คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} 67 : เรียกค่าไถ่ [พี่หมอ...♥]
ผมนั่ลึปาาหมึึมไปมา เผลอหัวเราะออมาเบา
ๆ อนนึถึใบหน้าอฝนเมื่อรู้ว่าผมลบภาพพวนั้นไปแล้ว
ั้แ่ผมรู้ว่าผมเริ่มอบฝน ผม็ทำลายสิ่นั้นไปแล้ว
เหลือไว้แ่ไม่ี่ภาพที่ะไม่สร้าวามเือร้อนให้มันทีหลั หาภาพพวนั้นหลุออไป (ใเอาไวู้่าหน้ารับ)
แ่็ยัใ้เป็น้ออ้าในารบัับฝนไ้
ไ้ยินเสีย้อวามัเบา ๆ ผมเหลือบมอ
เป็น้อวามไลน์รับ มีนส่้อวามภาพมาให้สอใบ ผมมอ้วยวามสสัย
เพราะำไม่ไ้ว่าเยแไลน์ให้ใรนอาหมอนนท์ับเพื่อนสนิทบานเท่านั้น ผมยัไม่ไ้รับเป็นเพื่อนแ่ิ้มเปิภาพนั้นให้ยายให่ึ้น สิ่ที่เห็นทำเอาผมรีบเ้ัวลุยืนทันที
เป็นภาพอฝนในสภาพที่ถูมัมือและปิาไว้ ภาพแรฝนูเ็ี่สุ ๆ ลีบปาแ่ำ ท่าทาูยั่วหน่อย ๆ ส่วนภาพที่สอ ฝนำลัหวาลัว
ฝนไปทำแบบนี้ไ้ไ หรือใรทำฝน
ผมรีบส่้อวามไปยับุลปริศนานั้นทันที
‘นายเป็นใร ฝนอยู่ไหน ทำไมสภาพเป็นแบบนั้น’
‘ใเย็นุหมอแม
ไม่้อถามว่าเราเป็นใร แ่อนนี้เราับน้ำฝนไว้เป็นัวประัน ถ้าอยาไ้ัว
ให้นำเินำนวนสอแสนมาเอันพิัที่…ะเป็นโัร้า พรุ่นี้เวลาห้าโมเย็น มานเียว ห้ามแ้ำรวหรือนอื่นให้รับรู้ เพราะถ้าแ้
เราไม่รับรอวามปลอภัยอน้ำฝน’
หัวใผมร่วไปอยู่แทบเท้า ใบหน้าที่ำลัหวาลัวนั้นไม่ใ่สิ่เสแสร้ น้ำฝนถูับัวไว้ริ ๆ แน่
พอผมะเ้าไปเ็ประวัิว่านที่ส่มาเป็นใร
ไอีนั้น็ถูลบไปเรียบร้อยแล้ว ผมรีบโทรเ้าเรื่อน้ำฝนเพื่อเ็
แ่มีเพียเสียฝา้อวามเท่านั้น
ผมระหน่ำไปอีหลายสิบสายมันยัฝา้อวามเหมือนเิม ผมเลื่อนหาเบอร์ฟ้า
“ุฟ้า ฝนลับถึบ้านรึยั”
“ยัเลย่ะ”
ผมำลัะบอสิ่ที่ผมไ้รับาไลน์
แ่นึถึำเือนอมันแล้ว็ทำให้ผม้อเบรสิ่ที่ิไว้
“ผมโทรหาฝนไม่ิ”
ฟ้าหัวเราะ
“แบอาหม็ไ้่ะุหมอ
มีธุระอะไรเร่่วนหรือเปล่าะ”
ผมนิ่ิ
บอไปอนนี้ฝนอาไม่ปลอภัย็ไ้
“นิหน่อยรับ ถ้าฝนลับมาแล้ว
รบวนให้เาโทรหาผม้วย”
“ไ้่ะ” พอวาสายาฟ้า ผมรีบลา่วนนถึพรุ่นี้ วิ่ลิ่วออาโรพยาบาลไป
หยิบมือถือึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิท แ่นึถึำู่อมันแล้ว็ทำให้ผม้อวามือถือล
เรื่อับผู้ร้าย
ผมปล่อยให้เป็นหน้าที่อหมอนนท์ แ่อนนี้ผมเป็นห่วน้ำฝนมาว่า ผมับรถริ่ลับอนโ
หยิบบุ๊แบ้์วิ่ไปธนาารในห้าเพื่อถอนเินสามที่มัน้อารใส่อสีน้ำาล แล้วนั่อยเวลาอย่าร้อนรน ระทั่ผ่านไปถึสี่ทุ่ม
ฟ้ายัไม่โทรลับ
ไม่มีสัาแ้ว่าฝนเปิมือถือ ผมหยิบมือถือมาโทรหาฟ้าอีที
“ฝนลับรึยัรับ”
“ยั่ะ ฟ้า็โทรไม่ิ ไม่รู้เิอะไรึ้น”
ผมเม้มปาแน่น
ฟ้ามีน้ำเสียไม่สบายใไม่่า ผมลับมานั่ิ
นี่ผมลืมนึถึใรบานไปหรือเปล่า
ผมรีบล้วหยิบมือถือมาโทรหาไผ่ทันที มันทิ้ให้ผมรอสายประมาห้ารอบถึไ้รับ
“…” มันไม่ทัลับสัำ
แ่ผมรู้ว่ามันรับแล้ว
“ไผ่” ผมเรีย
มันไม่อบรับเหมือนเิม
“รู้ไหม ฝนอยู่ไหน”
“อยู่ไหนมัน็เรื่ออฝน”
มันอบลับวน ๆ ผมพยายาม่มใให้เย็น
“อนนี้ฝนอยู่ับนายหรือเปล่า”
“เรื่ออะไรูะบอ”
“ไผ่ ันถามี ๆ
อนนี้ฝนอยู่ับนายไหม”
“ไม่อยู่”
ผมใแป้วไป ลอเวลาที่ผ่านมา
ผมะรู้สึไม่ีทุรั้ที่ฝนมันอยู่ับไผ่
แ่วันนี้ผมอยาให้มันบอว่าฝนอยู่ับมันมาว่า
อย่าน้อยผม็ยัรู้ว่าฝนะปลอภัยเมื่ออยู่ับไผ่
“เอันรั้สุท้ายเมื่อไหร่”
ผมพยายามถามอย่าใเย็น
“ทำไมู้อเล่าให้มึฟั้วยวะ”
“ไผ่ ันถามี ๆ บอมาว่าเอันรั้สุท้ายเมื่อไหร่”
“ทำไม”
“ันิ่อฝนไม่ไ้”
“เหอะ
แ่ิ่อไม่ไ้แ่นี้ทำมาเป็นร้อน มันเป็นผู้าย
นอามึแล้วไม่มีหมาัวไหนิอยาเอามันทำเมียหรอ”
ผม้านในใ
ถ้าใรไ้เห็นรูปที่ถูส่มา ่อให้เป็นไผ่เอ ็อาะอใไว้ไม่ไหว็ไ้
“ไผ่ อบันมาเถอะ
เอฝนรั้สุท้ายเมื่อไหร่”
“ทำไมู้อบอ”
“ันเป็นห่วฝนนะไผ่” ผมยอมรับร ๆ มันนิ่ไป
“ูแยับฝนั้แ่เลิเรียนแล้ว
มันอยาลับบ้านเอวันนี้”
ผมัรามเบา ๆ
ิหาหนทาิ่อฝนเพิ่ม
“ันอเบอร์เพื่อนแ่ละนอนายหน่อย”
“ูไม่ให้”
“ไผ่ ันอร้อ” ผมพยายามลทิิัวเอลมาอย่าที่ฝนเยบอ “ันแ่ะโทรไปถามพวนั้นเรื่อฝน”
“ไม่ให้”
“ไผ่!!” ผมปราบเสียัอย่าเหลืออ “นี่ไม่ใ่เวลามาั้แ่นะ
ันิ่อฝนไม่ไ้ ันเป็นห่วฝน ถ้าะทะเลาะหาเรื่อ เอาไว้ทีหลั
แ่อนนี้ัน้อาริ่อฝนให้ไ้่อน ถ้านายมีเบอร์เพื่อน ๆ แ่ละน ันอ!!”
มันเียบไปับเสียวาอผม
“มึะให้อะไรูอบแทน”
“อยาไ้อะไร” ผมถามลับเสียห้วนไม่่า
“ออไปาบ้าน”
ผมนิ่อึ้ ำหมัแน่น
แ่ารอยู่บ้านหลันั้นับวามปลอภัยอฝน ผมอเลืออย่าหลัมาว่า
“ไ้” ผมอบรับ่าย
ๆ มันเียบไปนาน ่อนไล่บอเบอร์เพื่อนมันแ่ละน ผมรีบโทรหา
สอบถาม็ไม่ไ้วามสัน ไม่มีใรรู้เลยว่าฝนอยู่ไหน
บอแ่ว่าแยทาันอนเลิเรียนเท่านั้น ผมโทรหาฟ้าอีรอบ ฝน็ยัไม่ลับ
นี่แปลว่ามันถูับัวไปริ ๆ
ใ่ไหม
ผมนั่อยเวลาแทบไม่ไ้หลับไม่ไ้นอน อยาิ่อบอใรสันให้ทราบ แ่็ลัวว่าฝนะไม่ปลอภัย ผมนั่อย่อาเ้าไปนถึใล้เวลานัหมายถึไ้ออาอนโับรถริ่ไปยัที่นัหมาย พร้อมเินสอแสนบาทามที่มันเรียร้อ
มันส่้อวามมาอีรอบ
พร้อมภาพถ่ายอีใบในอีหนึ่อิริบถที่น่าสสารอฝน ผมร้อนใยิ่ว่าเิม
ผมมายืนเว้หัวใเ้นแรอยู่ลาโัร้าแห่หนึ่ ไ้ยินเสียเือน้อวามไลน์
ผมหยิบึ้นมาเปิอ่านอีรั้
‘วาเินไว้รนั้น
แล้วนอนว่ำหน้าเอามือประสานไว้ที่หัว’
‘ันอเอฝน่อน’ ผม่อรอ
‘ทำาม
ไม่ั้นเราไม่รับรอวามปลอภัยอฝน’
ผมัรามแน่น วาอเินลบนพื้น
ทิ้ัวลไปนอนว่ำหน้า ประสานมือไว้หลัท้ายทอย ไ้ยินเสียฝีเท้าเินมาาทา้านหลั
แล้วสอมือผม็ถูรวบไปมัไพล่รวมันไว้้านหลั
“ฝนอยู่ไหน”
ผมถามมันเสียเรีย มันไม่อบ
ระับ้อมือผมแน่นเพื่อูว่ามันแน่นแล้วหรือยั มันับผมลุึ้นยืน ผลัผมออห่า
้มหยิบอสีน้ำาลอันนั้น ้าวถอยไป้านหลัสอสาม้าวเพื่อรัษาระยะห่า ผมมอมันั้แ่หัวรเท้า
เป็นผู้ายรับ รูปร่าสูให่ไปทาท้วมหน่อย ๆ มันสวมหมวโม่ลุมยาวรอ
แว่นาสีำสนิท เสื้อแ็เ็สีเียวับแว่น
“ฝนอยู่ไหน” ผมถามอีรอบ “ันเอาเินมาให้แล้ว ืนฝนมา”
ผมทวนอผมืน มันไม่อบ มอไปอีทา
ผมมอาม็เห็นผู้ายนหนึ่เินออมา ัวให่พอ ๆ ับนที่ับผมมันี่แหละ
ท่าทาูุ้นมา มันแ่ัวล้ายัน เิน้า ๆ มายืนอยู่ห่าาผมประมาหนึ่เมร
หยิบระานไวน์บอร์สีาวมาเียน้วยเมิำแล้วโว์ให้ผมู
‘เ็นี่เป็นอะไรับแ’
ผมัราม
ิอยู่ในใว่าทำไมมันถึไ้ับฝนมาเรีย่าไถ่ับผมแทนที่ะเรียับรอบรัว
มันรู้อยู่่อนแล้วว่าผมับฝนมีอะไรพิเศษ่อัน
ถ้าผมยอมรับร ๆ ว่าเป็นนพิเศษ
ฝนะเือร้อนหรือเปล่า แ่ถ้าไม่ยอมรับผลมันะเป็นยัไ ผมมวิ้วั่ใ
‘เป็นอะไร’
มันเียนถามย้ำมาอีรอบ
“นพิเศษ”
ผมเลือใ้ำนี้
เพราะมันเหมาะับฝนที่สุแล้ว
‘หมายถึิ๊ นรั
หรือแู่่นอน’
ผมุนึ้นมาทันที
ถึอนแรผมะทำไม่ีับฝน แ่อนนี้ผมไม่้อารให้ใรมาูถูฝนทั้นั้น
นที่ะทำไ้มีผมเพียนเียวเท่านั้น
“นพิเศษ” ผมย้ำมันไปอีรอบ “ไ้เินแล้ว็ส่ฝนมา
ันรับปาว่าะไม่เอาเรื่อพวแเ็า” ผมให้ำมั่นทั้ที่ในในึถึหน้าหมอนนท์
ผมไม่ปล่อยให้พวมันลอยนวลแน่ ๆ
‘แเป็นเย์?’
“นั่นไม่ใ่เรื่อที่พวนาย้อรู้”
ผมอลับ ัโมโหที่ถูพวมันปั่นประสาท
ลพวมัน้อารเินหรืออะไรันแน่ นป่านนี้็ผมยัไม่เห็นฝนเลย
หรือผมะโนหลอทั้ที่ริ ๆ แล้วฝนไม่ไ้ถูับมา
แ่ภาพล่ะ
“ฝนอยู่ไหน” ผมัรามรอถามลับ
‘อยู่นี่แหละ ถ้าแไม่อบ
็อย่าหวัว่าะไ้เอัวประันเลย แเป็นเย์’
ผมมวิ้ว
“ถ้าเย์ในวามหมายอแือบับผู้ายนไหนไม่เลือ
ันไมใ่ แ่ถ้าหมายถึับฝนนเียว็ใ่” ผมอบลับหนัแน่น
“ฝนอยู่ไหน” ผมถามย้ำอีรอบ
‘ำถามสุท้าย’
ผมรู้สึื่นเ้นเพราะะไ้เอฝนสัที
‘แรู้สึยัไับเ็นี่’
ผมยืนอึ้ับสิ่ที่มันถาม
“พวแไม่ำเป็น้อรู้
ส่น้ำฝนืนมาไ้แล้ว” ผมสั่พวมันเสียเ้ม
ผมน่าะโทรบอหมอนนท์ไว้นะ อย่าน้อยมีอะไร มันะไ้่วยผมไว้ไ้ทัน
‘แรัเ็นี่?’
ผม้อหน้าถามนเียนำถามเม็
แ่โรเรีย่าไถ่ มันะอยารู้วามรู้สึอผมไปทำไมัน
“ใ่” ผมอบรับามร “ปล่อยน้ำฝนมา” ผมสั่ ปล่อยรัสีุามออมาเ็มที่ ถ้าืนมันยัไม่หยุถาม
อาเป็นผมเอที่ทนไม่ไหว
มันไม่ถามอะไร่อ
โบมือให้สัา ผมมอาม็เห็นฝนเินออมาในสภาพถูมัมือมัปา
แม้ระทั่วา็ถูมัไว้้วย ้านหลัมีผู้ายนหนึ่ใ้มีี้บัับอยู่ หัวใผมไหวแร
สำรวผา ๆ ็เบาใไ้ว่าฝนยัปลอภัย ผมะยับเ้าไปหา
แ่ไอ้นที่เียนโ้อบับผมยระานึ้นมาั้นเป็นารเบรทุารระทำผมไว้
ผมเบรึมอ
‘ถ้าแยับอีนิ
มีในมืออาเผลอเือนผิวเนื้อาว ๆ นั้นไ้นะ’
ผมำหมััรามรอ
ยอมยืนอยู่นิ่ ๆ ามำสั่
‘เอาล่ะ
เราไ้เินแล้ว เ็นี่็ไม่มีวามำเป็นสำหรับเราอี’
มันพยัหน้าไปทานที่ี้ฝนอยู่
ไอ้นนั้นผลัฝนนล้มลับพื้น ผมะถลาไปหามัน แ่มันใ้ระานเบรไว้อีรอบ
เียนบอ่อ
‘ให้พวเราออไป่อนแถึเ้าใล้ฝนไ้
ไม่ั้นเราะให้มือปืนทีุ่่มูอยู่ยิ’
ผมนิ่ามำบอ ไอ้นที่เยับผมมัเินเ้ามาใล้ ผมมออย่าหวาระแว มันล้วหยิบมีออมา หัวใผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า รู้สึเสียายีวิึ้นมาิ ๆ เพราะยัไม่ไ้ทำอะไรหลาย ๆ อย่าที่ิอยาะทำเลย นใล้ายรู้สึแบบนี้ันทุน แ่ผม็ยัทำใีสู้เสือ ยืนนิ่ ๆ มอ มันยับไป้านหลัผม ปาเือให้าออาัน ผมรีบัมือที่เป็นอิสระลับ หันไปมอมันี ๆ
สาม่อหนึ่สำหรับผมไม่ใ่เรื่อยา
แ่สามนพร้อมอาวุธและมีัวประันที่่วยเหลือัวเอไม่ไ้อย่าฝน ผมไม่อยาเสี่ย
พวมัน่อย
ๆ พาัน้าวถอยออไปทาประูโัพร้อมเิน พอเห็นว่าพวมันออไปันหมแล้วผมถึไ้วิ่เ้าไปหานที่ยันั่อยู่ที่พื้น
“ฝน”
มันราอู้อี้ผ่านผ้าอบรับ
ผมรีบปลผ้าที่ปิามันออ่อน ามันแ่ำ ไม่รู้แเพราะเพิ่ผ่านารร้อไห้มา
หรือว่าเพราะพวนั้นรัแรไป มันมอผม้วยสายาอึ้ ๆ ผมรีบแ้ผ้าที่ปามันออ่อ
าม้วยมือ
“บาเ็บรไหนหรือเปล่า”
ผมถาม
ับัวมันพลิเพื่อสำรว เบื้อ้นไม่มีอะไรเสียหาย มันยัไม่พูไม่าับผม
ฝนำลั็อ
ผมไม่ถามอะไร่ออี ึฝนเ้ามาอแน่น
“ไม่เป็นไร
นายปลอภัยแล้ว”
ผมลูบหัวมันปลอบประโลม
มัน่อย ๆ เลื่อนมือมาับแนผม ันเบา ๆ ให้ผมลายปล่อย
“ผมไม่เป็นไร”
“พวมันไ้ทำอะไรนายหรือเปล่า”
มันส่ายหัวไปมา
ผมถอนหายใอย่าโล่อ หัน้ายหันวา ล้วหยิบมือถือึ้นมา
ฝนรีบระรุบมือผมไว้ทันที
“พี่หมอะทำอะไร”
“แ้วาม”
ฝนาโ
ส่ายหน้าไปมา
“อย่า”
“ไม่้อลัวหรอ
รับรอับพวมันไ้แน่ ๆ”
“อย่า
ผมอร้อ”
“ทำไม” ผมมวิ้วถาม้วยวามุน
“เราออไปาที่นี่ันเถอะ” มันร้ออ
“ืนเราั้า
พวมันอาะหนีไปไ้็ไ้ ันไม่ไ้เสียายเินนะฝน แ่ถ้าไม่ับพวมัน พวมันอาทำแบบเิมอี
ืนั้า พวมันอาพาันแยย้ายไปไล”
“พวนั้นไม่หนีหรอ”
ผมทำสีหน้าุนับสิ่ที่ฝนพู หรือว่าพวนั้นวาแผนอะไรไว้อี ผมมอฝนหน้าเรีย
“เราออไปาที่นี่ันเถอะ”
มันวนอีรอบ ผมำ้อพยัหน้า หัน้ายหันวาอย่าหวาระแว พยุมันลุ ้าวออาโัไป้านนอ
ผมพยายามาเาว่าพวมันิวาแผนอะไรไว้ันแน่
พอออไป
หัวใผมหล่นวูบไปอยู่แทบเท้า
ผมิผิมาที่เหยียบย่ามาที่นี่นเียว
ผมน่าะเรียหมอนนท์มา้วย ผมไม่รอาเหุาร์นี้ไม่เป็นไร
แ่ผมอยาให้ฝนปลอภัย
…แ่มันสายไปะแล้ว
To be Con...
อย่าน้อยสิ่ที่เปลี่ยนไปสำหรับพี่หมอือ ิถึน้ำฝนมาึ้น แ่นี้็ีถมถืสำหรับพระร้ายอเราแล้ว(มีนบอว่าพี่หมอไม่สมวรเป็นพระเอ เพราะั้นให้เป็นพระร้ายไปละัน) - ,. -
อนหน้าเผยโมหน้าผู้ร้าย่ะ -,.-
เปิอหนัสือพี่หมอแล้ว่ะ >>ูรายละเอียที่นี่<<
ิามารอัพนิยายไ้ที่นี่
เพ : facebook.com/memew28 [ไล์แล้ว ปุ่ม 'รับารแ้เือน'และ 'เห็นโพส์' ่อนนะะ ไม่ั้น้อวามไม่ึ้นเน้อ]
ทวิ : @Memew
Line : Memew28
Mail : Memew28(แอท)gmail.com
Memew อีบุ๊ : mebmarket.com/index.php?action=Publisher&id=638072
ความคิดเห็น