คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Black Candy : 8
Chapter : 8
“เมื่อคืนพวกเราไปเลี้ยงฉลองเรียนจบพร้อมส่งมันกลับบ้านกัน มันไปส่งยอลลี่มันไม่ได้บอกเลยหรอ?”
หนึ่งปี....หนึ่งปีแล้วประโยคที่ลู่หานบอกก็ยังคงดังก้องอยู่ในหัว คริสกลับแคนาดาไปทันทีหลังจากคืนนั้น แม้วันรับปริญญาของเขาเองก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา บางครั้งอาจจะได้ยินข่าวคราวจากที่บรรดาเพื่อนๆ เขาคุยกันว่าชายหนุ่มกลับมา แต่ชานยอลก็ไม่มีโอกาสที่จะได้เจอคริสเลยสักครั้งเดียว
แต่เรื่องแบบนี้คาสโนว่าเขาไม่นิยมคิดมากกันอยู่แล้ว แค่นี้จิ๊บๆ ที่คิดบ้างก็แค่เรื่องที่ตัวเองเป็นผู้ชาย (มาก่อน) แล้วต้องมามีอะไรกันกับผู้ชายด้วยกันเอง ทำให้รู้สึกแปลกๆ ส่วนเรื่องอื่น...ไม่เคยอยู่ในสมองเลย
“ชานยอล....”
“หื้มม?” เสียงหวานขานรับอีกคนทั้งๆ ที่ยังนอนหลับตาซบอยู่บนหน้าอกของชายอีกคนที่นอนด้วยกันอยู่บนเปล
“ทำแบบนี้จะไม่กลัวคนอื่นเข้าใจผิดหรอ?”
“ใครอยากคิดอะไรก็คิดไปสิ”
หญิงสาวยังคงหลับตาพริ้มอยู่บนอกของชายหนุ่มที่คุ้นเคย
“ฉันจะไม่มีแฟนก็เพราะเธอนี่แหละ!”
“ทำไมวะ! มีฉันให้ควงอยู่ทั้งคน ทั้งขาว สวย เอ็กซ์ อึ๋ม ผู้ชายค่อนประเทศเขาอิจฉานายจะตาย” ชานยอลเงยหน้าขึ้นไปว่าคนอีกคน
“หึ! ถ้าคนอื่นรู้ว่าเธอเคยเป็นใครมาก่อนเชื่อว่าเขาคงไม่อิจฉา”
ชายหนุ่มยกยิ้มก่อนจะเหลือบตาลงมามองหญิงสาวที่นอนซบตัวเองอยู่อย่างสบายอุรา
“แหมมม นายกลัวคนอื่นจะว่าเอาว่าคู่เรามันคู่สาวสวยกับหลักกิโลฯอะดิ๊~~”
หลังจบประโยคตาคมก็หันมามองอีกคนด้วยสีหน้าบึ้งตึงก่อนจะลุกขึ้นจากเปลโดยไม่บอกไม่กล่าวทำให้
“เฮ๊ยยย!! ไอ้แบค!! จะลุกทำไมไม่บอกวะ!” ร่างโปร่งร่วงลงจากเปลมานั่งร้องโอดโอยอยู่บนพื้นหญ้า พลางลูบสะโพกของตัวเองไปมา
“สมน้ำหน้า! หมั่นไส้คนหลงตัวเอง ฮ่าๆๆๆ” แบคฮยอนหันไปหัวเราะเพื่อนของตัวเองที่นั่งหน้างออยู่บนพื้นหญ้าเขียว
“อ้าวๆๆ สองคนนั้นอะ อย่ามัวตีกันมาช่วยกันทำมาหากินเลย กินแรงคนอื่นตลอด”
คริสตัลที่เพิ่งหิ้วของกินมาวางไว้บนโต๊ะต้องถึงกับเท้าสะเอวเอ็ดเพื่อนทั้งสองคน
“จ้า~ แม่คุณ ไปหิ้วเพื่อนเธอมาด้วยไป ร่วงลงมาก้นจ้ำเบ้าขนาดนั้นเห็นทีคืนนี้คงจะออกไปฟูลมูนปาร์ตี้กับคนอื่นเขาไม่ได้แน่ๆ เลย” หนุ่มร่างเล็กเหล่ตาไปมองเพื่อนของตัวเองที่กำลังค่อยๆ ลุกขึ้นมา
“ไปได้ย่ะ!!!” ชานยอลบอกจะเดินเข้ามากระแทกตัวใส่แบคฮยอน จนคนตัวเล็กกว่าถึงกับเซ
“ได้ข่าวเมื่อกี้มันยังนั่งสำออยอยู่ตรงโน้น” ฮยอนอาถึงกับอดที่จะแซะเพื่อนตัวเองไม่ได้หลังจากที่เห็นปฏิกิริยาอีกคนเมื่อบอกว่าจะไม่ได้ไปปาร์ตี้คืนนี้
“นี่ถามจริงเหอะ แกสองคนเคยคิดหวั่นไหวกันเองบ้างหรือเปล่าวะ?”
“ไม่!!!”
ทั้งสองคนตอบออกมาพร้อมกันโดยไม่ต้องนัดหมาย
“ฉันไม่เอาเสาชิงช้ามาทำแฟนหรอก เห๊อะ” แบคฮยอนบอกพร้อมกับเริ่มชวนสาวๆ จัดของที่หอบหิ้วกันมา
“จ๊ะ!! พ่อหลักกิโลฯ” ร่างโปร่งแว๊ดใส่เพื่อนก่อนจะเดินสะบัดเข้าบ้านพักไปท่ามกลางสีหน้าเอือมระอาของเพื่อนๆ
ร่างโปร่งในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ตอนนี้เรียกได้ว่าโตเป็นสาวแล้วจริงๆ ระยะเวลา 1 ปีที่ผ่านมาเริ่มทำให้ชานยอลเป็นสาวได้เต็มตัว ทั้งท่าทางและนิสัยเกือบจะกลายเป็นผู้หญิง 100% อาจจะเป็นเพราะอยู่กับเพื่อนๆ ที่เป็นผู้หญิงตลอดเวลา บวกกับสภาพร่างกายที่ต้องทำให้แสดงออกไปแบบนั้นและเพราะความสวยที่ไม่มีที่ติ จึงทำให้ร่างโปร่งมีหนุ่มๆ มาติดพันธ์อยู่เรื่อยๆ แบคฮยอนจึงต้องคอยมาทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันตัวให้กับเพื่อนสาวคนนี้โดยการยอมให้ชานยอลควงไปไหนมาไหนอยู่ตลอดเวลา
วันนี้เป็นอีกวันของการพักผ่อนในฤดูกาลปิดเทอม แก๊งสามสาวหนึ่งหนุ่มและเพศลูกครึ่งอีกหนึ่งจึงถือโอกาสยกพวกกันมาพักผ่อนต่างประเทศ ณ บ้านพักตากอากาศริมทะเลของแบคฮยอน ซึ่งคืนนี้จะมีปาร์ตี้ใต้แสงจันทร์ที่ทุกคนรอคอยกันอีกด้วย
…………………………………………Black Candy………………………………………
“จะสวยกันไปไหนเนี้ย กะอีแค่จะลงเล่นน้ำแถมเล่นตอนกลางคืนจะแต่งสวยกันไปทำไมไม่มีใครมองเห็นแกหรอก” ชานยอลที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำมองเพื่อนที่กำลังประโคมเครื่องสำอางลงบนใบหน้าอย่างเอือมระอา
“หืมมม แกนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ปาร์ตี้ใต้แสงจันทร์แบบนี้เราแต่งสวยเพื่อจะได้รับกับแสงจันทร์นวลผ่องที่สาดส่องลงมาจากท้องนภา”
“พอเหอะ” ชานยอลพูดดักคอเพื่อนจนฮยอนอาต้องทำหน้ามุ่ย
“เดี๋ยวนะยอลลี่ อย่าบอกนะว่าเธอจะใส่ชุดนี้ไปปาร์ตี้อะ” ซอลลี่ถามคนที่ยังคงอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ
“Yeahhh!!!” หญิงสาวบอกพร้อมกับท่าทางมั่นใจ
“หนักกว่าชุดแม่ชีของยัยซอลลี่อีก”
“กรุณาอย่ามาพาดพิงกันค่ะ!” ซอลลี่หันไปเห้วใส่คริสตัล
“สาวๆ ข้างในพร้อมกันหรือยังคร้าบ~”
“เสร็จแล้วๆๆ จะออกไปแล้ว!”
เสียงแบคฮยอนตะโกนเรียกมาจากห้องห้อง ทำให้สาวๆทั้งหมดกระวีกระวาดเก็บของรีบออกจากห้องเตรียมไปร่วมสนุกกันที่ริมชายหาดกับงานฟูลมูนปาร์ตี้
“โอ้โห้ววววว!!~”
แบคฮยอนถึงกับอดที่จะอุทานออกมาไม่ได้ เมื่อบรรดาเพื่อนสาวทั้งสองที่รู้จักกันมานานพากันใส่ชุดบิกินี่สีสันจัดจ้านเตรียมท้าแสงจันทร์ ส่วนซอลลี่นั้นก็อยู่ในชุดปกติตามสไตล์สาวเรียบร้อย แต่คนที่ไม่ปกติสุดก็เห็นจะเป็นชานยอลเพียงคนเดียว
“เห้ย ไอ้ยอลเพื่อนๆ เธอแต่งเต็มขนาดนี้ ไม่กลัวดร็อปหรอ?” แบคฮยอนถามเพื่อนที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำออกมาด้วยสายตาท้าทาย
“อย่ามาดูถูกกกก”
“จริงของยอลลี่นะแบคฮยอน ระหว่างชุดบิกินี่ที่เกลื่อนหาดกับชุดคลุมอาบน้ำเพียงหนึ่งเดียวนายว่าคนเขาจะมองใครล่ะ ฮ่าๆๆๆ” ซอลลี่บอกพร้อมกับหัวเราะร่า
“เออว่ะ!!!”
“ไปกันเถอะเดี๋ยวพระจันทร์จะตกทะเลไปซะก่อน”
คริสตัลในชุดบิกินี่สีฟ้าโอบไหล่เพื่อนให้เดินตามกันไปยังริมชายหาดที่อยู่ไม่ห่างจากตัวบ้านพักมาก
บนชายหาดที่มีพระจันทร์ดวงโตที่ค่อยทำหน้าที่ส่องแสงลงมายังเบื้องล่างที่มีผู้คนร้องรำทำเพลงอยู่ด้วยกันนับหมื่น ยิ่งดึกเท่าไหร่ปาร์ตี้ก็ยิ่งคึกคักมากเท่านั้น ซึ่งทั้งห้าคนที่มาในวันนี้มีซอลลี่เพียงคนเดียวที่ยังไม่ได้แตะต้องน้ำแอลกอฮอล์ส่วนสี่คนที่เหลือสติสัมปชัญญะก็ชักจะเหลือน้อยเต็มทีและมันก็เป็นผลพวงที่ทำให้เกิดช็อตเด็ดที่สำคัญขึ้นมา
หญิงสาวร่างโปร่งที่เต้นอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มนานาชาติค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อคลุมอาบน้ำตัวยาวออกช้าๆ เผยให้ส่วนโค้งเว้าได้สัดส่วนพร้อมผิวขาวเนียนดังทรายบนชายหาดที่มีบิกินี่สีแดงสดตัวจิ๋วปกปิดบางส่วนไว้ ถึงผู้ที่สติเหลือน้อยอย่างเพื่อนทั้งสาม เมื่อได้เห็นชานยอลในชุดบิกินี่ก็แทบจะหายเมาก็เป็นปลิดทิ้ง เพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เจ้าตัวยอมเปิดเผยสัดส่วนของตัวเองท่ามกลางคนนับหมื่น
“กะ แก...” ฮยอนอาถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นชานยอลที่กำลังเต้นอยู่ในกลุ่มผู้คน
“ฉันอยากให้พี่คริสมาเห็นนางตอนนี้เหลือเกิน” ครัสตัลจ้องเพื่อนสาวของตัวเองทั้งๆ ที่ลืมตาแทบจะลืมตาไม่ขึ้นแล้ว
“ว่าแต่พี่คริสเขาหายไปไหนวะ?”
“ไม่รู้!! สิ้นชีพที่แวนคูเวอร์ไปแล้วมั้ง แม่งง อุตส่าห์ลุ้นให้ได้กะเพื่อน อารมเสียยย!”
สองสาวบ่นกันไปแต่ไม่นานก็วิ่งไปสมทบกับสาวบิกินี่แดง
ภายใต้แสงจันทร์สลัว สาวงามผู้กุมความลับของชานยอลก็ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง ริมฝีปากสีแดงสดยกยิ้มเมื่อเห็นคนที่เธอได้เปลี่ยนชีวิตกำลังสนุกสุดเหวี่ยงอย่างลืมตัว
“ข้ากลับมาหาเจ้าแล้ว...ปาร์ค ชานยอล
หน้าหวานเงยขึ้นไปมองบนท้องฟ้าก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองพระจันทร์สีนวลดวงโต ภายในใจคิดว่าอาจจะมีใครสักคนบนนั้นลิขิตให้เขาเป็นแบบนี้และเมื่อหาทางให้มันกลับคืนเป็นดังเดิมไม่ได้ชานยอลก็จำต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามกรรม....ยอมใช้ชีวิตของตัวเองในร่างของผู้หญิงให้ดีที่สุด
แต่เมื่อหญิงสาวเลื่อนใบหน้ากลับมาอยู่ในระดับปกติก็พบว่ามีคนๆ หนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้า....
มือเรียวยกขึ้นสัมผัสกับใบหน้าหวานของชานยอลอย่างทะนุถนอม ทำให้ร่างโปร่งเคลิบเคลิ้มเพราะสัมผัสจากคนตรงหน้า ดวงตาคมของหญิงสาวที่ใครได้มองเป็นต้องหลง จ้องตาชานยอลอย่างมีความหมายก่อนจะโน้มใบหน้าของตัวเองเข้าไปหาร่างโปร่ง
ความหวานถูกส่งจากปากของอีกคนไปยังอีกคน กลิ่นหอมหวานของลูกอมทำให้ชานยอลลืมคิดไปว่าผู้หญิงตรงหน้าคือใคร
“เฮ๊ยยย!!! ยอลลี่!”
เสียงซอลลี่ตะโกนร้องขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่อหันไปเห็นเพื่อนของตัวเองล้มลงไปนอนอยู่บนพื้นทราย
หญิงสาวปริศนาจากไป ทิ้งไว้เพียงเสียงที่ดังก้องอยู่ในหัวของชานยอล
‘คิดถึง.....คิดถึงเขาสิ’
“ยอลลี่ๆ!! แบคฮยอนมาช่วยฉันหน่อยเร็ว!” ซอลลี่วิ่งเข้าไปดูเพื่อนตัวเองที่หมดสติไป
ถึงแม้ว่าร่างโปร่งกำลังสลบไหลแต่ก็กลับมีหยดน้ำใส่ๆ ไหลออกมาจากหางตาราวกับกำลังฝันร้ายหรือมีเรื่องที่ทำให้ต้องเสียใจ....
…………………………………………Black Candy………………………………………
“ยอลลี่นางเป็นอะไรของนางวะ?”
ฮยอนอากระซิบกระซาบกับคริสตัลขณะนั่งเครื่องกลับเกาหลี
“ไม่รู้ ถามก็บอกว่าไม่ได้เป็นไร ทั้งที่สภาพนี้อะเป็นแหงๆ”
หลังจากปาร์ตี้คืนนั้นชานยอลก็เปลี่ยนไป หญิงสาวดูซึมเศร้าต่างจากชานยอลคนเดิมไปมาก ทุกครั้งที่อยู่คนเดียวร่างโปร่งก็มักจะเหม่อลอยอยู่เสมอ ถึงแม้เพื่อนๆ จะคอยถามคอยเป็นห่วงแต่อีกคนก็ไม่ยอมปริปากพูดสิ่งที่อยู่ในใจ
“ยอลลี่ มีอะไรก็บอกกันได้นะ” มือเรียวของซอลลี่แตะแขนเล็กของคนที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบินเบาๆ
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” หญิงสาวยิ้มบางๆ ให้กับเพื่อน
“ยอลลี่....ถึงเราจะเป็นเพื่อนกันมาแค่ปีกว่าๆ ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเธอกำลังไม่สบายใจ”
แววตาจริงจังของซอลลี่ทำให้ชานยอลต้องหุบยิ้มลง
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันคิดอะไรอยู่” ร่างโปร่งบอกกับเพื่อนก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
“เป็นแบบนี้เหมือนไม่ใช่ยอลลี่เพื่อนคนเดิมของฉันเลย”
ชานยอลมองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะซบลงบนไหล่เล็กของซอลลี่ หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่หยดน้ำใส่ๆ ที่ปริ่มอยู่รอบดวงตา
คนที่ไม่เคยมีความทุกข์ กำลังจะมีความทุกข์
คนที่ไม่เคยมีเรื่องต้องให้คิดมาก กำลังมีเรื่องราวมากมายเข้ามาให้คิด
คนที่ไม่เคยคิดถึงใคร....กำลังคิดถึงใครบางคน
ร่างโปร่งนั่งหวีผมที่ยาวสลวยของตัวเองอยู่หน้ากระจก พลางมองเงาสะท้อนของตัวเองอย่างเหม่อลอย ความรู้สึกหวิวๆ ความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรบางอย่างในชีวิตมันหายไป แต่ก็กลับนึกไม่ออกว่ามันคืออะไร
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
สติของชานยอลกลับมาอีกครั้งเมื่อเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ร่างโปร่งลุกออกจากหน้ากระจกเพื่อไปเปิดประตูต้อนรับแขกผู้มาเยือน
“เดี๋ยวนี้ไม่มีของฟรีหน้าห้องให้กินแล้วหรอ” คริสตัลทักขึ้นหลังจากร่างโปร่งเปิดประตูให้
นั่นสิ....ของที่เคยมาแขวนอยู่หน้าห้องเป็นประจำมันหายไปพร้อมๆ กับใครบางคน....
“ไม่มีอะ สงสัยเพิ่งนึกได้ว่าแขวนไว้ผิดห้อง” ร่างโปร่งบอกเพื่อนก่อนจะปิดประตูห้อง
“แขวนผิดห้องหรือคนแขวนไม่อยู่ยะ”
“ใครวะ?” คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความสงสัย
“อย่ามาทำซึนไปหน่อยเลย!”
“เอ๊า! ก็ฉันไม่รู้~ ว่าแต่แกมาทำไมเนี้ย?” ชานยอลถามเพื่อนที่แผ่ตัวลงบนที่นอนอย่างไม่เกรงใจ
“ก็เห็นแกดูแปลกๆ ไปเลยว่าจะชวนไปเที่ยว” คนตัวเล็กเด้งตัวขึ้นมาบอกชานยอลพร้อมรอยยิ้ม
“ก็ดีนะ เบื่อพอดี ว่าแต่จะไปไหน?” ร่างโปร่งถามอีกคนด้วยความสนใจ
“แวนคูเวอร์ไหม?”
“ไอ้บ้า!! ไม่ไป!!!” ชานยอลร้องค้านความคิดของเพื่อนทันที
“ฮ่าๆๆๆ ฉันล้อเล่นนนน~ แกนี่อคติอะไรกับเขานักหนา”
“ไม่มีเหตุผล อยู่ๆ ก็ไม่ชอบขี้หน้า ไม่มีเหตุผลอะไรทั้งสิ้น” ร่างโปร่งบอกพร้อมกับล้มตัวลงนอนข้างๆ เพื่อน
“แกคิดอะไรกับพี่เขาหรือเปล่า?” น้ำเสียงที่จริงจังของคริสตัลทำให้ชานยอลต้องหันไปมองหน้าอีกคนด้วยความแปลกใจ
“ทำไมถามแบบนี้วะ?”
“ก็ฉันคิดว่าหลังจากที่พี่เขาหายไป แกก็เปลี่ยนไป”
เปลี่ยนไป....เปลี่ยนไปหรอ? เปลี่ยนไปในทางยังไงไม่มีใครรู้ แม้แต่ชานยอลก็ยังไม่รู้เลยว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เพราะเขาคนนั้นหรือเปล่า......
Talk : มาต่อจนครบละ ถ้าผิดพลาดหรือดมึนๆ ไปหน่อยก็ไม่ต้องสงสัย เพราะไรท์เตอร์ป่วย 555555
ความคิดเห็น