เมื่อเรื่องน้อยใจเล็กๆน้อยๆคือชนวนเหตุที่ทำให้ฉันเลือกที่จะหนีออกจากบ้าน
*ไร้ประโยนช์เหมือนพ่อมันจริงๆ*
คำพูดแดกดันลอยๆเหมือนทุกครั้งแต่ มันเป็นเหตุผลบ้าๆที่ทำให้ฉันเลือกที่จะ 'หนีออกจากบ้าน' ความบ้าบิ่นเลยทำให้จุดหมายที่ฉันไปนั้นเกินความคาดหมายของใครหลายๆคน จากสาววัยรุ่นอายุ18ปีใกล้จะ19ปี ฐานปานกลาง ลูกสาวคนรองที่ใกล้จะเรียนจบแล้วมีงานทำ เป็นตัวสำรองของพี่ชายและน้องสาว กลัวที่จะทำอะไรผิดพลาด กลัวไปซะเกือบซะทุกอย่าง แต่ว่าฉันเลือกที่จะทิ้งทุกอย่างและวางแผนหนีไป 'ญี่ปุ่น' ชั่วคราว ก็นะความคิดโง่ๆของผู้หญิงบ้าๆที่หนีออกจากบ้านเพราะน้อยใจที่พ่อแม่ไม่รัก ไม่สิ....พวกเค้าไม่เคยรักฉันตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ
*ถ้าแม่คิดว่าหนูไร้ประโยชน์ ก็ไม่เป็นไร เพราะหนูจะไม่อยู่ให้แม่บ่นอีกต่อไปแล้ว ทั้งชีวิตเลยพอใจคุณมั้ยคะ?คุณผู้หญิง*
*ยิ้มแบบนั้น เป็นใครก็รู้ว่านั้นน่ะ เป็นแค่หน้ากากที่สร้างขึ้นมา*-??
*ในหัวใจของเธอมันว่างเปล่านะรู้มั้ย ว่างเปล่าเหมือนชื่อของฉันไง*-??
*ทำตัวแบบนี้ เท่ากับว่าเธอก็เลือกที่จะทิ้งความรู้สึกด้วยใช่มั้ย?*-??
*ขยะก็อยู่ส่วนขยะ แต่เธอแน่ใจแล้วหรอ ว่าตัวเองเป็นเศษขยะ*-??
*ไฮ!ๆ เธอเหมาะกับรอยยิ้มนะ เพราะฉะนั้น อย่ายิ้มทั้งที่น้ำตายังไหลไม่หยุดดีกว่า เพราะแทนที่เธอจะมีความสุข จะกลายเป็นทุกข์เอานะ*-??
*หนีออกจากบ้าน มาไกลขนาดนี้ บ้าบิ่นเหมือนใครกันนะ*-??
(นิยายเรื่องนี้ก่อขึ้นจากพลังงานด้านลบของเราเอง เป็นนิยายที่เขียนขึ้นเพราะความน้อยใจของไรต์เองล้วนๆ ไหนขอดูสิว่านิยายที่ออกมาจากด้านลบของไรต์จะมาม่าได้ซะเท่าไหร่)
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น