คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : Stardusk & Shadow : Part 9
เอาล่ะ กลับมาอัพต่อครับ พอดีเกิดอารมณ์อยากเขียนเรื่อง โค้ดกีอัส แต่เรื่องนี้ยังไม่จบ = =
ทีนี้ก็มาเป็นของคู่พี่น้องบ้างดีฝ่า ^^
~!~!~!~!~!~
ร่างบางของคาเลนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้บนโต๊ะอาหาร เพราะนางกำลังรอนายน้อยของนางให้มา
ทานซุปมันฝรั่งต้มน้ำตาลซึ่งนางได้เตรียมจัดไว้ให้เขา ดวงตาสีอำพันก็มีแววหม่นหมอง
...เธอรู้ดีว่า ตัวเองกำลัง...นายน้อย...ภาพที่เธอเห็นก็คือ พรายหนุ่มร่างสูงโปร่ง เรือนผมสีดำซึ่งถักเปียไว้
ก่อนที่จะมัดรวบลงมา ใบหน้างามคมคายกว่าบุรุษใดที่นางจะนึกชอบ...เสียดายนัก...
...เราไม่น่าไปโดริอัธเลย แต่ว่า วันหนึ่ง วันที่เราได้เรียนวิชาสำหรับนางกำนัลสำเร็จแล้ว...
...เราจะกลับมาอยู่กับอดา นานา และก็รับใช้นายน้อย วันหนึ่งเขาก็คงรับรักของเรา...
“ ซาร์นิเอล ( บุตรีแห่งซาร์น ) เจ้ายังรอข้าอยู่เหรอ ? ”
พรายหนุ่มผมดำ พร้อมกับเจ้าตุ่นได้สาวเท้ามานั่งบนโต๊ะอาหารสีน้ำตาลเข้ม มายกลินมองยัง
คาเลน ริมฝีปากอิ่มของนางก็ยิ้มให้เขา “ เจ้าค่ะ นายน้อย ท่านยังไม่ได้ทานอาหารเช้าเลย ”
โนลปาก็กระโดดขึ้นมานั่งบนโต๊ะ “ ขอบใจนะ มาเถอะ มายกลิน ”
พรายหนุ่มพยักหน้ารับ ขณะที่ตนเองนำซุปที่ทำจากนมแพะผสมกับมันฝรั่งต้ม
และรับขนมปังกรอบขึ้นมาทาน หลังจากนั้น มายกลินก็ทานจนหมด มือเรียววางช้อนลงบนชามซึ่งว่างแล้ว
“ คาเลน เจ้าไปอยู่โดริอัธ เป็นไงบ้างเหรอ ? ”
“ ก็ฝึกแต่งานของกุลสตรี เย็บปักถักร้อย และก็ทำอาหารไปค่ะ แต่ว่ามันก็สนุกดี เพื่อนๆ หลายคนของคาเลน
ก็เป็นลูกผู้ดีมีสกุลกันทั้งนั้น มีคาเลนคนนี้แหละที่มาจากป่านันเอลม็อธ ”
ดวงตาสีนิลคู่งามของมายกลินก็สบกับสีอำพันของพรายสาว ริมฝีปากบางก็เผยอขึ้น
“ เจ้าดูเปลี่ยนไปมาก ตอนเราเด็กๆ เจ้าชอบแกล้งข้าและพี่โดรอน ตอนนี้กลับกลายเป็นสาวเรียบร้อยไปได้ ”
พรายสาวผู้รับใช้ก็หัวเราะให้กับประโยคนี้ “ สังคมที่ข้าอยู่คงทำให้ข้าเปลี่ยนไปมั้งค่ะ แต่ว่า...
นายน้อยก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลย เช่นเดียวกับเจ้าตุ่น ”
โนลปาผู้แสนรู้ได้คลานมานั่งตรงหน้าของพรายสาวน้อยผู้งามคมขำ พลางสบตากับนาง
“ คาเลน...ชอบ...มายกลินเหรอ ? ”
ผู้ได้รับคำถามก็สะดุ้งสุดตัว พลางปัดมือบางอย่างเขินอาย “ เปล่าๆนะจ๊ะ ตุ่นน้อย ”
ขณะนั้น ร่างสูงโปร่งก็เริ่มมีเค้าหน้าแดงเหมือนกัน หากเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้
“ คาเลนกับข้าก็เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ นางเองก็อ่อนกว่าข้า เราก็เหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมา ”
แล้วมายกลินก็โอบไหล่บางของคาเลน ซึ่งก็ยิ่งทำให้นางตัวสั่นหนักขึ้นไปอีก...นายน้อยค่ะ...
“ คาเลน ซาร์นิเอล ยังไงๆ เจ้าก็เปรียบเสมือนน้องสาวของเรานะ รู้ไหม พี่มายกลินคนนี้ดีใจ
ที่ได้พบกับเจ้าอีกครั้งนะ ”
พรายสาวในชุดสีนำ้ตาลแกมเขียวอ่อนก็พยักหน้ารับ “ ขอบคุณเจ้าค่ะ นายน้อย ”
“ จำได้ไหม คาเลน เจ้าชอบเล่นตุ๊กตา และข้าก็ยังเล่นกับเจ้าที่ท้ายสวนเลย ”
“ จำได้ซิอยู่แล้วค่ะ นายน้อย แล้วเรายังเล่นวิ่งไล่จับกัน แต่พี่โดรอนเค้ามักจะไล่ต้อนให้ข้าจนมุม ”
มายกลินก็หัวเราะ “ พี่โดรอนก็ให้ข้าจับเจ้า และ....”
เจ้าตุ่นโนลปาก็ยิ้มให้กับการพูดคุยถึงความหลังเก่าของพรายหนุ่มผมดำ และสาวน้อยหน้าหวานนี้ไปเรื่อยๆ
โดยที่ไม่ทราบว่า โดรอนกำลังแอบฟังอยู่ด้านหน้าของห้องอาหารอย่างใจจดใจจ่อ...
~*~*~*~*~*~*~
เมื่อถึงเวลาค่ำ พรายหนุ่มผิวคล้ำกร้ามแดดก็ได้กลับมานอนในห้องนอนของตน ขณะที่นอนกลิ้งไปมา
บนเตียง เขาก็ยังไม่ลืมเรื่องของวันนี้ได้...โดรอนถอนหายใจ ทำไม การกลับบ้านในคราวนี้ของเขา
ถึงจะต้องพบเจอกับปัญหาหนักอกด้วย ตั้งแต่เช้ามืด เขาก็ได้รับคำสั่งจากนายท่านให้สะกดรอย
นายหญิงอาเรเดลและก็นายน้อยไปนอกป่าสนธยาแห่งนี้ โดรอนชินกับแสงสว่างแล้ว
เพราะอาณาจักรโดริอัธนั้น ยอมรับแสงตะวันสีทองอร่ามเรืองเข้าสู่ดินแดนของพิ้นพิภพ
และเขาเองก็ยอมรับว่า โดริอัธ ทำให้เขามีความสุขมากกว่าอาศัยในบ้านนี้เป็นไหนๆ หากว่า...
ท่านหญิงขาวอาเรเดล ทรงเป็นชาวโนลดอร์ต้องสาป ! พวกเอลฟ์ชั้นสูงที่ประหัตประหารเหล่าพรายเทเลรี
และนำความวิบัติมาสู่ดินแดนเบเลริอันด์ เขาก็ได้รับการสั่งสอนมาไม่ให้เสวนากับคนพวกนี้
รวมถึงต้องใช้แต่ภาษาซินดารินเท่านั้น แต่ว่า...เขาได้ฟังนายหญิงกับนายน้อยสนทนากันด้วย
ภาษาต้องห้าม หากว่ามันไพเราะเหลือเกิน...และนายน้อยก็มีความสุขนักที่ได้เอ่ยภาษานี้ออกมา...
ร่างสูงเพรียวก็ขยับตัวเองมานั่งพิงหมอนของตน เพราะว่าเขาก็ยังไม่ชินกับการนอนในห้องเดิม
ที่ไม่ได้นอนมาตั้งหลายปี...ไม่คุ้นเลยเรา...
“ นายน้อยมายกลิน ” นิ้วเรียวสีคล้ำก็ลูบปลายปากกาขนนกเบาๆ เขาจำได้ดี วันหนึ่ง นายน้อย
ต้องการจะกลับไปยังเมืองซึ่งเป็นบ้านของมารดาได้ล่ะก็...เขาก็จะเสียนายน้อยไปตลอดชีวิต...
โดรอนคนนี้จะไม่มีทางยอมให้เขาไปยังที่นั้น เขาจะต้องอยู่ที่นี้ และวันหนึ่งเขา...
แต่ว่า พรายหนุ่มเองก็รู้ว่า คาเลน...น้องสาวคนเดียวของเขา ก็ดูเริ่มจะมีใจให้นายน้อยเหมือนกัน...
...เขาก็รักนายน้อยมาก มากเสียจน...ลมหายใจดังเฮือก...จนเส้นผมสีเงินหม่นปลิวสะบัดรอบหน้า
พรายหนุ่มจึงโอบกอดใบหมอนสีนวลของตนเองไว้แน่น...
ถ้าเขาได้นายน้อยมาไว้ในอ้อมแขน จูบโหนกแก้มนวลอย่างที่เขาเคยชอบทำให้นายน้อยเมื่อยังเด็ก...
...หรือมีโอกาสได้สัมผัสริมฝีปากบางสวยคู่นั้น...ร่างเพรียวแสนงามเคียงข้างเขา...
“ บ้าจริงเลย ข้าไม่ต้องการ ! ” มือแกร่งจากการฝึกอาวุธตบหน้าผากของตน “ พอที โดรอน ”
หากว่า ในภวังค์นั้น เขาก็ยังอยากเห็นรอยยิ้มของพรายหนุ่มผู้เป็นนายของตนอีกครั้งอยู่ดี...
ความคิดเห็น