คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ความเป็นพี่น้อง
กึกก...
จงอินเบิกตาโพลงเมือขาเขาไปเสียดสีเขากับพื้นจนเกิดเสียงที่ถึงแม้จะแผ่วเบาแต่ว่าในบรรยากาศเงียบๆแบบนี้แม้แต่เสียงหายใจก็ดูจะดังเกินไปด้วยซ้ำ
“ นั่นใคร!! “ ลู่หานตวาดดังลั่นจนสัมผัสได้ถึงความโกรธ จงอินคลำหาช่องทางที่เขาพอจะหลบหนีออกไปได้ แต่ทว่าที่แคบและไร้ทางออกแบบนี้ดูเหมือนจะไร้ซึ่งหนทางที่จะหนี เสียงเดินสาวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จงอินกลัวจนชื้นเหงื่อขึ้นมาที่หน้าผาก
“ ออกมา !! “ เซฮุนเดินเข้ามาดึงตัวลู่หานเอาไว้ ไม่ให้อีกคนมุดตัวเข้าไปดูในโพรงตันของห้อง เซฮุนไม่อาจจะปล่อยให้ลู่หานลากตัวคนที่อยู่ข้างในนั้นออกมาทำร้าย เขารู้ดีว่าจงอินไม่ได้กลับบ้านไป แต่จงอินเดินหลงเข้ามาจนถึงในห้องใต้ดินนี้ แน่นอนว่าจงอินต้องได้เจอกับคยองซูแล้วแน่ๆ
“ ลู่หาน เจ้าหูฝาดรึเปล่า ข้าไม่เห็นจะได้ยินเสียงอะไร “
“ เซฮุน พาคยองซูออกไป “
“ ลู่หาน... “
“ ข้าบอกให้พอคยองซูออกไป!! “ เซฮุนมองผ่านความมืดเข้าไปด้วยแววตาสั่นเครือ
“ ลู่หาน “
“ จะไม่มีใครทั้งนั้นที่รู้เรื่องของเราแล้วหนีรอดไปได้ “
นี่เป็นอีกครั้งที่แบคฮยอนต้องก้าวเหยียบเข้ามาในเขตเมือง เขารู้สึกรังเกียจที่นี่อย่างบอกไม่ถูก คนในเมืองมองเขาเหมือนตัวประหลาด
บรรยากาศที่มีบ้านหลายหลังสร้างเรียงกันเยอะเหมือนดอกเห็ดกำลังเงียบสงบจนดูวังเวง คล้ายกับว่าพวกชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในเมืองกำลังหายตัวไปอยู่ที่อื่นกัน แบคฮยอนดูจะอับจนหนทางซะเหลือเกิน เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป และเขาก็ไม่มีทางที่จะสู้ลู่หานได้เลย
เขารู้ว่าคยองซูเป็นใครมาจากไหน เขารู้มาตั้งแต่แรก ในครั้งแรกที่เจอคยองซูเขาเพียงแค่คิดว่าจะจับตัวคยองซูไว้เพื่อใช้แลกกับมินซอก แต่ตอนนี้ก็กลับกลายเป็นว่าเขาเสียใครคนใดคนหนึ่งไปไม่ได้ แน่นอนว่าเขาก็ช่วยทั้งสองคนไว้ไม่ได้เช่นเดียวกัน แบคฮยอนพอจะรู้มาบ้างว่าเมื่อหลายร้อยปีที่แล้วตระกูลของลู่หานมีกันสามพี่น้อง พี่คนรองซึ่งก็คือคยองซูถูกนักล่าแวมไพร์ฆ่าตาย ลู่หานรอวันเวลาให้คยองซูกลับมาหาพวกเขาอีกครั้ง รอจนสิ้นสุดการรอคอย แต่ก็เกิดเหตุการณ์พลิกผัน
คยองซูเกิดมาอีกครั้งแล้วก็ถูกลักพาตัวไปจากนั้นก็หายสาปสูญ ไม่ว่าลู่หานจะตามหาจนแทบพลิกแผ่นดินก็ไม่เจอ ที่แบคฮยอนพยายามบังคับขู่เข็ญให้คยองซูถอดเสื้อคลุมที่ร่ายไปด้วยมนต์บังตานั่นออกก็เพื่อความแน่ใจว่าคยองซูคือคนที่ลู่หานต้องการจริงๆ
ท้องฟ้าในตอนนี้ดูมืดมนเหมือนกันกับสมองของแบคฮยอนไม่มีผิด ร่างเพรียวหลบไปนั่งอยู่ที่ขอนไม้เก่าๆแล้วก้มหน้านิ่ง เขาจะทำอย่างไรเพื่อช่วยให้คยองซูไม่ต้องกลับไปเป็นแบบเดิม.. และเขาต้องทำยังไงให้มินซอกของเขากลับมาหาเขาอย่างปลอดภัย
อ๊ากกกกกกกกก !!!
ภายในห้องใต้ดินทึบๆ ลู่หานจิกดึงร่างของเด็กหนุ่มขึ้นมาจากโพรง โง่หรืออย่างไรกันที่ไปหลบอยู่ในนั้น เขาเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เขาย่อมรู้ดีในทุกซอกทุกมุมอยู่แล้ว
“ ว่าไงจอมสาระแน “
“ คุณลู่หานผมขอโทษ “
“ ช้าไป บังเอิญว่าข้าล้างความจำใครไม่เป็นซะด้วยสิ “ ลู่หานโกรธที่มีคนมายุ่งย่ามกับคยองซู และโกรธเข้าไปใหญ่เมื่อรู้ว่าคนคนนั้นคือจงอิน ลูกของแม่มดที่เขาเพิ่งจะฆ่าให้ตายด้วยมือของเขาเอง
“ ได้โปรดเถอะครับ ผมจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร “
“ ถ้าแม่เจ้าอ้อนวอนข้าแบบเจ้า แม่เจ้าคงไม่ตาย “ จะปกปิดไปก็ไร้ประโยชน์ ในเมื่อยังซะพอเขาฆ่าจงอินเสร็จวิญญาณแม่ของมันก็ต้องบอกอยู่ดีว่าเขาเป็นคนปลิดชีวิตแม่มัน
“ คุณหมายความ.. “
“ วันนั้นเจ้าน่าตายไปพร้อมกับแม่ของเจ้า “
“ คุณลู่หาน “
“ ทำไม โกรธข้าหรอ หึ.. เตรียมตัวไปหาแม่เจ้าในนรกเถอะนะจงอิน “ ลู่หานยกยิ้มแล้วชูร่างของจงอินขึ้นสูง เล็บยาวแหลมคมค่อยๆงอกออกมาจากเรียวนิ้วทั้งห้าอย่างน่ากลัว จงอินเริ่มจะได้กลิ่นเค้าลางของความตายที่ใกล้เข้ามาเรื่อยในระยะประชิด
“ ผมจะสาปแช่งคุณ “
“ เหอะ.. เกิดใหม่แล้วมาเจอกัน ข้าจะรอ “ สิ้นคำพูดสุดท้ายนั่น หานจัดการกระแทกกรงเล็บเข้าใส่หน้าอกของจงอินอย่างจัง ความคมกริบเหมือนใบมีดค่อยๆกรีดให้ผิวเนื้อของจงอินมีเลือดไหลทะลักออกมา คำว่าลมหายใจสุดท้ายของจงอินกำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้านี้..
อั่กก... !!!
“ ลู่หาน !!!! “ ขณะกำลังจะควักหัวใจของจงอินออกมาดูเล่นเซฮุนก็พุ่งมาจากข้างหลังแล้วพลักเขาจนจงอินร่วงตกลงมานอนกองกับพื้นด้วยเลือดที่ไหลอาบร่าง เซฮุนช่วยจงอินไว้ไม่ทัน...
“ เซฮุนเจ้า!! “
“ ไหนเจ้าบอกว่าจะไม่ทำร้ายจงอิน ! “ เซฮุนกระชากตัวลู่หานขึ้นมาแล้วออกแรงเหวี่ยงจนร่างของผู้เป็นพี่ลอยไปกระทบกับกำแพง ลู่หานสำลักเลือดออกมาเพราะยังช้ำอยู่กับแผลของการต่อสู้กับแบคฮยอน
“ เจ้าโง่เองที่เชื่อข้า “
“ ลู่หาน “ ร่างเพรียวสูงกำมือเข้าหากันแน่น เซฮุนคิดว่าเขาไม่ควรจะปล่อยให้จงอินถูกลู่หานทำร้ายเขาเลยตัดสินใจวิ่งกลับเข้ามา แต่ก็ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะสายเกินไป
“ เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้มันมาตามแก้แค้นข้าแทนแม่ขอมันอย่างนั้นรึ “ ลู่หานไม่ได้แสดงท่าทีว่าโกรธที่ถูกเซฮุนขัดขวาง ยังไงซะจงอินก็คงจะไม่รอดอยู่แล้ว
“ เจ้าผิดสัญญากับข้า “
“ ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าเชื่อข้าสักหน่อยนะเซฮุน “
“ เจ้ามันเห็นแก่ตัว “ คนถูกว่ายกยิ้มแล้วพยุงตัวเองให้เดินเข้าไปใกล้เซฮุน ลำแขนแข็งแรงยกขึ้นพาดลงที่ไหล่น้องชาย
“ ข้าทำทุกอย่างเพื่อพวกเรา “
“ ไม่จริง... เจ้าทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง “
“.............”
“ เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรอว่าเจ้าคิดจะทำอะไร เจ้ามันไม่เคยรักใครจริงๆ “ ลู่หานขมวดคิ้วแน่นแล้วใช้มือบีบหน้าเซฮุนเอาไว้จนอีกคนเจ็บไปทั้งหน้า เขาอุตส่าห์ใจดีด้วยแต่เซฮุนกลับพูดจาใส่เขาแบบนี้
“ อวดดี ข้าเป็นพี่ของเจ้านะเซฮุน !! “ เสียงหอบหายใจของเซฮุนถี่รัวขึ้น ลู่หานสะบัดมืออกด้วยความเจ็บที่แล่นปรี้ดเข้าทั้งแขน เซฮุนแยกเขี้ยวออกมาแล้วกัดเขาเข้าอย่างจัง หยดเลือดของลู่หานที่ไม่เคยหลั่งรินในตอนนี้กำลังไหลเป็นทางยาว ลู่หานมองเซฮุนด้วยแววตาแววโรจน์ จากนั้นเล็บยาวคมกริบของทั้งสองพุ่งเข้าปะทะกัน เซฮุนรู้ว่าเป้าหมายของลู่หานไม่ใช่การได้คยองซูกลับคืนมา ลู่หานคิดจะทำอะไรที่มันเกินตัวซึ่งเขาคงยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ และที่สำคัญลู่หานทำร้ายคนที่เขารัก..
“ ลู่หาน ข้าจะหยุดเจ้า !! “
“ ถ้ากล้าพอก็เข้ามา “
TBC
.........................
เราทำให้ใครผิดหวังรึเปล่าเนี่ย ? ขอโทษล่วงหน้าเลยนะคะ
พล็อตเรา เราเข้าใจ แต่ขอโทษที่เราเขียนออกมาให้คุณเข้าใจไม่ได้ ;__;
เราระบุตอนจบไม่ได้แล้วสิ แต่ว่าตอนนี้ไม่มีปมเพิ่มนะคะ
ปมเก่าเล็กนิดเดียวเอง -3-''คลี่คลายไปแล้วด้วยนะ
เหลือแค่รอลุ้นเอาว่าลู่หานนางคิดจะทำอะไร
ทำไมเซฮุนถึงได้คิดเลิกล้มแผนการบูชาเทพเจ้าตาเหลือกแบบกลางคัน
และทำไมจงอินถึงตายยากเหลือเกินทั้งที่นางควรจะตายตั้งแต่ตอนที่ลู่หานบุกไปถล่มถึงบ้านแล้ว
โฮ๊ะๆ แล้วจะรีบมาลงตอนต่อไปให้ะคะ :D
ขอความงงจงสถิตย์
ความคิดเห็น