คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : Stardusk & Shadow : Part 8
พรายหนุ่มก็ได้ขับม้าของตน และอาเรเดลเองก็ขับมาออกตามหลังกลับเข้าสู่ป่านันเอลม็อธ
“ มายกลิน วางแผนว่าไงต่อ ? ” โนลปาทัก สายตาสีดำขลับของมันมองภาพที่ถอยหลังห่างออกไป
“ วันนั้นจะมาถึงแล้ว เราจะไปกอนโดลิน นครแห่งนามทั้งเจ็ด ประตูหกชั้น และก็...”
“ เล่าไปเถอะ ลูกแม่ มายกลิน บุตรแห่งเอโอล แม่ก็ไม่เข้าใจตัวเองนะว่า
ทำไมแม่ถึงเบื่อแสงสว่างแห่งกอนโดลิน น้ำพุงามใต้แสงอาทิตย์ ทั้งสนามหญ้าเขียวชอุ่มแห่งทุมลาเดน
ภายใต้ท้องฟ้าสีครามใส และก็สายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิอันชื่นฉ่ำหัวใจ ”
“ นานา...” มายกลินได้แต่ส่ายหน้า
“ ขอโทษจ๊ะ แม่เพ้อคนเดียวอีกแล้วซิ ” รอยยิ้มนางดูเศร้านัก “ กลับบ้านเถอะจ๊ะ คนดี ”
~*~*~*~*~*~*~
มารดาและบุตรซึ่งได้ถึงเคหาสน์ของตน และพาม้าคู่ใจกลับเข้าคอก และอาเรเดลก็ได้โอบร่างเพรียวของเขา
“ นานา..”
นางได้หอมแก้มของพรายหนุ่มและก็เจ้าตุ่นโนลปาด้วยคนละสองที
“ผิดหรือเปล่าที่แม่พูดเรื่องนี้กับเจ้า โลมีออน โนลดาเร ลูกโตขึ้นแล้ว ทั้งสูงและก็สง่างามสมเป็นหลานของ
ทูลหม่อมพ่อ...กษัตริย์แห่งชาวโนลดอร์พลัดถิ่น และก็ทัวร์กอนแห่งกอนโดลิน ”
มายกลินก็หัวเราะเสียงใส “โธ่ ! ท่านแม่ เราก็คุยกันแบบเปิดเผยได้ตลอดนี่นา ”
หนุ่มน้อยหอมโหนกแก้มสวยของนาง และแยกจากกัน มายกลินทราบดี...
...เขาต้องกลับไปทำงานภายใต้สายตาอันเข้มงวดของท่านพ่อ...
~*~*~*~*~*~*~
ทันใดนั้น เสียงโลหะที่กระทบกันในโรงเหล็กก็ดังลั่น เมื่อร่างสูงโปร่งในชุดสีทูนิคสีครามเดินเข้าไปใกล้
คนรับใช้ผู้หนึ่งใช้ค้อนของตนเคาะกระดิ่งเหล็กสองสามครั้ง เป็นอันว่า งานในช่วงเช้าได้เสร็จลงแล้ว
มายกลินจึงเห็นเหล่านายช่างราวหกเจ็ดคนของท่านพ่อวางเครื่องมือลง และเช็ดเหงื่อจากใบหน้าคล้ำ
และลอร์ดเอโอลซึ่งอยู่ในชุดดำ และผ้ากันเปื้อนประจำสีหม่น ยืนตรงหน้าสุด สูงกว่าและคล้ำกว่าใคร..
“ เช้านี้ทำงานได้ดี คนงานข้า เราจะมาทำต่อในวันพรุ่งนี้ ”
พรายหนุ่มน้อยและก็เจ้าตุ่นกำลังรู้สึกว่า พวกเขากำลังงานเข้าแน่แล้ว !
เอโอลได้กล่าวจบลง ดวงตาสีดำสนิทก็นิ่งขรึม เมื่อเหล่าคนงานจับจ้องไปยัง ' นายน้อย '
ซึ่งยืนนิ่ง หากดวงหน้าสีขาวกำลังจะซีดลง เพราะว่า...
“ เจ้า...มาสาย...”
มายกลินจึงไม่ทราบว่าจะทำอะไรได้ดีไปกว่าคุกเข่าลงกับพิ้น พร้อมกับกล่าวว่า
“ Goheno nin Ada โกเฮโน นิน ( ขอโทษครับ อดา ) ”
มือเรียวแกร่งสีคล้ำก็ตวัดไล่ให้เหล่าคนงานออกไป พวกเขาก็ต้องเดินผ่านร่างบางของนายน้อยซึ่งก้มหน้านิ่ง
...หลายคนก็ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการที่นายท่านให้เขาทำงานนี้เลย...แต่ใครจะค้านนายท่านได้ล่ะ ?...
เมื่อพวกเขาออกไปแล้ว ลอร์ดเอโอลก็ยืนกอดอก และทอดสายตามายังบุตรชายของตน
“ เอ้า ! ลุกขึ้นซิ พ่อตัวดี เจ้าต้องทำงานช่างให้ข้า และทำให้เสร็จ จึงจะได้ทานอาหาร ! ”
โนลปาก็ดึงแขนเสื้อให้มายกลินต้องลุกขึ้น ใบหน้าเรียวกระทบแสงไฟจากเตาหลอม
ถ้าใครสังเกตให้ดีก็จะเห็นว่า ดวงตากลมโตคู่นั้นได้แสดงถึงความกลัวแกมหวาดหวั่น
เสียงทุ้มหนักชานผวาก็สั่ง “ ทำงานซิ อิออน ! ”
พรายหนุ่มน้อยจึงขานรับ ขณะที่ตัวเองหยิบเหล็กซึ่งกำลังมาเตรียมหลอม“ ขอรับ ท่านพ่อ ”
~!~!~!~!~!~!~
ระหว่างที่หลอมเหล็กกล้า และโนลปาก็ได้ช่วยหยิบเครื่องมือสำหรับซ่อมแซมโลหะ
สองคู่หูช่วยกันในสายตาอันเข้มงวดของลอร์ดเอโอล ...หากความกลัวแสนเย็นเฉียบกำลังครอบคลุมจิตใจ
...ถ้าท่านพ่อทราบว่าเขาออกจากป่าได้ด้วยคำร่ายมนต์นั้นโดยไม่ได้รับอนุญาต เขาต้องระวังซิ ! …
...ผ่านไปได้ราวสองชั่วโมง งานประจำของเขาก็เสร็จแล้ว...
อย่างไรก็ดี ลอร์ดดาร์กเอลฟ์ก็ไม่เคลื่อนไหวหรือพูดอะไรกับเขาต่อ ร่างแกร่งพิงบนเก้าอี้ไม้ยาว
และนั้นก็ทำให้หนุ่มน้อยรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกกดดันอย่างหนัก เพราะตั้งแต่เด็ก...
มายกลินจะยอมร้องไห้ออกมาตลอดเพื่อให้ท่านพ่อยอมใจอ่อนและได้โอบกอดเขาไว้
แต่ว่าเขาโตแล้วนะ ! เขาก็สูงน้อยกว่าอดาแค่ช่วงศีรษะเดียว อดาคงไม่ยอมที่จะ...
และอีกอย่างการได้ไปมองแสงตะวันสีทองก็ยิ่งทำให้ความมั่นใจในตัวเขามากขึ้น
ความมั่นใจมาพร้อมกับความแข็งแกร่งเสมอ...พรายหนุ่มพยายามให้กำลังใจตัวเอง...
โนลปาก็มองมาที่เขา พลางส่งยิ้มเจื่อนให้ มายกลินก็เผลอยิ้มตอบ...
“ อือม..”
ลอร์ดเอโอลก้ได้ลุกขึ้นมายังทั่งตีเหล็ก และหยิบดาบสั้นเล่มหนึ่งซึ่งต้องได้รับการขัดเกล้า
มายังทั่งนั้น และลงมือทุบมันอีกครั้ง ฝ่ายบุตรชายก็เริ่มเข้าใจ...
ท่านพ่อเกลียดงานที่ยังค้างคาเป็นที่สุด และต้องการให้งานเสร็จ...
เขาก็ไม่อยากให้ท่านพ่อโกรธยิ่งไปกว่านี้..
พรายหนุ่มน้อยจึงทนไม่ได้ต่อไป และทำลายความเงียบนั้นลง
“ อดา ท่านต้องการอะไรครับ ? ”
เสียงทุ้มซึ่งได้แสดงว่า แตกเนื้อหนุ่ม แล้วก็ได้เอ่ยขึ้น ร่างเพรียวสูงยืนพิงโต๊ะงาน
เขาก็ลูบวงเหล็กซึ่งอยู่รอบข้อมือทั้งสองข้างซึ่งต้องสวมเวลาทำงาน ลายของมันเหมือนโซ่ตรวน...
ดาร์กเอลฟ์จึงหันมายังลูกของตน ใบหน้าคมสันคล้ำเนียนเคร่งขรึม เขามองยังเจ้าโนลปาซึ่งมันก็ได้
ปีนไปบนไหล่ของพรายหนุ่มน้อย ดวงตาสีดำหวานหวั่นนัก ตัวก็สั่นระริก..
“ พ่อต้องการทราบว่า เจ้าไปไหนมา ? ”
มายกลินจึงพยายามแสดงสีหน้าให้ดีที่สุด “ ก็..ก็ไปขี่ม้ากับนานา ท่านก็รู้นานาชอบให้ข้าขี่ม้าไปกับนาง ”
“ เจ้าเป็นหนุ่มที่เข้าใจความหมายของพ่อดีไม่ใช่เหรอ พ่อไม่ชอบคำแก้ตัว บอกมาตามความจริงซิ ”
ลอร์ดเอโอลก็นำเกือกม้าหมดอายุลงในเตาหลอมเหล็กจนมันหลอมกล้าเป็นถ่าน
ดวงตาของมายกลินก็สังเกตว่ามือแกร่งกร้านในถุงมือของท่านพ่อผลัดสีน้ำตาลเข้มให้สะท้อนขึ้นเป็นสีส้ม
...ถ้าเกิดมือคู่นั้นมาตีเราอีก และก็อาจจะตีโนลปาด้วย เราจะทำไงดี.....
“ มีคนไปเห็นเจ้ากับนางขี่ม้าไปด้วยกัน เอ้อ มนต์ของพ่อคงใช้ได้ผลใช่ไหม ลูกรัก ”
เจ้าตุ่นน้อยก็โอบรอบคอเขาไว้แน่น “ นายท่าน...นาย...”
มายกลินก็รู้สึกได้ว่า ท่านพ่อกำลังสบถคำบางอย่าง ซึ่งมันเป็นภาษาอวารี ภาษาดาร์เอลฟ์ที่เกือบถูกลืมไปแล้ว..
เมื่อเกือกม้านั้นได้ถูกหลอมจนหมด เสียงจากเตาหลอมก็ได้ปล่อยออกมาจากคำสั่งของผู้เป็นนาย
เอโอลก็ดับไฟในเตาหลอมนั้นเสีย ด้วยถ้อยคำลึกลับนั้น มือแกร่งได้เช็ดหยาดเหงื่อจากหน้าผากของตน
ก่อนที่จะมองดวงหน้าซีดจางของมายกลินผู้เป็นลูกชายคนเดียวของเขา
“ น่าสนใจดี จริงไหม ? ลูกคงลงไปในแม่น้ำเคลอน รองเท้าของเจ้าเปื้อนโคลนมาซะดีนัก...ดีจนพ่อสังเกตได้ ”
หนุ่มน้อยจึงก้มลงมองอย่างช่วยไม่ได้ ทำไมเราสะเพร่าขนาดนี้...มายกลิน โลมีออน เจ้ามันทึ่มจริงๆ...
“ อดา ลูกยอมรับ ลูกแค่ใช้มนต์ และก็อยากให้นานาได้เห็นว่าลูกทำได้..”
“ โดยการหนีออกจากบ้าน และไปหาพวกโนลดอร์ ผู้สังหารเหล่าญาติของเรา ! ”
มายกลินก็ส่ายหน้าไปมา พลางโอบเจ้าตุ่นไว้ “ เปล่า ลูกไม่ได้พบพวกเขา..”
“ จริงหรือไม่ เจ้าตุ่นดำ ”
โนลปาจึงตอบ “ จริงครับ นายน้อยกับนายหญิงไม่ได้พบใคร เราแค่เดินเล่นบนทุ่งหญ้าอ่ะ ”
ลอร์ดเอโอลได้หันหลังอีกครั้ง และนำแท่งเหล็กร้อนลงบนอ่างน้ำจนเกิดเป็นไอขึ้นทั่ว แสงไฟสะท้อน
โหนกแก้มตอบสีคล้ำ แสงประหลาดเกิดขึ้นในดวงตาสีนิลกระด้าง และเขาก็หันมาอีกครั้ง
“ เจ้าต้องอยู่แต่ในป่า และก็...ไปกับพ่อแค่เหมืองของคนแคระเท่านั้น จำไว้นะ ”
มายกลินก็พยักหน้ารับ เพราะว่าเขาไม่กล้าพูดอะไรต่อแล้ว...แล้วเรื่องนั้นล่ะ ?
“ เอาเถอะ พ่อเชื่อใจเจ้าว่าเจ้าจะไม่ทำอีกครั้งที่สอง และพ่อก็ไว้ใจเจ้า..ห้ามสายอีก !”
พลิกผันจริง ! วันนี้ท่านพ่อไม่หาเรื่องเรา !
ริมฝีปากบางก็เผลอยิ้มออกมา และมือแกร่งของเอโอลก็ได้มาแตะเรียวไหล่บาง
“ ไปทานอาหารเช้าซะ แล้วก็...” เขาได้ยกปอยผมสีดำออกจากเรียวหูแหลมของมายกลิน
“ ไปหาแม่เจ้า และให้นางจำคำเตือนของพ่อซะด้วย ! ”
พรายหนุ่มน้อยจึงค้อมศีรษะลง ก่อนที่จะถอดถุงมือและจัดอุปกรณ์งานช่างทั้งหมดใส่โถแก้ว
แล้วพาเจ้าตุ่นน้อยเพื่อนสนิทกลับเข้าคฤหาสน์ของตนอย่างสบายใจ
ลอร์ดดาร์กเอลฟ์ก็ได้เห็นร่างสูงอีกร่างในเสื้อคลุมพรายสีเทาซึ่งออกจากมาประตูด้านหลังอีกบาน
“ ข้าคงต้องให้เจ้าตามสืบลูกชายหน้าหวานคนดีและก็แม่หญิงขาวไปอีกระยะหนึ่งก่อน...
ข้าวางใจเจ้าให้ทำหน้าที่นี้ โดรอนบุตรแห่งซาร์น จงใช้ทักษะที่เจ้าไปเรียนมาให้ดีล่ะ ”
พรายหนุ่มผู้อ่อนวัยกว่าก็เลิกผ้าคลุมของตน พลางคำนับลง “ ขอรับ นายท่าน ”
ความคิดเห็น