:: บทบ่นของคนแก่ ขออย่าได้ใส่ใจ ใครที่ขี้เกียจฟังบ่น เชิญเลื่อนข้ามตัวอักษรสีขาวๆไปอ่านแต่ตัวอักษรสีดำ
Warning
เมื่อวานมีอารมณ์อยากบ่นอย่างแรงกล้ามากแม้จะอยู่ฤดูกาลสอบ จึงขอเบี้ยวอ่านหนังสือสักวันนึงแล้วมาเขียนบ่นๆๆๆๆๆๆๆ ไดอะรีนี้ก็เป็นแค่บทบ่นเรื่อยเปื่อยของป้าแก่ๆที่ไม่ค่อยเข้าใจโลก+คิดอะไรไม่ค่อยไปตามกระแสชาวบ้านเขา ดังนั้นถ้าอ่านเจออะไรประหลาดจากที่คิดก็อย่าถือสาคนบ้าเลยนะ 55+ (เมื่อวานเน็ตหมดพอดี วันนี้เลยเอามาลง)
ก่อนอื่น เมื่อวานนี้เป็นวันรับพระเกี้ยวของน้องๆเตรียมฯทั้งหลาย ก็ขอแสดงความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่ได้ศิราภรณ์น้อยนี้ไปประดับอกซ้ายขวา ได้ติดแล้วดีใจใช่ม้า! นั่นก็เป็นความรู้สึกของอิฮั้นเหมือนกันตอนที่รับพระเกี้ยว รู้สึกมันสวยดี แต่ก็อยากจะขอเตือน -- ซึ่งไม่เหมือนกับที่คนอื่นเตือน -- คือคนอื่นมักจะเตือนว่ามันเป็นศิราภรณ์ชั้นสูง ศักดิ์สิทธิ์สุดๆ ดังนั้นอย่าทำให้มันตกต่ำ แต่ตัวอิฮั้นอยากบอกว่า พระเกี้ยวหรือเข็มกลัดใดๆก็ตาม มันไม่ต่างกันหรอกน้องเอ๊ย มันคืออะไร มันก็คือโลหะที่สามารถทำเป็นรูปอะไรก็ได้แล้วแต่แม่พิมพ์ ถ้าสังเกตจะเห็นว่าบางอันบิ่นบางอันเบี้ยว มันคือ "ยี่ห้อ"
เพราะงั้นจึงอยากให้ระลึกว่า พระเกี้ยวที่ติดอยู่บนเสื้อนั้นไม่ได้เป็นสิ่งพิเศษต่างจากโลหะอื่นอย่างใดเลย แต่สิ่งที่ทำให้มันพิเศษได้ คือคนที่ติดจะทำตัวยังไง พระเกี้ยวไม่ทำให้ค่าของเราสูงหรือต่ำ แต่เราเป็นผู้ทำให้ค่าของพระเกี้ยวสูงหรือต่ำ แค่นั้นแหละ จบ
เอาล่ะ ร่ายมาซะยาว จริงๆไม่ได้จะพูดเรื่องนี้จั๊กกะหน่อยน่อ เรื่องที่อยากบ่นก็คือว่า seniorityของสายเรามัน...ไม่รู้สิ อิฮั้นก็หาadj.ที่เหมาะสมมาอธิบายไม่ถูก ไม่รู้สายอื่นเขาเป็นแบบเราบ้างหรือเปล่า คือพี่บอกให้น้องไหว้
อื้ม ขอสารภาพว่าตอนที่อิฮั้นได้ยินเรื่องนี้ครั้งแรก(ตอนรับน้องแล้วรุ่นพี่ว้าก) รู้สึกขำท่าทางจนอยากจะหัวเราะ พ่อคุณแม่คุณทั้งหลาย ทำท่าว่าข้านี้ยิ่งใหญ่อยากให้น้องๆไหว้ ได้รับไหว้แล้วรู้สึกดี อาจจะรู้สึกว่าตัวเองมีอำนาจเป็นผู้ใหญ่หรือยังไงก็ไม่ทราบ ขอโทษเถอะนะ อายุห่างกันแค่ปีเดียว น้องบางคนก็แก่กว่าด้วยซ้ำ
ใครเห็นน้องไหว้แล้วจะรู้สึกปลื้มหรืออกพองโตด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่อิฮั้นไม่คิดอย่างนั้นแฮะ การไหว้สำหรับอิฮั้น คือ การแสดงความเคารพ การนบนอบ ถามว่าน้องเคารพพี่มันดีไหม แน่นอนมันดี แต่มันไม่จำเป็นต้อง "บังคับ" หรือต้อง "ว้าก" ให้น้องไหว้
แค่เอามือมาประกบกันพนมขึ้นแล้วก้มหัวลงไป ใครๆมันก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ คนไทยพ่อแม่เลี้ยงมาแต่เล็กมันก็ทำเป็นทุกคน
แต่มันสำคัญตรงไหน ถ้าไม่ได้รู้สึกเคารพนับถือจริงๆ จะไหว้กันไปเพื่ออะไร เพื่อประเพณี? เพื่อทักทายเฉยๆ? เพื่อให้คนมองว่าดูมีสกุลรุณชาติ? อิฮั้นไม่เห้นด้วย เพราะบอกเลยว่าตัวอิฮั้นเองไม่ไหว้รุ่นพี่ทุกคน ไหว้เฉพาะคนที่รู้สึกนับถือเคารพเท่านั้น พี่สายอื่นถ้าเป็นคนดีอิฮั้นก็ไหว้ถึงเขาจะไม่รู้จักอิฮั้น
จึงอยากบอกน้องๆทั้งหลาย ถ้ามีใครที่ไม่เข้าใจโลกอย่างนังป้าคนนี้ -- รู้สึกว่าการไหว้พี่ทุกคนเป็นประเพณีที่ไม่น่าทำตาม ก็ทำอย่างที่เราอยากจะทำเถอะ เราไหว้เพราะเราอยากไหว้ เพราะเราเคารพนับถือ เพราะพี่เป็นคนดีควรแก่การนบนอบ ไม่จำเป้นต้องยกมือไหว้ใคร ถ้าเราไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น เพราะด้วยวัยวุฒิหรือคุณวุฒิทั้งหลายทั้งปวงก็ไม่ได้ต่างกันมากนักไม่เหมือนครูบาอาจารย์ อิฮั้นคิดอย่างงี้อ้ะ (ครูบางคนถ้าแย่มากจริงๆอิฮั้นยังไม่ค่อยอยากจะไหว้เลย---นิสัยไม่ดีเนอะ แต่ถ้าดีจริงๆก็อยากจะกราบจะเข้าไปรับใช้เลยแหละ เหอๆ ลำเอียงสุดขีด)
อ้อ อีกเรื่อง คือรุ่นพี่มันว้ากน้องบ่อยมากกกกกกกกก บางทีไม่เหตุให้ว้ากมันก็ยังจะหาเอาเรื่องเล็กๆน้อยๆมาว้ากให้ได้ อิฮั้นดูแล้วเหนื่อยใจชอบกล สงสารน้องที่ต้องโดนดุบ่อยๆ และสงสารรุ่นพี่ด้วยที่น้องมีความรู้สึกไม่ค่อยดีนักกับเขา จริงๆสมัยที่เราเป็นน้องเราก็น่าจะรู้นี่ว่ามันให้ความรู้สึกยังไง รับน้องมันก็ควรจะทำให้น้องรู้สึกดีรู้สึกรักสถาบัน ไม่ใช่ให้มายอมรับในอำนาจรุ่นพี่ ฮ่วย~ (เขียนแล้วอ่านใหม่อีกครั้ง.. ทำไมเหมือนจะกระทบครูบางคน เอิ๊ก บาปหลายๆ)
แต่ที่ว่านี่ก็ไม่ใช่พี่ทุกคนหรอกนะ คนดีๆมันก็มีแต่น่าแปลก พวกหัวหน้าทั้งหลายมักจะมีความคิดยึดประเพณีกันทั้งนั้นเลย ส่วนอิฮั้น--นังป้าผู้ไม่เข้าใจโลกความคิดไม่เหมือนชาวบ้านปกติเขา ก็ไม่มีปากมีเสียงจะพูดหรอก ถึงได้แต่บ่นเรื่อยเปื่อยในไดอะรีอย่างนี้ ก็หวังใจว่ารุ่นน้องจะมีหัวหน้าที่ดีๆมีความคิดนะ อย่ายึดถือกับประเพณีนักเลย น้องๆทั้งหลาย อิฮั้นล่ะเบื่อคำว่าประเพณีสุดจะทนแล้ว เอียนมาก! ถามเหตุผลเรื่องอะไรทีไรก็ "เพราะมันเป็นประเพณี" ประเพณีมันไม่สำคัญหรอกน้อง เรายึดอยู่กับประเพณีทุกอย่างไม่ได้ อะไรที่มันไม่ดี หรือไม่เหมาะกับเรา ชี้เปรี้ยงไปเลยว่า "ต้องเปลี่ยน" แล้วก็สร้างประเพณีใหม่ขึ้นมาแทนเรื่องเส็งเคร็งซะที
ตัวอิฮั้นเองไม่มีความสามารถและโอกาสมากพอที่จะมีอิทธิพลชักจูงคนได้อย่างที่อยาก แต่ถ้าน้องคนไหนได้เป้นเฮดแล้วหลงมาอ่านละก็ ขอฝากไว้คิดหน่อยก็แล้วกัน อะไรที่ไม่ดีไม่ต้องคงไว้ เปลี่ยนมันเลย ส่วนน้องจะอ่านแล้วคิดอะไรหรือจะไม่คิดอะไรเลยนั้น แน่นอนมันเป็นสิทธิของน้องอยู่แล้วอ้ะนะ (สรุปแล้วอิฮั้นบ่นทำไมเนี่ย)
อ่อ ขอประกาศเรื่องดีๆไว้นิดหนึ่ง หลังจากที่ทั้งสองสัปดาห์นี้ห้องเรียนเราโดนด่าแทบทุกชั่วโมงยังความเครียด+เซ็งมาให้ ก็มีเรื่องดีเล็กกระจึ๋งมาให้อิฮั้นชุ่มชื่นหัวใจ คืออิฮั้นหายกลัวหมาแล้ว ไปบ้านลุง(ซึ่งหมาดุมาก)แล้วยกมือจุ๊ปากให้หมาหยุดเห่ากรรโชกได้ผล มันยอมให้เราลูบหัว! กรี๊ด! งงมากว่าคนเกลียดกลัวหมาอย่างเราทำได้ไงเนี่ย มันให้ความรู้สึกที่ดีสุดๆเลยในวูบนั้น ความเครียดทั้งหลายแหล่หายแว้บไปประมาณยี่สิบนาที ก่อนจะกลับมาเกาะกุมรอบตัวอีกรอบ 555+ แต่มันก็กลายเป้นเรื่องดีๆที่(หวังว่า)จะยืนยาวถาวรนะ
วันนี้ (ศุกร์นี่แหละ) เป็นวันที่สบาย+โชคดีมากๆๆๆ เพราะ มีคณะนักเรียนจาก Stanford University มาเยือนร.ร.ข้าน้อย กรี๊ดกร๊าดมากค่า! ที่มานี่คือมีการจัดงาน The Celebration of Reading - The Celebration of Life แต่ดูๆไปแล้วในงานไม่ค่อยมีเรื่องอ่านหนังสือเท่าไรนะ ส่วนใหญ่เป็นการแสดงบันเทิงมากกว่า ดนตรี ร้องเพลง ทั้งวงดนตรีไทยและคอนเทมโพรารี่ได้แสดงฝีมือสุดเทพ แต่ที่พิเศษคือนักเรียนจากสแตนฟอร์ดที่มาตีกลองค่ะ
นักเรียนจากสแตนฟอร์ดที่มานี่อยู่ชมรมที่ฝึกการตีกลองญี่ปุ่นที่เรียกว่า Taiko ข้าน้อยดูแล้วหน้าตามันก็คล้ายๆกลองสะบัดชัยบ้านเรา 55+ แต่ลีลาการตีกลองแตกต่างกันมากค่ะ เสียดายที่ไม่มีโอกาสได้ถ่ายภาพเพราะในหอประชุมที่นั่งดูมันมืด
นี่คือหน้าตาเจ้ากลอง Taiko ที่ว่าชัดๆค่ะ
ได้ดูแล้วแบบว่ากรี๊ดมาก >///< สมกับที่เขาบอกซ้อมกันวันละหลายชั่วโมง (เด็กสแตนฟอร์ดเรียนหนักขนาดนั้นยังอุตส่าห์แบ่งเวลาว่างได้ อย่างงี้สิมันเก่งจริงๆ) พร้อมและสวยมากๆ ดูลีลาการตีก็สมกับที่เป็นญี่ปุ่นแหละค่ะ -- มีศิลปะอยู่ในที มีพลังแต่อ่อนช้อย อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน แต่แหม...สังเกตดูท่าส่วนใหญ่ที่ต้องถ่างขากว้างๆยกมือกางออก (นึกรูปตัว X) เล่นอยู่ตั้งนานคงจะเมื่อยน่าดู (เจ็ปาล์มมี่แอบกระซิบว่า "เหมือนพวกเขาเป็นมดเอ็กซ์แปลงร่าง >_<")
ในคณะนักเรียนนั้นไม่แน่ใจว่ามีคนญี่ปุ่นอยู่ด้วยกี่คน แต่เห็นมีคนผมทองด้วย (แอบงงตอนแรกว่าทำไมแต่งตัวญี่ปุ่น เธอเป็นอเมริกันไม่ใช่เรอะ) ชุดเขาน่ารักมากเลย เป็นชุดญี่ปุ่นสีฟ้ากับแดงมีผ้าคาด แม่นางนิชชี่ซึ่งได้ไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นมาแล้วบอกว่ากลองแบบนี้เป็น Traditional drums ที่ใช้ในงานใหญ่ๆ ปกติโชว์จะเก็บเงินด้วย(แต่พวกเราก็ได้ดูฟรี >_<) น่าดีใจกับประเทศญี่ปุ่นค่ะที่มีผู้สนใจมากขนาดนี้ กลองสะบัดชัยบ้านเราน่าจะโกอินเตอร์บ้างเนอะ เอิ๊กๆ
ลองเสิร์ชดูใน Youtube เลยค้นพบว่ามีคลิปค่ะ เป้นคณะของสแตนฟอร์ดนี้ด้วยแต่แสดงที่ Garmin Winter Event ขอเอามาลงค่ะ (เครดิตแก่ Shoomy2003)
ส่วนอันนี้ เป็นของ Auckland's Haere Mai สวยเหมือนกัน
มีอีกเพียบเลยในยูทูป แต่ข้าน้อยคงดูแค่นี้ละค่า วันนี้วง contemporary ของเตรียมฯก็ออกต้อนรับแขกเช่นเคยนะคะ วันนี้มาเล่นเพลงพม่าเขว เล่นนกขมิ้นด้วย ยังคงน่าประทับใจเหมือนเดิม (แต่ใจจริงข้าน้อยชอบวงดนตรีไทยมากกว่าแฮะ ความชอบจะเข้ส่วนตัวอย่าว่ากันนะ อุๆ) ดังนั้นลงเพลงนกขมิ้นก็แล้วกัน ชอบนักร้องที่ร้องมากเลยค่า เสียงเธอใสสุดๆ ร้องอะไรก็เพราะไปหมด อยากจีบพี่สาวมาเป็นแฟน! 555+
 | |||||||
| |||||||
ความคิดเห็น