจุงรักหลงยอมเชื่อฟัง
ยุนโฮถึงกับยิ้มกริ่มด้วยความรู้สึกของผู้ชนะ
จากนั้นก็เริ่มบทรักของเขากับแจจุงอีกรอบ.....
พอดีแถวนั้นมีนายพรานที่มีนามว่า “ชิมชางมิน” ได้เดินทางผ่านมา...
เขาเป็นนายพรานที่ตามล่าปีศาจหมาป่ามาตลอด หวังว่าจะกำจัดมันให้ได้เพื่อความสงบสุขของผู้คน แต่เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังออกมาจากบ้านหลังหนึ่ง ด้วยความที่กลัวว่าเจ้าบ้านจะเป็นอันตรายเขาจึงได้บุกเข้าไปทันที...แต่ออกจะแปลกใจซักหน่อยที่ในบ้านมีไก่ตัวหนึ่งนั่งอยู่บนเ ก้าอี้แบบหมดอาลัยตายอยาก แต่ชีวิตคนนั้นสำคัญกว่าชางมินจึงได้รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องที่เป็นต้นตอของเสียง
ท่อนขาที่แข็งแรงถีบประตูเข้าไปดังโครม!!!
.......
ถาพตรงหน้าคือชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนที่กำลังเมคเลิฟกันชนิดถึงพริกถึงขิง...
ทั้งคู่ตกใจที่อยู่ๆก็มีแขกไม่รับเชิญเข้ามากะทันหันจนทำอะไรไม่ได้นอกจาก “ค้างไว้ท่าเดิม” แล้วหันไปมองชางมินแบบช๊อคๆ...ซึ่งเจ้าตัวเองก็ช๊อคไม่แพ้กัน ยืนค้างอยู่ราวๆ30วินาทีก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าควรจะออกไป
“เอ้อ....อ่า....ขอโทษครับ...เชิญตามสบาย....”
ชางมินปิดประตูและวิ่งออกจากบ้านไปอย่างไม่คิดชีวิต...
.......
หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพบเห็นแจจุงและยูชอนอีกนับสิบๆปี...
เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่มีใครทราบ แต่มีข่าวลือว่าทั้งคู่ได้หนีตามกันไปหรือไม่ก็ถูกปีศาจหมาป่าจับกินไปแล้ว...แต่ก็มีเรื่องน่าแปลกที่น่ายินดีอีกเรื่องคือ ข่าวเรื่องหมาป่าอาละวาดกินคนนั้นน้อยลงมากจนน่าตกใจแต่ทั้งสองคนหายตัวไป แต่ก็มีคนพบเห็นหมาป่าสีน้ำตาลตัวใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาในป่าลึก อยู่ในฝูงที่มีหมาป่าอีกหลายสิบตัว...และมีหมาป่าขนสีดำเป็นเงาตัวหนึ่งคอยอยู่เคียงข้างมันอยู่เสมอ
ไม่มีใครรู้ว่าฝูงหมาป่าฝูงนี้มาที่นี่ได้อย่างไร แต่ดูเหมือนมันจะเป็นมิตรกับชาวบ้านดี...
ในบางครั้งอ่านะ...
.......
“แจจุง ผู้ชายคนนั้นท่าทางเนื้อแน่นน่าอร่อยดีอะ...”
“หืม...ก็พวกเรากินไปแล้วคนนึงเมื่อสามเดือนก่อนไม่ใช่เหรอ?”
“แต่ว่าเนื้อน้อยแบบนั้นมันจะไปพอเลี้ยงลูกๆได้ยังไงล่ะจ้ะที่รักจ๋า...”
“ก็ใครสั่งให้ใช้เวทย์ประหลาดๆกันล่ะ!! ดูซิ...กัดให้กลายเป็นหมาป่าไปด้วยไม่พอยังใช้เวทย์ให้มีลูกได้อีกต่างหาก ตาบ้าเอ้ย!”
“ก็แหม......ก็เค้าก็อยากมีลูกกับแจจุงนี่นา....”
“แต่ก็ไม่ต้องขยันมากขนาดนี้ก็ได้!!! ไม่ใช่โรงงานผลิตลูกนะ!!!........อ้ะ…”
อยู่ๆก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในช่องท้อง ทำให้นึกขึ้นได้ว่ายังมีอีก “สองชีวิต” ที่ค่อยๆเติบโตอยู่ในร่างกายของเขา...ดังนั้นจึงไม่อยากจะโมโหกับนิสัยตะกละอยากกินคนของสามีมาก เพราะกลัวจะกระทบเด็กในท้อง...มือบางลูบคลำที่ท้องของตัวเองที่มีเจ้าตัวเล็กอาศัยอยู่อย่างแผ่วเบาเหมือนจะปลอบโยนให้สงบลง
“กำลังท้องกำลังไส้ควรจะหาอะไรมาบำรุงซักหน่อยนา กินแต่เนื้อสัตว์อย่างเดียวสารอาหารไม่ครบหรอก”
“คิดจะใช้เป็นข้ออ้างในการกินคนน่ะสิ...ไหนยุนโฮบอกว่าจะเลิกแล้วไง?”
“แต่แจจุงก็ชอบไม่ใช่เหรอ...ตอนที่หัดกินคนครั้งแรก นายยังฟาดซะเรียบเลย”
“เรื่องนั้นมัน......”
“เถอะน่าๆ คิดซะว่ากินเผื่อลูกละกัน แถมมีตั้งสองคน(ตัว)เชียวนะ”
“เอ่อ....อืม....ก็ได้......แค่คนนี้คนเดียวนะ สำหรับเดือนนี้อะ....”
หลังจากนั้นพ่อหมาป่าสีน้ำตาลก็ออกไปล่าเหยื่อมาให้หมาป่าสีดำทันที...
แล้วฝูงหมาป่ากับอดีตหนุ่มน้อยหมวกแดง ก็อาศัยอยู่ในป่าลึกอย่างมีความสุข กับลูกๆนับสิบตัว~
…………………………
…………………………
…………………………
…………………………
…………………………
“นิทานบ้าอะไรของเนี่ยพี่ยุนโฮ!!!”
“ก็ ‘หนุ่มน้อยหมวกแดง’ ไงล่ะ”
“แต่มันควรจะเป็น ‘หนูน้อยหมวกแดง’ ไม่ใช่เหรอ??”
“โฮ้ยยยย~ เรื่องนั้นมันเชยไปแล้วววว~”
“พี่ยุนโฮอ้ะ!! บ้าๆๆๆๆ เล่าอะไรให้จุนซูฟังก็ไม่รู้!!”
แจจุงพูดพลางทุบตีพี่ชายไปมาแบบไม่กลัวสึกจนจุนซูที่นอนฟังอยู่ถึงกับกลัวแทน
พอดีคืนนี้จุนซูนอนไม่หลับก็เลยชวนทั้งสองคนมานั่งคุยด้วยที่ห้อง แล้วยุนโฮก็เลยเสนอว่าจะเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง...แต่แทนที่จะเป็นนิทานเด็กดีกลับเป็นนิยายอีโรติคไปซะงั้น แต่จุนซูก็ยังอุตส่าห์นอนฟังจนจบ...
“โอ้ยๆ! เจ็บอะแจจู๊งงงง เบาๆหน่อย”
“สมน้ำหน้า คนลามก!! โดนซะมั่งก็ดี”
“น่าๆ...ทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันเลย นิทานก็สนุกดีออก”
“อะไรนะ!!? โถ่เอ้ย....จุนซูโดนพี่ล้างสมองเลยเห็นมั้ย!!!”
“เดี๋ยวสิแจจุง!! อ๊าาาาาาา!!!”
เมื่อเห็นท่าไม่ดียุนโฮก็รีบลุกออกจากเก้าอี้แล้ววิ่งหนีไป แต่แจจุงก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายามรีบวิ่งตามไปอัดถึงที่
ช่างเป็นคู่รักที่รักกันปานจะฆ่ากันตายดีจริงๆ...
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
24 พ.ย. 52
162
0
ความคิดเห็น