คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : หงส์ซาน #21 กุญแจหัวใจ [100%]
หงส์ซาน #21 กุญแจหัวใจ
ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ มีเพียงบางสิ่งด้านล่างเท่านั้นที่กำลังขยับอย่างเรียกร้องให้ผมรีบก้าวตามหมอไปติดๆ
แต่ผมไม่ขยับ
ร่างกายร้อนฉ่าไปหมด
แต่ผมก็ยังไม่ขยับ
หงส์ซานถูกวางยาไม่ต่างกับวิกเซอร์ตอนไปเที่ยวเขื่อน
หมอที่พร้อมต่อการใช้งาน
พร้อมไปหมดทุกส่วน
ไม่เว้นแม้แต่ส่วนที่เคยปิดสนิทมาก่อน
ผมรู้ว่าหมอหมายถึงอะไร
รู้ว่าหมอกำลังเชิญชวนผมมากแค่ไหน
ใช่ หมอพร้อม
แต่ผมยังไม่พร้อม
ไม่พร้อม เพราะมีหน้าที่การงานค้ำคออยู่ หน้าที่ที่ไม่อาจผละหนีห่างไปไหนได้ แม้จะอยากขนาดไหนก็ตาม
ต่อสู้กับศัตรูมานับร้อย แต่ไม่มีการต่อสู้ครั้งไหนหนักหนาเท่ากับการต้องมาต่อสู้กับความต้องการภายในของตัวเองเลย ผมอยากผละหนีไปจากหงส์ซาน จับคนที่ทิ้งระเบิดไว้ขึงพรืด ผสานร่างให้หมอครางลั่นร้องขอชีวิต
ผมกัดกรามเดินออกจากห้องหงส์ซานไปยืนอยู่หน้าประตู
แม้ผมจะบังคับให้ร่างกายกลับสู่สภาวะสงบได้
แต่หัวใจผม สมองผม กลับมีแต่ภาพหมอเต็มไปหมด ภาพของหมอในสภาพร่างกายอันเปลือยเปล่า
ร่างกายที่ถูกผมผสานรวมเป็นหนึ่ง
ร่างที่อยู่ภายใต้การควบคุมของผม
ผมสะดุ้งเมื่อเสียงมือถือดังขึ้น ผมรีบล้วงหยิบมากดรับทันที
“ครับ”
“หงส์ซานเป็นไงบ้าง”
“หมอฉีดยาบำรุงเพิ่ม หลับยาว คงจะตื่นราวๆ เที่ยงเพื่อรับประทานมื้อเที่ยงครับ”
ผมรายงานตามจริง
“หมอล่ะ”
ผมชะงักกับคำถามเจ้านาย จะบอกความจริงดีไหมว่าหมอนอนอยู่ในห้องผม
“หลับครับ”
ผมตอบกลับสั้นๆ แต่ไม่ได้อธิบายต่อว่าหลับนอนที่ไหน
“ฝากดูแลด้วยนะ”
ผมรู้ว่าคนที่เจ้านายฝากฝังให้ดูแลไม่ใช่หมอกันต์ที่เป็นเพื่อนสนิทแน่ๆ แต่เป็นใครอีกคนที่กำลังหลับสนิทอยู่ในห้องตอนนี้มากกว่า
หัวใจของเจ้านายผม
“เจ้านายรู้ใช่ไหมครับว่าความรักทำให้คนอ่อนแอ หนำซ้ำยังเป็นจุดอ่อนสำคัญให้ศัตรูนำมาใช้เป็นข้อต่อรองได้ด้วย”
เจ้านายผมเงียบไปชั่วอึดใจ
“ฉันรู้ซันไรส์ แต่บางครั้ง ความรักมันก็วิ่งเข้ามาหาเราแบบไม่รู้ตัวเช่นกัน รู้ตัวอีกทีเราก็ขาดเขาคนนั้นไม่ได้แล้ว สำหรับฉันตอนนี้ เงินทองหรือฐานะทางสังคมไม่ใช่สิ่งจำเป็นอีกต่อไป ฉันสามารถทิ้งเงิน ทิ้งฐานะ ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตฉันได้ แต่ฉันทิ้งหัวใจของฉันไม่ได้นะ”
ผมนิ่งไป
นิ่งเพื่อทบทวนอะไรหลายๆ อย่าง
“ครับ ผมเข้าใจ ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลทางนี้ด้วยลมหายใจผมเอง”
“ขอบใจ”
แล้วเขาก็วางสายไปแค่นั้น
ผมยืนนิ่ง นึกย้อนถึงคำพูดของเจ้านายเมื่อกี้
ผมหัวเราะในใจ ไม่คิดไม่ฝันว่าเจ้านายผมจะหลงรักหงส์ซานได้ถึงขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่าลิงปัญญาอ่อนนั่นจะทำให้ภูผาหินถล่มลงได้
แล้วผมล่ะ
ภาพของหมอลอยเข้ามาในมโนความคิด
ผมชะงัก สลัดภาพนั้นทิ้งไปทันที
พอใกล้เที่ยง ผมก็เข้าไปปลุกหงส์ซานเพื่อลุกขึ้นมาทานมื้อเที่ยง กะว่าปลุกหงส์ซานเสร็จจะไปปลุกหมอต่อ แต่หมอตื่นก่อน เข้ามาดูอาการหงส์ซาน ผมเหลือบมองเขานิดหนึ่ง หมอไม่มีสีหน้าส่ออะไร ยังทำตัวร่าเริงกับหงส์ซานตามเดิม
ได้ยินเสียงมือถือดังอีกรอบ แต่ไม่ใช่ของผม ของหงส์ซาน (เรายกมื้อเที่ยงมาให้หงส์ซานกินที่ห้องนอน) ผมหยิบมันจากโต๊ะมองเบอร์เพียงเล็กน้อย แล้วยื่นให้
“เจ้านายโทรมา”
หงส์ซานหน้าตึงขึ้นมาทันที รับไปกดรับแนบหู กดแรงชนิดเดาได้เลยว่าหงส์ซานคงเคืองอยู่ไม่น้อยที่โดนจนลุกไม่ขึ้นแบบนี้
“มีไร”
ดูเจ้าลิงนั่นพูดกับเจ้านายผม
“อาการเป็นไงบ้าง”
เจ้านายผมถาม อย่าคิดว่าหงส์ซานเปิดลำโพงให้ทุกคนในห้องได้ยิน หรือเสียงพูดของเจ้านายดังลอดออกมาเอง และผมก็ไม่ได้หูผีขนาดจับเสียงได้ด้วย
แต่เพราะวันนี้ผมเพิ่งได้รับอนุญาตให้ติดตั้งเครื่องดักฟังไว้ในมือถือหงส์ซาน เสื้อผ้าบางตัว รวมถึงข้าวของเครื่องใช้จำเป็นบางอย่างด้วย ส่วน GPS ไม่ต้อง เพราะติดตั้งไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว ที่ผมเคยยิงใส่หงส์ซานครั้งนั้นก็ยังใช้ได้อยู่
“ยังไม่ตาย”
หงส์ซานตอบกลับฉุนๆ ได้ยาดีจากหมอ ท่าทางดูมีเรี่ยวมีแรงขึ้นเยอะ
ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ของเจ้านาย
“บอกแล้วไงว่าไม่ปล่อยให้ตายง่ายๆ หรอก ถึงเฮียไม่ใช่หมอ แต่ก็ชอบผายปอดเหมือนกัน”
หงส์ซานหน้าแดงก่ำ อ้อมแอ้มตอบ
“ลามก”
“ไม่ใช่ความผิดของเฮียนะ เมื่อคืนหงส์ทำตัวน่ารักเองต่างหาก ยั่วจนเฮียเกือบไม่มีแรงมาทำงาน”
ผมหัวเราะหึๆ อย่างเจ้านายผมเนี่ยนะจะหมดแรง ผมว่ายิ่งทำยิ่งมีแรงมากกว่า เมื่อเช้าก็ไปทำงานหน้าผ่องเชียว
หงส์ซานหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
“คะ ใครยั่ว มั่วแล้ว แค่นี้นะ จะกินข้าวต่อ”
แล้วเจ้าตัวก็กดปิดมือถือโดยไม่รอให้เจ้านายผมพูดอะไร
ผมอยากโดดไปบีบคอลิงบ้านี่จริงๆ
หงส์ซานไม่มีทางรู้หรอกว่าทุกวินาทีของเจ้านายผมมีค่าแค่ไหน งานเยอะจนแทบไม่มีเวลาหายใจหายคอ แต่ก็ยังพยายามอย่างยิ่งเพื่อจะโทรหา แต่ลิงนี่กลับไม่ไยดี หนำซ้ำยังทำตัวน่าส่งกลับสวนสัตว์อีกต่างหาก
เสียงมือถือหงส์ซานดังอีกรอบ หงส์ซานกดรับแรง ยกแนบหู
“มีอะไร!!”
“เฮียแค่อยากจะบอกว่า คืนนี้หลับไปก่อนเลยไม่ต้องรอ เฮียจะกลับดึกมาก”
“ไม่ได้บอกว่าจะรอนี่ ไม่กลับได้เลยยิ่งดี”
ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ จากเจ้านายผมอีกครั้ง ตอนนี้ผมไม่ได้แค่อยากส่งหงส์ซานกลับสวนสัตว์ แต่อยากส่งไปอยู่ขั้วโลกเหนือซะให้รู้แล้วรู้รอดไป
คราวนี้คนที่ตัดสายคือเจ้านายผม หงส์ซานนั่งหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ผมรู้ว่าหงส์ซานกำลังเขิน หมอเคยชมว่าท่าทางอายๆ แบบนี้ของหงส์ซานน่ารัก แต่สำหรับผม ผมว่ามันน่าเตะมากกว่า
หมอใช้เวลาเกือบทั้งวันอยู่กับหงส์ซาน มีแวบๆ ออกไปบ้างเมื่อมีเคสด่วน แล้วก็กลับมาใหม่ ดีหน่อยที่หมอไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเป็นการพยายามชวนผมเข้าห้องอีก
ผมก็เบาใจ เพราะอยากทุ่มเทเวลาให้กับการดูแลหงส์ซานมากกว่า ผมไม่รู้ว่าอันตรายมันจะมาจากทางไหนบ้าง แม้จะดูว่าเรียบร้อย แต่ภายใต้ผืนน้ำอันนิ่งสงบนี้ อาจกำลังมีคลื่นเล็กๆ ก่อตัวอยู่ก็ได้ พลาดเพียงนิดเดียว เราจะแก้ไขอะไรไม่ได้อีก
สี่ทุ่มเป็นเวลาที่หมอส่งหงส์ซานขึ้นเตียงอีกรอบ
“ไป่หลงกลับดึกใช่ไหมคืนนี้”
หมอถามหงส์ซาน หงส์ซานพยักหน้า
“ให้พี่หมออยู่ด้วยจนไป่หลงกลับมาไหม”
หงส์ซานส่ายหัว
“พี่หมอกลับไปพักผ่อนเถอะ ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อน”
“แน่ใจนะ ไม่อยากได้อ้อมกอดจากพี่หมอจริงๆ เหรอ”
หงส์ซานทำหน้าแหยง ผมหัวเราะในใจ เบาใจหน่อยที่หงส์ซานไม่ใช่ประเภทนอนกับใครก็ได้อย่างหมอ
“ไม่เอา พี่หมอกลับไปพักผ่อนเถอะ ราตรีสวัสดิ์ครับ”
หมอไม่เซ้าซี้อีก ปิดไฟหัวเตียงให้ มองตาผม ไม่พูดอะไร ก้าวนำออกไปก่อน ผมตามไปติดๆ ปิดไฟกลางห้องให้ ปิดประตู แล้วยืนนิ่งอยู่หน้าประตูตามเดิม
หมอหันมาเผชิญหน้ากับผม
“นี่ ไม่เปลี่ยนใจจริงๆ เหรอ ฉันพร้อมจริงๆ นะ”
หมอชวนเรียบๆ เหมือนชวนเพื่อนสักคนไปดื่ม
“ผมมีหน้าที่ต้องทำ”
“หนักแน่นดีจัง แต่เอาเถอะ ฉันบอกแล้วว่าฉันพร้อมเสมอ ว่างเมื่อไหร่ก็ลุยกันเลย”
หมอตบอกผมเบาๆ ก้าวเดิน แต่ไปได้แค่สองสามก้าวก็หยุด ล้วงหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง ผมมองไม่เห็นว่าหมอทำอะไรเพราะหมอยืนหันหลังให้ สักพักหมอก็หันกลับมามอง ยิ้ม เดินเข้ามาหา
หมอหย่อนสิ่งที่กำไว้ในมือใส่กระเป๋ากางเกงผม ตบเบาๆ
“ฉันให้”
แล้วเขาก็หันหลัง ก้าวเดินจากไป
ผมยังยืนนิ่งอยู่กับที่ กระทั่งมั่นใจว่าหมอไปแล้ว ถึงได้ค่อยๆ สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบดู
เย็น...
คือความรู้สึกแรกที่ผมรับรู้
โลหะ...
คือสิ่งที่ผมสัมผัสได้ในเวลาต่อมา
เพียงเดี๋ยวเดียว ผมก็พอจะเดาออกแล้วว่ามันคืออะไร
ผมค่อยๆ ดึงสิ่งนั้นขึ้นมาถือไว้ในมือ
มันคือกุญแจ จำนวน 3 ดอก รูปร่างลักษณะต่างกันออกไป ดอกแรกน่าจะเป็นประตูรั้ว อีกสองคงเป็นประตูภายในบ้าน และพวงกุญแจรูปหัวใจสีแดงสด ผมใช้นิ้วพลิกอีกด้านขึ้นดู
แล้วชะงัก
เพราะด้านหลังเป็นภาพของผมกับหมอตอนเราไปเที่ยวเขื่อนกัน
หมอคงล้าง และนำมันมาห้อยพกติดตัว
ผมมองตามเส้นทางที่หมอเดินผ่าน
หมอให้กุญแจบ้านหมอเองกับผมและดูเหมือนเขากำลังจะบอกผมกลายๆ ว่า... เขาได้ยกหัวใจให้ผมด้วย
ผมควรทำยังไงดี ระหว่างหนึ่ง หย่อนกุญแจพวงนี้ลงถังขยะ แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป หรือสอง เก็บเอาไว้ แล้วไปทำสิ่งที่อยากทำตอนนี้ มันก็แค่การบำบัดความใคร่ทางร่างกายเท่านั้น
ผมกำพวงกุญแจแน่น เดินไปที่ถังขยะ หย่อนสิ่งที่อยู่ในมือไว้เหนือปากถัง มันค่อยๆ รูดลงช้าๆ จนเหลือไว้เพียงส่วนปลายของกุญแจดอกหนึ่งเท่านั้น
ภาพผมกับหมอหมุนติ้วจากแรงทิ้งตัวเมื่อกี้จนภาพของเราสองคนกลืนกลายเป็นหนึ่งเดียว
ผมยืนนิ่ง
สู้รบทั้งกับความต้องการและการต่อต้านภายใน
และผมก็ตัดสินใจทิ้งมันทันที
แต่ก่อนที่สิ่งนั้นจะตกลงไปในถัง ผมใช้ความเร็วรวบจับมันไว้อีกครั้ง ผมกัดกรามแน่น สุดท้าย ผมก็แพ้หมออีกจนได้
ผมยัดสิ่งนั้นใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม เดินกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
#หงส์ซาน
ผมนั่งๆ นอนๆ โดยมีพี่หมอเป็นเพื่อนกระทั่งสี่ทุ่มพี่หมอก็กลับ ผมหลับไปอีกรอบแม้จะนอนมาแล้วอย่างหนักทั้งวันก็ตาม มาสะดุ้งตื่นอีกทีเพราะเสียงเปิดประตู
ไฟดาวน์ไลท์แถวๆ ตู้เสื้อผ้าถูกเปิดขึ้น เผยให้เห็นคนเข้ามาใหม่ได้ชัดเจน
บ๊วยครับ สีหน้าอย่างเพลีย กะจะเมินหรือเหวี่ยงใส่มันซะหน่อย แต่ผมก็แพ้ทางคนทำงานหนัก (เหมือนป๊าหรืออาเฮีย) ผมขยับลุกนั่ง หน่วงหน่อย แต่ไม่เจ็บแล้ว
มันหันมามอง เดินเข้ามาใกล้
“เป็นไงบ้าง หงส์ของเฮีย”
แม้บอกตัวเองว่าจะไม่เหวี่ยง แต่มันอดไม่ได้จริงๆ
“ไม่หัดบันยะบันยังซะบ้าง ทำมาได้ไงตั้งหกรอบ คนนะไม่ใช่ตุ๊กตายาง”
“อ้าว เหรอ คิดว่าใช่ เห็นน่ารัก ซ้ำยังครางเพราะเหมือนกันอีก”
ผมตาโต
“เคยใช้รึไง ทุเรศว่ะ”
มันหัวเราะร่วน ดีดหน้าผากผมเบาๆ
“เฮียไม่จำเป็นต้องใช้ของพรรค์นั้นหรอก ไม่ได้อดอยากผู้หญิงขนาดนั้น”
ผมจิ๊ปาก ใช่ซี้ หน้าตาดี ฐานะดี จะอดอยากได้ไง
มันขยับเข้ามาใกล้ จุ๊บหน้าผากผมตรงตำแหน่งที่ตัวเองเพิ่งดีดเมื่อกี้
“ขอเวลาเฮียอาบน้ำก่อน”
ผมพยักหน้า มันเดินหายไปไม่นานก็เดินกลับมา แต่งชุดนอนหล่อๆ ของมันตามเดิม เดินขึ้นมาบนเตียง ไม่ต้องกลัวว่ามันจะทำอะไรหรอกครับ เพราะหลังจากมันซัดผมหนักๆ มันจะให้โอกาสร่างกายผมได้พักผ่อน เพราะงั้นวันสองวันนี้รอดตัวแน่ๆ
มันขยับเข้ามานอนใกล้ๆ ดึงเอาผมไปนอนหนุนแขนตัวเอง โอบกอดไว้แน่น
ผมชอบนะ กับการถูกโอบกอดแนบอกแบบนี้ มันหันไปปิดไฟ จุ๊บหน้าผากผมอีกรอบ บอกราตรีสวัสดิ์
ผมปิดเปลือกตาลงช้าๆ หลับใหลไปอีกครั้ง
ก่อนหลับ ได้ยินเสียงกระซิบพูดแผ่วเบา ไม่รู้ว่าเสียงนี้มาจากความฝัน หรือว่าเป็นเสียงที่บ๊วยมันพูดกับผมจริงๆ กันแน่
“เฮียรักหงส์นะ”
To be Con..
หลายคนเดาถูกว่าเป็นกุญแจบ้าน แต่มีหลายคนเชียร์ให้เป็นถุงยางไซส์ซันไรส์ ซึ่งมันก็ถูก แต่เป็นถูกสำหรับตอนถัด ๆ ไป
เจอกันเมื่อเม้นท์ชน 1320 ค่า
cค(e-book) หงส์ซาน (จบแล้ว เนื้อหาเหมือนหนังสือทุกอย่าง)
(ราคา 339.- จากราคาปก 480.- เนื้อหานิยายมี 27 ตอน+ตอนพิเศษอีก 3 ตอน)
[>>ดาวน์โหลดอีบุ๊คที่นี่ค่ะ<<]
แฮทแท็กเรื่องนี้ #หงส์ซาน
ติดต่อ-ติดตามการอัพนิยายไรท์เตอร์ได้ที่นี่ค่ะ
เพจ : facebook.com/memew28
เฟส : facebook.com/memewfc
ทวิต : @Memew28
เมล : Memew28(แอท)gmail.com
instagram : Memew28
Line : Memew28
ความคิดเห็น