คริสต์มาสแห่งความทรงจำ

เนื้อเรื่อง

แสงไฟระยิบระยับท่ามกลางอากาศหนาวเย็น  ดูเหมือนจะสะกดให้ผู้คนได้ตะลึงกันมากมาย  และฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ตกอยู่ภายใต้อำนาจความสดใสของแสงไฟยาม ค่ำคืน  

     เสียงภาวนาที่ขอพรต่อพระเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย คู่รักมากมายที่ยืนอ้อนวอนขอ ให้ความรักของตนนั้นสมหวัง บางคนที่ไร้คู่ ก็ภาวนาให้เจอคนที่เฝ้ารอ  

หิมะสีขาวที่เริ่มโรยตัวลงมาเหมือนกับเป็นเวทมนต์แห่งความสุข  แต่ฉันกับไม่รู้สึกใดๆเลย ฉันมองผู้คนมากมายด้วยสายตาว่างเปล่า  สายตาของฉันพยายามมองหา

ใครบางคน ที่ฉันเฝ้ารอ วันนี้ของ3ปีที่แล้ว ฉันอาจจะเหมือนกับทุกๆคน ที่ต้องการความสุขใน วัน คริสต์มาส แต่ไม่รู้ว่าความสุขของฉันมันได้เลือนหายไปตั้งแต่เมื่อ

ไหร่กันนะ   เมื่อ 3ปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้นกับ ฉันนะ ทำไมฉันถึงจำเรื่องราวอะไรไม่ได้เลย แต่ฉันรู้สึกได้เพียงว่าวันนี้ของทุกปี  ฉันจะรอใครคนหนึ่งเสมอ แต่ทุกๆปีก็

จบลงเหมือนๆกัน คือฉันต้องนั่ง อยู่ใต้ต้นสน ที่ตกแต่งด้วยไฟต่างๆ อยู่เพียงลำพังจนถึงเช้า  คนที่ฉันรอก็ไม่เคยมา และนี้ก็เป็นอีกปีหนึ่งแล้วที่ฉันมานั่งรออยู่ที่เดิม ผู้

คนก็ยังเหมือนเดิมต่างยิ้มแย้มให้กัน แต่ฉันกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้น ไม่ใช่ของฉัน  แล้วรอยยิ้มของฉันล่ะมันอยู่ที่ไหนกัน  ฉันยังคงเหม่ออยู่เรื่อยๆ เหมือนคนที่กำลังไร้

สติ  เมื่อ3ปีก่อน  ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาท่ามกลางความขาวโพน  ที่นั้น คือ โรงพยาบาล ร่างกายของฉันทุกส่วนถูกเข้าเผือกเหลือเพียงลูกตาที่กลอกไปมา  ฉันนอนอยู่โรง

พยาบาลเป็นเวลา 3ปี แต่ก็ไม่มีใครมาเยี่ยมเลย ทุก วัน คริสต์มาสของ3ปีที่ผ่านมาฉันแอบคุณหมอ ออกมานั่งใต้ต้นสนต้นนี้ เพื่อมารอใครบางคน ที่ฉันรู้สึกว่าอย่างคง

ไม่เอยคำตอบอะไรบางอย่างกับคนนั้น  และทุกครั้งฉันก็จะกลับมายังโรงพยาบาลในรุ่งเช้า ฉันจะเป็นหวัดในวันต่อมาของ คริสต์มาสทุกปี คุณหมอก็จะดุฉันเรื่อยมา

ฉันก็ได้แต่ฟังแล้วยิ้ม   และวันนี้ก็เป็นวันที่ฉันหายดีแล้ว   แต่ในหัวของฉันมันกับจำอะไรไม่ได้เลย  มันมีเพียงข้อความสั้นๆ ที่วนไปวนมาไม่สิ้นสุด เหมือนว่า

คริสต์มาสเมื่อ3ปีก่อน มันยังไม่จบลง หรือจบลงโดยไม่ทันเริ่ม....  ปีนี้หรือปีก่อนก็อาจจะเหมือนกันก็ได้ ฉันอาจจะนั่งรออยู่คนเดียวเช่นเคย    แต่ปีนี้อาจจะเป็นปีสุดท้ายที่ฉันมา  ...........................

           .....พระเจ้าค่ะ  ได้โปรดฟังคำอ้อนวอนของฉันสักครั้งจะได้ไหมค่ะ  ฉันไม่ได้หวังให้ปาฏิหาริย์  เกิดขึ้นกับฉัน   ฉันแค่จะขอสิ่งที่ฉันไม่ได้ขอเมื่อสามปีก่อน  

ฉันอยากพบคนที่ฉันรอมาตลอด ถึงแม้ฉันจะจำอะไรไม่ได้   แต่รู้อย่างหนึ่ง ฉันรักใครคนนั้นมาก  ได้โปรดให้ฉันได้พบเขาอีกครั้งจะได้ไหมค่ะ   น้ำตาของฉันเริ่ม

ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว  นาฬิกาเรือนใหญ่ประจำเมืองได้ดังไปทั่ว  บ่งบอกถึงเวลาเที่ยงคืนพอดี  ผู้คนเริ่มลับหายไปเช่นเคย


เสียงดนตรีทั้งหลายเริ่มเงียบลง   ฉันลุกขึ้นจากตรงนั้นแล้วกำลังจะเดินข้ามถนนไปอีกฟากหนึ่ง  เสียงร้องตะโกนไปมา ของใครๆหลายคนดังมาจากข้างหลัง  กว่าฉัน

จะรู้ตัวว่าเขาพูดอะไรกัน รถยนต์คันสีดำก็ได้พุ่งชนฉันอย่างจัง  เหมือนกลับว่าฉันลอยขึ้นไปกลางอากาศ ร่างกายฉันได้หล่นลงมาบนพื้นที่มีหิมะสีขาว เลือดสีแดงที่

ไหลออกมาทับบนหิมะ  เหมือนกับภาพที่ฉันเคยเห็น และแล้วความทรงจำของฉัน ก็เริ่มเดินอีกครั้ง  ใช่แล้วเมื่อ3ปีก็เคยเกิดเรื่องแบบนี้   ฉันกับคนรักของฉันมานั่งใต้

ต้นสนนี้ประจำทุกปี และเขาก็ได้ขอฉันแต่งงานใน3ปีก่อน  มันเป็นความสุขสูงสุดของหญิงสาวทุกคน แต่ถ้าการขอแต่งงานครั้งนั้นแลกกับการหายไปของเขา   ฉัน

อาจจะยอมอยู่กับเขาแบบไม่ต้องแต่งงานก็ได้  ฉันพยายามลุกขึ้น และก็มีมือของใครคนหนึ่ง มาสอดร่างฉันแล้วยกอุ้มขึ้น  ฉันหันไปมองเขาคนนั้น  ใบหน้าของเขา

คล้ายใครบางคนที่ฉันรู้จัก  ฉันยิ้มให้เขา พร้อมกับพูดเบาๆ   ขอร้องล่ะพาฉันไปที่ๆหนึ่งทีเถอะ  ฉันกำลังจะหมดแรงแล้ว  เขาคนนั้นมองฉันอย่างสงสัย  แล้วเขาก็

เอยกับฉันว่า   คุณบาดเจ็บสาหัส ต้องไป โรงพยาบาล   แต่ฉันกลับไม่อยากจะไปที่นั้น  ฉันยังคงยืนยันคำเดิม   เขาจึงออกรถพาฉันไปยังที่ที่ฉันต้องการ  ที่นั้นคือบ้าน

ของใครคนหนึ่ง  ฉันไขกุญแจเข้าไป ในบ้านหลังนั้น บ้านหลังนี้มันดูเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่มานานแล้ว   ฉันเปิดดูห้องหลายห้อง จนมาถึงห้องหนึ่ง  มันเป็นห้องนอน

มองดูแปบเดียวก็รู้ว่าต้องเป็นห้องของผู้ชาย  แต่ภายในมันกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน  ฉันหันไปมองรูปถ่ายทีตั้งอยู่บนโต๊ะ นั้นภาพฉันกับใครคนหนึ่ง  ที่หลังภาพ

นั้น มีข้อความเขียนไว้   คนที่รักชั่วนิรันดร์และใกล้ๆตรงนั้นก็มีสมุดบันทึกเล่มสีฟ้าอ่อนตั้งอยู่   ฉันค่อยๆเปิดมันอ่านทีล่ะหน้า   แต่ล่ะหน้าที่ถูกเขียนขึ้นมา  ล้วนแต่
เกี่ยวกับฉันทั้งนั้น

               ผมเจอ คุณ ใน วัน คริสต์มาส เหมือนว่าฟ้าได้ประทานคุณมาให้ผม  แวบแรกที่ผมเห็นคุณ ผมนึกว่า คุณเป็นนางฟ้า  เหมือนว่าความรักได้กระโดดเข้าใส่

ผมก่อนที่ผมจะตาย  ช่วงเวลาที่ผมได้อยู่กับคุณมันช่างวิเศษ จนผมอยากจะหยุดมันเอาไว้  แต่ถ้าผมทำอย่างนั้นก็เหมือนว่าผมกำลังทำร้ายคุณ  ผมอยากจะเห็นรอยยิ้ม

คุณไปนานๆ  แต่ผมก็คงทำไม่ได้  ผมอาจจะเห็นแก่ตัว ที่อยากเก็บคุณไว้กับผมไปตลอดกาล   แต่ว่าเวลาของผมมันกำลังจะหมด  ผมอยากใช้ชีวิตกับคุณให้นานกว่า

นี้   แต่คงเป็นไปไม่ได้  ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่พบคุณให้เร็วกว่านี้นะ  ผมชอบอยู่กับคุณมาก  คุณเป็นคนที่สดใสร่าเริงยิ้มได้ตลอดเวลา คุณไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็นแม้แต่

ครั้งเดียว  เวลาที่ผ่านมาที่ได้อยู่กับคุณผมไม่เสียใจอีกแล้ว  และวันนี้ผมจะขอคุณแต่งงาน   แต่ผมมีเรื่องหนึ่งที่ปิดบังคุณเอาไว้   ผมกำลังจะตาย หมอบอกผมว่า ผม

จะอยู่ได้อีกแค่ปีเดียวเท่านั้น  อาการของผมกำลังกำเริบเรื่อยๆ แต่ผมทนได้ถ้าเพื่อคุณแล้วผมทนได้เสมอ  ผมดีใจแทบบ้า เมื่อคิดถึงใบหน้าของคุณตอนที่ผมขอคุณ

แต่งงาน  และแหวนวงนี้ผมจะขอสวมบนนิ้วนางข้างซ้ายของคุณ   แต่แล้วเหมือนฟ้ากลั้นแกล้งหรืออย่างไรไม่อาจทราบ   หลังจากผมขอคุณแต่งงาน  คุณก็ประสบ

อุบัติเหตุ  ผมอุ้มคุณมาส่งโรงพยาบาล ดูเหมือนคุณกำลังหลับไปเท่านั้น   ผมเฝ้ารอให้คุณฟื้นขึ้นมา เพื่อที่จะมอบรอยยิ้มนั้นให้ผมอีกสักครั้ง  ก่อนที่ผมจะตาย  และ

ผมก็อยากได้ยินคำตอบที่คุณยังไม่ได้ตอบผม  แต่ว่าผมคงจะขอมากไปใช่ไหม พระเจ้าถึงไม่ประทานคำขอนั้นให้ผม  ผมกำลังจะเขียนไดอารี่นี้เป็นครั้งสุดท้าย  

อาการผมเริ่มกำเริบหนักขึ้น มันหายใจลำบากเรื่อยๆ  แต่ผมก็เขียนสิ่งที่ผมอยากจะบอกก่อนตายเผื่อสักวันคุณจะมาอ่านเจอมันเข้า   ผมรักคุณ  และจะขอรักตลอดไป

ชั่วนิรันดร์   ผมจะรอคอยคุณตลอดไป  ........  

        รอยปากกาที่เขียนยาวจากข้อความนั้น เหมือนกับสิ่งสุดท้ายที่หลงเหลือ  ฉันจำคุณได้แล้ว  น้ำตา และเลือดที่ยังคงไหลอาบไปทั่ว ฉันเริ่มรู้สึกตัวว่าเลือดของฉัน

กำลังไหลจนเกือบหมดร่างกาย  ใบหน้าของฉันเริ่มซีดเผือด แต่ฉันก็หาได้สนใจไม่   ฉันกำลังยิ้มอย่างที่คุณขอแล้วนะ   ฉันจะแต่งงานกับคุณค่ะ และฉันจะรักคุณ

ตลอดไป รอฉันหน่อยนะ  ฉันหยิบปากกามาเขียนข้อความเพิ่มต่อท้ายประโยคของเขา มันคือคำตอบของฉัน  ฉันเหลือบไปเห็นแหวนที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ  ฉันค่อยๆเอื้อม

มือไปหยิบมันมาสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้าย มันสวมพอดีราวกับว่าเจ้าของมันตั้งใจไว้อย่างนั้น  มือฉันเริ่มอ่อนแรง มันตกลงข้างลำตัวฉัน  ฉันหยิบผ้าคลุมที่นอนสี

ขาว มาพันตัวฉันเอาไว้แล้วผูก ดูเผินๆมันเหมือนกับชุดเจ้าสาว ที่ฉันอยากใส่ ในวันแต่งงานกับเขา   ฉันทำได้แค่นั้นร่างกายของฉันก็ล้มลง  ผู้ชายที่อุ้มฉันมา กำลังวิ่ง

มาทางฉันด้วยสีหน้าที่ตกใจ  เขากำลังเรียกชื่อฉัน  ฉันไม่รู้ว่าเขารู้จักฉันได้ไง  แต่ฉันก็เอยปากขอร้องเขาไป   เมื่อฉันตายไป ให้นำฉันไปไว้ข้างๆคนที่ฉันรัก


                ตอนนี้ฉันอยากจะขอบคุณพระเจ้ามาก  ท่านได้ประทานสิ่งที่ฉันขอแล้ว  ฉันได้พบเขาอีกครั้งแล้ว  ........    สายลมที่พัดผ่านไปเรื่อยๆ พร้อมกับเสียง

ร้องไห้ของชายคนนั้น  เขาอุ้มร่างอันไร้วิญญาณขึ้นรถไป        เวลาผ่านไป 1 ปี  กับเรื่องราวที่จบลงอย่างไม่ลงตัว   ในสายตาใครบางคนอาจจะว่าพระเจ้าลำเอียง แต่

สำหรับผู้หญิงคนนี้ อาจจะเป็นเรื่องที่เธอต้องการมาตลอด   ผมไม่ได้บอกกับเธอจนแม้กระทั่งเธอได้ตายไป  ผมคือน้องชายของคนที่เธอรัก  ผมจะแวะไปหาเธอ แต่ ก็

ไม่กล้า  แต่แล้ว ทุกปีของ วัน คริสต์มาสที่ผ่านมา ผมก็จะได้เจอเธอที่ใต้ต้นสนเหมือนพี่ผม  แต่ผม กลับไม่กล้าที่จะเข้าไปทักเธอเหมือนพี่ผม ผมได้แต่เฝ้ามองเธอ  เธอ

จะนั่งอยู่อย่างนั้นจนเช้า  ผมนี้บ้าจริงๆ ที่ดันไปหลงรักแฟนพี่ชาย  ผมว่าความรักของพวกเขาช่างวิเศษจนผมชักอิจฉาขึ้นมา  รอยยิ้มของเธอก็ยังคงติดตรึงในความ

ทรงจำผม  แต่หลังจากเธอเข้าโรงพยาบาลไป พี่ผมก็ตายจากไปเช่นกัน  ผมเริ่มทำตัวเป็นคนนิรนาม ค่อยตามเธอเป็นเงา ผมเฝ้ามองดูเธอจากที่ไกลๆ  ตามที่พี่ขอให้

ผมดูแลเธอ  แต่ผมอยากจะบอกพี่เหลือเกิน ถึงพี่ไม่ขอ ผมก็อยากจะดูแลเธอไปตลอด  แต่แล้ว เธอก็มาตายในอ้อมกอดผม  ผมได้ทำตามคำที่เธอขอ  ผมได้นำร่างเธอไป

ฝังใกล้ๆกับพี่ผม  และเหมือนว่าผมเห็นภาพลวงตา  ผมกำลังเห็นทั้งสองคนยืนยิ้มให้ผม  ผมรู้สึกดีใจ และอิจฉาไม่ว่าพี่ผมจะยังอยู่หรือไม่อยู่  ผู้หญิงคนนี้ก็รักพี่ผม

เสมอมา   ผมรักเธอ แต่ ก็ไม่มีโอกาสได้บอกเธอ  ปีนั้นที่เธอตายไป  ก็เป็นปีสุดท้ายที่ผมจะไป คริสต์มาสที่นั้นเช่นกัน  คริสต์มาสปีนั้นมันเป็นความทรงจำที่เจ็บปวด

ของผม  แต่กลายเป็น คริสต์มาสที่สมบูรณ์ของเธอ  และ คริสต์มาส


ปีนี้  ผมก็ได้ภาวนาอีกครั้ง  พระเจ้าผมอยากจะมีคนรักแบบพี่จัง  ผม อธิษฐานในใจ  แต่เมื่อผมหันกลับไปก็ชนกับผู้หญิงคนหนึ่ง  ใบหน้าของเธอลักษณะของเธอ  ทำ

ให้ผมตกใจมาก  ใช่เธอเหมือนพี่สะใภ้ผมมากทีเดียว เธอเอยขอโทษผมพร้อมกับยิ้มให้   ผมรู้สึกว่า คนที่ผมขอ พระเจ้าได้ประทานให้ผมแล้วล่ะ พี่ครับ.......