อันนี้เขียนให้เพราะสงกรานต์พอดี เป็นเทศกาลที่หลายๆคนต้องกลับบ้านไปอยู่กับครอบครัว
สำหรับคนที่ครอบครัวสมบูรณ์แบบมีความสุขก็ยินดีด้วย แต่ที่เขียนนี้ ขอเป็นกำลังใจให้คนที่เป็นทุกข์กับครอบครัว กดดัน เสียใจ บ้างถึงกับมีปัญหาทางจิต ให้สามารถทำใจใช้ชีวิตได้แบบเบาๆนะ
----------------------------
ไม่ได้อยากแนะนำแบบนี้กับทุกๆคน ทุกๆเคสนะ
แต่คนที่ถูกครอบครัวทำร้ายมากๆ สาหัสจริงๆ
"อย่าไปใส่ใจหรือรักพวกเขามากนักเลย"
พึงระลึกไว้เสมอว่า ครอบครัว ญาติ ที่จริงก็คือคนที่ถูกเงื่อนไขทางชีววิทยาสุ่มๆมาให้อยู่ร่วมกัน
บังเอิญวิญญาณเรามาจุติตอนวินาทีที่คนสองคนนี้มีเซ็กส์กัน แล้วปฏิสนธิพอดี แค่นั้นเอง
พลาดไปเสี้ยววินาที เราอาจไปเกิดกับบ้านอื่นแล้วก็ได้ ไปอยู่ประเทศอื่นแล้วก็ได้
พ่อแม่พี่น้องไม่ใช่คนที่เราเลือก ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น ถูกสุ่มมาทั้งสิ้น
อาจารย์คนหนึ่งที่คณะ เคยพูดในคลาสครีเอทีฟไรติ้งว่า
เขารู้สึกโชคดีมากๆๆๆที่เป็นลูกบุญธรรม
พ่อแม่บุญธรรมของอาจารย์รับเลี้ยงเด็กมาเป็นลูกเป็นสิบคนแน่ะ
สำหรับอาจารย์ การเป็นลูกบุญธรรมนี่โคตรเจ๋งกว่าเป็นลูกแท้ๆอีก เพราะอะไร?
เพราะเป็นลูกที่ "ถูกเลือก" ไง เรามั่นใจเลยว่าเขารักเรา เขาต้องการเราในชีวิตเขาจริงๆ ไม่ได้พอดีมีเซ็กส์กันแล้วลืมใส่ถุงยาง หรืออุบัติเหตุอะไรทั้งสิ้น (อย่างที่พ่อแม่หลายคนชอบด่าว่า จริงๆกูก็ไม่ได้อยากมีมึงเลยสักนิด)
การรับลูกบุญธรรมเมืองนอกมีขั้นตอนมากมายและทดสอบหลายอย่างนะว่าต้องการเด็กจริงๆ มีการติดตามดูทุกปีว่าเด็กๆอยู่ดีมีสุข
การรับลูกบุญธรรมเมืองนอกมีขั้นตอนมากมายและทดสอบหลายอย่างนะว่าต้องการเด็กจริงๆ มีการติดตามดูทุกปีว่าเด็กๆอยู่ดีมีสุข
และเราก็มั่นใจว่าเรารักเขาด้วย เพราะพอโตแล้วสามารถเลือกกลับไปหาพ่อแม่ทางชีวะก็ได้ แต่อาจารย์ไม่ทำ อาจารย์ "เลือก" พ่อแม่บุญธรรมคู่นี้
"ความรัก" ที่แท้จริงเป็นอย่างนี้ คือสิ่งที่เราตัดสินใจเลือกเองในทุกๆวัน
คือคนที่เรารู้ว่า เราไม่ได้อยู่ด้วยเพราะถูกธรรมชาติมันบังคับมา แต่เพราะใจเราต้องการ
เหมือนเพื่อน เหมือนสามีภรรยา ที่ถ้าเลวทรามเข้ากันไม่ได้นัก เราก็เลิกคบได้
ที่เราคบอยู่นี้เพราะเขาดีกับเราตลอดมาจริงๆ ถ้าเพื่อนหรือแฟนชั่วใส่แล้วไม่ทิ้งนี่ เรียกโง่
แต่กับญาติๆครอบครัว มันไม่เป็นอย่างนี้ไง... มันเป็นหน้าที่ มันเป็นแค่การสืบเผ่าพันธุ์มนุษย์ เป็นเงื่อนไขทางชีวะที่แชร์ยีนส์ส่วนหนึ่งเหมือนกันตลอดกาล
คนที่มีปัญหาโดนกดดันมากๆ เป็นทุกข์มากกับบ้านตัวเองอ่ะ ลองคิดดู
ถ้าคนเราเลือกญาติได้เองแบบเพื่อน บางทีเราก็คงไม่เลือกบุคคลที่มีนิสัยต่างๆเหล่านี้มาอยู่ใกล้ตัวหรอก จริงไหม มีลุงป้าน้าอาหลายคนแหละที่ถ้าสมมติเป็นคนที่ทำงานหรือที่มหาลัย เราคงไม่คบสนิท
ดังนั้นอย่าไปคิดมากว่าทำไมเขาไม่ดีกับเรา ปล่อยให้เขาเป็นคนแปลกหน้าดีกว่า
เขาจะพูดอะไรทำอะไร มันก็เสียงนกเสียงกาน่าหัวเราะทั้งนั้น ทำร้ายใจเราไม่ได้
เขาจะพูดอะไรทำอะไร มันก็เสียงนกเสียงกาน่าหัวเราะทั้งนั้น ทำร้ายใจเราไม่ได้
อย่างที่หลายๆคนพูดนั่นแหละ ความรักกับความเกลียดมันใกล้กันมาก ความไม่ใส่ใจ ทองไม่รู้ร้อนต่างหาก คือขั้วตรงข้ามของความรักที่แท้จริง
เกลียดก็เหมือนว่ายังใส่ใจรักเขาไง เพียงแต่เขาไม่ได้ดั่งใจ ไม่รักเราให้ดีอย่างที่สมควรรัก เราเลยขมขื่น ผิดหวัง รู้สึกไร้ค่า ดีไม่พอ
แต่การไม่รักไม่เกลียด ไม่มีใจเลยนี่แหละ คนแปลกหน้าจริงๆ
มีสติ เก็บใจเราไว้รักเฉพาะคนดีที่เราเลือกแล้วดีกว่านะ
มันไม่ใช่การเนรคุณอะไรหรอก เรายังคงทำหน้าที่ต่อญาติตามความสามารถของเรา เพื่อตอบแทนที่เขาเกื้อกูลเลี้ยงดูเรามาแบบเหมาะสม
แต่ไม่ได้แปลว่าเราจะต้องผูกใจรักลึกซึ้ง ต้องเสียน้ำตา หรือหาคำตอบว่าทำไมเขาไม่ดีกับเราอย่างงั้นอย่างงี้
เขาเองก็ไม่ได้เลือกจะมาอยู่กับคนนิสัยแบบเราด้วยเหมือนกัน
ความคิดเห็น