คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คนอุ้มรัก สอง 2
เลียมนั่งหน้าคมเครียดเคร่ง คิ้วหนาขมวดเข้าหากันยุ่งกับสิ่งที่เห็นอยู่บนหน้าจอสี่เหลี่ยมขนาดสิบนิ้ว นัยน์ตาคู่คมเปล่งประกายวาวโรจน์ขึ้นด้วยความโกรธ ไม่คิดว่าบริษัทจะมีเกลือเป็นหนอน ที่ผ่านมาเขาไม่เคยระแคะระคายเรื่องนี้มาก่อน
“เอกสารบัญชีเดือนนี้ครับ” คอสตาร์กลับมาพร้อมเอกสารมองท่าทางที่เต็มไปด้วยคำถามของนายหนุ่มจึงถามขึ้น
“เรื่องที่ให้ไปจัดการว่าไง” เลียมถามเสียงราบเรียบ
“เรียบร้อยตามที่สั่งครับ”
“อืม ดีมาก ไปทำงานต่อเถอะ” ดวงตาคู่คมมองไปนอกหน้าต่างอย่างใช้ความคิด จู่ๆ ใบหน้าจืดชืดของหญิงสาวอีกคนลอยเข้ามาแทนที่ความเครียดมากมายที่กำลังคิดอยู่
“เดี๋ยวคอสตาร์...”
“ครับ? คุณต้องการอะไรเพิ่มครับ” คอสตาร์เดินเลี่ยงออกจากห้องอย่างรู้หน้าที่ของตน
“ผู้หญิงที่เอาเอกสารเข้ามาเมื่อเช้าเป็นใคร?”
“เธอชื่อจันทรสม์ครับ เป็นพนักงานบัญชีคนใหม่ ...คุณสงสัยเธอ?”
“ขอประวัติเธอโดยละเอียดมาให้ฉันด้วย” เขาต้องการรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แล้วรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร?
“จะเอาไปทำอะไรหรือครับ?”
“ฉันอยากจะรู้อะไรหน่อย”
“ได้ครับ” คอสตาร์ผละเลี่ยงออกจากห้องไปจัดการตามที่นายหนุ่มต้องการทันที
“เธอเป็นใครกันแน่จันทรสม์…” เลียมกลับมานั่งคิดทบทวนในความน่าจะเป็นของสาวแว่นหนา มนุษย์ป้า ร่างผอมแห้งเป็นไปเสียบผีคนนั้น
เรือฟานเซสพาราไดซ์...
วิเชียร วงศ์อัคร รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสายของอีกวัน คิดไม่ตกว่าจะหาเงินมาจากไหนไปใช้หนี้ หวังพึ่งเงินจากบริษัทตอนนี้ก็ไม่ได้ และอยู่ในช่วงย้ำแย่มากคงไม่มีเงินมากพอมาใช้หนี้ มือหนาประสานไว้ที่ท้ายทอยอย่างคิดไม่ตก
“เอายังไงดีวะ”
“คุณพ่อเป็นอะไร? นั่งหน้าเครียดเชียว” อ้อมเดือนเดินออกจากห้องนอนเห็นบิดากำลังนั่งกุมขมับจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“...เปล่าหรอกลูก จะออกไปข้างนอกกันใช่ไหม” วิเชียรรีบเปลี่ยนสีหน้า ไม่ต้องการให้ลูกไม่สบายใจถ้ารู้ว่าเขาติดหนี้การพนัน
“ใช่ฮะ วันนี้พี่อ้อมจะพาไปเล่นเครื่องเล่นข้างบน ณพเห็นเมื่อวานมีตั้งหลายอัน คุณพ่อไปด้วยกันนะฮะ”
“เอาสิลูก งั้นไปกันเลยไหม ลูกชายของพ่ออยากเล่นอะไรก่อนดีเอ่ย”
วิเชียรอุ้มร่างเล็กของลูกชายขึ้นอ้อมแขน พาเดินออกจากห้องไปยังส่วนของดาดฟ้าเรือลำใหญ่ ถูกจัดสรรให้เป็นสวนสนุกย่อมๆ ไว้รองรับลูกค้า
อ้อมเดือนขบคิดเรื่องบิดามาตลอดทางที่ขึ้นมาชั้นดาดฟ้า ท่านต้องมีเรื่องปิดบังเธออยู่แน่ แล้วทำไมท่านไม่บอก ก่อนทุกอย่างจะพลันหายไปเมื่อดวงตากลมเรียวเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า
“ที่นี่สวยมากเลยค่ะพ่อ” ช่างตื่นตาตื่นใจกับความงามท้องทะเล เธอไม่เคยสังเกตเลยว่ามันสวยงามมากทั้งที่อยู่มาสองวันแล้ว
“ใช่ สวยมากจริงๆ” เขาก็ไม่ได้ขึ้นมาข้างบนนี่เลยเพราะที่เดียวที่เขาคิดถึงตั้งแต่ขึ้นเรือมาคือคาสิโน พอมาตอนนี้เขานึกเสียดายเหลือเกินที่เกือบพลาดดูภาพธรรมชาติที่สวยงามเช่นนี้...
“อ้อมชักชอบที่นี่เสียแล้วสิค่ะ”
“อ้อมชอบที่นี่จริงๆหรือลูก”
“ชอบสิค่ะ ...มีอะไรไม่สบายใจคะ? อ้อมเห็นพ่อสีหน้าไม่ดีมาหลายวันแล้ว เล่าให้อ้อมฟังได้นะ” คนเป็นลูกตัดสินใจถามในที่สุด
“...ไม่มีอะไรหรอกลูก พอดีงานที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อยนะ แต่พ่อจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ อ้อมไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกลูก” วิเชียรโอบไหล่ลูกสาวคนสวยเอาไว้ พลางส่งยิ้มหวานให้ ทั้งที่ภายในกลับคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรต่อไป เวลาอีกไม่มากแล้วที่เขาต้องหาเงินไปคืนเจ้าของเรือ
“ก็ดีค่ะ อ้อมกลัวว่าพ่อจะเครียดมากไป ถ้ามีอะไรที่อ้อมพอจะช่วยแบ่งเบาได้พ่อรีบบอกมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบใจมากลูก ถ้ามีพ่อจะรีบบอกนะ”
“อ้อมเหลือพ่อแค่คนเดียวนะคะ มีอะไรที่ช่วยได้อ้อมยินดีทำค่ะ”
“ขอบคุณมากนะลูก” วิเชียรได้ยินคำพูดของลูกสาวความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมาจนน้ำตาพาลจะไหล ความผิดพลาดครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้ลูกๆ ของเขาต้องมาเดือดร้อนด้วย เขาจะรับผิดชอบเอง
“...ไปเล่นกับตาณพกันดีกว่า ดูน้องร้องเรียกใหญ่แล้ว” พ่อลูกมองไปที่ร่างเล็กที่กำลังกวักมือเรียกพวกเขาอยู่
สามพ่อลูกลงเล่นเครื่องเล่นอย่างสนุกสนาน คนที่ดูจะมีความสุขมากสุดเห็นจะเป็นเด็กชายตัวน้อย วิ่งเล่นตรงโน้นตรงนี้ไม่หยุด เรียกรอยยิ้มจากทุกคนในบริเวณนั้นได้ดี
ร่างสูงใหญ่นอนอาบแดดอยู่ริมสระดาดฟ้าเรืออย่างสบายอารมณ์ ทั้งที่ปกติไม่คิดจะออกมา วันนี้นึกครึมอะไรถึงอยากมานอนเล่นที่นี่ และแล้วของคาซัสกับรีทส์ก็ได้รับคำตอบ หลังจากเหลือบไปเห็นร่างลูกหนี้
“มิน่าถึงอยากมาที่นี่”
“ฉันก็หวังจะไม่มีระเบิดลงแถวนี้ก่อนนะ” รีทส์นึกหวั่นใจ
“จับตาดูให้ดี เริ่มจุดฉนวนเมื่อไหร่ก็รีบห้ามทันที” คาซัสบอกคู่หู
“สองคนนั้นเป็นอะไรกับนายวิเชียร” นัยน์ตาคู่คมภายใต้แว่นกันแดดสีชาจ้องมองทั้งสามคนอีกฝั่งสระน้ำแล้วนึกสงสัยในทีพลางเอ่ยถามคนสนิทไป
“น่าจะเป็นพ่อลูกกันนะครับ ได้ยินเธอเรียกว่าพ่อ” คาซัสมองตามสายตาคู่คมไปก็เห็นสิ่งที่เขาพูดถึง
“งั้นหรือ แบบนี้สิถึงจะสนุก” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏที่ริมฝีปากหนา ดวงตาคู่คมยังจ้องมองร่างบางตรงเครื่องเล่นไม่ไปไหน ก่อนผุดลุกขึ้น
“คุณลุคจะไปไหนครับ...” คนสนิททั้งสองผวาก้าวตามไป พอเห็นว่าจุดหมายที่เขาเดินไปคือที่ไหนต้องหันมามองหน้ากัน
“จะไปหาอะไรสนุกๆทำแก้เซ็งหน่อย” สิงห์หนุ่มยกมุมปากขึ้น ก่อนร่างสูงก้าวยาวตรงไปยังจุดที่สามพ่อลูกกำลังเล่นกันอยู่
“...หวัดดีเด็กน้อย” เสียงทุ้มเอ่ยทักทายเด็กชายตัวน้อยอย่างอารมณ์ สายตากลับจ้องไปยังหญิงสาวอีกคนที่นั่งอยู่ข้างกันอย่างมีความหมาย
“พี่ชายใจดี หวัดดีฮะ” อรรณพทิ้งของเล่นแล้วเดินไปหาชายหนุ่ม
“ไม่มีที่ไปหรือไง” อ้อมเดือนพึมพำกับตัวเองอย่างเบื่อหน่าย ปรายตามองคนด้านหลัง แต่ไม่ได้คิดจะหันกลับไปมองให้เสียอารมณ์
“...” วิเชียร วงศ์อัคร ใบหน้าเริ่มซีดเผือก หัวใจจะวายลงตรงนั้น พลางก้มหน้าหลบไม่กล้าสบตาเจ้าหนี้หนุ่ม มือหนาเกิดอาการสั่นเทาขึ้นมาจนต้องกุมเอาไว้แน่น
“สนุกไหมครับ” น้ำเสียงถามร่างเล็กตรงหน้า แต่ดวงตาคู่คมจ้องมองมาที่ชายแก่ลูกหนี้
“สนุกฮะ เล่นด้วยกันสิฮะ” อ้อมเดือนหันกลับมาเจอว่าชายหนุ่มมองเธออยู่ก่อนแล้ว ชักอยากรู้ว่าทั้งสองคนมีเรื่องอะไรกัน ทำไมพ่อเธอถึงได้ดูเกรงผู้ชายตรงหน้าและยังไม่กล้าซบตาเขา
“ไว้วันหลังละกันนะ ฉันมีงานต้องไปทำ เจอกันครั้งหน้าเรามาเล่นกันใหม่”
“ก็ได้ฮะ บายๆ” เด็กชายยกมือเล็กขึ้นโบกสะบัดไปมาให้ชายหนุ่มเป็นการบอกลา
รัฐภพยิ้มที่มุมปากไปทางสองร่างข้างๆ ผละเดินห่างจากทั้งสามพ่อลูก ก่อนไปก็ยังทิ้งสายตาชนิดหนึ่งไว้ที่นายวิเชียรเป็นเชิงเตือนนัยๆ ทำให้ชายแก่ถึงกลับน่าซีดลงไปอีกเป็นเท่าตัว
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ลิ้งก์ ดาวน์โหลด EBook
--> https://www.mebmarket.com/ebook-อุ้มรักรัฐภพ-Men-Of-Lions <---
ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^
ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่...
เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer
** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง รวมถึงการติดตาม คอมเม้นท์ ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^
ความคิดเห็น