คำแรกที่ต้องพูดเลยหลังจากอ่านตอนแรกของเรื่องนี้จบคือ ตราตรึง อ่านแล้วรู้สึกว่ามันเกาะแน่นลงไปในใจเลยค่ะ ชวนให้นึกถึงซ้ำๆ ด้วยความรู้สึกชอบ เป็นชอบที่ติดแน่นมาก ถึงเรื่องราวจะเริ่มต้นจากความขัดแย้ง แม้จะตามด้วยความเศร้า แต่รายละเอียดต่างๆ ระหว่างเรื่องที่ประกอบกันขึ้นมากลับสวยงาม ละเอียดลออ แล้วก็ลึกซึ้ง อารมณ์ลื่นไหลต่อเนื่อง ส่งต่อกันไปเรื่อยๆ ไม่มีสะดุด คนอ่านก็เดินตามไรเตอร์ดาคูชิไปเรื่อยๆ เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ ^ ^ (เห็นเค้าเมฆลางๆ แล้ว เดาว่าฝนตกหน้าคอมแน่ๆ) ทั้งสนุกและน่าติดตาม
ฉากหนึ่งที่ประทับใจมากอยู่ในบทที่ 1 เป็นฉากที่ตัวละครหลักสองตัวได้เจอกันบนผืนทรายใต้แสงจันทร์ เด็กน้อยคนหนึ่งวิ่งไปบนทรายเป็นครั้งแรกก็ได้เจอกับคนแปลกหน้า คนๆ นั้นชมว่าความแตกต่างที่เด็กน้อยมีเป็นสิ่งที่ดี สวย! แล้วตาที่หลับปี๋อยู่ก็เปิดขึ้นมามองหน้าคนพูดอย่างไม่เชื่อหู ความรู้สึกที่ตัวละครสองตัวสื่อถึงกันน่ารักมากค่ะ หัวใจดวงเล็กๆ เปิดออก มันแฝงโรแมนติกแบบเด็กๆ ดูบริสุทธิ์และจริงใจ (ฉากนี้เดาว่านอกจากเด็กสองคนแล้วแสงอ่อนๆ ของดวงจันทร์ยังเป็นสัญลักษณ์สื่อถึงความบริสุทธิ์) เด็กน้อยอยากเป็นพระจันทร์ที่สูงค่า (ตรงนี้อ่านแล้วสะเทือนใจเลยค่ะ ทำไมผู้ใหญ่ถึงกดราคาของดวงน้อยๆ ให้ต่ำลงได้) คนแปลกหน้าไม่ดูถูกความคิดนั้นแต่ยังบอกว่าเด็กน้อยเป็นพระจันทร์ (เป็นครั้งแรกหรือเปล่าที่เขาได้เป็นในสิ่งที่ไม่มีใครเห็นว่าควรเป็น) แม้จะเป็นแค่ครั้งเดียวแต่ก็อาจจะมากที่สุดที่เด็กน้อยเคยได้รับ เหมือนกับน้ำหยดหนึ่งท่ามกลางเม็ดทรายหลายๆ เม็ดย่อมชุ่มชื่นพอที่เขาจะติดตรึงและพันธนาการหัวใจเล็กๆ ไว้กับคนๆ นั้นตลอดไป คนที่เห็นคุณค่าของเรา ^ ^
ไม่ใช่แค่ฮยอกแจที่ประทับใจ รีดเดอร์ก็ประทับใจด้วยค่ะ เกิดความรู้สึกตราตรึงเลย
เรื่องภาษา เคยวิจารณ์ไว้ใน ดวงใจ...อธิษฐาน ให้แล้วค่ะ ไม่รู้จะวิจารณ์ยังไงต่อแล้ว ภาษาดีไม่มีตก ยกธงชัยให้ ชนะเลิศเลยค่ะ เพราะภาษาสวยงามมาก (พูดไปเดี๋ยวก็จะซ้ำของเก่า อิอิ) สอดคล้องกับธีมเรื่อง เห็นภาพชัดเจน มีทั้งพลังและความหมาย คือสำหรับมิ้ม ไรเตอร์ที่เขียนให้คนอ่านเข้าใจเรื่องได้ มองเห็นภาพแล้วก็ภาษาสละสลวยถือว่าเก่งแล้ว แต่คนที่ทำให้ถ้อยคำมีพลัง(อ่านแล้วรู้สึกเหมือนถูกสะกด) แล้วก็มีความหมาย (อ่านแล้วกระแทกใจ จี๊ดๆ) ถือว่าเก่งมากๆ เลยค่ะ แล้วพี่เนมก็เป็นอย่างนั้น เป็นไรเตอร์ที่มีฝีมือดีมาก มีลูกเล่นเยอะ ขยันใส่รายละเอียด อ่านแล้วรู้สึกได้ว่าฟิคเรื่องนี้ละเมียดละไม อ่านซ้ำๆ ก็ยิ่งได้อารมณ์ ไม่เบื่อ เรื่องราวที่อมตะมักจะเป็นอย่างนี้
ขอยกตัวอย่างรายละเอียดที่มีนะคะ เช่น ฮยอกแจใส่กำไลซะเต็มแขน แต่แปลกไหมทำไมใส่สร้อยแค่เส้นเดียว เป็นความหมายแฝงที่ละเอียดอ่อน ^ ^ แสดงว่าฮยอกแจให้ความสำคัญกับสร้อยเส้นนั้น กับคนๆ หนึ่งที่คิดถึงตลอดมา
เรื่องหนึ่งที่เยี่ยมยอดของดาคูชิคือการสร้างบรรยากาศ ทำให้เรารู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในนั้น บรรยากาศมันลอยออกมา กลิ่นไอมันฟุ้งออกมา ทั้งความสวยงามของฉาก ความเศร้าของอารมณ์ตัวละคร ความโกรธ การให้รายละเอียดกับฉากเป็นสิ่งสำคัญมาก มันทำให้เรื่องที่เขียนกลายเป็นโลกอีกโลกหนึ่งซึ่งจะสมจริงหรือเปล่าขึ้นอยู่กับความเอาใจใส่ของคนเขียน ซึ่งพี่เนมก็ทำได้อีกเช่นเคย ยกตัวอย่างนะคะ เทียบกับเรื่อง ดวงใจ...อธิษฐาน ที่เป็นทะเลทรายเหมือนกันแต่เป็นแนวไอยคุป (หรือเปล่าคะ) คืออารมณ์ลุ่มน้ำไนล์ นับถือองค์สุริยเทพ แต่เรื่องนี้เห็นความแตกต่างแล้วทั้งที่เป็นทะเลยทรายเหมือนกัน มิ้มนึกถึง Prince of Persia แล้ว (เกี่ยวไหมคะ) อยู่บนผืนทรายเหมือนกันแต่คนละความเชื่อ คนละสังคม เรื่องที่แล้ววอนจะบ่นกับสุริยเทพในใจตลอด แต่เรื่องนี้ฮยอกจะพูดกับพระเจ้าในใจแทน (น่าจะเป็นสาวอิสลาม) ทั้งชุดที่สวมใส่ ทั้งความเชื่อมันแตกต่าง กลายเป็นโลกอีกโลกหนึ่ง อีกบรรยากาศหนึ่ง ^ ^ แล้วหอคอยสูงที่ฮยอกอยู่ให้อารมณ์เหงามากๆ ค่ะ ตรงที่มันรกและลึกลับนี่แหละแต่กลับซ่อนความงามอยู่ในนั้น
ชอบการเปิดตัวของตัวละคร แล้วก็ชอบฉากที่ตัวละครพบกัน ทั้งฮยอกแจและคนแปลกหน้า แล้วก็ทงเฮและฮยอกแจ น่ารักและสร้างสรรค์มากค่ะ
บทสนทนาของตัวละครยิ่งสื่อบุคลิกและความคิดของตัวละครได้ดี เช่น ฮยอกพูดประมาณว่า ดีสิที่ตัวอัปมงคลอย่างเขาได้ไปทาฮาราน เผื่อเมืองโหดนั่นจะได้ย่อยยับลง ถึงมันจะขำๆ แต่รีดเดอร์อ่านแล้วเจ็บตงิดๆ มันออกประชดประชันนิดๆ เชื่อเถอะว่าไม่มีใครอยากเป็นตัวกาลกิณีหรอก และฮยอกก็ไม่อยากเป็นเพียงแต่พูดให้มันติดตลกขึ้นเพื่อให้อยู่กับมันได้เท่านั้น (น่าสงสาร)
ไรเตอร์เก่งมากๆ เลยล่ะค่ะ นี่ขนาดลงแค่ 2 ตอนกว่าๆ เอง Intro กับบทที่ 1, บทที่ 2 ยังลงไม่จบเลย รีดเดอร์ยังบรรยายความความรู้สึกออกมาได้มากมาย เพราะฟิคพี่มีอะไรดีๆ ให้มองหา อ่านแล้วซาบซึ้งไปกับเรื่องราว ทุกครั้งที่อ่านจะมีความสุขมาก ^ ^
มิ้มคิดว่าฟิคชั่นที่เขียนกันในเวป คือวรรณกรรมรูปแบบหนึ่ง เป็นสิ่งที่มีคุณค่านะคะ ไม่เกี่ยวกับความวายหรือไม่วาย ส่วนตัวไม่ได้อยู่ในวงการวายมาก่อนแต่อ่านเพราะว่าเรื่องนั้นๆ เขียนดี (แล้วก็เข้าสู่วงการจนได้ ฮ่า) แต่นั่นไม่สำคัญใช่ไหมคะว่าสิ่งที่เขียนจะอยู่ในรูปแบบไหน สิ่งสำคัญคือเราสื่ออะไรออกมา ^ ^ คุณค่ามันอยู่ที่ตรงนั้น แล้วฟิคเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องหนึ่งที่มีคุณค่าอยากที่ได้วิจารณ์มาตั้งแต่ต้น มีคุณค่าไม่ต่างจากวรรณกรรมที่เราเอามาศึกษากัน ฟิคของพี่ดาคูชิทำให้รีดเดอร์และไรเตอร์หลายๆ คนมีแรงบันดาลใจที่จะ เขียน ผลงานของตัวเองออกมา หนึ่งในนั้นก็คือรีดเดอร์คนนี้ค่ะ (ยกมือ)
เป็นกำลังใจให้ ดวงใจ...พันธนาการ ดวงใจที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยสายใยพิเศษ แม้มองไม่เห็น แต่ไม่เคยคลาย
ลึกซึ้ง ตรึงใจ
ดวงใจ...พันธนาการ
|
