คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ห้า สิ่งอยู่ตรงหน้า แต่คว้ามันมาไม่ได้
บทที่ห้า
สิ่งอยู่ตรงหน้า แต่คว้ามันมาไม่ได้
ร่างบางในชุดสีดำสนิทยืนจ้องมองธารน้ำอย่างใจเย็น ฝูงปลาแหวกว่ายในสานธารดูสนุกสนานแต่ข้าไม่สน...ข้าจ้องมองแค่ร่างของอลาวเท่านั้น ใบหน้าที่คุ้นเคยยังคงประดับยิ้มแบบเด็กเจอของเล่น อลาวดูมีความสุขดีจนหน้าแปลกใจ...ไม่ใช่ว่าเจ้าเปลี่ยนไปแล้วนะอลาว...
ข้าสะบัดหัวไล่ความคิดไร้สาระพวกนั้นออกจากหัวไปใหหมดสิ้น อลาวยังคงเป็นอลาวสิตัวข้าจะไปคิดอะไรให้มากความ ข้าเตรียมตัวจะออกจากพุ่มไม้แล้วกระโดดข้ามลำธารไปหาคนที่ยื่นอยู่อีกฝั่งแต่แล้วความคิดก็ดับวูบเมื่อมีร่างอีกร่างยืนอยู่ตรงนั้น เรือนผมสีน้ำตาลทองดูเด่นสะดุดตาในหมู่แมกไม้ แม้บนใบหน้าจะมีแว่นตาที่หนาเท่าก้นขวดนมทำให้เห็นหน้าไม่ชัดก็ตาม ร่างนั้นกำลังผูกม้าไว้กับต้นผมริมธารก่อนจะเดินตรงมาหาอลาวที่ยืนจ้องน้ำไม่วางตา
“ท่านอลาวชอบน้ำหรือขอรับ”
“ชอบดิ แต่เรียกแค่อลาวก็พอน่าสถานะเท่ากัน”อลาวบอกไปทั้งๆที่ตายังจ้องอยู่ที่ลำธาร
คนที่ข้าไม่รู้จักนั่นหัวเราะเบาๆอย่างเอ็นดูอลาว หมั่นไส้โว้ยยยยยยยยยย อย่ามาทำตีสนิทอลาวนะเฟ้ย!!
“งั้นก็ลองแช่ขาดูสิ น้ำคงไม่เย็นเท่าไหร่”
อลาวหันไปมองควับด้วยแววตาเป็นประกายระยับ”ได้งั้นหรอ”
“ได้สิ ก็ผมบอกว่าจะพาอลาวมาเที่ยวนี่ แค่แช่น้ำไม่ให้เปียกมากเกินไปก็พอ”
“yes! เมลใจดีที่สุดเลย”อลาวกระโดดเหยงๆพลางยิ้มร่า
....หมั่นไส้....ข้าหมั่นไส้ไอ้แว่นนั่นที่สุด...ทำไมอลาวถึงไว้ใจมันง่ายขนาดนั้น ทำไมถึงดูสนิทกันจริงเห็นแล้วหมั่นไส้
“ฟราน...”เสียงท่านพี่ดังขึ้นทำให้ข้าหันไปมอง ทุกคนยืนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาและพร้อมมองข้าด้วยสายตาแปลกๆ
“ท่านเป็นอะไรมากหรือเปล่า...ทำไมปล่อยรังสีอัมหิตออกมาซะ...”ซีโร่ว่าพร้อมทำหน้าสยองขวัญสั่นประสาทที่สุด
“เจ้าก็ดูนั่นดิ”ขาบุ้ยหน้าไปทางคนสองคนที่ยืนอยู่อีกฝากของลำธาร
“นั่นมันท่านอลาวกับ.....”
“เมลลาเวียร์”เดม่อนพูดขัดขึ้น
“ใครกันหมอนั่น แล้วเจ้าไปรู้จักเขาได้ยังไง?”เรย์สอดปากถามแทนข้า อย่ามาแย่งบทกันสิว้อย!
“เขาเป็น...เจ้าชายปีศาจน่ะขอรับ”เดม่อนว่าเรียบๆไม่มีการอธิบายใดๆต่อ แต่พวกข้าก็ไม่ได้ติดใจอะไร ยังไงก็คงจะเคยไปศึกษามาอะไรทำนองนี้สินะ
“ผมพับขากางเกงให้นะขอรับ”เมลลาเวียร์สลกแขนเสื้อขึ้นก่อนอลาวจะยื่นขาไปหา
“มันกำลังจะลวนลามเจ้านะอลาว คิดดิคิด”ข้าเริ่มขยี้หัวตัวเอง
แปะ
ข้าหันไปมองคนที่วางมือลงบนบ่าข้า ท่านพี่ท่านจะปลอบใจข้าสินะ ข้านั้นแสนจะ....
“ทุกคนไม่ได้เป็นเหมือนเจ้า”
...ซาบซึ้ง...พูดจบท่านพี่ก็เดินไปรวมกลุ่มกับพวกซีโร่โดยมีเรย์หัวเราะคิกๆอยู่เป็นแบล็กอัพ เดี๋ยวพ่อก็เตะโด่งกลับป่าเลยนี่
“อลาวระวังนะครับ”
เมลลาเวียร์กำลัง...จับมืออลาวอยู่ ม่ายยยยยยยยยยย ทำไม ทำไมอลาวถึงได้ใจง่ายแบบนี้
“ท่านฟราน...อย่าเพ้อเจ้อ”ซีโร่ว่าเสียงนิ่ง ดูเขาอาจจะรำคาญไม่ก็โกธรที่ข้าไปว่าอลาวเข้า ข้าขอโทษ....
“เห้อ~ ไหนเจ้าบอกน้ำไม่เย็นไงเมล?”อลาวหันควับไปทำแก้มป่องหลังจากที่ย่อนเท้าลงไปในน้ำ
อย่าน่ารักเด่....
“คิกคิก ผมก็ไม่คิดว่ามันจะเย็นนี่ขอรับ ปกติมันก็ไม่ได้เย็นอะไรมากมาย”
“ง่ะ!”อลาวทำหน้าเซ็งก่อนจะวักน้ำเล่น
“นี่เมล...ข้าถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
อลาวหันไปหาคนที่กำลังปูเสื่อพร้อมเอาพวกของกินมาวาง ทั้งขนมปัง ทั้งไวน์ หรือของจำพวกผลไม้...เห็นแล้วหิว แต่นี่พวกเจ้าสองคนมาปิ๊กนิกกันงั้นเหรอ ไม่ได้นะข้าไม่ยอมข้ายังไม่เคยกับอลาวเลย...ข้าหมายถึงมาเที่ยวปิ๊กนิกน่ะซีโร่ เจ้าอย่ามองข้าด้วยสายตาตกตะลึงแบบนั้นเซ่!!
“ถามอะไรหรือขอรับ?”มเลลาเวียร์หันกลับมาพร้อมรอยยิ้ม
“คือ....เอ่อ...ถามแล้วจะไม่โกธรใช่ป่ะ?”อลาวดูลำบากใจเล็กน้อย
“อะไรก็ถามมาเถอะขอรับ”
“ทำไมตาแก่นั่นไม่ให้เจ้าเป็นว่าที่ราชาล่ะ?”บทจะตรงพอคุณก็ตรงซ้า~
แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้รู้สึกอะไรเพราะใบหน้านั้นไม่ขยับไปแม้แต่มิลเดียว แปลว่าชินแล้วงั้นเหรอ? เมลลาเวียร์เดินมาย่อนก้นนั่งลงขัดสมาธิข้างๆอลาว
“ท่านพอบอกว่าผมอ่อนแอและปวกเปียกเกินกว่าจะเป็นราชาน่ะขอรับ ไม่มีปีศาจตนไหนที่กลัวผมเพราะผมไม่เคยแข็งข้อกับใคร ไม่เคยเถียง แถมจากสายตาท่านพ่อแล้วผมก็แค่ตัวเอื่อยๆตัวหนึ่งที่ทำอะไรก็ชักช้าไปหมด ไม่ดีสักนิด ไม่มีค่าอะไรเลย ไม่มีค่าพอแม้ให้เรียกชื่อ”
“เรียกชื่อ?”อลาวทวนหน้าตาตื่น
“ขอรับ พวกเราราชวงศ์จะมีชื่อกลางเหมือนๆกันในแต่ลัรุ่น รุ่นผมคือลูซิเฟอร์ ท่านพ่อถึงได้เรียกผมว่าลูซิเฟอร์ไม่เคยเรียกเมลลาเวียร์แม้สักครั้ง คนที่เรียกชื่อคงมีแต่....ท่านพี่”
“ทำไมต้องมีแต่คนมีพี่ด้วยฟระ”อลาวบ่นก่อนจะหันไปยิ้มให้ร่างที่นั่งนิ่งอยู่
“ข้าน่ะเชื่อนะว่าเจ้าน่ะไม่ใช่อย่างที่ตาแก่นั่นคิด และถ้าไม่มีใครเรียกชื่อล่ะก็ข้าเรียกแทนเอง ชื่อมันถูกตั้งมาให้มีความหมายของมันถ้าไม่เรียกมันก็ไร้ค่าถูกหรือเปล่าล่ะ”
โอ้...อลาวของข้าช่างเป็นพระเอกที่เท่ห์เหลือเกิน อย่ามองข้าด้วยความกลัวแบบนั้นเซ่ซีโร่! เรย์!
“เชื่อเหมือนที่เชื่อในตัวเพื่อนของท่านหรือเปล่า?”คราวนี้เป็นฝ่ายเมลลาเวียร์เองที่ถามบ้าง
“เหมือนหรือเปล่าหรอ...คงจะได้ไม่เท่าหรอกนะ”คราวนี้อลาวยิ้มเศร้าลงทันที เขากำลังพูดถึงข้า?
“ทำไมถึงเชื่อในตัวเขาล่ะขอรับ?”
“เพราะว่าเป็นเพื่อนกันไง เพราะพวกเรามีสัญญาที่ผูกกันเอาไว้ตั้งแต่ชาติก่อน ต่อให้ลำบากแค่ไหนพวกเรายังจะคงช่วยกันเสมอ ไม่ว่าเขาอยู่ไหนข้าอยู่นั่น”
“แล้วถ้าเขาอยู่ที่ก้นนรกล่ะขอรับ จะตามเขาไปไหม?”
นี่เจ้าจะหาว่าข้าเลวมากเลยหรือไง!!! อลาวหัวเราะเบาๆในลำคอ
“ข้าไม่ตามเขาไปหรอกนะต่อให้ข้าเป็นยมทูตก็ตาม....”
อ้าวอลาว ข้าออกอาการนิ่งเล็กน้อย ข้าตามมาช่วยเจ้าแต่...
“...แต่ข้าจะไปดึงเขาขึ้นมาจากก้นนรกนั่น เพื่อนข้าไม่คู่ควรกับสถานที่แบบนั้นหรอกเมล ข้ารู้ว่าทั้งข้าและเขาเหมือนกัน หากเราคนใดคนหนึ่งอยู่ไม่ถูกที่เราจะอีกคนจะต้องตามไปเพื่อพากลับมายังที่ที่ควรเราอยู่”
“ไว้ใจเขาจังนะขอรับ ผมขอให้เขามาถึงที่นี่อย่างปลอดภัยแล้วกัน”
ไม่ต้องห่วงข้ามา....เดี๋ยวนี่เจ้าอวยพรข้างั้นหรือ?!!
“ทำไมถึงอวยพรให้เพื่อนข้าล่ะ? ไม่อยากให้ตาแก่ทำสำเร็จงั้นหรือ?”
“ถึงแม้ว่าข้าจะเอื่อยเฉื่อยในสายตาท่านพ่อแต่ข้าเองก็รู้ว่าอะไรถูกและอะไรที่ไม่ถูก ข้าฉลาดพอ...”
“เหมือนเจ้าจะบอกว่าพ่อเจ้าโง่เลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ”อลาวหัวเราะชอบใจ
ข้าเตรียมตัวลุกขึ้นยืนเพื่อที่ว่าจะออกไปเอาตัวอลาวมา ก็ในเมื่อเจ้าเมลลาเวียร์มันยอมแล้วเรื่องอะไรข้าจะต้องปล่อยโอกาสให้มันลอยอยู่เฉยๆล่ะ ข้าต้องไปเอาตัวอลาวออกมาสิ!
“ฟรานอย่า”
ท่านพี่ห้ามปรามพลางจับแขนข้าเอาไว้ ข้าให้ไปมองหน้าคนห้ามอย่างไม่เข้าใจ จะห้ามข้าทำไมกัน
“เมื่อก่อนเจ้าใจเย็นกว่านี้ฟราน แค่เรื่องอลาวแค่นี้เจ้าถึงกับวู่วามเลยงั้นหรือ?”ท่านพี่กล่าวยาว
ข้าเสรนัยน์ตาลงพื้น ก้ใช่ถ้าเป็นเรื่องของอลาวข้าไม่เคยคิดนอนใจ ข้าไม่อยากเสียเขาไปอีก
“ท่านมองดูดีๆท่านฟราน...เมลลาเวียร์จ้องท่านอยู่ตลอด”
ข้าหันควับไปมองทันที ดวงตาสีแดงสดอีกคู่ภายใต้กรอบแว่ยจ้องข้าอยู่จริงๆ เขารู้ตัวตลอดเพียงแต่ไม่พูดออกมาและที่สำคัญเหมือนอลาวจะไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดว่าข้าอยู่ตรงงนี้ หรือว่าหมอนั่น...
“เข้าใจแล้วสินะท่านฟราน เมลลาเวียร์กลางข่ายเวทย์ที่บางเบาแบบที่ท่านอลาวไม่รู้สึกตัวแต่ข่ายนั้นมันแข็งแกร่งพอจะไม่ให้ท่านอลาวรู้ว่าท่านอยู่ตรงนี้”ซีโร่อธิบาย
‘เข้าใจกันขึ้นมาบ้างแล้วสินะ?’
เสียงทุ้มดังขึ้นในใจ ข้าทุกคนหันควับไปมองที่เมลลาเวียร์ หมอนี่มันไม่ใช่เล่น
‘ผมยอมให้ช่วยอลาวก็จริง แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ขอรับ ยังไม่ใช่แน่นอน’
มันยกยิ้มขึ้นมุมปากเล็กน้อยแบบที่พวกข้าเห็นแล้วขนลุกมากกว่าหมั่นไส้ ร่างนั้นเบือนหน้ากลับไปที่ร่างของอลาวที่นั่งแกว่งขาอยู่ในน้ำ มันมีแผนอะไรกันแน่วะ!!! ข้ากำหมัดแน่นเพื่อสงบสติอารมร์ตัวเอง จะทำอะไรก็ทำอย่างใช้อลาวเป็นเครื่องมือเป็นพอ!!
“นี่เมล”
เสียงของอลาวทำให้ข้าเงยหน้าขึ้นจากการระงับอารมณ์ตนเอง
“เจ้าน่ะ มีพลังอะไร?”อลาวเอียงคออย่างสงสัย
“ผมหรือ? ผมเก่งเวทย์มนตร์น่ะขอรับ”
เมลลาเวียร์ตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆบนดวงหน้า แกเก่งเล่นละครด้วยมากกว่า!!
“จริงดิ! แสดงให้ดูหน่อยสิ”อลาวว่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ก็อย่างม้าตัวนั้น...”เมลลาเวียร์ชี้มือไปทางม้าสีขาวสะอาดที่ถูกผูกไว้ที่ต้นไม้ก่อนจะดีดนิ้วป๊อก! ม้าตัวนั้นก็กลายเป็นนกตัวเล็กๆแล้วบินหายไป
“อ้าวเฮ้ย! แล้วนี่จะกลับังไงล่ะเนี่ย!!”อลาวหันควับไปหาคนเสกที่หัวเราะคิกคักอยู่
“ไม่ต้องห่วงขอรับ”
พูดจบนกตัวนั้นก็บินกลับมายังต้นไม้ต้นเดินก่อนจะกลับไปเป็นม้าอีกหนพร้อมเส้นเชือกที่ผูกติดคอไว้ อลาวถอนหายใจยาวก่อนตีหน้ามุ่ยใส่เจ้าชายปีศาจข้อหาทำให้ตกใจเล่น
“ฮ่าๆๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิขอรับอลาว มันทำให้เสน่ห์ท่านเพิ่มขึ้นนะ”
อลาวตีหน้าเรียบอีกครั้งก่อนใบหน้านั้นจะขึ้นสีหน่อยๆ อลาวคร้าบบบบ อย่าลืมสิว่าตัวเองเป็นผู้ชายแล้วน่ะ
“แล้วมีความสามารถอะไรอีกป่ะ?”อลาวแกล้งเปลี่ยนเรื่อง
“ก็...”
เมลลาเวียร์อ้อมไปด้านหลังอลาวและเอามือซ้ายจับไหล่อลาวไว้แล้วโน้มตัวลงมาเอามือขวาแตะพื้นน้ำ ใบหน้าของทั้งคู่แนบติดกัน อลาวทำหน้าเอ๋อๆเล้กน้อย
เปรี๊ยะ!
ตอนนี้ทุกคนถอยห่างข้ากันหมดเมื่อพบได้ถึงรังสีความไม่พอใจอย่างสูงที่ถูกส่งมาจากข้า มันเป็นรังสีทะมึนๆที่วิ่งอยู่รอบตัวข้าพร้อมกับตัวอักษรว่า”หวง” อลาวดี้...ข้าแตะนิดแตะหน่อยเจ้าสะบัดขาเตะ ทีหมอนี่ล่ะนิ่งเชียว...อลาวดี้...
“ท่านฟรานใจเย็นๆนะขอรับ”เดม่อนพยายามเกลียกล่อมข้าที่จะระเบิดอยู่ในไม่ช้า
“ใช่ขอรับ บางที่เมลลาเวียร์อาจแค่ต้องการกวนประสาทท่านนะขอรับ”ซีโร่เสริมอีกแรง
“อย่าปล่อยตัวไปตามเกมส์สิ”เรย์เสริมอีกคน
ข้าหายใจเข้าหายใจออกก่อนหันไปสนใจอีกสองคนที่อยู่อีกฟากของลำธารอีกหนแล้วก็ต้องนิ่งงันด้วยความตกตะลึง...ลำธารทั้งสายกลายเป็นน้ำแข็งไปหมด!! ไม่น่าเชื่อดูแล้วลำธารนี้ก็ไม่ใช่สั้นๆการจะทำแบบนี้ได้พลังเวทย์ย่อมสูงมาก
“สุดยอดเลยเมล”
“ขอบคุณขอรับ”
“แต่เจ้าลืมอะไรไปหรือเปล่า?”
“ขอรับ?”
“ขาข้ายังแช่น้ำอยู่นะเจ้าบ้า!! ว๊ากกกกกก เย็นๆๆๆ”อลาวโวยวายดังลั่นปล่อยให้พวกข้าที่อยู่อีกฝั่งตบหน้าผากกันแปะๆ ถ้ามันจะซื่อบื้อขนาดนี้นะเมลลาเวียร์
“ขอโทษขอรับ!!!”มันว่าเสียงตื่นพลางรีบโน้มตัวลงไปแตะที่ลำธารอีกรอบ นี่ยังไม่ออกจากท่านั้นกันอีกหรอ!!
แต่คงเพราะโน้มตัวมากเกินไปร่างของอลาวเลยหน้าทิ่มลงไปในน้ำส่วนเจ้าชายปีศาจที่เกาะไหล่อลาวไว้ก็ล่วงตามลงไปด้วย สายน้ำกระเซนขึ้นมาเกือบโดนพวกข้าไปด้วย เพียงครู่เดียวที่ทั้งสองตกน้ำไปก็มีร่างหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากน้ำ นั่นมันอลาวนี้ เรือนผมสีดำสนิทลู่แนบใบหน้าเนียน เชือกที่ผูกผมไว้ก็ดูจะหลุดไปแล้ว เสื้อผ้าสีดำสนิทก็ลู่แนบตัว อลาวสะบัดหัวเล็กน้อยก่อนจะเสยผมขึ้น ว๊ากกกกก นี่มันเซ็กซี่อลาวนี่!!!
“เมลลาเวียร์”อลาวหันหน้ามาทางข้าอยู่แล้วข้าถึงได้เห็นว่าอลาวทำสีหน้ากลุ้มใจแค่ไหน
“เฮ้! นี่เจ้ายังไม่ตายใช่ไหม?”
ลำธารนั่นไม่น่าลึกพอให้ใครจมน้ำตายแต่ถ้าโง่ๆอย่างเมลลาเวียร์ก็ไม่แน่...
พรวด!!!
ร่างหนึ่งพุ่งขึ้นมาเหนือน้ำ เมลลาเวียร์สะบัดผมแบบอลาวก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าตนเอง
“แว่น..แว่นข้า?”
เพราะร่างนั้นหันหลังให้ทางพวกข้าเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่หน้าอลาวดูตกใจแปลกๆ อลาวว่ายน้ำเข้าหาเมลลาเวียร์ก่อนจะจับหน้านั้นไว้แล้วยื่นหน้าเข้าใกล้
“เหมือนจริงๆด้วย”
“ท่านอลาว?”
“ก็ข้าน่ะสิคิดว่าใคร สายตาเจ้าสั้นขนาดนั้นเลยหรือไง?”
“ไม่ใช่คือผมจะ....”
“เดี๋ยวข้าไปหาแว่นให้รอเดี๋ยว”
ไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรอลาวก็พุ่งดิ่งลงสู่พื้นน้ำเบื้องล่างทันทีเพียงครู่เดียวก็ขึ้นมาพร้อมแว่นที่คลาดว่าจะเป็นของเมลลาเวียร์
“ที่หลังก็ระวังๆหน่อยสิ”
อลาวเตือนเสียงอ่อนใจก่อนจะสวมแว่นให้กับเจ้าชายปีศาจ อิจฉาวุ้ย! ทำไมอลาวต้องคอยเทคแคร์ดูแลหมอนี่ด้วยฟระ! อลาวกระโดดขึ้นจากน้ำอย่างคล่องแคล่วและว่องไวเมลลาเวียร์ก็พอๆกัน ทั้งคู่ถอดเสื้ออกมาบิดน้ำออกเล็กน้อยก่อนจะใส่กลับเข้าไปเหมือนเดิม
“แย่จริง เปียกๆแบบนี้จะอยู่ต่อก็เดี๋ยวจะเป็นหวัดอีก ของที่เอามาก็ยังไม่ได้กินสักนิด”อลาวบ่นพลางเก็บของที่เตรียมมาทีแรก ใบหน้าดูเศร้าใจเล็กๆ
“ไว้คราวหน้าเรามาใหม่ก็ได้นะขอรับ”เมลลาเวียร์เข้าไปช่วยอลาวเก็บของ
“อึก!!”
อยู่ๆอลาวก็ยกมือขึ้นกุมหน้าอก เมลลาเวียร์รีบพุ่งเข้าหาร่างนั้นอย่างตื่นตระหนก ดวงหน้าที่ก่อนหน้านี้สดใสกลับซีดเซียวขึ้น อลาวกัดริมฝีปากร่างเพื่อระงับความเจ็บปวดแต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย เจ้าชายยมทูตหอบหายใจหนักขึ้นจนข้าหวั่นใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!
“อลาว อลาว อลาว!!”เมลลาเวียร์เรียกพลางเขย่าตัว
อลาวดิ้นพล่านดวงตาเอ่อร้นไปด้วยน้ำตา นี่มันเรื่องบ้าอะไร!!
“ฝีมือ...ท่านพ่อสินะ...บ้าเอ๊ย!!!!!”เมลลาเวียร์ดูเดือดดาลมาก หมอนั่นพูดเรื่องอะไรน่ะ
“ขอโทษนะอลาว”มันว่าก่อนเหลือบตามองข้า
คมเขี้ยวถูกฝังลงี่ลำคอของอลาวข้าถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นการกระทำตรงหน้า ไอ้บ้านั่นมันจะทำอะไรวะ!!! ข้าจะพุ่งออกไปอีกครั้งแต่ทั้งเรย์และท่านพี่ต่างก็รั้งแขนข้าเอาไว้ ข้าดิ้นพล่านส่งเสียงดังอย่างไม่กลัวอลาวจะได้ยิน เมลลาเวียร์เงยหน้าขึ้นจากลำคอของอลาว โลหิตสีแดงย้อยทีมุมปาก อลาวสลบไปแล้วอาจจะด้วยหลายสาเหตุ
“ยานั่นจริงๆด้วย”
ร่างสูงกว่าอลาวหลับตาลงก่อนจะมีระเบิดคลื่นพลังออกมาจากตัวหมอนั่น มันหอบหายใจหนักจนเหมือนพยายามควบคุมตัวเอง
“ออกไปจากตรงนี้ซะ!!!”มันตวากลั่นมาทางพวกข้า
“แล้วเรื่องอะไรข้าจะต้องทำตาม!!!”ข้าตวาดกลับ
“ท่านฟราน...เมลลาเวียร์เองก็มีเลือดเนื้อของแวมไพร์อยู่ หากเขาคุมตัวเองไม่ได้...มันจะแย่เอานะขอรับ”เดม่อนกระซิบแผ่วเบาโดยยังไม่ออกมาจากพุ่มไม้
ข้ากัดฟันกรอดไม่ตอบอะไรทั้งสิ้นเพียงแค่สะบัดหน้าหนีแล้วหันหลังกลับเพียงเท่านั้น ตอนนี้ข้าต้องหาที่ที่ไกลจากหมอนั่นงั้นหรือ ทำไมล่ะ?ทั้งๆที่อลาวอยู่ตรงหน้าข้าแท้ๆ แค่ก้าวข้ามไปแล้วชิงตัวกลับมามันง่ายมาก ง่ายสุดๆแต่จิตใต้สำนึกกลับบอกว่าไม่ควรทำแบบนั้น เพราะอะไร?
“ฟราน...”เมลลาเวียร์เรียกข้าเอาไว้ จะเอาอะไรกันอีก!!
“การที่ท่านต้องไล่ตามอลาว ไขว้คว้าอลาวไม่ได้ เหตุผลมันคืออะไรลองคิดถึงการกระทำในสมัยก่อนดูสิ แล้วท่านจะได้คำตอบเอง”
ข้าไม่ตอบเพียงแต่เดินจากไปเท่านั้น แล้วทำไมข้าไม่คิดตามมันไปให้ถึงปราสาทวะ!!!
“เขาไปแล้วนะขอรับ”
เปลือกตาบางเปิดขึ้นอย่างแผ่วเบาก่อนอลาวจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสงเล็กน้อย รอยกัดที่ต้นคอหายไปแล้วเพียงตายังรู้สึกเจ็บและปั่นป่วนภายในกายเท่านั้น ตาแก่นั่นเอายากระตุ้นเลือดปีศาจให้เขากินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“เจ้าโอเคนะ?”
แม้ตนเองจะปั่นป่วนอยู่บ้างแต่ก็ยังอดห่วงปีศาจที่ดูดเอายาที่ผสมอยู่ในเลือดไปจนหมดไม่ได้ อีกฝ่ายเองคงได้รับผลจากยากระตุ้นไม่มากก็น้อย
“ผมไม่เป็นไรขอรับ การควบคุมพลังผมฝึกมาตั้งแต่เด็ก”
เมลลาเวียร์ตอบเสียงเรียบพลางพยุงตัวอลาวไปที่ม้า
“ทำไมถึงแกล้งทำเป็นไม่เห็นเขาล่ะขอรับ?”คำถามที่สงสัยที่สุดถูกถามออกไป อลาวหันมามองเพียงเสียวหน้าก่อนยิ้มบางๆ
“มันเป็นเวรกรรมมั้ง ข้ารู้สึกว่าทำแบบนั้ถูกแล้ว ในวินาทีที่ข้าวิ่งตามเขาเขาไม่สนข้านี่คงเป็นวินาทีที่เขาต้องวิ่งตามข้าบ้างละมั้ง”
“เมื่อห้าพันปีก่อนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ขอรับ? มันไม่ได้มีแค่สงครามนั่นใช่ไหม?”
อลาวหัวเราะหึหึ เมลลาเวียร์ได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจอีกฝ่าย
“ข้าแค่ทำตามที่ท่านปู่เฟย์บอกและพูดแบบที่ท่านปู่อลังซ์พูดเท่านั้นเอง”
*************************************************************TBC.*******************************************
ความคิดเห็น