คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : คนอุ้มรัก หก 2
“เธอเป็นใคร...”
เป็นคำถามที่เขายังหาคำตอบ
ทั้งที่ให้ลูกน้องคนหาประวัติเธอก็แทบจะไม่มีอะไรพิเศษ
แต่เขามีลางสังหรณ์ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น
ราวสี่ชั่วโมงให้หลังทีมของเลียมได้มาถึงจุดหมายปลายทาง ในการมาครั้งนี้เขาตั้งใจจะขยายตลาดอาหารไปทางยุโรปมากขึ้น
เขาเห็นว่าชาวต่างชาติเริ่มที่จะนิยมทางอาหารไทยเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมาก เป็นการง่ายที่ลูกค้าของพวกเขาไม่ต้องเดินทางมาทานถึงที่
เพียงแค่เดินไปที่ร้านค้าใกล้บ้านก็สามารถหาทานได้แล้ว
นัยน์ตาสีฟ้าปนเทาเหลือบมองหญิงสาวหนึ่งเดียวที่ร่วมเดินทางมาด้วย
ครั้งก่อนที่เจ้าหล่อนนำเอกสารความลับของบริษัทมาเปิดเผยกลางห้องประชุมทำให้เขาไม่วางใจเธอ
เกิดคิดจะทำอะไรตอนที่เขาไม่อยู่ สิ่งที่พ่อเขาสร้างมาทั้งชีวิตได้จบสิ้นกันหมดแน่
ทางที่ดีเอาตัวเธอมาเป็นหลักประกันปลอดภัยที่สุด
“ของว่างครับ”
คอสตาร์เดินนำเครื่องดื่มและแฟ้มเอกสารเข้ามาให้นายหนุ่มที่นั่งตรวจเอกสารตรงหน้า
กวาดสายตาไปยังร่างบางที่นั่งหัวสัปหงกอยู่ที่นั่งตรงข้ามกันกับนายหนุ่ม
“...เท่าที่สังเกตมาตลอดอาทิตย์
เธอไม่มีอะไรน่าสงสัยเลยนะครับ คุณมั่นใจหรือว่าเธอมีแผนอื่นแอบแฝง”
“รอดูไปสักระยะก่อน
ถ้าไม่มีอะไรก็ค่อยปล่อยเธอไป” คนสนิทพยักหน้ารับ
เดินเลี่ยงกับไปยังที่นั่งของตนเอง
เลียมทนเห็นท่าทางนั้นของหญิงสาวไม่ไหวจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ
ก้มลงเพื่อที่จะปรับเบาะที่นั่งให้
และดูเหมือนเจ้าหล่อนจะรู้ว่าเขาจะเข้ามานั่งข้างๆ ศีรษะได้รูปเอนซบลงไหล่กว้างเหมือนรออยู่แล้ว
จำต้องปล่อยให้เธอยืมไหล่กว้างหนุนแทนหมอนไปชั่วคราว
ผ่านไปหลายนาทีหนังตาเริ่มที่จะรับแรงโน้มถ่วงของโลกไม่ไหวก่อนจะปิดลงในเวลาต่อมา
“ปากกับใจไม่เคยตรงกันเลยนะคุณเลียม”
ลูกน้องเดินเข้ามาถามเรื่องเอกสารจำต้องพับเก็บ
ก่อนล้วงหยิบเอาโทรศัพท์มาเก็บภาพทั้งคู่ไว้แทน
ผุดยิ้มที่ริมฝีปากชนิดหนึ่งที่ไม่ได้เห็นกันบ่อยๆ ผละเดินออกไปอย่างเงียบๆ
ถ้าเจ้านายของเขาชอบหญิงสาวจริง
เขาคงต้องทำงานหนักเพื่อสืบหาข้อมูลของเจ้าหล่อนอย่างละเอียด
จันทรสม์รู้สึกตัวตื่นขึ้นหลังจากที่หลับไปนาน
รู้สึกว่าใบหน้าดูโล่งจึงยกมือขึ้นสัมผัส และก็ใช่ ‘แว่นตา’
ของเธอหายไป สายตาที่ถึงขั้นวิกฤตพยายามมองหา
“หายไปไหน” มือบางพยายามคลำหาตามที่นั่งและเบาะข้างๆ
พอแตะลงไปกลับไม่ใช่เบาะแต่เป็นร่างของคน ใครกันที่มานั่งข้างเธอ?
“ใคร” ใบหน้าเนียนไร้เครื่องสำอางยื่นเข้าไปใกล้ปรับระยะภาพเบื้องหน้าให้ชัดขึ้น
ภาพที่ชัดเจนอยู่ห่างจากจมูกโด่งเป็นสันเพียงคืบ
“ใกล้กว่านี้ก็ได้นะ
ผมไม่ว่า”
“คุณมานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!” จันทรสม์ร้องตกใจ ถดกายถอยหลังไปอัตโนมัติจนชิดหน้าต่างเครื่องบิน
หรี่ตาลงมองคนตรงหน้า
“ก็ตั้งแต่มีคนจะเอาหัวโขกกระจกเครื่องบินผม
นึกสงสารก็เลยให้ยืมไหล่” เลียมบอก ทำท่าทางเมื่อยขบให้อีกฝ่ายเห็น เขาเป็นหมอนให้เธอหนุนมานานแค่ไหน
“ไม่ได้ขอสักหน่อย”
พึมพำบอกเสียงเบา ก้มหน้าหลบสายตาคมที่จ้องมา
แม้จะมองไม่ชัดแต่เธอรู้ว่าเขาจ้องอยู่
“ทำคุณบูชาโทษ”
“ว่าไงนะ ...นี่ๆ ฉันสิต้องเป็นคนพูดคำนั้น”
จันทรสม์สะอึกอึ้งเล็กน้อย เป็นประโยคที่เจ็บไปถึงทรวง
เธอไม่ได้ขอร้องเขาให้ช่วยสักนิด ทีนี่มาว่าเธอ คนนิสัยไม่ดี
ลิ้งก์ ดาวน์โหลด EBook ที่เว็บ Mebmarket.com
--> https://www.mebmarket.com/ebook-50953-ขอรักรัฐภูมิ-Men-Of-Lions <---
ราคา 59 บาท !!!
(ลด 10% ! ช่วงนี้จัดโปรโมชั่นอยู่น้า ^^)
** รีบๆ ไปจัดการก่อนหมดโปร! **
ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^
ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่... ---> เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer
*** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง
รวมถึงการติดตาม คอมเม้นท์ ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน ***
ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^
ความคิดเห็น