[Fic] Madoka Magica : My wish

เนื้อเรื่อง

Pairing : Megami Madoka x Homura , Homura x Megami Madoka (อ่านเองนะ)

Rate : PG-13

Warining : ฟิคเรื่องนี้เกิดจากการจิ้นของยัยเจอาร์ ตัวละครยืมมาจากเรื่อง สาวน้อยเวทมนตร์มาโดกะ แต่งสนองนี้ด มิได้มีเจตนาให้การ์ตูนเรื่องนี้เสื่อมเสีย ถ้าไม่ชอบจงกดปิดซะ...

______________________________________________________________

ดวงตาสีนิลของหญิงสาวปิดลง เธอล้มตัวลงนอนบนเตียง...  ผมสีดำยาวสลวยปลิวไสวในห้วงแห่งความฝัน เธออยู่ในชุดสาวน้อยเวทมนตร์ออกแนวชุดนักเรียน ยืนรับลมอยู่บนดาดฟ้าโรงเรียนมิตาคิฮาระ

“มาโดกะ...”

ไม่มีเสียงตอบกลับ... เธอรู้ดี แต่ในใจยังคงหวังลึกๆ

ตั้งแต่มาโดกะขอพรให้ไม่มีแม่มดที่เกิดจากความสิ้นหวังของสาวน้อยจอมเวทย์ มาโดกะก็กลายเป็นพระเจ้าไปอยู่จักรวาลอื่น คอยช่วยเหล่าสาวน้อยเวทมนตร์ในทุกห้วงเวลา เมื่อไม่มีแม่มดก็มีมะจูมาคอยทำลายเมืองแทน ซึ่งเธอก็พยายามปกป้องเมืองอย่างเต็มที่ รอวันที่มาโดกะกลับมาอีกครั้ง...

เฝ้ารอคอยตลอดมา ถ้านับวันตั้งแต่เหตุการณ์นั้นก็คงผ่านมาได้ประมาณหนึ่งเดือนแล้ว

ผลกระทบจากพรของมาโดกะนั้นทำให้เธอกลายเป็นอุดมคติ ไม่มีใครจำเธอได้ ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ เพื่อนๆ... ส่วนฉัน จำได้แต่เพียงลางๆเท่านั้น หลักฐานเดียวที่เธอให้ติดตัวนั้น...

“...” โฮมุระลูบริบบิ้นสีแดงที่ใช้ต่างที่คาดผมของตัวเองเบาๆ

อยากเจอ... ขอแค่สักครั้ง สักครั้งก็ยังดี

ขอแค่ในฝันก็ได้!

“มาโดกะ...”

พอคิดว่าอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วน้ำอุ่นๆก็เอ่อคลอเต็มเบ้า... ฝืนกลั้นมันไว้ กักมันไว้ แต่ม่านน้ำตาก็ทะลักออกมา มือเรียวปาดมันทิ้งแต่น้ำตาก็ไหลลงมาเรื่อยๆ

สักวันฉันก็ต้องหายไป เมื่อโซลเจมหมดพลัง... วันนั้นมาโดกะก็จะมารับฉัน

ถ้าอย่างงั้นฉันก็ต้องเข้มแข็ง จนกว่าจะถึงวันนั้น

“โ...ม...ระ”

เสียงแผ่วเบาดังมาจากที่ไหลสักแห่ง ถึงจะไม่ชัดเจนนัก... แต่โฮมุระก็เบิกตาโพลงทันที หวังให้เป็นเสียงที่คิดไว้ในใจ

“โฮมุระจัง!!”

“มาโดกะ?”

สาวน้อยผมชมพูยาวในชุดกระโปรงขาวร่วงลงมาจากที่ไหนสักแห่ง ลงมากอดเธอ... วินาทีแรกโฮมุระดีใจมาก แต่คิดอีกทีว่านี่คือความฝัน ในใจก็เริ่มห่อเหี่ยว

“มาโดกะ ฉันคิดถึงเธอจัง...” เธอกอดมาโดกะแน่น

“ฉันก็เหมือนกัน... เอ่อ แต่ฉันหายใจไม่ออกน่ะ”

“ข ขอโทษทีนะ!” เธอคลายอ้อมกอด

“มาโดกะ...” ตาสีอำพันโฟกัสมาที่เธอทันที “นี่คือฝันของฉัน ใช่มั๊ย?”

“อื้ม...”

ดวงหน้าที่นิ่งอยู่เป็นปกติฉายแววซึมลงไปนิดๆ

“ขอโทษนะ ที่เจอกันได้แค่ในความฝันแบบนี้...” มาโดกะก็พูดอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

เธอต้องคอยช่วยเหลือสาวน้อยเวทมนตร์และแม่มด ตอนนี้เธออยู่จักรวาลที่สูงกว่าเดิมแล้ว... ไม่สามารถกลับไปได้ในตอนนี้จนกว่าจะทำทุกอย่างให้ลุล่วง เลยได้แค่พบกันในความฝันเท่านั้น

“แต่ยังไงโฮมุระจังก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนะ”

รอยยิ้มนี้ช่างสว่างไสว... สาวผมดำคิดแบบนี้ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“ตอนนี้มาโดกะเป็นยังไงบ้างล่ะ” เธอเปลี่ยนเรื่องเพราะเริ่มเขินนิดๆ

“เอ๊ะ! เอ่อ... ก็พยายามเต็มที่นะจ๊ะ แต่เกือบโดนชาลอตงับหัวเหมือนกัน...”

แม่มดแห่งขนมหวานที่กินหัวคุณมามิไปสินะ

“นี่ๆ โฮมุระจัง ไหนๆเราก็ฝันกันอยู่” เธอขยิบตา “งั้นก็สนุกกันให้เต็มที่ไปเลยนะ”

“ยังไงล่ะ?”

“โฮมุระจังมีอะไรที่อยากทำมั๊ย”

อยากให้เธอกลับมาอยู่บนโลก... ไม่ได้สินะ นอกจากนั้นฉันนึกไม่ออกจริงๆ จะขอ กกน. มันก็เสื่อมเกินไป

“เมด...หูแมว”

“เอ๊ะ?”

อาเคมิ โฮมุระ... ผู้หญิงที่สุขุมเยือกเย็น ฉลาด และเป็นไอดอลที่โรงเรียน แต่พอเป็นเรื่องของมาโดกะถ้าเธอไม่เก็บอาการจะหลุดปากทุกที คราวนี้ก็เช่นกัน ความคิดกลายเป็นเสียงออกจากปากเสียแล้ว

“อยากเห็นมาโดกะใส่ชุดเมดหูแมว...” ไหนๆก็หลุดปากไปแล้ว ก็พูดเลยก็แล้วกัน เธอคิดแบบนั้น

“เอ๊ะ? เอ่อ จ๊ะ!”

เป๊าะ!

เสียงดีดนิ้วเพียงครั้งเดียวของมาโดกะทำให้ลมในห้วงฝันพัดอย่างแรง แรงจนเธอตั้งหลับตาแน่น แต่เมื่อสายลมได้พัดผ่านไปจนเธอลืมตาได้ ก็เกิดเหตุที่เกือบทำให้โลหิตจาง

มาโดกะ... ใส่ชุดเมดสีดำโชว์ไหล่ขาวๆ เป็นแบบมินิสเกิร์ต ใส่ถุงน้องขาวยาวเลยเข่า มีหูแมวฟูๆบนหัว

“แบบนี้หรอจ๊ะ?”

เธอไม่ตอบแต่ชูนิ้วโป้งกู้ดจ็อบให้แทน พลางหยิบทิชชู่จากไหนไม่รู้มาอุดจมูกที่กำเดากำลังพุ่ง

โมเอะพ้อยท์กระแทกใจ 999 จุด!! อาเคมิ โฮมุระเสียพลังชีวิตไป 999 เต็ม 10000 จากมาโดกะในชุดเมดสุดเซ็กซี่พร้อมหูแมวดำยั่วสวาท

นิ้วเผลอแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ รู้สึกตัวแล้วก็เอามือหลบไปไว้ข้างหลังทันที... ไม่ได้เจอกันนานแล้วก็จริง แต่ยัยไรเตอร์ดันแปะเรท PG-13 ไว้เนี่ยสิ

อาจเป็นเอฟเฟคอีกอย่างจากพรที่ขอแมวกระต่ายขนฟูนามคิวเบย์เอาไว้ ดางตาสีเหลืองเหลือบมาทางนี้ และเหมือนจะรู้ว่าเพื่อนคนนี้คิดอะไรอยู่

ริมฝีปากสีเชอรี่ของคนที่เป็นพระเจ้าประกบลงมาอย่างอบอุ่นและนุ่มนวล สาวผมดำรับจูบอย่างแผ่วเบาเช่นกัน... มันไม่ร้อนและรุนแรง เป็นเพียงจูบเท่านั้น

จุมพิตแห่งความคิดถึง...

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ร่างเล็กถอนริมฝีปากออกไป และก็เช่นเดียวกับที่ไม่รู้ว่า... เปลี่ยนไปใส่ชุดสาวน้อยเวทมนตร์กระโปรงบานๆฟูๆสีชมพูนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่

“คิดถึงเรื่องเมื่อก่อนจัง โฮมุระจังคอยห้ามไม่ให้ขอพรกับคิวเบย์ตลอดเลย”

“แต่เธอก็ขอจนได้” สาว(ทำ)หน้านิ่งตัดบท

“นั่นสินะ...” เธอนั่งลง “ตัวฉันในตอนนั้นมันโง่เง่าจริงๆ...”

“มาก”

“นั่นสินะจ๊ะ” มาโดกะยิ้ม “ถึงต้องให้โฮมุระจังคอยช่วย”

ใบหน้าเริ่มแดงนิดๆ แต่ก็ยังจางพอที่จะไม่โดนสังเกตเห็น

ทั้งสองนอนอาบแดดอุ่นๆบนดาดฟ้า ไม่ต้องกลัวออดเข้าเรียน เพราะยังไงมันก็ไม่มีทางดังขึ้นมาอยู่แล้ว ยกเว้นเจ้าของฝันจะต้องการให้มันดังเอง

เป๊าะ!

สาวน้อยในชุดสีชมพูดีดนิ้วอีกครั้ง ชุดของทั้งคู่กลายเป็นเครื่องแบบนักเรียนมิตาคิฮาระ ซึ่งก็เข้ากับสถานที่

บรรยากาศแบบนี้... ถ้าเจออีเว้นท์ป้อนข้าวกล่องกันก็คงดีสินะ เมื่อก่อนไม่ค่อยได้ทำแบบนั้นเลย

วูบ~

สมองสั่งการให้คิดไม่ถึงหนึ่งวินาที ข้าวกล่องหน้าตาหน้ารักก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าทั้งคู่ กล่องสีบานเย็นสบายตาพร้อมตะเกียบอันเล็กจุ๋มจิ๋มน่ารัก อาหารข้างในก็ปกติทั่วไปแต่ถูกจัดวางไว้อย่างสวยงาม

“เอ่อ...”

มัน.. ไวเกิน ตรงตามใจนึกจริงๆ แต่ก็ไวเกินไปอยู่ดี

“มาโดกะ” โฮมุระคีบไข่ม้วนขึ้นมา “อ อ้าม~”

อื๋อ... ทำแบบนิ้แล้วมันเขิน!! อ๋าาา บ้าจริง

สาวน้อยผมชมพูยาวใช้ปากรับไข่ม้วนจากตะเกียบ ก่อนจะยิ้มนิดๆ

“อื้ม! อร่อยจังเลย” เธอคีบไส้กรอกรูปปลาหมึกขึ้นมาบ้าง “โฮมุระจัง อ้ามมม~~”

โฮมุระหลับตาปี๋ด้วยความเขินแต่งับไส้กรอกอยู่ดี พลางรินน้ำชาจากกระติก หยิบข้าวปั้นมากินสยบอาการหน้าแดง(โดยที่มันไม่ได้ช่วยเลย)

สาวน้อยทั้งสองนั่งกินไปคุยเรื่องสัพเพเหระไปจนกระทั่งจัดการข้าวกล่องจนหมด

“โฮมุระจังสู้กับพวกมะจู เหนื่อยมากมั๊ย”

“อืม แต่เพื่อปกป้องเมือง ฉันทำได้” โฮมุระตอบตรงๆโดยไม่คิดอะไร

จะปกป้องเอาไว้ให้ดีที่สุดจนกว่าเธอจะกลับไปเลยล่ะ...

“อยากทำอะไรอีกมั๊ย?”

“เอ่อ...”

นึกไม่ออกแล้วจริงๆ ถ้าจะขอ กกน. มันก็จะเสื่อมเกินไปสินะ... อ่ะ คิดรอบที่สองแล้ว ขอบราก็ยิ่งแล้วใหญ่... ไม่ ไม่! นิสัยเสื่อมๆแบบนั้นฉันเลิกได้แล้ว ไม่ขอเด็ดขาด!!

“อยาก...” ตาสีนิลกระพิบปริบๆ “อยาก... เอ่อ... ไปเกมเซ็นเตอร์ด้วยกัน!”

.

.

.

.

.

.

.

ทันทีที่พูดจบทุกอย่างก็ถูกจัดให้ตามคำขอ สาวผมดำอยู่ในชุดสายเดียวสีม่วงอ่องกับยีนขาสั้นและรองเท้าแตะ ส่วนสาวผมชมพูอยู่ในชุดกระโปรงบานเย็นฮู้ดเหลือง ใส่รองเท้าแตะเช่นกัน ทั้งคู่จูงมือกันเข้าเกมเซ็นเตอร์

“ฉันไม่เคยมาเที่ยวที่นี่กับโฮมุระจังเลยนะจ๊ะ” มาโดกะพูดขณะกำลังโยนลูกบาสลงแป้น

“...นั่นสินะ”

ขนาดตัวฉันเองยังไม่แน่ใจเลยว่าเคยมากับมาโดกะในช่วงเวลาก่อนๆรึเปล่า สงสัยฉันจะย้อนเวลาบ่อยเกินไป...

โฮมุระรับลูกบาสจากมือบางมาโยนต่อ แต้มที่ทำได้นั้นปานกลาง แต่ก็สนุกมาก

“ต่อไปอันนั้น” หญิงสาวตาสีนิลชี้ไปที่บูธถ่ายรูปคอสเพลย์

ทั้งคู่เลือกกรอบสีฟ้ารูปหัวใจ ถ่ายรูปด้วยชุดนางฟ้าพร้อมโพสท่าแอ๊บแบ๊วตามแบบฉบับวัยรุ่นที่กำลังฮิต

ถ่ายรูปเสร็จแล้วมาโดกะก็เปลี่ยนกรอบรูปอย่างสนุกสนาน ทั้งรูปท้องฟ้าบ้าง วันคริสมาสต์บ้าง แนวดาร์คบ้าง ส่วนโฮมุระ... กำลังนึกชุดที่เห็นมาโดกะใส่แล้วเลือดพุ่งตายซะเอง

ตัวอย่างก็เช่น ชุดแซนดี้มินิสเกิร์ต ชุดมิโกะโชว์ไหล่ขาว ชุดนางพยาบาลสุดโมเอะ ตบท้ายด้วยชุดอลิสอินวันเดอร์แลนด์ พร้อมออปชั่นเสริมเป็นที่คาดผมหูกระต่าย

อาศัยจังหวะที่เจ้าของผมสีชมพูหันไปทางอื่น เธอหยิบกล้องขึ้นมารัวชัตเตอร์จนน่ากลัวว่ามันจะไหม้คามือ(ถึงจะเป็นแค่ในฝันก็เถอะ)

เกมต่อไปที่มาโดกะเลือกคือเกมตีตุ่น

ช่วงแรกๆก็ยังปกติอยู่ ตีตุ่นนั่นแหละไม่มีอะไรมาก เสียงเพลงประกอบเครื่งก็เป็นเสียงโฆษณาคุ้นๆหู แต่หลังๆเนี่ยสิ...

“ย้ากก!!”

สาวน้อยควงค้อนพลาสติกด้วยท่าทางโอเวอร์ ก่อนจะทุบตุ่นที่โผล่ขึ้นมาอย่างไม่กลัวเครื่องพัง

“มาโดกะ ระวั...”

ฟ้าว!

วินาทีที่หนึ่งในระยะโฟกัส ค้อนพลาสติกหลุดจากมือบางของสาวน้อย ลอยขึ้นไปบนเพดาน ทั้งคู่ทำหน้าเหวอ

วินาทีที่สอง มาโดกะเงยหน้ามอง ค้อนเริ่มร่วงลงมาตามกฏแรงโน้มถ่วง โฮมุระกำลังยื่นมือไปปัดมัน

วินาทีที่สาม โฮมุระมาถึงระยะแต่ก็สายไปแล้ว... ค้อนหล่นลงมากลางเหม่งของเพื่อนสาวก่อนที่จะลงไปอยู่บนพื้น

“อ๋อย...” สาวผมชมพูลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ

“เธอยังซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยนเลยนะ...” โฮมุระถอนหายใจให้กับคนที่ได้แต่หัวเราะแห้งๆ

ทั้งคู่เลิกเล่นเกม เดินไปกินเค้กที่คาเฟ่แถวๆนั้น... มันมีบลูเบอรี่ชีสเค้กที่เป็นเมนูเด็ดของร้าน อร่อยเหาะ

“โอย... ยังเจ็บอยู่นิดๆอ่ะ” เธอโอดครวญพร้อมลูบหน้าผาก

“ก้มลงสิ...”

มาโดกะก้มตัวลงมาตามคำบอก ซึ่ง...

จุ๊บ~

“มนต์วิเศษไล่ความเจ็บ!”

...ใบหน้าของทั้งคู่ขึ้นสีแดง อนุหภูมิร้อนฉ่าขึ้นมา

และแล้วทั้งสองก็ใช้เวลาทั้งวันกับการเที่ยวเล่นในเมือง

.

.

.

.

.

.

.

ทุกอย่างหมุนคืนอย่างเดิมที่ควรจะเป็น ท้องฟ้ามืดมิดบ่งบอกว่าเป็นยามราตรี หมู่ดาวส่องแสงระยิบระยับแต่ยังคงแพ้แสงไฟในเมือง ห้องนอนของเด็กสาวในขณะนี้ปิดไฟสนิท

อากาศเล็ดลอดเข้ามาจากช่องเล็กๆทางหน้าต่าง สายลมแห่งยามค่ำคืนโอบอุ่มเสียงกระซิบของใครบางคนมา

‘ขอโทษนะจ๊ะ... ที่เจอกันได้แค่ในความฝัน’

ผู้ที่อยู่ในนิทราไม่อาจได้ยินเสียงนั้น... แต่ในเวลานี้ ดวงหน้าที่ปกติจะฉาบด้วยน้ำแข็งของเธอผายรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น ไม่มีผู้ใดอื่นล่วงรู้ว่าเธอฝันถึงอะไร ถึงอย่างงั้นมันคงเป็นฝันที่มีความสุข

- The End -










ฟิคยูริเรื่องแรก... และคาดว่าเรื่องเดียวของยัยเจอาร์ค่ะ โดนเพื่อนไซโค //ชี้ไปที่ยัยคุณเพื่อน
ดีไม่ดียังไงเม้นบอกด้วยนะคะ ไรเตอร์ขอความกรุณาในการเม้นมา ณ ที่นี้ค่ะ