คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The Beginning of Story 2
แล้วอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา
ท่านหญิงขาวก็ยังคงนั่งอ่านหนังสือภาษาซินดารินของสามีตามปกติ เพราะตอนนี้นางไม่สามารถ
เคลื่อนกายไปไหนได้อย่างสะดวก โชคดีที่ลอร์ดเอโอล สามีของนาง แม้จะเป็นนายช่างตีเหล็ก
แต่ก็ยังอุตส่าห์จัดทำห้องสมุดส่วนตัวไว้ในคฤหาสน์สีดำของเขาไว้
แม้ตอนนี้เขาจะยังไม่ได้กลับมาจากเหมืองของพวกคนแคระเลย...ตั้งแต่คุยกันเมื่อคืนนั้น
“ เย้ๆ ” เสียงของพรายน้อยคนหนึ่งร้องอุทานมาดังลั่น พร้อมกับเสียงของหญิงรับใช้ของนาง...เลนเวน..
“ ไม่เอานะ อย่าวิ่งเล่นแบบนี้ โดรอน ”
ดวงตาสีเทาเปล่งประกายของอาเรเดลก็หันไปหาเจ้าของเสียง ก็เป็นเด็กน้อยผิวสีน้ำตาลอ่อน
เรือนผมสีเงินปนสีน้ำตาล ตามแบบพรายเทเลรีในชุดทูนิคสีเขียวเข้ม กำลังยิ้มแป้นแล้น มาให้นาง
“ ท่านหญิงๆ ”
แล้วเลนเวนก็จับมือบางของเอลฟ์ตัวน้อยไว้ “ พอได้แล้ว อย่าซนมากนักเลยนะ ลูกแม่ ”
อาเรเดลก็หัวเราะเสียงกังวานใส และนี้ก็เป็นลักษณะของพรายโนลดอร์ที่แตกต่างจากทุกคนที่อยู่บ้านนี้
“ นายหญิงเจ้าค่ะ ? ”
“ พ่อโดรอนน้อยของเจ้า ครึกครื้นแบบนี้แหละ ข้าชอบ บ้านจะได้ไม่เงียบเกินไปงั้ยล่ะ ”
พรายสาวผิวคล้ำก็ค้อมศีรษะลง “ แต่ว่า..ท่านหญิงก็กำลังจะมีนายน้อยแล้วนะเจ้าค่ะ ”
“ ใช่ๆ ถ้ามีนายน้อย แล้ว หนูจะได้ไม่เป็นเด็กคนเดียวในบ้านของนายท่านแล้วล่ะ ”
ท่านหญิงขาวก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตน แล้วเดินมาลูบเรือนผมของเด็กชาย
“ ข้าก็ว่างั้นแหละจ๊ะ ลูกของข้าก็ไม่เหงาด้วย บุตรแห่งเลนเวน ”
โดรอนน้อยก็ตอบว่า “ นั้นซิครับ นายหญิง ”
แต่แล้ว อาเรเดลก็รู้สึกว่า นางเริ่มทรงกายไม่ค่อยได้ แล้วค่อยๆ จะทรุดลงกับพิ้น
“ ตายจริง ! นายหญิง ! ”
เลนเวนตรงเข้าประคองร่างของท่านหญิงขาวไว้ อาเรเดลก็เผยอริมฝีปากอิ่มบางของนางว่า
“ ข้า...ข้ากำลังจะคลอดแล้ว...”
~!~!~!~!~!~
ขณะนั้น ลอร์ดเอโอลกำลังควบม้าสีดำผ่านหิมะที่ตกหนักเพื่อเดินทางกลับบ้านของตน พร้อมกับผู้ช่วยของเขา
“ ซาร์น เจ้าว่า ครั้งต่อไป เจ้าจะสร้างขวานอะไรใหม่ดีล่ะ ? ”
พรายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีเงินปนน้ำตาล แต่ผิวของเขายังไม่เข้มจัดเท่าของผู้เป็นนาย ก็ตอบว่า
“ ข้ายังคิดไม่ออกหรอกครับ นายท่าน เพราะว่าข้ารู้สึกว่าตัวเองถนัดการตีดาบมากกว่าแล้ว ”
เอโอลก็พยักหน้าขึ้นลง “ ถ้าตีดาบก็ดี เพราะข้าเองก็ชอบใช้ดาบมากกว่า ตอนนี้เจ้าคงคิดถึง
เลนเวน และโดรอนของเจ้ามากกว่าซินะ ”
พรายหนุ่มก็สบตาสีนิลของลอร์ดที่ตนรับใช้มาหลายปี “ ประมาณนั้นแหล่ะครับ
นายท่านเองคงนึกถึงท่านหญิงขาว และบุตรที่กำลังจะเกิดมาแล้วมากเช่นกัน ”
เอโอลก็มองไปยังด้านหน้าซึ่งก็ใกล้มาถึงป่านันเอลม็อธ ที่อาศัยของตนแล้ว
ปรากฏว่า นกฮูกสีน้ำตาลเข้มตัวใหญ่ก็ได้บินมาเกาะแขนแกร่งของเขา
“ เบริออน เจ้ามาทำไม ? ข้าจะถึงบ้านแล้ว ”
แต่ว่า เจ้านกฮูกก็ได้แสดงกิริยาบางอย่าง โดยการไซ้ขน และร้องอุทานลั่น ดาร์กเอลฟ์หนุ่มก็เข้าใจทันที
“ อาเรเดล ! อาเรเดล ! นางจะให้กำเนิดลูกข้าแล้วววว ~!!!”
ลอร์ดเอโอลรู้สึกดีใจเป็นล้นพ้น เขาจึงรีบควบม้าของตนเข้าไปในป่าของตนทันที
ซาร์นจึงได้รู้สึกปิติตามผู้เป็นนายเช่นกัน จึงรีบควบม้าของตนตามไปทันที
...อาเรเดล..อาเรเดล..นางพราย...ยอดรักของข้า...คงจะ...รอข้าอยู่...รอข้านะ...รอพ่อนะลูก...
~!~!~!~!~!~
เมื่อพรายหนุ่มร่างสูงคล้ำได้กลับเข้ามายังคฤหาสน์สีดำ แล้วฝีเท้าน้อยๆ ก็ได้วิ่งออกมาต้อนรับพวกเขา
“ นายท่าน ! อดา ! ”
ซาร์นก็รีบรับร่างบางของบุตรชาย เอลฟ์ตัวน้อยซึ่งละม้ายคล้ายตนมาไว้ในอ้อมแขน
“ เป็นไงเหรอลูก ?”
เด็กชายกลับหน้าซีด “ ท่านหญิงขาว ยังไม่ยอมคลอดเลยครับ แต่นางเจ็บท้องมาหลายชั่วโมงแล้ว ”
“ อะไรนะ ! เด็กยังไม่ออกอีกเหรอ ? ”
เอโอลไม่รอช้า จึงรีบใช้ฝีเท้าแบบพรายซินดาร์ของตน ขึ้นบันไดไปยังชั้นบน..ห้องนอนของเขา...
“ นายท่าน เจ้าค่ะ ! ช่วยทีเจ้าค่ะ ! ท่านหญิงขาวกำลังเจ็บท้องมานานแล้วค่ะ”
“ ข้ารู้แล้ว เลนเวน ”
ดาร์กเอลฟ์หนุ่มจึงรีบไปที่เตียงขาว ก็พบว่าอาเรเดลกำลังหอบหายใจอย่างหนัก ช่วงขาของนางก็มี
เลือดออกมาเป็นทางแล้ว หากแต่ครรภ์ของนางยังไม่ยุบลงเลย
“ ท่านพี่...ท่านพี่..” ดวงตาสีเทาอมครามคู่งาม ที่เขาหลงรักกำลังเริ่มหรี่ลง
เอโอลจึงรีบไปประคองนาง พลางจูบหน้าผากชื้นด้วยเหงื่อเบาๆ
“ ข้าอยู่นี้ อาเรเดล ข้ากลับมาแล้ว ”
“ ข้าเจ็บมาก...เจ็บ...ลูก...ลูก...ไม่ยอมออก...”
พรายหนุ่มผู้เป็นสามีก็ไม่รอช้า จึงรีบสั่งให้เลนเวนเตรียมผ้า น้ำร้อน และน้ำเย็น ไว้ให้พร้อม
ก่อนที่จะประคองดวงหน้าซีดจางของภรรยาอีกครั้ง
“ แม่หญิง...ไม่ต้องห่วงนะ สามีของเจ้าจะทำคลอดเจ้าเอง ”
อาเรเดลถึงกลับจะลุกขึ้นจากเตียงทันที “ ไม่ควร...ท่านเป็นชาย...ให้..เลนเวน..ทำเถอะ...ข้าอาย ...”
มือแกร่งสีน้ำตาลเข้มก็จับดวงหน้าของนางไว้ พร้อมกับลูบโหนกแก้มสวยของนาง
“ ไม่ต้องอาย ! ท่านหญิงที่รักของข้า และเด็กคนนี้ คือลูกของเราสองคน เขาจะเชื่อพี่ เชื่อเจ้า
ขอร้องล่ะ ข้าไม่อาจทนเห็นเจ้าเจ็บปวดได้เลย ! ท่านหญิงขาวแห่งโนลดอร์ ! ”
ผู้เป็นภรรยาก็เม้มริมฝีปากซีดของนาง ก่อนที่จะพยักหน้ารับ และอุทานด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง
เอโอลก็ไม่รอช้า รีบถอดผ้าคลุม และชุดเกราะอ่อนของตน จนเหลือเพียงทูนิคในสีขาว
มือแกร่งของเขาก็ได้เลิกกระโปรงสีขาวเปื้อนเลือดของภรรยาขึ้น เพื่อตัดสินใจ...ถึงเวลานี้แล้วซินะ...
...ลูกพ่อ..อย่าได้ทำให้แม่เจ้า และตัวเจ้าเอง...เจ็บปวดอีกเลยนะ...ออกมาสู่แผ่นดินมิดเดิลเอิร์ธ...
..ออกมาอย่างกล้าหาญ...ออกมารับความรักของอดาและนานาของเจ้าเถอะ....
~!~!~!~!~!~!~
อุแว้...อุแว้...
ในที่สุดยามสนธยากาล ฤดูหนาว ปีที่ 320 แห่งยุคที่หนึ่ง
บุตรแห่งเอโอล ดาร์กเอลฟ์ และอาเรเดล อาร์เฟย์นีเอลก็ถือกำเนิด ณ ป่ามืดแห่งนี้
“ นายน้อย ! ซาร์น สามีข้า นายน้อยเป็นผู้ชายยยยย ~ !!! ”
เลนเวนถึงกับวิ่งไปกอดผู้เป็นสามี และหอมแก้มบุตรตัวน้อยของนาง
“ นายหญิง ปลอดภัยแล้วซินะ ” พรายหนุ่มกล่าวด้วยความยินดี
ส่วนโดรอนก็เกาะแขนของผู้เป็นบิดา “ อดา ข้าอยากไปดูนายน้อยจังเลย ”
“ อย่าเพิ่งเลยลูก ให้นายท่านมีความสุขกับภรรยาและลูกของท่านก่อนนะ ”
“ ก็ได้ครับ อดา ”
แล้วเลนเวนก็ตรงเข้าอิงแอบผู้เป็นสามี “ ข้ามีเรื่องอยากจะบอกท่านด้วย ”
“ อะไรเหรอ ? ”
พรายสาวผิวคล้ำก็กระซิบข้างหูเรียวแหลมของเขา และนั้นทำให้ซาร์นถึงกับกระโดดโลดเต้น
และอุ้มโดรอนขึ้นหมุนรอบไปมา จนเด็กชายหัวเราะเสียงใส
“ โดรอน ! บุตรแห่งซาร์นและเลนเวน เจ้ากำลังจะมีน้องแล้ว ! ”
~!~!~!~!~!~!~
ท่านหญิงขาวยังคงมองผู้เป็นสามีกำลังโอบอุ้มบุตรชายใหม่ด้วยความปรีดายิ่ง
เอโอลก็ได้มานั่งข้างร่างเพรียวบางของภรรยา แล้วกล่าวว่า “ ขอบใจนะ ยอดรักของข้า ”
อาเรเดลยังคงเหนื่อยอ่อนจากการให้กำเนิดลูกน้อย แต่ว่ายามนี้นางก็ยิ้มออกมาได้แล้ว
“ ไม่...ท่านพี่...ข้าก็เป็นฝ่ายขอบคุณท่าน...ที่ท่านช่วยเราไว้ ”
ดาร์กเอลฟ์หนุ่มก็ได้ยกห่อผ้าสีขาวไว้ในอ้อมกอดของมารดาที่รออยู่
ทารกน้อยนั้น..ผิวเป็นสีแดงอ่อน แต่อีกไม่นานก็คงผลัดสีเป็นสีขาวนวล..
ศีรษะแทนที่จะกลมมนเปล่าอย่างทารกทั่วไป กลับมีเรือนผมสีดำขลับขึ้นมาประดับทาบไว้
หากแต่ดวงตาของเขานั้น..ยังไม่ลืมขึ้นมาเลย...
“ ข้ายอมแพ้แล้ว ”
“ เอ๊ะ ? พูดแบบนี้ทำไม ? ท่านพี่ ”
มือแกร่งหยาบวางบนอกของทารกน้อยเบาๆ “ ลูกเหมือนเจ้า อาเรเดล แต่...อย่างไรเสีย เขาก็คือ..
ลอร์ดน้อยแห่งนันเอลม็อธ บุตรแห่งเอโอล เพราะฉะนั้น...พี่จะให้เขาเป็นโนลดอร์แค่ภายนอกเท่านั้น ”
“ แอ้ๆ แอ้ๆ ”
อาเรเดลก็ถอนหายใจอีกครั้ง “ นั้นแล้วแต่..ท่านจะมีเจตนาอย่างไรก็เชิญตามอัธยาศัยเถิด ”
พรายหนุ่มก็ลูบเรือนผมสีดำขลับสยายออกของอาเรเดลอีกครั้ง
“ เจ้ากับลูก ปลอดภัยดีแล้ว...ข้าก็จะไปนำอาหารมาให้เจ้าทานแล้วกัน ”
แล้วเอโอลก็มอบจูบที่พวงแก้มซีดจางของนางอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนไป
...ลูกแม่...ลูกชายของแม่...ดวงตาสีเทาอมครามก็ได้มองทารกน้อยในอ้อมกอดของนางอีกครั้ง
แล้วตอนนี้ ดวงตากลมโตก็ค่อยๆ ลืมขึ้นมา..อาเรเดลจึงพบว่า..มันเป็นสีเทา...ปนสีดำขลับประกาย...
แม่ดีใจที่หนูเหมือนแม่..หาใช่พวกมอริเควนดิเหมือนบิดาของเจ้า...แม่เสียใจนะลูก..
ที่แม่ไม่ยอมให้เจ้าเกิดในกอนโดลิน..ป่านนี้..พี่ทัวร์กอน..อิดริล..จะพร่ำบ่นข้าไปถึงไหนกันแล้ว..
ถ้าข้าอยู่ที่นั้น..พี่หนอนของข้าคงดีใจมาอุ้มหลานและรับขวัญให้เป็นเจ้าชายแห่งกอนโดลิน..
ยัยหนูผมทองสลวย คงจะมาขออุ้มและกอดจูบน้องชายคนใหม่ของนางเป็นแน่...
วันหนึ่ง..แม่จะพาเจ้าหนีไปจากพ่อของเจ้า...แม่จะให้เจ้าเป็นเจ้าชายโนลดอร์...ไม่ใช่ดาร์กเอลฟ์แบบนี้...
ลูกของแม่...จงได้รับชนนีนามว่า “ โลมีออน ” ภาษาเควนยาต้องห้ามของพวกซินดาร์เถิด..
เพราะยามสนธยานี้ เจ้าได้เกิดมาเป็นบุตรแห่งท่านหญิงขาว...ลูกของนางคนเดียวตลอดไป !..
...ทารกน้อยเหมือนจะแย้มยิ้มกับการตั้งนามนี้ให้แล้ว..จึงได้นิทราไปและไม่เปล่งเสียงร้องออกมาอีกเลย...
~!~!~!~!~!~!~
Oronnad meren allen Lomion ! สุขสันต์วันเกิดนะ เบบี๋โลมีออนแสนน่ารักกกก ~~~ ^O^
ความคิดเห็น