คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กาลครั้งหนึ่งแบคฮยอนกับคยองซู
มือเรียวสวยกำแก้วน้ำในมือจนแตกละเอียด คมของแก้วบาดเนื้อลึกจนเลือดสีเข้มไหลออกมาเป็นหยด แบคฮยอนขบกรามแน่นด้วยความรู้สึกบีบและกดดันในหัวใจ แบคฮยอนรู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก เขารู้ดีว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเพราะอะไร หัวใจที่เชื่อมต่อกันมันทำให้เขารับรู้ทุกความรู้สึกของหัวใจอีกดวงที่เกี่ยวข้องเป็นพันธะกับเขา
“ มินซอก “ แบคฮยอนข่มสติอารมณ์ของตัวเองไม่ให้โกรธ เขารู้ว่ามินซอกต้องเจอกับอะไรและที่สำคัญก็คือเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย แต่แบคฮยอนก็ยังพอมีหวังอยู่บ้างเพราะคยองซูอยู่ในกำมือของเขา
แบคฮยอนหันกลับไปมองคนตัวเล็กที่นั่งกินผลไม้อยู่ภายในบ้าน
“ เจ้าทำอะไรอยู่ “
“ ไม่เห็นหรอว่าผมกินอะไร “
“ เนื้อสดๆ “ คยองซูตกใจเมื่อมองมือของตัวเองแล้วพบว่าผลไม้กลิ่นหอมที่เขากินเข้าไปกลายเป็นเนื้อดิบที่เคล้าไปด้วยเลือดสีแดงฉาน คยองซูทิ้งมันลงกับพื้นด้วยความตกใจ
“ ข้าแค่ล้อเล่น “ เมื่อลองมองของที่ตัวเองทิ้งลงไปกับพื้นอีกครั้งก็พบว่ามันเป็นแค่ผลไม้ธรรมดาไม่ใช่เนื้อดิบๆอย่างที่เขาได้เห็นในตอนแรก
“ ผมอยากกลับบ้านของผม ได้โปรดเถอะนะ “ คยองซูก้มลงคุกเข่าให้แบคฮยอน สีหน้าไม่สู้ดีของคยองซูเกิดจากการที่ได้เห็นเนื้อดิบสดในมือ
“ บอกแล้วไงว่าที่นี่คือบ้านของเจ้า “
“ ไม่ใช่ บ้านของผมต้องมีแม่กับน้องชายของผม “
“ เอาเถอะ ถึงเวลาเดี๋ยวข้าจะปล่อยให้เจ้าได้กลับบ้านที่แท้จริงของเจ้าเอง “
แบคฮยอนย่อตัวลงระดับเดียวกันแล้วจับไหล่คยองซูเอาไว้ทั้งสองข้าง ดวงตาสีเข้มจ้องลึกลงไปที่ดวงตาของคยองซู จากนั้นเขาก็เลื่อนมือขึ้นมาสัมผัสกับแก้มนุ่มเบาๆ
“ แต่ตอนนี้เจ้าต้องอยู่กับข้า “ ปากอวบอิ่มเชื้อเชิญให้แบคฮยอนอยากจะสัมผัสมันอีก แบคฮยอนยิ้มอ่อนโยนให้กับคยองซูแล้วแนบริมฝีปากลงไปประดับจูบเอาไว้ เสี้ยววินาทีแบคฮยอนก็ผละตัวออก คยองซูเองก็สะดุ้งตัวตกใจ รู้สึกเหมือนตัวเองสติวูบหายไปชั่วขณะ
“ ถอยออกไปนะ “ คยองซูพูดเสียงแข็ง แบคยอนยักคิ้วให้แล้วยอมถอยออกห่าง ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งอดใจไม่ไหว บางทีก็รู้สึกหิวจนอยากจะกลืนกินคยองซูลงไป ใจจริงก็อยากจะทำอยู่หรอก..
แบคฮยอนไม่ได้บอกตัวตนที่แท้จริงของเขาให้คยองซูได้รู้ ตอนนี้ก็คงต้องยอมปล่อยให้คยองซูคิดไปก่อนว่าเขานะเป็นปิศาจที่หายตัวไปไหนมาไหนได้ แถมยังมีเวทย์มนต์
ใช่... แบคฮยอนร่ายมนต์ลงไปในคำพูดที่หวานหูเหล่านั้น ไม่แปลกที่คยองซูจะได้ยินถ้อยคำออดอ้อนแล้วยอมให้แบบไม่ต้องใช้แรงขู่บังคับ ยิ่งนึกถึงคืนนั้นที่เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคยองซูออกแบคฮยอนก็ยิ่งจิตใจเต้นผิดปกติ หัวใจของเขาเต้นแรงและสูบฉีดเลือดมากกว่าทุกครั้ง
ตอนนี้แบคฮยอนหลบออกมาข้างนอกตัวบ้านแล้ว เขายืนใช้มือทาบกับอกตัวเอง หัวใจของเขาเต้นรัวจนแทบทะลักออกจากอก นี่คงถือว่าเป็นอาการแปลกใหม่ของร่างกาย เพราะเขาไม่เคยได้รับรู้ถึงความรู้สึกแบบนี้มาก่อน แต่แล้วฉับพลันความรู้สึกนี้ก็หายไปแล้วถูกแทนที่ด้วยจิตใจที่จู่ๆก็เกิดอาการหดหู่ขึ้นมา
แบคฮยอนรู้ได้เลยว่ามินซอกคงกำลังพบกับความเจ็บปวดอยู่ ยิ่งมันรู้ว่ามินซอกกับเขามีความรู้สึกที่สื่อถึงกันได้ มันก็ยิ่งทำให้มินซอกต้องทรมาน แบคฮยอนเองก็รับรู้ความรู้สึกนั้นได้ดี
ลู่หาน แกมันเลว
คยองซูนั่งกอดเข่าอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ดวงตากลมโตมองไปรอบๆก็พบแต่ป่าสีเขียวที่นิ่งสงบ ไม่ว่าเขาจะพยายามเดินหนีไปทางไหนสุดท้ายแล้วเขาก็เดินกลับมาเจอบ้านหลังนี้อยู่ดี
“ บอกแล้วไงว่าไม่มีประโยชน์ “
“ เรื่องของผม คุณไม่ต้องมายุ่ง “ คยองซูกัดฟันพูด เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมแบคฮยอนไม่ปล่อยให้เขากลับบ้านสักที อีกคนเอาแต่พูดจาอะไรก็ไม่รู้ที่เขาเองก็ไม่ข้าใจ
“ เรื่องของเจ้า ก็คือเรื่องของข้านั่นแหละ “ แบคฮยอนนั่งลงข้างๆแล้วกอดไหล่คยองซูเอาไว้ แบคฮยอนทำเป็นขี้อ้อนเอาหัวซบลงกับไหล่เล็ก
“ อย่าทิ้งข้าไปไหนเลยนะ “ คยองซูเปลี่ยนจากนั่งกอดเข่ามาเป็นนั่งขัดสมาธิแทน แบคฮยอนเลยเปลี่ยนที่พักศีรษะของเขาจากไหล่มาเป็นหน้าตักนิ่มของคยองซู
“ อยู่ดูแลข้านะคยองซู “ ทำเสียงหวานอย่างเอาใจ แบคฮยอนจับมือของคยองซูขึ้นมาจูบเบาๆ คยองซูก็ไม่ได้รู้สึกว่ารังเกียจกับจูบนี้ คนตัวเล็กไม่พูดอะไรนอกจากนั่งเหม่อมองออกไปข้างนอก แบคฮยอนเลยเป็นฝ่ายชวนคุยซะเอง ปกติแล้วเขาก็ไม่เคยต้องมานั่งพูดเป็นต่อยหอยแบบนี้ทั้งวันหรอก แต่เห็นคยองซูทำหน้าซึมแล้วก็ต้องจำยอมเปลี่ยนบุคลิกของตัวเองให้ดูน่าคบหายิ่งขึ้น
“ เย็นนี้เจ้าอยากกินอะไรข้าจะไปหามาให้ “
“ ไม่เอา ผมไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น “
“ แต่อีกไม่นานเจ้าจะต้องอยากแน่ๆ “ คยองซูก้มหน้ามองแบคฮยอนที่พูดจาประหลาดอีกแล้ว
“ หมายความว่ายังไง “
“ อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันเกิดครบรอบยี่สิบเอ็ดปีของเจ้าแล้วนะจำได้ไหม “
“ คุณรู้ได้ยังไง “
“ .......... “
“ ผมอยากกลับบ้าน “
“ ไม่ได้ “
“ คุณจะจับตัวผมเอาไว้ที่นี่เพื่ออะไร “
“ ถึงเวลาข้าจะปล่อยเจ้าไปเอง ไม่ต้องห่วงหรอกเด็กน้อย “
“ ...... “
“ ก้มหน้าลงมาซิ ข้ามีอะไรจะบอก “ คยองซูยอมทำตามแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง เขาถูกมือของแบคฮยอนกดคอลงแล้วแบคฮยอนก็ฉวยจูบเขาอีกแล้ว
“ นี่คุณแบคฮยอน !” เมื่อถูกปล่อยออกก็ร้องโวยวาย คยองซูดันหัวอีกคนให้ออกห่างจากหน้าขาของตัวเองแต่แบคฮยอนก็ไม่ยอมขยับไปไหน แต่ในที่สุดแบคฮยอนก็ยอมลุกขึ้นนั่ง
“ ไม่น่ารักเลยเด็กน้อย “ แบคฮยอนรวบคยองซูมากอดเอาไว้
“ อย่าหนีข้าไปไหนเลยนะ “ น้ำเสียงแบบนี้อีกแล้ว คยองซูจำยอมนั่งอยู่เฉยๆให้แบคฮยอนกอดรัด บางทีก็นึกรำคาญคนตรงหน้านี้เหลือเกินกักขังเขาไว้สองสามวันแล้วยังทำตัวมือไวเป็นกรด
“ ชื่นใจที่สุด “ แบคฮยอนหอมแก้มนิ่มเบาๆแล้วพูดเสียงร่าเริง
TBC.
............................................
ติดตามกันเรื่อยๆนะคะ
จะพยายามฮึดกันต่อไป ฮาา คงไม่เกินสิบห้าตอนหรอกคะ
ความคิดเห็น