คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : fourty-three
บทที่ 43 อยูกับกูเถอะนะ
วัตถุเย็นๆที่ค่อยๆซับผ่านหน้าผมเหมือนนาฬิกาปลุกที่กำลังปลุกผมขึ้นจากนิทรา...ผมค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆปล่อยให้ดวงตาปรับสภาพกับแสงไฟในห้องที่เปิดจ้าอยู่
“ตื่นแล้วเหรอเฮีย”
“...”เสียงเรียกที่คุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆเล่นเอาผมตกใจหันขวับไปมองที่ข้างเตียงไอ้ฮีทถือผ้าขนหนูชื้นน้ำอยู่ในมือข้างหลังมันมีกะละมังสีฟ้าวางอยู่...ให้ตายสิมันแน่ๆที่เช็ดตัวให้ผม
“เฮียไปทำอะไรที่นั่น...”
“ที่ไหน”
“ผับ”คำพูดสั้นๆแต่ได้ใจความของไอ้ฮีททำเอาความทรงจำต่างๆค่อยๆทะลักออกมาเหมือนเขื่อนแตก ความรู้สึกคลื่นไส้เข้าจู่โจมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนผมผลักผ้าห่มที่คลุมตัวออกและวิ่งไปที่ห้องน้ำก่อนที่จะโก่งคออ้วกเอาอาหารค่ำอันน้อยนิดที่กินเข้าไปออกมา ผมอ้วกอยู่ที่อ่างล้างหน้าอยู่ซักพักก็มีมือของไอ้ฮีทลูบหลังผมเบาๆแล้วยื่นน้ำล้างปากกับผ้าเช็ดปากให้ ผมได้แต่พยักหน้าขอบใจมันอละค่อยๆยกน้ำกลั้วปากไล่ความขมที่คอ
“ขอบ...ใจ”
“ไม่เป็นไรเฮีย...เฮียไหวไหม”
“ไม่ค่อยวะ”ผมตอบออกไปตามความเป็นจริงแบบที่ไม่สมเป็นผมเอาซะเลย...ปกติคำตอบที่ออกมาควรจะเป็นคำว่าไหวหรือไม่เป็นไรแต่นาทีนี้เรื่องที่ผมแบกรับเอาไว้มันมากซะจนผมอยากมีที่พึ่งซักที่ไว้ให้ผมพักพิง
“งั้นเฮียค่อยๆเดินนะไม่ต้องรีบ”ไอ้ฮัทพูดพร้อมกับค่อยๆพยุงตัวผมไปนั่งที่เตียง “ผมว่า...ช่วงนี้เฮียเครียดไปหน่อยนะ”
“ไม่หรอก”
“อย่าเถียงสิเฮีย...ผมว่าเฮียเครียดไปนะ”
“ที่กูบอกว่าไม่เพราะกูไมได้เครียดไปหน่อยแต่กู...เครียดมากๆต่างหาก”ผมตอบมันเสียงเบาๆอย่างหมดแรงก่อนจะเดินไปกอดมันจากข้างหลังตอนที่มันกำลังจะเก็บกะละมัง ผมไม่รู้ตัวเองว่าทำไปทำมผมรู้แค่ตอนนี้ผมมันก็แค่ไอ้ขี้แพ้ที่อยากได้ ‘ของ’ ที่เคยเป็นของตัวเองกลับมาไม่ว่าจะต้องทำร้ายใครก็ตาม
“เฮีย...”
“มึงอย่าทิ้ง...กู.....นะ”เสียงที่เปล่งออกไปของผมมันเบามากเหมือนคนกำลังจะตาย ไอ้ฮีทจับมือผมที่โอบเอวมันไว้ก่อนจะค่อยๆแกะมันออกและหันมามองตาผม มันดันผมให้นั่งที่เตียงเอามือปาดน้ำตาที่แก้มออกจากแผ่วเบาแล้วนั่งคุกเข่าลงที่พื้นตรงหน้าผมไอ้ฮีทจับเอามือผมไปกุมไว้หลวมๆพร้อมกับส่งสายตาแบบที่เมื่อก่อนมันเคยให้กับผม สายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย...
“ผมจะไม่ทิ้งเฮีย”
“มึงสัญญาแล้วนะ”
“ผมสัญญา...ว่าทิ้งชีวิตนี้ผมจะรักเฮียคนเดียว จะซื่อสัตย์กับเฮีย จะดูแลเอาใจใส่จะรัก...รัก...รักเฮียไปทุกวันแม้ว่าวันไหนเฮียจะหมดรักผมล้วก็ตาม...”ทุกประโยคทุกถ้อยคำของมันค่อยๆซึมเข้ามาสู่ใจของผมเหมือนกับต้นไม้ที่ขาดน้ำแล้ววันหนึ่งงเปรียบเหมือนได้นำทิพย์จากสวรรค์ทำให้มันมีชีวิตอีกครั้ง ไอ้ฮีทจับมือผมไปแนบแก้มอุ่นๆของมันก่อนจะจูบลงที่มือผมเบาๆ
“สัญญาแล้วทำให้ได้นะ...”
“แน่นอนครับ”มันยิ้มบางๆให้ผมเล่นเอาน้ำตาที่เอ่ออยู่ขอบตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “เพราะฉะนั้นให้ผมดูแลเฮียนะ”
“…”
“ถึงเฮียจะยังไม่ลืมเขาคนนั้น...แต่ผมก็พร้อมจะอยู่ข้างเฮียไปตลอดผมขอแค่นั้นให้ผมดูแลเฮียเถอะให้ผมแทนที่เขาก็ได้ขอแค่...”คำพูดต่างๆนาๆของไอ้ฮีทหายไปเพราะผมก้มลงไปประกบริมฝีปากบางของผมกับริมีปากของมันเบาๆก่อนจะผละออกมา ไร้ซึ่งการลุกล้ำใดๆ...แค่ริมฝีปากแตะกันธรรมดาแต่มันเหมือนถ่ายทอดความรู้สึกของผมกับมันผ่านช่วงเวาสั้นๆ
“กูไม่เอาแบบนั้น”
“เฮีย...”
“กูไม่เอาจริงๆฮีท...เพราะตอนนี้มึงเอาหัวใจกูไปทั้งดวงแล้วคนที่มึงจะแทนที่ได้ก็มีแค่มึงคนเดียว”ผมพูดดักมันขึ้นมาเล่นเอาไอ้ฮีทที่เมื่อกี้ซึมเป้นหมาหงอยยิ้มกว้างออกมา
“เฮีย.....เมือกี้เฮียว่าไรนะ”
“ต่อจากนี้...กูจะมีแค่มึง”ผมชี้ไปที่หน้าผากของมัน “มึง” ริมฝีปาก “และมึงคนเดียว” และจบลงที่หัวใจ “รับผิดชอบหัวใจกูที่มึงเอาไปด้วยนะ”
“ผมจะดูแลอย่างดีเลยหล่ะ...”ไอ้ฮีทตอบรับออกมาพร้อมกับกระโดดขึ้นมาหอมแก้มผมซ้ายขวาเล่นเอาผมหน้าแดงวาบ...ให้ตายสิอายสัส !!
…
ครืดด ครืดด
ร่างสูงของฮีทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับอย่างงัวเงียสายตาเขาทอดมองไปที่ร่างบางของแฟนต้าที่หลับสนิทไปแล้วเหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้หัวใจเขาพองโตอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนตอนที่คนที่เขารักรับรักเขาซักที
“ฮัลโหลครับ”
[ฮีท....ฮีทมาหาน้าทีสิ]เสียงสั่นๆจากปลายสายทำเอาร่างสูงเกิดอาการกระวนกระวายเล็กน้อย
“มีอะไรเหรอครับ”
[โน้ต...]
“โน้ต...โน้ตเค้าเป็นอะไรครับ !!”
[เมื่อกี้โน้ตเห็นรูป ‘ฮอร์น’ ในห้องเก็บของ...แล้วก็เป็นลมล้มหัวกระแทกตอนนี้น้าพามาโรงพยาบาล...หมอบอกว่าอีกไม่นานก็ฟื้น ฮีทมารอปลอบน้องหน่อยได้ไหม ?]
ร่างสูงของฮีทออกอาการลังเลเล็กน้อยเขามองไปที่แผ่นหลังของร่างบางที่หลับอยู่บนเตียง
[นะ...น้าขอร้องนะฮีท]
บางทีเรื่องบ้าๆที่อาจจะถึงตอนอวสานซักที
“ครับเดี่ยวผมจะออกไปเดี๋ยวนี้...โรงบาลไหนครับ”
[โรงพยาบาล X]
“ครับโรงพยาบาล X เดี๋ยวผมจะรีบไป”ฮีทตอบรับปลายสายอย่างรวดเร็วก่อนจะกดตัดสาย...เขาหยิบกุญแจมอเตอร์ไบค์ที่หัวเตียงก่อนจะก้มลงไปจูบหน้าผากคนที่หลับอยู่เบาๆ
...
แกร๊ก...
ทันทีที่ประตูห้องปิดลงดวงตาของผมก็ลืมขึ้นทันทีผมตื่นขึ้นมาก่อนที่โทรศัพท์จะเข้าซักพัก ไอ้ฮีทฟุบหลับที่ข้างเตียงผมมันเป็นภาพที่เพลินไม่น้อย ผมยกมือขึ้นแตะที่หน้าผากสัมผัสอุ่นๆเมื่อครู่ยังไม่จางหายไปเหมือนกับความสงสัยในใจผมที่กำลังเกิด
ตอนนี้ผมได้มันมาแล้วและผมก็ไม่ต้องการ ‘สูญเสีย’ ใครไปอีกแล้ว
เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็เดินไปหยิบเสื้อแขนยาวสีขาวของตัวเองมาใส่ทับเสื้อยืดของฮีทไว้ก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างคอนโดพอเดินมาหน้าคอนโดก็มีแท็กซี่คันหนึ่งมาจอดตรงหน้าผมพอดี
“ไปไหนน้อง...”
“โรงพยาบาล X ครับพี่”
“งั้นขึ้นรถเลย”จบคำพี่เค้าพูดผมก็เปิดประตูด้านหลังและเข้าไปนั่งทันที...ผมเหม่อลอยออกนอกหน้าต่างความรู้สึกง่วงเข้าครอบครองสติ นีกูเป็นไรวะพึ่งนอนไม่ใช่เหรอ ผมมองหน้าพี่แท็กซี่เมื่อกี้ผ่านกระจกรถพี่เค้าใส่แว่นดำและผ้าปิดปากไว้จนเห็นว่าผมมองก็ถอดแว่นตาออก มันมองผมด้วยสายตาสมเพชผ่านกระจกมองหลัง บางทีผมอาจจะมองโลกในแง่ดีเกินไปไหมบังเอิญไปไหมนะที่แท็กซี่จะมาจอดตรงหน้าเหมือนราชรถมาเกยแต่ผมก็ไม่ทันคิดอะไรได้มากเพราะสิ่งที่เห็นจากกระจกคือไอ้คนขับแท็กซี่หยิบผ้าขนหนูขึ้นมาปิดจมูกตัวเอง...ก่อนที่สติของผมจะดับวูบไป
5-12-12
มาแ้วค่ะมาให้สับให้เละมาให้ต่อยให้แหลกด่าเลยด่าเลค่ะพร้อมแ้วหายไปนานมากๆๆๆ
T_________________T (ไรท์หนีงานมาแต่งเลยนะ) งานชุมมากค่ะชุมกว่ายุงลายอีก ฮือออออออ
เอาเป็นว่ามาพูดถึงเรื่องนี้ั้กันดีกว่า (เปลี่ยนอารมณ์) เหมือนจะจบแต่ไม่จบจะเคลียปัญหาทั้งหมดละคับ
อีกประมาณไม่เกิดห้าตอนคงจบหล่ะ >___<!!! โอ้ยยย เป็นฟิคเรื่องยาวเรื่องแรกที่แต่งจบเลยนะ
เฮ้อออออ ส่วนใครไมไ่ด้เอ็นซีจะรีส่งให้นะค่ะงานยอะจริงๆ (จะดีมากหากทิ้งอีเมลอีกรอบ T__T!)
ความคิดเห็น