คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : thirty-eight.
บทที่ 38 ละครโง่ๆฉากหนึ่ง
ดวงตาสีน้ำตาลได้แต่มองตามร่างสูงที่เดินออกจากห้องไปอย่างเจ็บปวดมือเล็กๆอาบไปด้วยเลือดสีแดงสดจากเศษแจกัน แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับเขามีเพียงความด้านชา ความเจ้บปวดที่ได้รับเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหัวใจ น้ำตาที่เคยเหือดแห้งกลับคืนมาอีกครั้ง ฟาร์อีสต์ก้มลงมองแหวนทองคำขาวที่นิ้วกลางข้างซ้าย ความทรงจำที่เคยมีไหลทลักอย่างไม่ควรเป็น...
...
(บันทึกลับฟาร์อีสต์)
ผมมองร่างของเดลต้าที่กำลังนอนเล่นเกมส์อยู่บนเตียงอยู่พักนึง ก่อนที่ผมจะตัดสินใจเคาะหน้าต่างตรงระเบียงเพื่อให้ร่างสูงนั้นเปิดประตู...เดลต้าทำสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นผมที่หน้าต่าง ห้องของผมอยู่ติดกับห้องเขาเขา ผมเลยแอบปีนข้ามระเบียงมา...ช่วยไม่ได้คนมันคิดถึงนี่นา
“ทำไมวันนี้มาอยู่ตรงนี้”
“เบื่อเข้าทางเดิมแล้ว...”ผมตอบกลับพร้อมกับอมยิ้มเล็กๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่ผมคุ้นเคย...เดลต้าเข้ามาในฐานะพี่ชายของผมกับภรรยาใหม่ของพ่อ ผมไม่เคยคิดจะยอมรับเธอเลย ผมพยายามขัดขวางเธอทุกอย่างจนงานแต่งงาน ‘เกือบ’ จะไมได้จัดขึ้น...
ถ้าในวันนั้นผมไม่เจอกับน้องชายของเธอคนนั้นซะก่อน
เดลต้าเป็นรักแรกของผม ผมจำเขาได้ในครั้งแรกถึงแม้ว่าเขาจะจำผมไมได้ก็ตามเถอะ ผมเป็นคนร่างกายอ่อนแอเป็นไข้อยู่บ่อยๆพ่อรักผมมากท่านกลัวว่าผมจะเป็นอะไรไป ท่านพยายามให้ผมอยู่แต่ในบ้าน...ถึงแม้เวลาออกไปข้างนอกก็ต้องมีหน้ากากอนามัย
วันนั้นเป็นวันที่อากาศดีวันหนึ่งผมหนีคุณพ่อออกไปเดินเล่นข้างนอก...ผมโบกแท็กซี่ไปเดินห้างคนเดียว ผมกินข้าวในห้างคนเดียวอย่างที่ไม่เคยทำ แต่พอขากลับผมเจอลูกหมาอยู่กลางถนนผมตัดสินใจเดินไปช่วยมันเพราผมเอาแต่มองมันทำให้ผมไม่เห็นรถที่กำลังแล่นตรงมาที่ผม
นาทีนั้นผมมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากรถเก๋งที่กำลังแล่นตรงเข้ามาผมคิดว่าผมต้องตายแน่ๆ...แต่ก็เหมือนมีปาฏิหาริย์ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาโอบผมออกจากตรงนั้นอย่างฉิวเฉียด...ร่างของผมลอยเข้าสู่อ้อมกอดของผู้ชายคนนั้น นาทีนั้นผมจำเขาได้ติดตาเขาเป็นผู้ชายผมสีดำตาสีดำที่ดูน่าค้นหา เขาสบถคำหยาบออกมามากมายด่ารถคนนั้นก่อนจะหันมาพยุงผมให้ลุกขึ้น
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ?”
“อ้อ...ไม่ครับ”
“คนสมัยนี้นี่ขับรถไม่ดูเลย...ไม่เป็นไรก็ดีแล้วทีหลังระวังด้วยหล่ะ”เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆก่อนจะเดินจากไป ผมยืนนิ่งอยุ่ตรงนั้นพักหนึ่งใจของผมเต้นแรงมากจนผมคิดว่ามันจะหลุดออกมาผมก้มลงมองพื้นอย่างอายๆแต่ตอนนั้นสายตาของผมก็สะดุดเข้กับอะไรซักอย่าง
‘บัตรรักเรียนโรงเรียนมัธยม x
นาย โอสธี ปาณทวี ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3’
ผมยังไมได้บอกขอบคุณเขาเลย...ตอนนั้นผมได้แต่คิดแบบนั้นและผมแน่ใจว่าจำใบหน้าของเดลต้าได้แม่นแต่ผมคิดว่าเขาคงจำผมไมได้เพราะผมใส่แมสปิดหน้าไว้...
...
ผมยืนชะเง้อคอมองหาคนที่ผมตามหาอยู่หน้าประตูโรงเรียนมาซักพักแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามโมงซึ่งเป็นช่วงที่นักเรียนทยอยออกมาจากโรงเรียน หลายๆคนมองมาที่ผม ผมยังใส่แมสแถมวันนี้ยังพ่วงแว่นตาอีกอัน วันนี้ผมหนีคุณพ่อมาอีกแล้ว ทำยังไงได้ก็มันเบื่อ พ่อก็ดีแต่คุยกับยัยเลขานั่น...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าซักวันพ่อจะเอายัยนั่นมาเป็นแม่ใหม่ เขาไม่ยอมหรอกนะ !!
“เอ๊ะ...!”ผมอุทานขึ้นมาเบาๆเพราะเป้าหมายของผมกำลังเดินออกมา สะพายเป้สีน้ำตาลและสีดำไว้ที่ไหล่ซ้าย ผมกำลังจะเดินเข้าไปหาเขา...ถ้าไม่ติดว่ามีอีกคนวิ่งมาตัดหน้าเขาซะก่อน ผมมองร่างตรงหน้าด้วยความตกใจ
ไม่จริงใช่ไหม...ไม่ใช่...มันต้องไม่ใช่เขาสิ ไม่ใช่คนๆนั้น
ทั้งสองคนเดินจับมือและเดินผ่านหน้าผมไปอย่างเฉยชา...ตอนนั้นผมเป็นเหมือนอากาศธาตุ บัตรนักเรียนที่อยู่ในมือผมทำมันตกลงพื้นอย่างไม่ตั้งใจ ผมก้มลงมองมันและหยิบมันขึ้นมาก่อนจะเดินหันหลังกลับไป
...
ผมรู้มาตั้งแต่เด็กว่าผมมีพี่ชาย พวกญาติๆต่างพูดว่าผมเป็นลูกอิจฉา ผมเป็นเด็กที่เกิดมาหลังจากที่น้าสาวของผมคลอดพี่ชายได้หนึ่งปี ผมรู้ว่าเขามีตัวตน ผมรู้ว่าเขาเป็นลูกเมียน้อยที่มีศักดิ์เป็นน้าแท้ๆของผม ผมรู้ว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาเหมือนกับผมราวกับแกะเพราะผมเคยเห็นพ่อหยิบรูปถ่ายที่เขาฝากนักสืบไปสืบมาขึ้นมาดูบ่อยๆ ผมรู้ว่าพ่อของผมรักเขามาก...ซึ่งอาจจะมากกว่าผม ผมเคยคิดว่าคนๆนี้จะเป็นคนที่มาแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากผมและเป็นคนที่ทำให้ผมไม่เหลืออะไร...
แต่ตอนนี้ผมได้แต่คิดว่าผมต้องแย่งผู้ชายคนนั้นมาให้ได้...ผมอยากให้คนๆนั้นรู้ว่าการถูกแย่งของที่รักความรู้สึกมันเจ็บปวดแค่ไหน !!
...
“ฟาร์...ฟาร์อีสต์”เสียงเรียกที่ดังอยู่ที่ข้างหูทำให้ผมที่กำลังหลับลืมตาขึ้นมามองด้วยอาการสลึมสลือ เดลต้าที่นอนอยู่ข้างๆผมลุกขึ้นไปหยิบเสื้อที่อยู่ปลายเตียงมาใส่...ผมมองร่างสูงในผมสีน้ำตาลแดงที่กำลังบิดคลายความเมื่อย...เขาดูดีเสมอในทุกเวลา :)
“มองอะไร...อยากต่ออีกรอบเหรอ”
“บะ...บ้า พูดอะไร -///-”ผมพูดพร้อมกับปาหมอนใส่ร่างสูง เดลต้ารับมันได้ก่อนจะวางมันลงบนเก้าอี้ เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้เตียงนอนเล่นเอาผมที่อยู่ใต้ผ้าห่มต้องถอยหนี
“หนีไม่พ้นหรอก...”เดลต้าคว้าตัวผมเข้าไปกอด ก่อนจะกดตัวผมลงแนบกับเตียง ริมฝีปากบางนั้นกดลงมาที่ปากของผมอย่างแผ่วเบา มือของเขาเลื่อนลงต่ำและเหมือนว่า ‘กิจกรรม’ ที่พึ่งหยุดไปมันกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง...
...
ผมยันตัวลุกขึ้นจากผ้าห่มและพิงหัวเตียงไว้...ผมมองที่นอนข้างๆที่เคยมีร่างสูงนอนอยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโน้ตใบเล็กๆตรงโคมไฟ
‘ไปทำงานก่อนนะ เจ๊มีนาโทรตามไว้จะกลับมาหา
p.s. ทำข้าวต้มไว้ให้กินเพิ่มพลังนะ อยู่ในครัว J’
รอยยิ้มบางๆโผล่ที่มุมปากของผมอย่างช่วยไมได้ เขามักน่ารักแบบนี้เสมอ ตอนนี้ผมคบกับเดลต้าแล้วมันเพราะอะไรหน่ะเหรอเพราะแผนการเล็กๆของผม...ที่ผมอยากจะแก้แค้นเขา
ผมตกลงข้อตกลงกับแม่ใหม่ (ให้ตายสิไม่อยากเรียกเลยL) ว่าผมจะยอมรับให้เธอแต่งงานกับพ่อของเขาถ้าหากเธอเอาน้องชายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วย...ซึ่งเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอยอมทำตามโดยดีซึ่งหลังจากที่เธอแต่งงานได้ไหมนานผมก็เห็นเดลต้าขนของมาอยู่แล้วและคืนแรกผมก็ปรากฏตัวในชุดเดิมที่ผมเคยเจอเขา...ผมหวังว่าผมจะจำผมได้แต่เหมือนความหวังผมจะพังทลายลงเพราะร่างสูงไม่แม้แต่จะเอ่ยทัก...แถมยังเรียกชื่อผมเป็นผู้ชายคนนั้นอีก ซึ่งเขาก็เป็นคนบังคับให้ผมต้องให้แผนสอง
หลังจากนั้นสามสัปดาห์ผมก็เริ่มแผนการ วันนั้นเป็นวันเสาร์ผมเข้าไปหาเดลต้าอย่างเคย วันนั้นผมถือเบียร์เข้าไปเจ็ดแปดขวด...ผมอ้างว่าผมอกหักอยากหาเพื่อนกินเพื่อลมรัก ซึ่งเขาก็ไมได้ปฏิเสธอะไร ผมกินไปหมดหนึ่งขวดผมก็บอกว่าเบื่อ ผมเลยชวนเขาเล่นเกม ถ้าใครแพ้หมดขวด...แน่นอนว่าเขาปฏิเสธผมที่บีบน้ำตาไมได้และเกมที่ผมเลือกก็เป็นเกมส์ที่ผมชอบซะด้วยสิ J
เดลต้ากินไปหกขวดส่วนผมหนึ่งขวดครึ่ง...ผมเมา...เขาเมา...และเรามีอะไรกัน ตอนเช้าพ่อผมเข้ามาเจอก็แค่นั้นเองและละครฉากเล็กๆของผมก็เริ่มขึ้น
‘ป๊าครับเดลไม่ผิดหรอก ฟาร์ผิดเองที่ชวนเขาดื่มเมื่อคืน...’ผมพูดพร้อมกับบีบน้ำตาออกมา ‘พ่ออย่าทำอะไรเดลเลยนะ...ฮึก...ไม่งั้น....ฟาร์....ฮึก คงรู้สึก...ผิดมาก...ฮึก’
‘ยังไงป๊าก็ไม่ยอม เป็นแค่คนอาศัยทำแบบนี้ได้ยังไง !!!’
‘ฟาร์...มะ...ไม่เป็นนี่ฮะ...ฮึก ยังไงฟาร์ก็เป็นผู้ชาย...ไม่เสียหายอยู่แล้ว....’
‘ฟาร์...’คุณพ่อผมทรุดลงกับโซฟาร่างข้างๆผมไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย เขาได้แต่ก้มหน้านิ่งๆเหมือนคิดอะไรอยู่
‘ผมจะรับผิดชอบเองครับ...’
‘หา...’
‘ผมจะคบกับฟาร์อีสต์ครับ!’คำพูดกับแววตาที่มุ่งมั่นนั่นทำเอาผมอึ้งไป...ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่มันก็ทำให้แผนของผมเสร็จสมบูรณ์...
ต่อมาพ่อผมก็ตัดสินใจให้เขาลาออกจากโรงเรียนเพื่อมาอยู่โรงเรียนเดียวกับผมและส่งเดลต้าไปฝึกซ้อมที่บริษัทเพื่อเป็นศิลปินตามที่พี่สาวเขาขอและทุกอย่างดูเหมือนจะโอเคไปซะหมด...จนผมไม่อยากจะเสยมันไป...บางทีผมก็ลืมไปว่ามันเป็นแค่ละคร ละครที่ผมสร้างขึ้นมาเพื่อทำลายคนๆนั้น
21-10-12
กรี๊ดดดด ไรท์เตอรืกลับมาแล้วเอ้อไรท์อยากจะบอกอะไรไว้หน่อยนะค่ะ
ไรท์ไม่เก่งพอที่จะอัพทุกวันนะค่ะแต่สิ่งที่ไรท์อยากได้คือคอมเม้นนะค่ะ
หายไปสามวัน - คือกำลังแต่งนะค่ะ
หายไปห้าวัน - ไรท์ตันค่ะ
หายไปเกินเจ็ดวัน - ไรทลมไปแล้วไปตามที่เฟสนะค่ะ T___T!
ฮ่าๆๆๆๆ เอาเป็นว่ามาพูดถึงตอนนี้นิดนะค่ะ
โอ้ว เรื่องนี้แต่งไปแต่งมาสงสารใครดี -___-;;
ส่วนน้องฮีทหลายคนคิดถึงน่าจะตอนหน้าค่ะ <3
ความคิดเห็น