คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : The Memory Of Dark Elf : Youth 2
Eol ' s Pov
เวลาคือการเยียวยา เวลาคือการปลอบโยน ซึ่งก็คงได้ผลสำหรับข้า
ด้วยอำนาจรักษาขององค์ราชินี ทำให้ข้าคลายจากความเศร้าโศกจากการสูญเสียพ่อแม่ลงได้...
พอข้าได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ ที่พระนางเมลิอันทรงสอนข้า และข้าก็พบว่า ข้าสนใจในด้านเวทมนตร์ของนาง
พระนางก็รักข้า หากสิ่งข้าปรารถนามาตลอดคือการได้ใกล้ชิดองค์ธิงโกล กษัตริย์ของข้า บิดาบุญธรรมของข้า...
ข้ารู้สึกว่า ตัวเองได้ตั้งใจทำงานในด้านงานช่างได้ดี ข้าชอบใช้อาวุธ ซึ่งแน่นอนมันก็คือดาบ
ข้าจำได้ดี ตอนองค์ราชาผู้งดงามทรงใช้ดาบสีเงินแทงร่างน่าแขยงของเจ้าออร์คที่สังหารพ่อแม่ข้าได้
ข้าจึงรักที่จะเห็นดาบกวัดแกว่งอยู่ในมือของทุกคน และข้าก็พบว่า ผู้ที่มีความสามารถในการสร้างอาวุธมากที่สุด
ก็คือ ชาวเนากริม หรือคนแคระไว้หนวดเครายาวทั้งหลาย พวกเขาได้สร้างนครให้ฝ่าบาท
เมเนกร็อธ สหัสคูหา จึงเป็นอาณาจักรที่งดงามที่สุดในแผ่นดินยามสนธยาแห่งนี้ ข้าจึงได้เริ่มติดต่อกับพวกเขา
เรียนรู้งานช่างทุกอย่างด้วยความสนใจยิ่ง เวลาที่พวกเขามาจากโนกร็อดและเบเลกรอสต์เพื่อเข้าเฝ้า
แถมยังเคารพในองค์ธิงโกลมากกว่าราชาคนแคระของพวกเขาเองซะอีก !
ข้าก็ประหลาดใจไม่น้อย เพราะมีนางกำนัลและองครักษ์หลายคนพร้อมที่จะทอดสะพานให้ข้า
พวกเขามองว่า ข้างามคมเข้ม ผิวคล้ำแต่น่าหลงใหล แถมเป็น เจ้าชายองค์หนึ่งที่ได้รับการแต่งตั้ง
ข้าไม่สน... ข้าไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากให้องค์ธิงโกลรักข้า...รักข้า...และข้าจะทำให้เขาภูมิใจยิ่ง...
เสียงฝีเท้าคุ้นเคยมาใกล้ข้า พร้อมเรียกชื่อข้าอย่างนุ่มนวล
“ เอโอล ”
ข้าละจากกระดาษวาดเขียน...ภาพหมู่ไม้ของข้าในแบบเดิมๆตั้งแต่เด็ก...
“ ฝ่าบาท ทรงเรียกหม่อมฉัน มีอะไรให้ได้รับใช้ ? ” ข้าวางแท่งถ่านที่ใช้วาดลงข้างตัว
องค์ราชาผู้สูงศักดิ์แห่งชาวซินดาร์ก็ทรงมานั่งข้าง พลางถอนพระทัย
“ เจ้ามีความสุขใช่ไหม ? ”
นิ้วเรียวคล้ำของข้าแตะที่ขอบกระดาษวาด “ ก็ดีเหมือนเคยพะย่ะค่ะ ”
“ เจ้าก็เป็นเหมือนเคย ถามคำตอบคำ ไม่เปลี่ยนบ้างเลยนะ ”
ข้าก็ตอบโดยไม่ได้คิดอะไร “ ความเงียบคือการสนทนาที่ดีที่สุดกระหม่อม ”
หากแต่พระองค์ก็สรวลดัง ก่อนที่จะมาโอบไหล่ของข้า พลางกระซิบ “ ลุกขึ้นมากับ...ข้าซิ ”
ข้าได้เดินตามเสด็จไปจนถึงพุ่มไม้ใหญ่ที่ระกะเล็กน้อย ท่ามกลางใบไม้สีเหลืองและสีแดงของฤดูใบไม้ร่วง
องค์ธิงโกลทรงถอนพระทัย และทรงเก็บใบไม้ร่วงมาฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ ข้าก็ได้แต่ยิ้มให้เขา
“ ฝ่าพระบาท ทรงว่าวุ้นอะไรหริือ ? ”
กษัตริย์พรายเกศาเงินเทาก็ทรงหยกเย้าข้า ด้วยการทรงปาใบไม้มาถูกข้า “ เจ้าอยากรู้เหรอ ? ”
ข้าก็ได้หยิบใบไม้ร่วงมาไว้ในมือของตนเอง “ พระองค์...หม่อมฉันอยากทูลว่า เรื่องอาวุธ
ที่ทรงสั่งไป เสร็จเรียบร้อยดีแล้ว หม่อมฉันก็เลยมาวาดรูปเล่น หากพระองค์...”
มือเรียวแกร่งของธิงโกลก็ได้มาลูบเรือนผมสีเงินของข้าเบาๆ “ เจ้ารักข้าไหม ? ”
“ พระองค์...ทำไมถึงทรงถามเช่นนี้ล่ะ หม่อมฉันรักท่านอยู่แล้ว.. ”
“ ดีแล้ว เด็กน้อยคนดี...”
ข้าตกใจมาก เมื่อพระราชาผู้สูงสง่าทรงโอบกอดข้า พลางใช้ดวงตาคู่สวยสีเทา...ดวงตาที่ข้ารัก...มองข้า
เปลวไฟแห่งแรงปรารถนาได้มองที่ข้า...สายตาของเขาหมายความว่า...หมายถึง...
“ ฝ่าบาท ! ” ข้าพยายามดิ้นรนจากอ้อมแขนแกร่ง ริมฝีปากบางได้มาประทับจูบให้ซอกคอของข้า
มือเรียวแกร่งได้ลูบหลังบอบบาง พลางดึงที่รวบผมของข้าออก...ข้าได้แต่อ้ำอึ้งและมึนงงไปหมด
“ ไม่ต้องกลัวไป หนุ่มน้อยมอริเควนดิ ” มือแกร่งได้วางบนโหนกแก้มของข้า
องค์กษัตริย์พรายที่ข้ารักทรงจูบไปทั่วใบหน้า ข้าพยายามจะหันหนี...ข้ากำลังอายนัก...
“ แต่...แต่ พระองค์ทรงไม่...” ข้ารู้สึกว่า เสื้อทูนิคกำลังถูกปลดออกช้าๆ พร้อมกับมือที่อ้อยอิ่งนั้น
นิ้วเรียวขาวก็ทรงแตะริมฝีปากบางของข้า “ ชู่ว์ ...เออร์นิล เจ้าก็ทราบดีว่า ข้ามองเจ้ามาตลอด
ข้าไม่ได้เดียจฉันท์สีผิวเข้มของเจ้าหรือว่าเจ้าเป็นกำพร้า ข้าสัญญาแล้วว่าจะดูแลเจ้าให้ดี...”
ตอนนี้ ข้าก็ได้แต่พยักหน้ารับ แล้วริมฝีปากของข้าก็ถูกประกบไว้...นี้คือสิ่งที่ข้าฝันมาตลอด...
รสจุมพิตหวานหอมที่ข้าเคยเห็นพระองค์มอบให้เทวีเมลิอัน บัดนี้ ข้าก็ได้รับบ้างแล้ว...
“ น่ารักจริงๆเลย...”
แล้วอ้อมแขนแกร่งก็ได้มาโอบร่างข้าให้แน่นขึ้น...ตอนนี้ข้าก็ได้แต่โอนอ่อนผ่อนตามไปเท่านั้น...
“ พระองค์ รู้ตลอดเลยเหรอว่าข้ารักท่าน ? ” ข้าถามอย่างมีความหวัง
ใบหน้าคมคายราวกับเทพบุตรก็ได้มาประชิดข้าอีกครั้ง “ ข้ารู้ เอโอล ข้าเองก็ห้ามใจไม่ได้
เวลาข้ามองเจ้า ประคองเจ้า ข้าก็รู้สึกว่าข้าผูกพันกับเจ้า พ่อหนุ่มน้อย อยู่กับข้าเถิด ”
ครั้งนี้ ข้าก็ได้เป็นฝ่ายยิ้ม และโอบรอบคอแกร่ง ความรู้สึกในใจก็ได้ถูกเปิดเผย...
“ เอโอลผู้นี้ขอรับใช้พระองค์...ด้วยร่างกายและจิตใจทั้งหมดที่มี ”
รอยยิ้มแสนงามราวกับของเทพวาลาร์ปรากฏบนดวงพักตร์ของพระองค์...พร้อมกับสัมผัสอันแสนอบอุ่น...
เวลานั้น ข้าก็สมหวังและมีความสุขทุกอย่างแล้ว ท่ามกลางใบไม้ร่วงสีเข้มบนพิ้นหญ้า...
...เพราะข้ามีความสุขอย่างหาที่ไหนเปรียบได้...องค์ธิงโกลทรงรักข้า....
...ความบริสุทธิ์ที่ข้ารักษาไว้ ไม่ได้ต้องการมอบให้ใครนอกจากเขาคนเดียว...
~!!~!!~!!~!!~!!~
เฮ่อ...มายกลินได้เชื้อ เคะ มาจากใคร ท่านก็เข้าใจกันแล้วนะ ^_^
ความคิดเห็น