คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : fourty-seven
บทที่ 47 กูร้อน...ช่วยกูที
“เฮีย กินข้าวหน่อยสิ ถ้าเฮียไม่กินจะไม่หายไข้นะ...” ผมพยายามออดอ้อนร่างบางด้วยความน่ารัก(?) มากสุดเท่าที่มีให้ร่างบางยอมกินข้าวต้มที่ผมซื้อมา แต่ร่างบางไม่แม้แต่จะอ้าปากหรือปริปากตอบอะไรผมเลย ตั้งแต่ตื่นมาเมื่อสี่ชั่วโมงที่แล้ว หลังจากทานยาที่หานซินให้ไว้อาการก็ดีขึ้นตามลำดับ ไข้ลดลงอย่างเห็นได้ชัดเหลือเพียงแค่อาการตัวอุ่นและเสียงแหบเท่านั้น แต่ร่างบางก็ดื้อแพ่งไม่ทานอาหารหรือยา ตั้งท่าประท้วงจะให้ผมเล่าความจริงเกี่ยวกับตัวผมให้ฟังว่าทำไมไอ้นีลอนถึงต้องกลัวผมขนาดนั้น
“ไม่กิน...ผมจูบจริงๆนะ” ผมงัดมุขเดิมๆที่เคยใช้แต่รอบนี้ร่างบางไม่โวยวายได้แต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาเหมือนเดิม “เฮียอ่ะ...”
“ไม่กินก็ต้องจูบสิ”คำพูดประโยคสั้นๆกับเสียงแหบๆนั่นทำเอาสติผมเตลิดผมวางถ้วยข้าวต้มไว้ ก่อนจะหันกลับไปมองร่างบางที่ก้มหน้าลงเล็กน้อย แก้มแดงๆจากพิษไข้ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่เพราะความเขินอายของร่างบาง
“เฮีย ผมว่าเฮียไม่สบายหนักแน่ๆเลยพวกนั้นเอาอะไรให้เฮียกินรึเปล่า ? หาทำอะไรเฮียรึเปล่า ?”
“ไม่...แต่กูแค่กลัว กลัวว่ามึงจะทิ้งกูไป ทิ้งให้กูอยู่คนเดียวอีก กูเหงาและหนาวมากมึงรู้ไหมเวลาที่กูอยู่คนเดียว...กูกลัวว่าถ้ากูไม่ทำอะไรให้มึงเลยมึงจะทิ้งกูไป เพราะเรื่องของมึงซักเรื่องกูก็ไม่รู้ กูไม่รู้ว่ากูจะไปเจอมึงได้ที่ไหน มึงชอบอะไร มึงมีแฟนมาแล้วกี่คน นิสัยจริงๆมึงเป็นแบบไหนกันแน่ กูกำลังกลัวว่าบางทีมึงอาจไม่ใช่แบบที่มึงเป็นอยู่ มึงไม่ได้รักกูอย่างที่กูเห็น...และมึงพร้อมจะทิ้งกูไปตลอดเวลา” ผมมองไหล่ของแฟนต้าที่สั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น ประโยคที่ร่างตรงหน้าเขาพูดมาเสียดแทงใจของเขา เพราะผมมันเห็นแก่ตัวผมเลือกที่จะใช้ร่างบางเพื่อรักษาอาการของตัวเอง ปิดกั้นตัวตนที่เคยเป็นและสร้างตัวตนจอมปลอมที่ได้หายไปนานแล้วให้กลับมาอีกครั้ง
ผมเอื้อมมือไปฉุดร่างบางให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด อุณหภูมิในตัวของเขาแผ่ไอร้อนออกมา แต่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าความร้อนที่ผมกำลังสัมผัสมันเกิดจากอะไรกันแน่ระหว่างพิษไข้กับพิษสวาทที่กำลังกัดกินสติของผม
“เฮีย...ผมไม่มีวันจะทิ้งให้เฮียอยู่คนเดียวอีก ผมรักเฮียนะ รักมากมากยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก ผมขอโทษที่ไม่ได้เล่าเรื่องเลวร้ายนั่นให้ฟังเพราะผมคิดว่าผมทิ้งอดีตผมไปตั้งแต่วันที่ผมเจอเฮียในวันนั้นผมก็ลืมตัวตนที่ผมเคยเป็น ไม่ว่าผมจะเป็นคนแบบไหนยังไงตอนนี้ผมก็เป็นคนที่หลงรักเฮียอย่างเต็มหัวใจ เฮียรู้ไว้นะ”
ถ้อยคำหวานที่ถูกเอ่ยออกไปทำให้ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาสบดวงตาของผมและเป็นจังหวะที่ทำให้ผมช่วงชิงริมฝีปากบางนั้นมาเป็นของตัวเองอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันให้ร่างบางตั้งตัว ริมฝีปากของผมบดเบียดลงไปพร้อมกับลิ้นร้อนที่ค่อยๆแทรกเข้าไปตามกลีบปากนุ่มที่แยกออกจากกัน ผมดันร่างบางให้นอนราบลงกับเตียงก่อนจะค่อยๆไล้มือไปตามส่วนเว้าโค้งอย่างช้าๆ เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่คนตรงหน้าใส่ดูเกะกะสายตาทันทีที่เขาผละริมฝีปากออกพร้อมกับมองสบดวงตาสีดำที่กำลังมองผมอย่างโหยหากับพวงแก้มสีชมพูระเรื่อและเสียงหอบหายใจหนักๆที่ร่างบางแสดงออกมา ทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะเรียกสติตัวเองที่ไปไกลถึงฟินแลนด์(?) ให้กลับมาสิงกับตัวเอง
“เฮียอยากจะฟังเรื่องของผมกับไหม ?”
“ไม่...”
“ทำไม ? เมื่อกี้ยังดื้อด้านอยู่แท้ๆ”
“ตอนนี้ช่วยดับร้อนก่อนได้ไหม...มันร้อนมาก”
“ฮะ...เฮีย”
“นะ ให้กูได้รู้สึกถึงมึงเวลาที่มีสติจนถึงเช้า...ได้ไหม ?”
15/04/56
กะ...กะกะลัวโดนแบน ฮ่าๆ ลิ้งโหลดๆเอานะค่ะ
เป็นเอ็นซีที่แต่งนานมาก T______T!
ไม่ใช่อะไรไปเรียนพิเศษมาแล้วลืมเอาโน้ตบุคไป
เม้นเป็นกลจ.ให้หน่อยนะค่ะ อีกสองสามตอนจะจบแล้ว
(ใครยังไมไ่ด้เอนซีตอนที่แล้วเม้นไว้เลยนะครับ -.,-)
PS. ติชมเอนซีหน่อยนะดีม่ดีตรงไหน
ความคิดเห็น