คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : The Memory Of White Lady ( My Mother ) : Part 1
การย้อนความของท่านหญิงขาวอาเรเดลครับ ^__^
~**~**~**~**~
แม่คือ อาเรเดล อาร์เฟย์นีเอล นามเดิมคือ อิริสเซ ท่านหญิงขาวแห่งโนลดอร์ พระราชธิดาแห่งกษัตริย์ฟิงโกลฟิน
หลังจากโศกนาฏกรรมจากคำสาปซิลมาริล แม่ก็ได้ติดตามพี่ทัวร์กอนจากแคว้นเนฟรัสต์
ไปสู่ออนโดลินเดหรือกอนโดลินอันงดงาม แม่กลับรู้สึกเบื่อหน่ายกับการตรวจตราอันแสนเข้้มงวดของเมือง
แม่ต้องการจะขับม้าออกไปท่องเที่ยวในไพรกว้าง ดังที่เคยทำมาเมื่อครั้งยังอยู่ในแดนวาลินอร์
หลังจากเมืองลับแลแห่งนี้สร้างเสร็จไปได้สองร้อยปี แม่จึงได้ทูลขอพี่ชายคนรองที่แม่รักและสนิทมากที่สุด
“ เจ้าจะออกไปหาเรื่องใส่ตัวอีกทำไม ? ” ลุงทัวร์กอนลั่นวาจาใส่แม่
“ ข้าขอร้องเสด็จพี่ ข้ารู้สึกอึดอัดจนไม่อยากอยู่เฉยๆ ”
“ ยัยน้องคนนี้ ถ้าอยากไปนัก ก็จงไปเถิด แม้ใจข้าก็ไม่อยากให้ไปเลยนะ เพราะข้ารู้สึกว่า ถ้าเจ้าออกไป
เรื่องร้ายจะเกิดขึ้นกับเจ้าและอิดริล ขอให้เจ้าไปหาอตาร์ทูลหม่อมพ่อและพี่ฟิงกอนของเราจะดีกว่า
พี่จะส่งเหล่าเสนาไปคอยอารักขาเจ้าให้กลับมากอนโดลินอย่างเร็วที่สุด ”
แม่ก็เถียงเขาให้ชัดเจนที่สุด “ หม่อมฉันเป็นน้องสาว น้องสาวคนเดียวของท่าน หาใช่คนรับใช้หรือนักโทษนะ
หม่อมฉันไม่ยอมถูกควบคุมไว้หรอก จะไปที่ไหนมันก็เรื่องของหม่อมฉัน หากพระองค์ยังเอาแต่
พิรี้พิไรเรื่องคนคอยตามล่ะก็ หม่อมฉันก็จะหนีไปโดยลำพัง ”
“ อาหญิง ได้โปรด อย่าไปเลย หนูเป็นห่วงท่านนะเพค่ะ ” อิดริลโอบกอดแม่ไว้แน่น
“ อาต้องการไปข้างนอกบ้าง อิดริล ขอโทษนะ อาไม่ใช่ผู้หญิงที่เอาแต่นั่งนิ่งได้นานๆ เหมือนเจ้า ”
แม่ได้ผละจากอ้อมกอดของนาง และคุกเข่าลงต่อหน้าพี่ชายของตนเอง
เขาก็กล่าวว่า “ ข้าไม่อยากบ่นอะไรเจ้าอีกแล้ว เพียงแต่ไม่ต้องการให้ผู้ใดนอกกำแพงนคร
รู้หนทางลับมายังกอนโดลิน เอาเถอะ พี่ไว้ใจเจ้า หญิงน้อย ข้าต้องเชื่อในความซื่อของใครมากกว่านี้เล่า ”
~!~!~!~!~!~
หลังจากนั้น แม่ก็ได้ขึ้นม้าสีขาวหรือเจ้าฟรายเรียลนี่แหละ
พร้อมกับลอร์ดเอคเธลิออนแห่งสกุลน้ำพุ ลอร์ดกลอร์ฟินเดลแห่งสกุลมาลีมาศและอีกคนคือ เอกัลมอธ
ซึ่งได้รับตำแหน่งสกุลแห่งนภาวิถี มาไม่นาน พี่ชายจอมเรื่องมากของแม่ก็ยังกำชับพวกเขาอีก
“ คอยระวังด้วย แม้เจ้ามอร์กอธจะถูกล้อมไว้ทางแผ่นดินเหนือ แต่ยังมีอันตรายในมิดเดิ้ลเอิร์ธที่นางไม่ทราบ ”
แม่ได้มองทิวทัศน์ของเหมือนกอนโดลินสีขาวรับแสงตะวันในยามเช้า ก่อนผละตัวจากไป
พวกเราต่างได้ขับม้ามาถึงฟอร์ดบริอัค ใกล้กับแม่น้ำซิริออนอันยาวไกลจรดชายฝั่ง
“ พระนางอาเรเดล ” เอคเธลิออนเรียกแม่
แม่ก็ตอบว่า “ ข้าจะไม่ไปฮิธลุมของทูลหม่อมพ่อหรอก ”
“ ทำไมล่ะขอรับ ” กลอร์ฟินเดลถามแม่ด้วนสีหน้าที่ตระหนกยิ่ง
แม่ได้ดึงบังเหียนของตนเองไว้แน่่น และหันหน้าไปยังเหล่าเสนาทั้งสามคน
“ มุ่งหน้าลงใต้ ข้าจะไปพบเคเลกอร์มและคูรูฟิน บุตรแห่งทูลหม่อมลุงเฟอานอร์ สหายของข้า ”
พวกเขาได้แต่อ้ำอึ้ง แม่จึงโมโหมากทีเดียว !
“ มัวยืนเซ่อกันทำไม เอคธี่ ! กลอร์ฟี่ ! เอกี้ ! ”
เอกัลมอธส่ายหน้าเรียวของตนไปมา “ แต่มันเป็นการขัดพระบัญชาของฝ่าพระบาท...”
“ ช่างพี่หนอนทัวร์กอน ! ข้าจะไปและเดี๋ยวก็กลับแล้วนะ ! ”
แล้วแม่ก็ได้ขับม้าสีขาว จนพวกเขาต้องพากันตามแม่มาอีก
แม่ไม่ได้ต้องการพวกเขาซะหน่อย...แม่อยากพบกับญาติๆ ของแม่ที่แม่รัก....
พวกเราก็ขับม้าลงใต้ผ่านไปหนึ่งวันได้ จนไปถึงนครโดริอัธ แต่พลรักษาเขตแดน ห้ามเราไว้
แต่คนหนึ่งซึ่งแต่งกายภูมิฐานก็ได้มอบแผนที่ให้แม่ พลางอธิบายเส้นทางอย่างละเอียด
“ พระองค์ไม่อาจผ่านอาณาจักรนี้ไปยังแดนของเคเลกอร์มได้หรอก ท่านต้องขับม้าไปตามม่านเวทของพระนาง
เมลิอัน ทางที่สั้นที่สุด คือ มุ่งตะวันออกจากบริธิอัคผ่านดิมบาร์ ไต่แนวชายแดนอาณาจักรทางด้านเหนือ
จนข้ามสะพานแห่งเอสกัลดูอินและฟอร์ดอารอส เมื่อนั้นท่านจะไปยังดินแดนทางใต้ของเนินเขาฮิมริง
เราเชื่อว่าท่านเคเลกอร์มและท่านคูรูฟินพำนักที่นั้น หากแต่เส้นทางจะอันตรายมาก ”
แม่ก็ถามว่า “ เจ้ามีนามว่าอะไรเหรอ ท่าทางก็เป็นคนใหญ่คนโตดีนี่นา ”
พรายหนุ่มผมสีน้ำตาลอมเงิน ซึ่งเป็นลักษณะของชาวซินดาร์ก็ค้อมศีรษะลง
“ ข้ามีนามว่า มาบลุง เป็นผู้รักษาการขอรับ ”
แม่จึงหัวเราะเสียงใส พลางหยิบแผนที่นั้นมาจากเขา
“ มาบลุง เจ้าว่ามันอันตรายเหรอ น่าสนุกดีออก ”
เอคเธลิออนก็ตำหนิแม่อีกรอบ “ ท่านหญิงขาวอาเรเดลอย่ารับสั่งเช่นนั้น ”
“ เหอะ !!! อยู่แต่ความสงบจะดีเช่นไร ”
กลอร์ฟินเดลก็มาประคองมือเรียวของแม่ไว้แนบแน่น น้ำเสียงไพเราะก็เปี่ยมด้วยความกังวล
“ พวกเราต้องผ่าน เทือกเขาเอเร็ดกอร์โกร็อธอันแสนสยอง เพราะมีแต่ทายาทแมงมุมร้ายอาศัยเป็นจำนวนมาก
และยังจะเป็นเงาปริศนาอะไรก็ไม่อาจทราบได้กระหม่อม ”
แม่ก็หัวเราะเสียงลั่น และก็ทุบหน้าอกของเขาซะเลย ! “ นั้นแหละ การผจญภัยที่ข้าต้องการ ”
มาบลุงผู้นั้นไม่ได้กล่าวอะไรต่อแล้ว เขาก็ได้ค้อมศีรษะลงให้แม่อย่างมีมารยาทที่สุด
แม่ก็เข้าใจดีว่า องค์ธิงโกลทรงชิงชังชาวโนลดอร์มากแค่ไหน ถ้าไม่ใช่สายสกุลของทูลหม่อมอาเล็ก
ฟินาร์ฟิน และอาหญิงเออาร์เวน ผู้เป็นหลานสาวของเขา เขาก็คงไม่ให้ยัยอาร์ตานิส
ลูกหญิงคนสุดท้องของทูลหม่อมอาได้อาศัยที่นั้นหรอก !
~!~!~!~!~!~
“ ตกลงว่า ท่านก็เลยหนีพวกเขามา...”
นิ้วเรียวของอาเรเดลก็ตวัดปลายหญ้าซึ่งนางได้เด็ดมาเล็กน้อย “ เปล่าหลงทางกัน..”
“ เอ๊ะ ? ” ดวงตาสีนิลประกายใสฉายแววแห่งความสงสัย
อาเรเดลก็ขว้างต้นหญ้านั้นทิ้งไป “ เอาล่ะ ท่านพ่อแสนดีของลูก คงรอแล้วมั้ง ?
แม่จะเล่าให้ฟังใหม่คราวหน้านะจ๊ะ โลมีออน ”
โนลปากล่าวปิดท้าย เมื่อมันได้กลับมาอยู่กับไหล่ของมายกลินอีกครั้ง “ ข้าจะรอนานาเล่าต่อครับ ! ”
มายกลินก็เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง เพราะเขารู้สึกว่าไม่ได้อยู่กับแค่สามคนในทุ่งหญ้านี้หรอก...
มันน่าประหลาดมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว..หรือว่าท่านพ่อเขาจะ....เขาจะ...
~*~*~*~*~
ไปตอนหน้าดีกว่า เรื่องสำคัญๆ กำลังรอเราอยู่ ^^
ความคิดเห็น