The Mist At Missing Night - หมอกราตรีที่พลันหาย

ลำดับตอนที่ #2 : แสงดาวยามฟ้าหม่น

แสงดาวยามฟ้าหม่น

ดวงตาสีไพลินของเออาเรนดิลนั้นได้เบิกกว้างขึ้นทั้งสองข้าง  สายลมตะวันตกได้มาประใบหน้า

จนเรือนผมพัดกระเซิง   ใบหน้าของเด็กชายมองไปยังบิดาที่กำลังควบม้าสีน้ำตาลมาอยู่เคียงข้าง

เด็กชายที่อายุได้เจ็ดขวบอย่างเขาก็ขี่ม้าเป็นแล้ว  หากยังเป็นลูกม้าตัวน้อยสีเทา

“ อดา  วันนี้เออารู้สึกแปลกนักที่อากาศดูเย็นๆ ชอบกล ” 

ตุ่นโนลปาซึ่งเป็นตัวตุ่นสีดำร่างสูงเท่าเรียวเอวของเด็กชายกำลังเกาะเรียวไหล่ของเออาเรนดิล

“ คิดมากไปหรือเปล่า  องค์ชายน้อย ”

ดวงตาของชายหนุ่มเอไดน์ ผู้เป็นทายาทคนสุดท้ายแห่งฮาดอร์ผู้ทระนงอย่างทูออร์ก็เงยหน้าขึ้นมอง

ท้องฟ้าที่กำลังผลัดสีจากน้ำเงินเข้มแล้วกลายเป็นสีดำสนิท  ถึงพวกเขาจะมาพร้อมกับองครักษ์จาก

ในวังศิลาขาวแห่งองค์ทัวร์กอน แต่ก็ใช่ว่ามันจะดีนักที่ต้องมาถึงเหมืองแร่อังฮาบาร์

พรายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าอ่อนโยนทักขึ้น  “ ทูออร์  ข้าก็รู้สึกว่าลมหนาว

ในฤดูร้อนเช่นนี้ มันก็ไม่ปรกตินัก ”

“ นั้นซิ โวรอน ” ทูออร์ตอบ ขณะที่มองผ่านทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่อย่างทุมลาเดน

ทุ่งหญ้าแห่งนี้เป็นที่ตั้งของมหานครลับแล และไม่มีใครเลยรู้จักกันแต่โบราณกาล

หากยังคงความอุดมสมบูรณ์และราบรื่นไว้มาหลายร้อยปีแล้ว

ลอร์ดทูออร์เหลียวกลับมายังบุตรชายคนเดียวของตน  ใบหน้ากลมเรียวยังคงส่องแสงนวลเช่นนั้น

“ องค์อุปราช เสด็จแล้ว ! ”   พรายหนุ่มผู้หนึ่งในชุดสีดำขับม้ามายังขบวนแห่งสกุลปีกหงส์

สายตาที่มองเห็นได้ดีในเวลากลางคืนคงไม่พ้นชาวสกุลนรานิลรัตน์แห่งกอนโดลิน

เขาจึงได้ยกมือปรามขึ้น  “ ท่านราชบุตรเขยไม่จำเป็นต้องไปถึงเหมืองหรอก  พระองค์กำลังมา...”

“ กวานัวร์ – นานา ! ”  เออาเรนดิลรีบชักลูกม้าของตนไปข้างหน้า  โดยไม่ได้ยินเสียงของบิดา

ตั้งแต่เจ้าชายน้อยแห่งกอนโดลินขี่ม้าได้แล้ว  ก็เร่มฉายแววที่เห็นได้ชัดว่าจะซนหนักกว่าเดิมอีก

หากเออาเรนดิลก็ไม่สนใจแค่ได้เห็นร่างสูงโปร่งแข็งแรงของพรายหนุ่ม...ท่านน้าของเขา...

เด็กชายฮาล์ฟเอลฟ์ก็มีความสุขที่สุดแล้ว...