มอบรัก ฉบับ รีไรท์ (สนพ.เขียนฝัน ในเครือไลต์ออฟเลิฟ)

ตอนที่ 40 : ยังรัก 70%

                    บรรยากาศที่สนามบินในตอนนี้เต็มไปด้วยความเงียบ เมื่อคนที่มาส่งครอบครัวของกานต์กลับบ้านเหลือเพียงกานต์และมอบรัก เพราะครอบครัวของกานต์ได้ขึ้นเครื่องกลับไปเรียบร้อย จากตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะไปหาย่าแม้นอีกครั้ง แต่เกิดมีปัญหาที่โรงพยาบาล และที่บริษัท กีรณาและท่านผู้อำนวยการโรงพยาบาลจึงต้องรีบกลับไปจัดการ คุณกานดาจึงจำเป็นต้องกลับไปด้วย

                ร่างสูงมองร่างบางของคนรักที่เอาแต่ยืนก้มหน้าไม่พูดไม่จาเป็นเวลานาน และอาจจะยังไม่ได้คุยกันเป็นกิจจะลักษณะ ทำให้เธอยังไม่กล้าสบตาเขา

                “เรากลับกันเถอะ ตอนบ่ายผมต้องประชุม” กานต์ชวนกลับเสียงขรึม

                ร่างบางพยักหน้าก่อนจะเดินนำหน้าเขาไปโดยไม่พูดไม่จา กานต์มองตามหลัง ขมวดคิ้วมุ่น นี่เธอยังไม่หายโกรธเขาอีกหรือไงนะ คิดได้ดังนั้นคุณหมอหนุ่มจึงรีบเดินให้ทันคนนำหน้า ก่อนจะคว้ามือเรียวมากุมไว้ และเดินต่อไปพร้อมกันอย่างง่ายๆ

                มอบรักขัดขืนในคราวแรก ก่อนจะยอมเดินตามเขาโดยดี เมื่อนึกถึงคำพูดของเพื่อน ถ้าหากรักก็ไม่ควรเรื่องมาก เขาจูงเธอเดินมาถึงรถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลจากอาคารมากนัก ทั้งคู่ขึ้นรถเรียบร้อย ระหว่างที่รถของกานต์กำลังแล่นไปตามทางอย่างช้าๆ แต่ในใจคนบังคับรถกลับกำลังพลุ่งพล่านเมื่อยังไม่สามารถหาคำมารวมให้เป็นประโยคเพื่อจะงอนง้อคนรักที่เอาแต่มองออกไปนอกรถ ไม่สนใจเขาแม้แต่นิด

                “เอ่อ....”

                “.........” มอบรักหันมามองเขา ก่อนจะหันกลับไปสนใจด้านนอกรถเช่นเดิม เมื่อกานต์ไม่เอ่ยอะไรต่อ

                “เราไปหาอะไรทานกันก่อนดีไหม” คำพูดไม่เข้ากับสิ่งที่คิดได้ออกจากปากในที่สุด กานต์นึกโมโหตัวเอง ก่อนจะส่ายหน้าตัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป แล้วกลับมาสนใจคนข้างๆ แทน

                “ซื้ออะไรไปกินที่ร้านดีกว่าค่ะ กินเสร็จหมอจะได้ไปทำงานโดยไม่ต้องเสียเวลา” มอบรักเอ่ยยาวๆ เป็นครั้งแรก

                กานต์มองคนข้างกายยิ้มๆ รู้สึกดีใจที่เธอเริ่มพูดกับเขา แม้จะยังไม่เหมือนเก่า แต่นี่คือสัญญาณที่ดี ที่มอบรักได้ส่งมาให้เขา เมื่อวานที่สมศรีปล่อยให้เขาเฝ้ารอ หลังจากเขาโทรไปขอร้องให้สมศรีช่วยคุยกับมอบรัก และถามเธอว่าเธอโกรธอะไรเขา เพราะเขาโดนมารดาและพี่สาวบ่นตลอดบ่ายของเมื่อวาน ทันทีที่กลับจากบ้านมอบรัก แม่และพี่สาวที่ทำท่าว่าเข้าใจหัวอกลูกผู้หญิงก็รุมประชาทัณฑ์เขาด้วยคำพูด และสายตาอันคมกริบ สมศรีก็เผยบางอย่างให้เขาได้รู้ เรื่องที่เขาไม่เคยคิดในแง่นี้แม้แต่ครั้งเดียว

                “ศรีจะบอกบางอย่างกับหมอเผื่อหมอจะเข้าใจเพื่อนของศรีบ้าง......ไอ้มอบมันรักหมอทั้งๆ ที่มันกลัว...กลัวว่ามันจะไม่มีค่าพอให้หมอรัก ไอ้มอบมันผิดหวังมาแม้จะไม่หลายครั้ง แต่สำหรับคนที่มักจะโดนเพื่อนล้อว่าไม่สวย อ้วน คำพวกนี้มันเกาะอยู่ในใจของไอ้มอบมันมานาน พอหมอมารักมัน...หมอเชื่อไหม...ไอ้มอบมันยังคิดว่ามันฝันเป็นบางครั้ง หมอสมบูรณ์เกินไป ทั้งหล่อ เก่ง รวยครบสูตร แค่ความต่างของมันกับหมอมันก็กดดันตัวเองมากพอ บางทีสติมันก็อาจจะมีหลุดบ้าง......ครั้งนี้ ศรีจะลองถามมันให้นะคะ แต่ศรีเองไม่รับรองนะคะว่าผลมันจะเป็นยังไง”

                “อืม....แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน แล้วมอบอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมหืม...” กานต์ถามเสียงนุ่ม

                “...ส้มตำดีไหมคะ แก้มจะได้ทานกับเราด้วย” มอบรักลืมตัวตอบเขาไปด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า ก่อนรอยยิ้มจะชะงักเมื่อหันมาสบตาคนที่บังเอิญหันมามองพอดี

                “หายโกรธผมแล้วใช่ไหม”

                มอบรักหุบยิ้มฉับพลัน ขึงตาใส่เขาเพื่อซ่อนรอยยิ้มที่อาจจะหลุดให้เขาได้ใจ

                “ทำไมมอบต้องหายโกรธหมอด้วยล่ะคะ...”

                “ยังไม่หายเหรอ..”กานต์ถามเสียงละห้อย

                “ก็....มอบไม่ได้โกรธหมอสักหน่อย” มอบรักมองออกไปนอกรถ เมื่อพูดจบ แล้วรอยยิ้มที่ซ่อนไว้ก็เผยออกมาเมื่อคิดว่าหันหลังให้เขาๆ คงไม่เห็นแน่นอน

คนขับรถแอบหันมองหน้าใครบางคนผ่านกระจกใสที่สะท้อนภาพคนแอบยิ้มให้เขาได้เห็น เท่านี้กานต์ก็เข้าใจ และเต็มใจที่จะขอโทษคนรักโดยไม่ต้องรู้เหตุผล

                “ผมขอโทษนะครับที่ทำให้คุณเสียใจ”

                “เปล่าเสียใจสักหน่อย” มอบรักอู้อี้ตอบ ไม่กล้าหันมาสู้หน้าเขาด้วยความอายและรู้ตัวถึงความไม่มีเหตุผลของตัวเองในหลายวันที่ผ่านมา

                “เราดีกันแล้วใช่ไหมครับ”

                “ก็.....ยังไม่เคยทะเลาะกัน...” คนหันหลังคุยอ้อมแอ้มตอบอายๆ

                “ง่ายๆ แบบนี้เลย?” กานต์ถามคนรักน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

                มอบรักหันมาเอามือกอดอก พร้อมทำตาขวางใส่คนที่เริ่มหัวเราะเบาๆ อย่างลืมตัว

                “อยากให้ยากก็ได้นะคะ”

                “ไหนว่าไม่ได้โกรธ?” เสียงทุ้มถามกลับอย่างอารมณ์ดี รถที่แล่นอยู่ปัดไฟเลี้ยวก่อนจะจอดชิดข้างทาง เพื่อที่เขาจะได้มองแก้มแดงๆ ของคนที่กำลังเขินอายในขณะนี้

                “หมอจอดรถทำไม?”

                “อยากเห็นคนไม่โกรธชัดๆ” กานต์ตอบยิ้มๆ เช่นเคย

                “ก็ไม่โกรธจริงๆ” มอบรักกลั้นยิ้มอย่างยากลำบาก จนตอนนี้แก้มกลมเป็นซาลาเปาไปแล้ว

                “แค่งอนเฉยๆ ใช่ไหม” กานต์จับร่างบางที่ทำท่าจะหันหน้าหนีเขาอีกครั้ง ให้หันหน้ามาสบตาเขาที่รอคอยคำตอบ

                “ก็......งั้นมั้ง!” มอบรักตอบเสียงสั่น และพยายามให้สั้นที่สุดเท่าที่มันจะสั้นได้

                “ถ้าอย่างนั้น.....มอบหายงอนผมแล้วใช่ไหม”

                “หายแล้วมั้ง ไม่รู้สิค่ะ” มอบรักกัดริมฝีปากล่างอย่างคนเขินจัด

                “มีไม่แน่ใจด้วย....อืม ไม่หายก็ไม่เป็นไร ผมรักมอบมากนะ เราอย่าปั้นปึงใส่กันอีกเลยนะ....นะครับ” กานต์สบตามอบรักตรงๆ สายตามั่นคงแน่วแน่ของเขา ทำให้ร่างที่เกร็งในตอนแรก ผ่อนคลายลงและยอมพยักหน้าด้วยน้ำตาคลอเบ้าในที่สุด

                “มอบขอโทษนะคะ มอบเองที่ไม่มีเหตุผล ไม่หนักแน่นพอ มอบขอโทษที่ทำตัวเสียมารยาทเมื่อวานนี้”

                กานต์รั้งร่างมามาโอบกอดเพื่อปลอบประโลมคนที่เริ่มสะอึกสะอื้นหนักขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

                “ไม่หรอก มอบไม่ต้องขอโทษผม ผมต่างหากที่ผิด ที่ไม่เป็นผู้ใหญ่มากพอ ทั้งๆ ที่ควรจะรู้ว่าการมีแฟนเด็กแล้วจะเป็นยังไง แต่ยังเผลอทำตัวไม่ได้เรื่องให้คนที่รักที่สุดมีน้ำตา หยุดร้องนะคนดีเห็นไหมมอมแมมหมดแล้ว” มือหนาบรรจงเช็ดน้ำตาให้หมูน้อยของเขาอย่างรักใคร่

                มอบรักส่งยิ้มทั้งน้ำตาให้กานต์ก่อนจะตวัดแขนกอดคอคนรักให้ขยับเข้ามาชิดมากกว่าเก่า และกานต์ต้องอ้าปากค้างเมื่อคนที่เขินอายทุกครั้งที่เขาหอมแก้ม ตอนนี้เธอกลับหอมแก้มเขาก่อน กานต์มองคนรักด้วยความแปลกใจ

                คนตั้งใจหอมแก้มคนรักเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เมื่อเห็นคนรักยังคงทำหน้าเหมือนไม่เชื่อถือในสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อสักครู่

                “หมอค่ะ....”

                กานต์กระพริบตา ก่อนเขาจะแกล้งรั้งร่างบางมากอด ด้วยความรักที่มากขึ้น มากขึ้นในทุกๆ วัน มอบรักอาจจะไม่มีเหตุผลในบางครั้ง แต่นั่นอาจจะเป็นเรื่องดีของเขา การดีกันในแต่ละครั้ง อาจจะสร้างสิ่งใหม่ๆ สำหรับเขาและเธอก็เป็นได้ อย่างเช่นตอนนี้ สิ่งที่คนขี้อายยังกล้าทำ

                “ผมรักคุณมาก.....ไม่ต้องเชื่อผมหรอกนะ รอดูก็พอ”

                “มอบ....รักคนแก่แถวนี้จัง” มอบรักอู้อี้ในอกเขาเสียงเบา หากคนที่รอฟังกลับได้ยินอย่างชัดเจนในหัวใจ

อัพสองตอนสุดท้ายแล้วนะคะ ฝากติดตามเรื่องใหม่ของไรท์ด้วยนะคะ 

ภรรยาเช่า(รัก) และมรดก....พกลม ติดตามอ่านได้ในเด็กดีค่ะ 

พรุ่งนี้ยังเหลืออีกตอนนะคะ 

ผู้หญิงเราบางทีก็งี่เง่าเนาะ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ จะเอาไปแก้ไขในเรื่องต่อๆ ไปค่ะ