คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ten.
บทที่ 10 ว่าด้วยเรื่องของความแค้น !
“อือ อืม...”
ตุบ!
กระเป๋าเป้ของผมร่วงลงสู่พื้นตอนนี้มันอะไรเดจาวูเหรอ เหตุการณ์นี้มันคุ้นมากเลยนะ ! ตอนนี้ดวงตาของผมไม่เห็นอะไรเลยเห็นแต่ไอ้พี่ฟราสซิสจูบกับน้องบีบอยอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก
ผมเดินกลับมาจากโรงเรียนด้วยอารมณ์สุนทรีย์แต่แค่เปิดประตูบ้านออกเท่านั้นแหละช็อก –[]-!!
“ไอ้พี่ฟราสซิสสส !!!”
“อืม..อืม อ๊าห์”น้องบีบอยที่ดูเหมือนจะพึ่งรู้ตัวผลักไอ้พี่ฟราสซิสที่รุกไม่เลิกออกจากตัว แต่กว่าจะผลักออกได้ก็ทำเอาน้องบีบอยหอบแฮก
“มึงแม่งขัดจังหวะวะไอ้ต้า-__-”มันหันมาพูดกับผมอย่างหงุดหงิดพร้อมกับเอาเสื้อพาดบ่าแล้วเดินไป แหม ! เกินไปแล้วนะเว้ยย เห็นกูเป็นอะไรวะไอ้พี่เปรตตตต !
ถัดไปเป็นน้องบีบอยที่นั่งหน้าแดงสุดๆกับชุดนักเรียนที่หลุดลุ่ย ปากบวมแดง โอ๊ยย เซ็กซี่ฉิบ กรี๊ดดดด (?) พรากผู้เยาว์ชัดๆ
“อะ...เอ่อพี่แฟน...มะ...มาเมื่อไรฮะ”
“เมื่อกี้นี้”ผมตอบเซ็งๆพร้อมกับเดินไปนั่งข้างๆบีบอยที่กำลังติดกระดุมเสื้ออย่างสั่นๆ
“อะ...เอ่อ”
“ไม่เป็นไรพี่เข้าใจกลับบ้านไปเถอะแล้วหาอะไรคลุมรอยแดงบนคอนั่นด้วย เดี๋ยวพี่เบย์จะแปลงร่างเอา”ผมบอกอย่างปลงๆ น้องบีบอยเป็นน้องชายของพี่บอมเบย์ พึ่งจะเข้าเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 1 ที่โรงเรียนนานาชาติแถวบ้านเมื่อไม่นานมานี้เท่ากับน้องเขาพึ่งอายุ 13 สิบสามเองนะไอ้ฟราสมันเป็นโชตะ (พวกรักเด็กผู้ชาย) เมื่อไรกันวะ T[]T’
ปังๆๆๆๆ!
“พี่ฟราสซิส”ผมตะโกนพร้อมกับทุบประตูห้องมันดังลั่น
“อะไรวะ !? ใครตาย”มันมาเปิดห้องอย่างหัวเสียหน่อยๆ ผมเห็นแสงสว่างจากจอคอมเพราะมันปิดตายห้องได้มืดมากแม่งเป็นแวมไพร์เหรอวะ !
“อยากคุยด้วยเรื่อง...”
“บีบอย”มันต่อคำพูดผมและเปิดทางให้ผมเข้าห้อง “มีอะไรก็ว่ามา” มันว่าพลางนั่งลงบนเก้าอี้ผมนั่งแหมะลงบนเตียงมันก่อนจะเริ่มเปิดประเด็น
“บีบอยกลับไปแล้ว”
“เหรอ’
“เฮียคิดจะทำอะไรกันแน่ !”
“อะไร”
“อย่ากวนได้ไหม นายทำแบบนั้นกับบีบอยทำไม ?”
“ฉันทำอะไร”ผมหลับตาข่มอารมณ์กับความกวนประสาทของมัน “ก็เด็กนั่นเดินมาหฉันแล้วก็มาบอกว่ารักฉันมานานแล้ว ฉันก็เลยสนอง (:”
“เฮ้ย ! บีบอยไม่ทำแบบนั้น...”
“นายเชื่อเด็กคนนั้นมากกว่าพี่ชายคนนี้เหรอ”
“อะ...เอ่อ”ผมอ้ำอึ้งกับดวงตาที่แน่วแน่ของมัน “กูเชื่อมึงก็ได้แต่เฮียอย่าทำอะไรบีบอยมากกว่านี้เลยนะผมขอ...”
“ได้ตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันก็กะจะไม่อยู่อยู่แล้ว”
“จะไปไหนอีก -__-”
“ไปโรงพยาบาลน้องเพื่อนโดนข่มขืน -_-”
“หา O-o”
“ออกจากห้องฉันได้แล้วไป !”มันว่าไล่ๆขจัดความสงสัยผมพร้อมกับโยนผมออกจากห้องไป ‘น้องเพื่อนโดนข่มขืน’ ทำไมผมรู้สึกไม่ดีกับคำนี้เลยนะ -_-? รึมันจะเหมือนเรื่องของผมมากเกินไปหว่า
โทรศัพท์ไม่ได้มีไว้ปาหัวหมารับสิวะสาสสสสส !~
โทรศัพท์บนหัวเตียงที่แผดเสียงร้องลั่นทำให้ฟราสซิสมองไปที่มันอย่างเซ็งๆก่อนจะเดินไปกดรับ
“ว่า?”
[มึงรับโทรศัพท์เพื่อนแบบนี้เหรอวะ]
“เออ มีไรก็พูดไวๆ”
[มึงจะออกมาเมื่อไร]
“อีกแปปกูเก็บของอยู่”
[แหล ของมึงอยู่คอมโดหมดมึงเก็บไร]
“เก็บเรื่องกูมีเรื่องนิดหน่อยหน่ะ”เขาเดินไปที่หน้าต่างก่อนจะแง้มผ้าม่านดูเด็กข้างบ้านที่กำลังเล่นกับหมาอย่างสนุกสนาน
[รีบมาหน่อย กูต้องรีบไปดูน้อง]
“น้องในไส้ก็ไม่ใช่จะเดือนร้อนอะไรนักหนา”
[งั้นเดี๋ยวกูจะไปข่มขืนน้องมึงเอามะ มึงจะได้รู้ว่ากูเป็นไร]
“หุบปากมึงเลยสัส เดี๋ยวกูไปเดี๋ยวนี้แหละ”
[มึงเก็บเรื่องเสร็จแล้วเหรอ]
“ยังหรอก แล้วค่อยกลับมาสะสางก็ทัน J”เขาปิดผ้าม่านลงด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ก่อนจะตัดสายโดยไม่รอฟังปลายสายพูดต่อ ฟราสซิสเดินไปหยิบเสื้อยืดสีดำมาสวมก่อนจะหยิบกุญแจรถมาดวงไว้ที่นิ้วก่อนจะเดินไปสตาร์ทรถที่จอดอยู่หน้าบ้านก่อนจะขับออกไปท่ามกลางพระอาทิตย์ที่กำลังอัสดง (ภาษาจะสวยไปไหน -__-)
ร่างสูงเดินเข้าไปในลิฟท์ตัวใหญ่ของโรงพยาบาลพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่
“ชั้นไหนครับ”
“ยี่สิบเจ็ด”เขาตอบพนักงานก่อน พนักงานก้มหัวให้เขาก่อนที่จะกดบนเลขยี่สิบเจ็ดบนตัวลิฟท์
ติ้ง !
เวลาผ่านไปไม่นานลิฟท์ก็เปิดออก เขาก้าวออกไปจากลิฟท์พร้อมกับยื่นทิปเล็กน้อยให้กับพนักงาน
‘2701
นาย
แพทย์เจ้าของไข้ : นพ.กรเดช อักษรสรรค์’
เขามองเลขห้องและชื่อของคนไข้ตรงหน้าอย่าถี่ถ้วนก่อนจะ บิดลูกบิดเข้าไปในห้องนั้นเขากวดสายตามองในห้องก็พบกับคนไข้พร้อมกับคนเฝ้าไข้ที่กำลังมองหน้าคนป่วยด้วยสายตาห่วงหวง
“น้องแกถึงมือหมอแล้วอย่ากังวลไปเลย”
“อาฟาน...”
“ดอกไม้”เขาตอบก่อนจะยื่นดอกไม้ให้กับเพื่อนรัก
“ขอบใจวะ ต้องขอบใจแกจริงๆที่ช่วยน้องฉัน”
“ฉันไม่ได้ช่วยอะไรมาก ก็แค่ดูไปตามอาการ”
“เออ ขอบใจจริงๆวะ”
“แล้วที่เหลือหล่ะ ?”
“อ้อ ใกล้มาแล้ว ไอ้’ฟราสซิส’กำลังจะมาถึงที่นี่ ส่วน ‘ฮาเร็ม’หมอนั่นจัดการเหยื่อรายใหม่เสร็จก็คงมา”
“นายว่าใครจะมาถึงก่อนวะ ‘คอมเพล็กซ์’ ”
“ฮาเร็ม”
“แต่ฉันว่าฟราสซิส”
“งั้นเรามาดูกัน J”
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูเรียกความสนใจของทั้งคู่ได้อย่างมาก เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับปรากฎร่างสูงใส่เสื้อสีดำใบหน้าเต็มไปความยุ่งเหยิง
“ฉันบอกแล้วว่าต้องไอ้ฟราส”
“เออ กูผิดก็ได้แล้วหน้ามึงไปโดยไรมายับเหมือนกระดาษเช็ดก้นอยู่บ้านกู”
“กูเจอไอ้ดีลระหว่างทางอ่ะดิ -__-“ ”
“ไอ้เด็กเปรตนั่นอีกแล้วเหรอ”ผู้ชายร่างบางนามว่าฮาเร็มเดินเข้ามาพร้อมกับวาจารุนแรง
“เออเสะ ! มึงมาช้าฉิบ”
“กูรีบสุดๆแล้วแต่ ‘เหยื่อ’ กูแม่งเรื่องมากสัส”
“เออ ช่างเถอะว่าแต่ไอ้ดีลทำไรมึง”
“ก็อย่างเดิมแหละอาฟาน มันขับรถเบียดกูแม่งเกือบตกทางด่วยสัสเอ้ย -_-* ”เจ้าของชื่ออาฟานเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆก่อนจะเดินกลับไปยังเตียงผู้ป่วย
“เหรอ แล้วใครชนะ”
“กูอยู่แล้วไอ้เด็กเมื่อวานซืนแบบนั้นชนะกูไมได้หรอก”
“แล้วกูรอมึงโดนสอยลงจากบัลลังก์”
“DON’T HAVE THAT DAYS,AFAN”
“อืมมมม น้องมึงฟื้นแล้วเพล็กซ์”
“เฮ้ยจริงเหรอ”เจ้าของชื่อรีบโผมาดูหน้าน้องชายสุดที่รัก
“อืออ เฮีย”ร่างบนเตียงหรี่ตาลงพยายามปรับม่านตาให้เข้ากับแสงที่สว่างจ้า
“นะ...นายฟื้นแล้วเหรอ”
“อ๊าห์ แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“นายโดน’หมอนั่น’ขืนใจเฮียไปจอนายที่บ้านพอดี”
“ฮ่ะๆ ฮ่าๆๆๆ....ฮือๆๆ”ร่างบางตรงหน้าหัวเราะดังลั่นสลับกับร้องไห้เหมือนคนบ้า บีบหัวใจพี่ชายอย่างคอมเพล็กซ์อย่างมาก เขาสัญญาว่าจะต้องสะสางบัญชีนี้เพื่อ ‘โดมินิกัน’ กับนายแน่นอน ‘ไฮเวย์ !’
Cry
24.10.11
ไรเตอร์กลับมาเเล้วทุกคนคิดถึงไรเตอร์ม้อยยยย tt'
ไปเรียนพิเศษมาทรหดมาก (- -V) กลับมาปุปอัพฟิคเลย อัพรับเปิดเทอม
บ้านใครน้ำท่วมบ้างบ้านอิไรท์เเห้งสนิท ฝนไม่ตกสักเเอะ
เป็นกำลังใจให้คนน้ำท่วมนะค่ะ T[]Tv
มาพูดเรื่องฟิคของเรากันบ้าง อ้าวๆๆๆ งงหล่ะสิคนเเต่งก็งงเหมือนกัน
สรุปง่ายๆก็คือคอมเพล็กเนี่ยเป็นเพื่อนกับฟราสซิสนะค่ะส่วนเรื่องน้องโดมินิคเนี่ย
อุบไว้ก่อน (ที่จริงมันตัน) เจอกันตอนหน้าค๊าาาาา
ความคิดเห็น