หมายเหตุ : ขอบันทึก(เตือนตัวเอง)ไว้สักเล็กน้อย เพราะไม่แน่ใจว่าอาจเป็นนิมิตนิยายรึเปล่า ไม่ได้แปลเพลงหรือเล่าอะไรหรอกค่ะ ไม่ต้องสนใจนะท่านๆที่หลงเข้ามา
จู่ๆก็เกิดนิมิตอันแรงกล้า อยากเขียนเรื่องใหม่(ที่ไม่เกี่ยวกับมาเฟียฯแต่อย่างใด)
ไม่รู้เพราะอะไร อยากเขียนเรื่องที่มีชื่อว่า หยิ่งยโส
ไม่สิ.. ไม่.. ไม่ใช่ชื่อนี้ ถ้าสะกดให้ดี มันน่าจะชื่อประมาณว่า หญิ่งญะโศฬ์
คำที่บิดเบี้ยวแบบนี้ มันไม่ควรสะกดอย่างปกติ เพราะมันไม่ใช่สิ่งปกติธรรมดา มันถูกปรุงแต่งจนผิดเพี้ยนบิดเบี้ยวในจิตใจมนุษย์
อยากเขียนเรื่องที่มันออกเชิงสะท้อนแง่มุมนอกจากความรักบ้าง อยากเขียนผ่านดวงตาของคนที่หยิ่งยโส ผ่านดวงตาของปุถุชนปกติที่ปีนสูงไปถึงเป้าหมายที่หมายใจไว้ อยากเขียนว่าอะไรที่ทำให้บางครั้งเรารู้สึกว่าชีวิตนี้มืดมน
มืดมน จนหนทาง ไม่รู้ว่าที่หายใจไปวันๆนี่ เพื่ออะไรกัน ทำไมคนเราถึงไม่ตายๆไปสักที
เราเกิดมาทำไม
วิ่งไปตามสิ่งที่ไม่รู้ว่าใครชี้นำ เพื่อจุดหมายที่ถูกสมมติมา เพื่อสิ่งที่ถูกนิยามว่า ความสุข และยิ้มร่าอย่างหยิ่งภาคภูมิในความสำเร็จของตน บนโลกอันลวงหลอกใบนี้
ถ้าคนเราเลือกเวลาตายได้ เราจะอยากตายตอนไหนดี ตายเดี๋ยวนี้ไหม หรือจะตายหลังจากที่พยายามถีบขึ้นสูง ฝากชื่อไว้ให้คนจำสักช่วงหนึ่งก่อนจะถูกลืม เหมือนกับชื่อคนอีกนับล้านๆที่เถ้ากระดูกปนเปกันไปหมดไม่อาจจะนับได้
จะเป็นยังไงถ้าเราสามารถพูดคุยกับความตาย สามารถเห็นโลกและชีวิตผ่านดวงตาที่ไม่มีใครเอาแว่นมาสวมใส่ให้
ง่า ไม่รู้นิมิตนี้มันมาไง แต่คิดดูแล้วมันมาแล้วก็น่าจะดับ ไม่มีโอกาสให้เกิดชัวร์ เพราะไอ้เรื่องพรรค์นี้ส่วนใหญ่เขียนไปก็ไม่รุ่ง หรือควรจะแปลงมันให้ออกมาในรูปโฉมของนวนิยาย? สงสัยสุดท้ายก็คงถูกฝังเหมือนนิมิตอื่นๆที่ผ่านๆมา แต่อย่างน้อยก็อยากเขียนไว้ เพราะนิมิตครั้งนี้มันรุนแรงจริงๆ
จบข่าว นังไอซ์เพ้อเจ้อ เขียนไว้ทำไม เฮ้อ...
ความคิดเห็น