[พร่ำเพ้อ] ฝังรัก :)

กลบทับถมจมลืมอยู่ในดิน                                   ด้วยรักสิ้นสุดความหวังจะฝันไกล

กาลเวลาพ้นผ่านเนิ่นนานยิ่ง                                ความรักจริงหยั่งรากลึกแม้หลับใหล

ไม่รู้ตัวมันแทงรากลงกลางใจ                               งอกผลิใบยืนต้นพ้นพสุธา

ฉันพยายามหักมันกลางลำต้น                            สุดทานทนสุดฝืนเสน่หา

มิควรเลยฝังรักใต้มายา                                        รักสวมหน้ากากไว้ไม่หายไป

ทำอย่างไรจึงจะฆ่ารักนี้ได้                                    จับเผาไฟถ่วงน้ำหรือไฉน

จะประหารราญรักให้สูญไป                                 กลัวแต่ใจจะจำรักหักไม่ลง

รักเป็นดั่งยาพิษที่ฤทธิ์ร้าย                                   รสหวานกลายยามไม่สมประสงค์

ขมขื่นนักเมื่อสิ้นรักที่จินต์จง                                 พิษยังคงฝากแผลแดดิ้นใจ

ยิ่งนานวันมันก็ยิ่งแข็งกล้า                                    จะปิดบังมารยามิใคร่ไหว

แววนัยน์ตาเป็นหน้าต่างฟ้องความนัย                 เหลือเยื่อใยแม้ตัดใจรักยังคง

ส่วนที่เคยนึกว่ารักยังเปลี่ยนจิต                          ที่เคยคิดว่ารักแท้เป็นใหลหลง
คนรักกันยังอยู่กินไม่ยืนยง                                   หากปลิดปลงรักได้คงสบาย
เมล็ดรักของฉันในวันนี้                                          ยังอยู่ดีสูงใหญ่ไม่แห้งหาย
รักฉันมั่นคงเสมอไม่คลาย                                    จนวันตายค่อยสลายไปพร้อมกัน