คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ของรักที่กำลังจะหายไป
เล็บยาวแหลมคมกรีดลงบนผิวเนื้อเหี่ยวย่นของร่างหญิงชราโดยไร้ซึ่งความปราณี ถัดจากร่างของหญิงแก่ก็เป็นร่างของเด็กหนุ่มผิวเข้มที่นอนสลบอยู่ตรงประตู ร่องรอยของการต่อสู้ที่เกิดขึ้นภายในห้องบ่งบอกว่าเพิ่งจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นเมื่อสักครู่นี้
“ นางแม่มด “
“ ข้าไม่อยากเห็นเด็กคนนั้นต้องเติบโตขึ้นมาแล้วรับรู้ชาติตระกูลที่เลวทรามของตัวเอง”
“ เป็นแม่มดที่ดีเหลือเกินนะ “ ลู่หานตบใบหน้าเหี่ยวย่นจนเซหันตามแรง
“ เจ้าซุกซ่อนสิ่งที่ข้าตามหามานานด้วยเวทย์มนต์กระจอกๆ “
“ เจ้านั่นแหละที่โง่ เวทย์กระจอกๆอย่างนั้นรึแล้วทำไมมันถึงได้ปิดบังเจ้ามาได้ร่วมหลายสิบปีละ “ ลู่หานขบกราม เขาถอยห่างออกจากร่างของหญิงแก่ที่อาศัยอยู่กินกับคนจนมีลูกด้วยกัน อายุร่วมร้อยปีแล้วแท้ๆแต่กลับสร้างภาพลวงตาให้ลูกของตนเห็นว่าตนนั้นยังคงเป็นหญิงวัยกลางคน
“ ข้าได้คำตอบแล้ว เจ้าก็หมดประโยชน์ “ ฝ่ามือขาวกางออกแล้วลูกไฟสีแดงฉานก็พุ่งตรงเข้าไปลุกไหม้ร่างกายของหญิงแก่ให้นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียงนอน ร่างกายเหี่ยวย่นกำลังถูกไฟร้อนแรงแผดเผาทั้งเป็น ลู่หานหัวเราะดังสนั่นกองพงไพร เขากางปีกออกแล้วบินหายไปจากบ้านหลังนี้ด้วยใบหน้าที่มีความสุข
“ ในที่สุดก็จะได้อยู่ด้วยกันสักทีนะน้องพี่..”
เวลาทำไมถึงได้ผ่านไปเร็วขนาดนี้ หนึ่งเดือนแล้วที่ได้ตื่นขึ้นมาเจอคยองซูนอนอยู่ข้างกาย อาจจะดูร้ายกาจไปหน่อยที่ใช้มนต์ของตัวเองสะกดให้คยองซูเชื่อในคำพูด แบคฮยอนยังไม่อยากสูญเสียคยองซูไป ยังอยากกอดร่างกายนุ่มนิ่มของคยองซูเอาไว้ให้นานที่สุด แต่แบคฮยอนรู้ดีว่าอีกไม่นานเขาคงจะต้องเสีย
คยองซูไป
“ คยองซู วันนี้มีอะไรกินหรอ ? “
“ ผมต้มเนื้อไว้ให้คุณครับ “
“ แล้วเจ้าไม่กินด้วยกันหรอ ? “ แบคฮยอนพูดพร้อมกับเดินไปสวมกอดคยองซูจากทางด้านหลัง กลิ่นหอมของเนื้อสุกลอยจากหม้อต้มมาแตะจมูกแบคฮยอน เขาจะต้องแอบหลบออกไปเอาเจ้าของสุกพวกนี้ออกจากกระเพาะทุกครั้งที่ร่วมโต๊ะอาหารกับคยองซู เพราะไม่อยากขัดใจคยองซูก็เลยต้องยอมกินด้วยพอตกดึกเขาถึงจะออกไปหาของใส่ท้อง
“ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยหิวเลยครับ “
“ แล้วเจ้าอยากกินอะไร “
“ ไม่รู้สิครับ ไม่อยากกินเลย “ หนึ่งเดือนน่าจะเพียงพอที่จะทำให้คยองซูกล้าพอที่จะเอนหัวลงซบกับไหล่ของแบคฮยอน ได้เจอหน้ากันทั้งวันแบบนี้ก็ต้องสนิทกันเร็วเป็นธรรมดา ถึงคยองซูจะอยากกลับบ้านมากแค่ไหนแต่เขาก็ไม่ได้คิดที่จะหนี
“ สงสัยจะหิวเลือด “ คยองซูเข้าใจว่าแบคฮยอนคงพูดหยอกล้อเขาอีกตามเคย เขาไม่มีทางที่จะกินของพวกนั้นหรอกเพราะเขาเป็นคน
“ คุณก็ชอบพูดอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย “
“ ถ้าสักวันเจ้าเกิดอยากกินมันขึ้นมาจริงๆละ “
“ อยากกินก็คงต้องกินมั้งครับ “ ตัวเล็กหันกลับมาหาแบคฮยอนแล้วยิ้ม แบคฮยอนเลื่อนมือมาลูบแก้ม
คยองซูพร้อมส่งสายตาอ่อนโยนมาให้
“ ถ้าวันนั้นมาถึงเจ้าก็คงได้ออกห่างกายข้าไปแล้ว “
“ แสดงว่าวันนั้นคุณจะยอมให้ผมกลับบ้านของผมใช่ไหมครับ “
“ ใช่ วันนั้นคือวันที่เจ้าจะได้กลับบ้านของเจ้า “
“ ผมอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจังครับ “
“ แต่ข้าไม่อยาก...”
“ คุณก็ไปหาผมที่บ้านสิ “ คยองซูไม่ได้รู้สึกแปลกใจในคำพูดของแบคฮยอน เขากลับมองว่ามันเป็นเรื่องดีซะอีกที่เขาจะได้กลับบ้านของเขา กลับไปหาแม่ไปหาจงอิน
“ ข้าแค่อยากให้เจ้าอยู่กับข้าไปนานๆ “
“ ตอนนี้ผมก็อยู่กับคุณแล้วนี่ไง “
“ ....... “
“ ตอนนี้ผมอยู่กับคุณ คุณไม่ต้องสนหรอกว่าอนาคตข้างหน้าผมจะอยู่กับคุณไหม “
“ แต่ในอนาคตข้างหน้าข้าก็ยังอยากมีเจ้าอยู่ข้างกายข้าเหมือนเดิม “
“ ถ้าตอนนี้คุณทำให้ผมอยากอยู่กับคุณไม่ได้ ในอนาคตผมก็คงไม่อยู่กับคุณหรอก “
“ แล้วข้าต้องทำยังไงละ ? “
“ ผมจะไปรู้กับคุณไหมละ “ คยองซูเดินออกจากห้องครัวเล็กๆแล้วตรงไปที่เก้าอี้ไม้ บ้านหลังนี้คยองซูเดินเข้าออกจนรู้ทุกซอกทุกมุมไปเสียแล้ว พักเดียวแบคฮยอนเดินตามออกมา
“ ข้ากลัวว่ามนต์ของข้าจะใช้กับเจ้าไม่ได้ผลอีกต่อไป “
“ คุณเป็นปิศาจหรือพ่อมดกันแน่นะ “
“ ไม่ใช่ทั้งสองนั่นแหละ “
“ แล้วคุณเป็นตัวอะไรกันแน่ละ “
“ ข้าคือแบคฮยอน “ คยองซูหัวเราะ แบคฮยอนจะเป็นอะไรเขาก็ไม่สนใจอยากจะรู้เท่าไร
“ งั้นผมก็คือคยองซูครับ “ แบคฮยอนย่อตัวลงนั่งข้างล่างแล้วดึงมือคยองซูขึ้นมาจูบเบาๆ คนตัวเล็กรู้สึกเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย
“ มาสร้างความสุขกันเถอะ “
**********
“ แบคฮยอน อย่าเร่งสิ “ คยองซูก้าวเท้าตามแบคฮยอนไม่ทันก็บ่นขึ้นมา จู่ๆแบคฮยอนก็ชวนให้เขาลุกขึ้นมาเต้นรำอะไรก็ไม่รู้
“ งั้นเอาแบบนี้สิ “
“ แบบไหนครับ “
“เจ้าเหยียบเท้าข้าก็แล้วกัน “ คยองซูลังเลที่จะทำ แต่สุดท้ายก็ต้องจำยอมเมื่อแบคฮยอนส่งสายตาขู่บังคับมาให้เขา
สองร่างเคลื่อนไหวไปตามทำนองเพลงในใจ คยองซูไม่ชอบเลยที่ถูกแบคฮยอนจ้องมองแบบนี้ ยิ่งมือเรียวที่จับเอวคยองซูเอาไว้ มันทำให้เขานึกถึงเรื่องวันนั้น
“ เจ้าเป็นอะไร ทำไมหน้าแดง”
“ เปล่าครับ ผม...“ แบคฮยอนหยุดเต้นรำแล้วโน้มหน้าผากลงมาแนบชิดกับหน้าผากของคยองซู “ตัวเจ้าก็ไม่ร้อนนี่ “ แก้มขาวใสขึ้นสีเรื่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แบคฮยอนชอบทำอะไรให้เขาต้องรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาที่แก้มเป็นประจำ
“ คุณแบคฮยอนอย่าทำแบบนี้สิครับ “
“ เขินอายข้าหรือไง “
“ ก็.. ”
“ ข้าชอบเจ้ามากเลยนะ“ แบคฮยอนพูดแล้วยิ้ม เขาดึงตัวคยองซูเข้ามากอดไว้แนบอกราวกับคนในอ้อมกอดเป็นของรักของหวง กลิ่นกายหอมสะอาดที่เขาคุ้นชินกำลังจะอันตรธารหายไปเสียแล้ว
ทำไมเวลาของเรามันสั้นอย่างนี้..
TBC
..............................
ทำไมตอนของเรามันสั้นอย่างนี้ ฮาาา..
เอาน่าลงให้แวะมาเยี่ยมอ่านเรื่อยๆเลยนะเนี่ย T^T
จะอัพให้ได้ทุกวันเลยนะ ขอบคุณที่เม้นให้นะคะ
ถึงจะแค่เป็นหนึ่งคอมเม้นแต่เราก็ชื่นใจมากๆคะ :D
ความคิดเห็น