คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนอุ้มรัก หนึ่ง 1
‘อ้อมเดือน วงศ์อัคร’
เดินจับจูงมือเล็กเคียงคู่ไปกับร่างเล็กของ
‘เด็กชายอรรณพ วงศ์อัคร’ น้องชายตัวน้อยวัยสิบขวบเศษ เธอรักและเอ็นดูน้องชายมากยอมทำทุกอย่างให้เขามีความสุขที่สุด
โดยไม่ให้รู้สึกว่ามีปมด้อยหรือว่าขาดความรักที่ควรได้รับ
ใบหน้านวลก้มลงถามน้องชายเสียงหวาน
“วันนี้หนุ่มหล่อของพี่อ้อมอยากจะกินดีเอ่ย”
“อืม
กินอะไรดีน่า...”
นิ้วเล็กจิ้มที่ริมฝีบางบางเล็กทำท่าเรียนแบบผู้เป็นพี่สาวเวลาครุ่นคิดเรื่องอะไรบางมักทำเช่นนี้อยู่เป็นประจำ
อ้อมเดือนที่มีใบหน้านวลเปื้อนรอยยิ้มไปกับท่าทางนั้น
สมแล้วที่เป็นน้องชายแสนซนของเธอ
“ณพอยากกินกุ้งตัวโตๆฮะ”
“ได้ครับงั้นก็ไปกันเลย
...ณพอย่าวิ่งเร็วครับเดี๋ยวล้ม” อ้อมเดือนตะโกนไล่หลังร่างเล็กของน้องชายไป
รีบก้าวยาวตามไปยังภัตตาคารที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก
“เย้ๆ
กินกุ้งตัวโต…”
ร่างเล็กของเด็กชายวิ่งท่องชื่อเมนูโปรดไปตามทางเดินตรงไปยังภัตตาคารตามประสาเด็ก
มีความสุขเหลือเกินที่จะได้ทานอีกครั้ง
ความที่ไม่ทันได้ระวังพื้นต่างระดับเบื้องหน้า
ร่างเล็กที่วิ่งมาจึงสะดุดเข้าเต็มแรง แล้วล้มกลิ้งไปกับพื้น
“...ฮือ
พี่อ้อมช่วยด้วย ฮือๆ ณพเจ็บ…”
อรรณพส่งเสียงร้องไห้ดังลั่นด้วยความตกใจและเจ็บปวดที่ได้รับ
สิงห์หนุ่มเดินตรวจงานผ่านเห็นเข้ารีบก้าวยาวไปหา
ร่างสูงยอบกายลงตรงหน้าหนุ่มน้อยที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นจนกลัวว่าจะสำลักลมหายใจ
ก่อนจะเอ่ยถามด้วยภาษาไทยเดียวกันกับเด็กชาย
“เป็นอะไรไปคนเก่ง”
คนสนิทมองหน้ากันอย่างฉงน
ไม่บ่อยที่จะเห็นสิงห์หนุ่มพูดภาษาไทยกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว
“ไหนขอฉันดูหน่อยสิ”
รัฐภพก้มลงสำรวจตามร่างกายเล็กอย่างละเอียด พลางกวาดสายตาไปทั่วบริเวณเพื่อหาญาติของหนุ่มน้อย
แต่ไม่ปรากฏใครแถวนั้นเลย
“เจ็บฮะ…”
ใบหน้าเล็กเจื่อนนองไปด้วยน้ำตาเงยขึ้นบอกเสียงสั่นเครือปนสะอื้น
ดวงตาสุกใสมองชายหนุ่มตาปริบๆ ผ่านม่านน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย
“ตรงไหนครับ
…ตรงนี้เจ็บไหม”
ชายหนุ่มใช้ฝ่ามือกว้างจับขาเล็กพลิกไปมาแผ่วเบา
เพราะเกรงว่าเด็กชายจะได้รับเจ็บเพิ่มขึ้น
“ไม่ฮะ”
เด็กชายส่ายหน้าปฏิเสธ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้งปอยๆ สิงห์หนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็โล่งใจ
เคราะห์ดีที่ไม่มีอะไรแตกหักจะมีก็เห็นเพียงรอยพกซ้ำจากการล้มเท่านั้น
“เดี๋ยวเราพาเด็กไป...”
รัฐภพอุ้มร่างเล็กขึ้นสู่อ้อมแขนแกร่งพาไปตามหาญาติให้กับเด็กชาย
แต่แล้วต้องหยุดชะงักลงเสียก่อน เมื่อเสียงหวานห้วนร้องตะโกนมาจากด้านหลัง
“นั้นพวกคุณจะทำอะไร!
ปล่อยน้องชายฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“น้องชายคุณเองเหรอ”
สิงห์หนุ่มหันมาเผชิญหน้ากับสาวเจ้าพร้อมกับตำหนิเสียงดังอย่างไม่พอใจ
ที่สะเพร่าปล่อยเด็กให้ออกมาวิ่งเล่นคนเดียว
“เป็นพี่ประสาอะไรถึงปล่อยให้น้องออกมาคนเดียว
รู้หรือเปล่าว่ามันอันตราย”
ถ้าไม่ใช่เขาที่ผ่านมาเจอ
แต่เป็นคนอื่นคงพาน้องชายของเธอไปทำสิ่งที่เลวร้ายกว่าคือ ‘ขาย’ จะทำอย่างไร ...ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนดีอะไรมากมาย
แต่จิตใต้สำนึกที่มีศีลธรรมจากการถูกปลูกฝังมาอย่างเข้มงวดทำให้เขาไม่คิดทำร้ายคนดี
“...นี่คุณเป็นใคร!
มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันฉอดๆ”
ร่างบางชะงักไปเล็กน้อย
เงยหน้าขึ้นโต้กลับน้ำเสียงเดียวกัน มือบางยกขึ้นเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่องหลังถูกชายหนุ่มต่อว่ารุนแรง
เธอยอมรับว่าสะเพร่าจริงที่ปล่อยน้องชายให้เดินมาคนเดียว แต่ถ้าไม่มัวหยุดคุยโทรศัพท์กับเพื่อนรักเธอก็คงจะเดินตามมาทันแล้ว
“ไม่มี”
“งั้นก็ปล่อยน้องชายฉันได้แล้ว”
อ้อมเดือนเอื้อมมือบางยื่นไปหมายจะรับเอาร่างของน้องชายมาจากคนตรงหน้า
แต่ถูกเขาเบี่ยงหลบไม่ยอมคืนร่างเล็กให้ ก่อนส่งสายตาชนิดไปให้ที่บ่งบอกว่าเธอเริ่มไม่พอใจขึ้นมาบ้าง
“ไม่”
“เอ๊ะ!
นี่คุณ...” หญิงสาวทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ
ยังไม่ทันที่จะได้ต่อว่าเขาต่อเสียงเล็กของน้องชายดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน
“พี่อ้อม
ณพหิว…” เสียงเล็กที่หายจากร้องไห้ ร้องเรียกพี่สาว
คนเป็นพี่สาวได้ยินน้องชายร้องเรียกเผลอก้าวเข้าไปใกล้อย่างลืมตัว
และท่าทางนั้นทำให้ร่างบางอยู่ห่างจากร่างสูงเพียงไม่กี่คืบ ไม่ได้สนใจสายตาของคนที่อุ้มร่างเล็กอยู่
“ว่าไงครับ
หิวแล้วใช่ไหม งั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่าเนอะ...”
อ้อมเดือนยื่นมือหมายเข้าไปรับร่างน้องชาย
แต่ถูกคนอุ้มเบี่ยงหลบ และที่ทำให้เธออึ้งไปอีกรอบเมื่อเขาส่งใบหน้ากวนประสาทมาให้พร้อมรอยยิ้มมุมปากนั้น
“เอ๊ะนี่คุณ
ปล่อยมือจากน้องฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่เห็นหรือว่าเขากำลังหิว” อ้อมเดือนบอกน้ำเสียงรอดไร้ฟัน
พยายามจะเอาตัวน้องชายมาจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม
“หิวใช่ไหมครับ”
สิงห์หนุ่มก้มลงถามคนในอ้อมแขน และได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้ากลับมา
“งั้นเราไปกินกุ้งตัวโตกันดีกว่า
ไปครับ”
“อ้าวนี่...”
อ้อมเดือนอ้าปากจะร้องห้าม แต่แล้วต้องนิ่งไปอีกกับคำพูดต่อมาของชายหนุ่ม
“ไปฮะ”
เด็กชายพยักหน้าหงึก แย้มยิ้มออกมาจนฟันซี่เล็กเรียงสวยอย่างน่ารักน่าชังให้
ลืมเรื่องที่เจ็บจนร้องไห้จ้าไปสนิท
“อ้าวเฮ้ย
เดี๋ยวก่อนสิคุณ นี่...”
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^
ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่... ---> เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer
ความคิดเห็น